στον καναπέ μου με τη Νάνα

 Η Νάνα είναι παντού. Σε όσα ανά την Ευρώπη παζάρια έχω επισκεφτεί, τα κοκάλινα γυαλιά – σήμα κατατεθέν, ξεπροβάλουν συχνά πυκνά πίσω από βινύλια του Brel αν είμαι στο Βέλγιο για παράδειγμα, των Mott The Hoople αν βρίσκομαι στην Αγγλία ή γερμανόφωνων βλαχοσυλλογών της πλάκας στο Βερολίνο. Συχνότερα βέβαια με τρομάζουν όταν εμφανίζονται ανάμεσα σε δίσκους του Αγγελόπουλου (του Μανώλη) ή του «Γρανίτα από λεμόνι» στα εν Ελλάδι παζάρια.

Εγώ πάντως βράχος, δεν αγοράζω ποτέ δίσκο της Νάνας (*). Από επιλογή. Αν και υπάρχουν  χιλιάδες επίσημες, ημι, ή ανεπίσημες κυκλοφορίες δίσκων και συλλογών της, δεν είναι μόνο οι επιλογές της Νάνα που ελλείψει συνήθως επαφής με τα δικά μου γούστα, με απωθούν. Κάτι στο τρέμολο της φωνής της είναι που με αποσυντονίζει. Εκτιμώ μόνο κάποιες από τις ερμηνείες της στα τραγούδια του Χατζιδάκι αλλά παρ’ όλα αυτά, κι εκεί ακόμα δε με πείθει. 

Τις προάλλες, πήρα απόφαση – μιας και του έπρεπε - να στείλω τον καναπέ μου για επιδιόρθωση. Απλό έπιπλο από βαρύ ξύλο, κλασσικό sixties μοντέλο, σίγουρα «μοντέρνο» στην εποχή του, δε μου πήγαινε να τον αντικαταστήσω με έναν καινούριο απ’ το IKEA. Κανόνισα λοιπόν τις τιμές, αγόρασα ύφασμα, ήρθε ο επιπλοποιός και τον πήρε.  Δεν πρέπει να είχε και πολλές δουλειές, στις 3 μέρες μου τηλεφώνησε για την παράδοση. 

"Έτοιμος κύριε", μου είπε ο επιπλοποιός, ασθμαίνοντας ακόμα από το κουβάλημα, για να συνεχίσει: "Σας έφερα όμως και ένα δώρο. Είχα στο μαγαζί 70 δίσκους, κάποιος πελάτης τους άφησε πριν χρόνια, άχρηστοι είναι σε μένα, σας τους έφερα να πιάσουν τόπο, είδα πως εσείς έχετε πολλούς και τους εκτιμάτε."

Κάπως έτσι εισέβαλλε ο εικονιζόμενος δίσκος της Νάνα στο σπίτι μου. Ανάμεσα σε σκυλάδικα, Πάριους, βινύλια της Λίτσας Διαμάντη αλλά και της Whitney Houston (η δεύτερη μου αντιπάθεια), Queen, Bad Company και Pink Floyd μεταξύ άλλων.

Μιας και μικροπολιτικές δε χωράνε σε τέτοιες καταστάσεις, αντιπαρέρχομαι τη δηλωμένη προσωπική αντιπάθεια και κάθομαι με τη Νάνα στο πικάπ για καφέ.  Κάθε πρεσβευτής και πρέσβειρά μας στο εξωτερικό θα ‘πρεπε να είναι καλοδεχούμενος! Ακόμα κι αν προκαλούν ενστάσεις τα λεγόμενά του; η εύλογη απορία.

(*) Για να είμαι ειλικρινής έχω έναν ακόμα δίσκο με τη Νάνα, εκείνον που συνεργάζεται με τον Harry Belafonte. Είναι όμως χρεωμένος στον Harry, μέρος μιας σειράς άλμπουμ που έβγαλε εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 60. Εκεί, κάτω από το γενικό τίτλο: An evening with H.B. φιλοξενούσε άλλοτε τη Lena Horn, τη Miriam Makeba ή τη «δική μας» Nana.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Την Παρασκευή 10/2/12 και όπως πάντα 

1. Ολόφρεσκο επεισόδιο "στον λεμονοστίφτη",
2. στις 10:00 το πρωί ,
3. στον indieground radio,
4. χωρίς καθόλου Νάνα ,
5.  πάτα το κουμπί (ή το link που έχει και chat)
   

http://indiegroundradio.com/