επιστροφή στο σπίτι κράτος

Μεγαλώνω κι αποκτάω λυτρωτικά κουσούρια. Κλείνω για παράδειγμα τα μάτια στις  εικόνες που με φθείρουν. Προσποιούμαι πως δεν υπάρχουν, Στην πραγματικότητα δεν τις αφήνω απ’ έξω, τις κλείνω μέσα, κάπου βαθειά, να τις επεξεργαστώ όταν μου γίνουν διαχειρήσιμες. Εντωμεταξύ επιβραδύνομαι και ξαναεπιταχύνω ανά τυχαία και άτακτα χρονικά διαστήματα. 

Αρνούμαι το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Δεν ταυτίζομαι, πορεύομαι μόνος στο δικό μου ημίφως, δεν συμπορεύομαι παρ' όλο που σήμερα σφίγγω  το χέρι μιας φίλης που δυσκολεύεται να αναπνεύσει.  Δυστυχώς. Έχω αρχίσει να μην καταλαβαίνω τους άλλους, δεν εμπιστεύομαι την κρίση τους, κάποιες φορές κι ας τους ξέρω χρόνια. Το περίεργο είναι πως πλέον δε με πειράζει. Έτσι είναι κι έτσι είμαι. Τόσο μπορεί ο καθένας κι εγώ ακόμα λιγότερο.

υγ. Αν για να αλλάξει σελίδα η ιστορία χρειαζόταν να καεί η πόλη θα άναβα μια δυο φωτιές κι εγώ. Ένα «καλύτερο και δικαιότερο» αύριο θα ξέπλενε ακόμα και τη ντροπή μιας λαμπαδιασμένης βιβλιοθήκης, καμένης από εμάς και όχι από εμένα.  Όμως δεν το πιστεύω κι αυτό κάνει τη μιζέρια βαρύτερη. 

Έχει νυχτώσει, επιστροφή στο σπίτι-κράτος.