χαμογέλα ρε

Χαμογέλα ρε, λιγάκι. Το ξέρω πως δε σου βγαίνει, ούτε και μένα, το προσπαθώ όμως. Παγωμένα, καχύποπτα, με δόντια σφιγμένα χαμογελώ, κοιτάζοντας ευθεία - όχι δεν εστιάζω κάπου συγκεκριμένα -. Χαμογέλα λίγο και εσύ. Ίσα που να κρατάς τους μυς του προσώπου (ζυγωματικούς τους λένε τους συγκεκριμένους) χαλαρούς, σε φόρμα. Μπορεί να χρειαστεί να ουρλιάξεις μια από αυτές τις μέρες και θα 'ναι κρίμα να μη μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου.

Κάνω ασκήσεις με τους γύρω μου. Στο δρόμο, στις ουρές αναμονής, στο σουπερμάρκετ ή όταν στέκομαι μέσα στο μετρό και στα λεωφορεία που με πάνε στις δουλειές μου, μούρες κατεβασμένες παντού, και εγώ να προσπαθώ να εκμαιεύσω κανά χαμόγελο. 

Δίνω τη θέση μου, χαρίζω το εισιτήριό μου, βοηθάω γηραιές κυρίες με καροτσάκια λαϊκής να ανέβουν και νεότερες με παιδικά καροτσάκια να κατεβούν. Τοποθετώ αστραπιαία το σώμα μου έτσι ώστε να χωρέσει και ο τελευταίος επιβάτης ή να εμποδίσω την πτώση φορτωμένων με σακούλες πενηντάρηδων. Δίνω όταν μου ζητούνται οδηγίες, τσιγάρα και κέρματα, σπανιότερα και τυρόπιτες, καλημερίζω επίσης με θέρμη όσους ταΐζουν ψίχουλα τα περιστέρια. 

Μη με περνάς για βαρεμένο, πολλές φορές το κάνω χωρίς να το νιώθω, δεν είμαι αυτό που λένε ο "καλός άνθρωπος". Απλά κι εγωιστικά μ' αρέσει να βλέπω τους συνηθισμένους σαν και μένα ανθρώπους να χαμογελούν, στιγμιαία έστω, με τα χείλια ή με τα μάτια. 

Νιώθω πιο ασφαλής, ελέγχω καλύτερα τους δικούς μου θυμούς, βγάζω το κεφάλι μου έξω από το πέπλο της εθνική κατήφειας που έχει σκεπάσει τα πάντα και αναπνέω καλύτερα. Θέλω το πρωινό ξύπνημα, τον ερχομό του σούρουπου, ακόμα κι εκείνη την ευλογημένη επιστροφή στο σπίτι να συνεχίζω να τα ευχαριστιέμαι.