Μετέωρα

ο Τ και η Α στο Βερολίνο, όπως τους φωτογράφησα το 2005

Η πρώτη γνωριμία με τον φίλο μου τον Τ (aka Αριστοτέλη Καρανάνο, πρώτη φορά σπάω την ανωνυμία κάποιου εδώ μέσα) έγινε μια ηλιόλουστη μέρα του 1975 στο νηπιαγωγείο. Καταλύτης όμως για την μετέπειτα σχέση μας, υπήρξε ο περιπετειώδης καιρός που μοιραζόμασταν την ίδια γκαρσονιέρα-αετοφωλιά, πολλά χρόνια αργότερα στην Πάτρα. Σήμερα εκτός από φίλος του είμαι και ο βασικός του "dealer" δίσκων βινυλίου.

Προσπερνάω εκατοντάδες άξια λόγου γεγονότα που συνέβησαν έκτοτε, κοντεύει πια 25ετία, για να έρθω στο σήμερα. Ή μάλλον στο μεθαύριο. Τη μέρα που ο Τ. και η σύντροφός του, φίλη Α (Αλεξάνδρα Σιάφκου, δεύτερη φορά) επιστρέφουν στο Βερολίνο. Επτά χρόνια μετά τις μαγικές μέρες που περάσαμε εκεί σαν παρέα, ο Τ και η Α θα ξαναβρεθούν εκεί για έναν λίαν σημαντικότερο λόγο: είναι προσκεκλημένοι του εκεί φεστιβάλ κινηματογράφου. Είναι βλέπεις το δίδυμο που υπογράφουν ως "σκηνογράφοι και ενδυματολόγοι"  στα "Μετέωρα".

Τα "Μετέωρα", είναι μια ταινία Ελληνογερμανικής παραγωγής, γυρισμένη πριν δυο χρόνια από τον ελληνικής μεν καταγωγής σκηνοθέτη, μόνιμο δε κάτοικο Κολομβίας, Σπύρο Σταθουλόπουλο (PVC-1) και παίζει στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (που θα πραγματοποιηθεί από 9-19 Φεβρουαρίου). 

Το σενάριο της ταινίας εστιάζει στον έρωτα του Θεόδωρου (Theo Alexander) και της Ουρανίας (Tamila Koulieva) που ουδέν μεμπτόν θα είχε αν οι πρωταγωνιστές δεν ήταν αμφότεροι μοναχοί στα καθαγιασμένα βράχια των Μετεώρων. Απ' ότι μαθαίνω από την inside information, η ταινία προβλέπεται να πυροδοτήσει κύμα συζητήσεων και αντιδράσεων. 

Meteora film still image

Εννέα άνθρωποι – οι δύο ηθοποιοί - σε ένα καλοκαίρι γυρίζουν μια ταινία. Μηδενικού προϋπολογισμού δε τη λες αλλά τα δέκα χιλιάρικα δεν είναι αρκετά, όλα πρέπει να γίνουν από αυτούς τους 9. Το πέρασμα καθενός από τους ουκ ολίγους ρόλους είτε ηθοποιών είτε τεχνικών μας είχε περιγραφεί ενδελεχώς τις μέρες αμέσως μετά τα γυρίσματα.  Έχω ακούσει ιστορίες για κάθε αντικείμενο και κάθε άνθρωπο που συμμετείχε στην ταινία:

Μόλις είχαμε στήσει μια λίμνη, τι στήσει δηλαδή, σκάψει είναι το σωστό και μάλιστα με 40 βαθμούς υπό σκιάν για μια εγκατάσταση στο φεστιβάλ των Δελφών και είχαμε πάρει απόφαση να ξεκουραστούμε δυο μέρες πριν ανέβουμε στα Μετέωρα για τα γυρίσματα.  Ένα τηλεφώνημα όμως μας έβαλε ξανά στο αμάξι, σε τροχιά για Αθήνα. Είχαμε να παραλάβουμε τις «πέτρες του εγκλήματος» των σκηνικών και κάτι άλλα μηχανήματα από το φρακαρισμένο απ’ τις μπύρες σπίτι του Σιντ (των Dark Rags). Το αμάξι φούρνος, η ταπετσαρία της οροφής να έχει ξεκολλήσει απ’ τη ζέστη και να μας σκεπάζει – την ξήλωσα εντελώς προκειμένου να βλεπόμαστε -  και ‘γω να στάζω μέσα στα μακριά μούσια, θα έκανα και τον καλόγερο βλέπεις σε κάποια σκηνή. Με τα πολλά φτάνουμε Αθήνα, με καλούν για ένα καινούριο μάθημα – ο μαθηματικός μέσα μου με τρέφει ακόμα – φοράω ένα καθαρότερο μπλουζάκι και βρωμύλος όπως ήμουν χτυπάω το κουδούνι κι αρχίζω από το πουθενά να διδάσκω παραγώγους.

  

• Λ: Κουστούμι βρήκες; Τι θα φορέσετε;
• Τ: Ναι θα βάλω το γαμπριάτικο, καλά που μου το θύμισες να το πάω καθαριστήριο. Η Αλεξάνδρα σχεδίασε μόνη της το φόρεμα, θα «ραφτεί» στης Ντιάνας (η χρυσοχέρα μητέρα της φίλης Β). Θες να πάμε να αγοράσουμε το ύφασμα μαζί;
• Λ: Και δεν πάμε;

 Κατεβαίνουμε όπως παλιά στο κέντρο, γυρολόγοι της παλιάς Αθήνας. Παρά το κουράγιο χιλίων ταξιτζήδων που επιδεικνύει ο Τ. βρισκόμαστε μπλοκαρισμένοι ανάμεσα σε δυο πορείες. Αυτά τραβάω καθημερινά μου λέει, παρκάρουμε και ξεκινάμε πεζοί. Καλημερίζει και συζητά με τον Αραβικό πληθυσμό του Μεταξουργείου και μπαίνουμε σε στενάκια μικρομάγαζα σα σπηλιές με παππούδες που βάφουν κουμπιά. 

ένα φουστάνι για το Βερολίνο, στην Αθήνα

Προχωράμε χωρίς να αναπολούμε τα παλιά, άλλωστε δεν έχουμε χαθεί, μιλάμε μια ή δυο φορές τη μέρα κι εγώ ξεκινάω δήθεν αδιάφορα την κουβέντα:

• Λ: Άγχος για το κόκκινο χαλί;
• Τ: Άγχος; Όχι θα έλεγα, πλάκα θα έχει, θα τα καταφέρουμε. Σκέφτομαι όμως τις δουλειές που αφήνω και θα μαζευτούν βουνό όταν γυρίσουμε.
• Λ: Ποιες διασημότητες θα ήθελες να γνωρίσεις εκεί;
• Τ: Η Angelina Jolie δε με …ενδιαφέρει, τη Charlotte Gainsbourg θα θελα να γνωρίσω. Να την ευχαριστήσω που υπάρχει, κληρονόμησε την αγάπη που τρέφω και στους 2 γονείς της, είναι το μεγάλο μου κόλλημα.

Η καλόγρια με τα all star

Φτάσαμε Μετέωρα αργά το βράδυ, Καλως ορίσατε είπε ο Σπύρος, αύριο το πρωί έχει ξύπνημα στις 5, εσύ Αλεξάνδρα έχεις γύρισμα. Θα είσαι η μοναχή. Πρόβλημα: η Αλεξάνδρα φοράει σταράκια κάτω από το ράσο - δεν έχει άλλα παπούτσια - και κυριότερα είναι καθολική, γεγονός που τη δυσκολεύει να κάνει με φυσικότητα τον σταυρό της με τον ορθόδοξο τρόπο. Στην πρωινή λειτουργία όμως τα πήγε περίφημα. Ακίνητη από το φόβο μη φανούν τα αθλητικά της υποδήματα, και πριν συνειδητοποιήσει ακριβώς τι γίνεται έγινε δέκτης πλήθους χειροφιλημάτων από τις δεκάδες αυθεντικές προσκυνήτριες που συνέρρεαν ευλαβικά στο μοναστήρι και δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία του συνεργείου.

• Ντριιιν
• Λ: Καλημέρα, με την Αλεξάνδρα μπορώ να μιλήσω; Θα ήθελα να της πάρω συνέντευξη για το ιστολόγιο «Λεμονοστίφτης»!
•  Α: Έλα ρε Λέμον, που τη βρίσκεις την όρεξη; Αφού το ξέρεις πως κωλώνω στις συνεντεύξεις, ακόμα και για πλάκα να είναι, χώρια που μόλις έχω ξυπνήσει.

Την ξεσηκώνω με πονηριά. Ρωτώ για το φόρεμα: "Καλά οκ, αλλά η τουαλέτα σου πως θα είναι;"   Ξεκινά να μου την περιγράφει, στείλε μου το σχέδιο με email την παρακαλώ.

σχέδιο

• Α: Μάλλον δε θέλω να γνωρίσω καμμιά διασημότητα. Πιστεύω πως είτε θα ντρέπομαι σα παιδί, είτε αν χρειαστεί να μιλήσω θα πετάξω από αμηχανία καμία άκυρη εξυπνάδα, οπότε άσε καλύτερα.
•  Α: Θυμάμαι τη νύχτα που χάσαμε ένα μέλος του συνεργείου, της παρέας δηλαδή. Σίγουρα στο έχω ξαναδιηγηθεί. Μέναμε σε κάποιο γειτονικό χωριό και είχαμε τελειώσει τα γυρίσματα της τρίτης μέρας. Είχαμε βγει για κάνα φαγητό αφήνοντας στο σπίτι-κοινόβιο τον τεράστιο μοντέρ μας να ξεκουραστεί. Ήταν εξαντλημένος, είχε συνέχεια αναποδιές και ατυχήματα, όλο τον καιρό των γυρισμάτων. Όταν γυρίσαμε το σπίτι ήταν κλειδωμένο και σκοτεινό, χτυπούσαμε ώρα, πόρτες και κουδούνια, τηλεφωνούσαμε, καμία απάντηση.  Όταν δε, παραβιάσαμε ένα παράθυρο και είδαμε πως ούτε μέσα στο σπίτι ήταν μας ζώσαν τα φίδια. Ο Σπύρος βγήκε να τον ψάξει στο χωριό. Εμείς ερευνούσαμε τη γύρω περιοχή. Λίγο πριν καλέσουμε την αστυνομία, βρέθηκε σ’ένα ιντερνετ καφε να μιλάει με τη γυναίκα του στη Ν μερική.

 Εχθές με τη μεγάλη βροχή ο Τ. έτρεχε από Συνεργείο σε Βυρσοδεψείο, να σώσει από βέβαιη διάλυση τα σκηνικά και τις εγκαταστάσεις των 2 θεατρικών χώρων. Τα ίδια και σήμερα. Μιας και δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να τα πούμε από κοντά τους εύχομαι ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ με τη σιγουριά ότι ένα χρυσό αρκουδάκι ταιριάζει στο σαλόνι του σπιτιού τους. Πάντα τέτοια.

Στη Μάνη, όπου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, έπρεπε να στήσουμε το κελί και το elevator room της μονής όπως το λέγαμε ανάμεσα στα χαλάσματα ενός πέτρινου πύργου. Ξέρεις εκείνο το δίχτυ που ανεβοκατέβαιναν οι μοναχοί στα ύψη των βράχων. Στα Μετέωρα δεν καταφέραμε να φιλμάρουμε τη σκηνή οπότε τώρα έπρεπε να το φτιάξουμε μόνοι μας. Ιδέες είχαμε, υλικά όμως πουθενά, μαγαζιά απλά δεν υπήρχαν. Ότι κατασκευές χρειαστήκαμε τελικά, τις φτιάξαμε από διάσπαρτα πεταμένα αντικείμενα από τις γύρω οικοδομές: ξύλα, παλέτες, σίδερα και ότι φανταστεί ο νους σου. Ένα καρούλι του ΟΤΕ και ένα σκουπόξυλο έγιναν το βαρούλκο του «ασανσέρ». Το δίχτυ το πήρα από τον Πειραιά. Πήγα να την  παζαρέψω σε μια αποθήκη αντικείμενων από διαλυμένα πλοία, κάτω στο λιμάνι. Ο τύπος που την είχε μου την άφησε στη μισή τιμή. Με θυμήθηκε είπε από κάτι πάρτυ τη δεκαετία του 90.

 Η πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου στις 16:30 στο Berlinale Palast (D).

άσχετη φωτό: λούτρινες άρκτοι εν κινήσει