Έξοδος

Επίθετα συνοδευτικά σε μια έξοδο:  εντυπωσιακή, απαρατήρητη, εκούσια ή μη, κοινή ή/και προμελετημένη αποκτούν μια αταίριαστη σ’ αυτά δραματικότητα όταν η ζωή είναι η απάντηση στο ερώτημα: έξοδος από πού; Μια συμβολική μελέτη του αναπόφευκτου - ή καλύτερα των στιγμών που προηγούνται αυτού -, στοιχειοθετείται μέσα από διηγήσεις, περιγραφές και ζωντανές αναμεταδόσεις σ’ ένα σπονδυλωτό θεατρικό έργο πέντε μονόπρακτων.

Τα επεισόδια της Εξόδου – καθένα γραμμένο από διαφορετικό συγγραφέα – (Δ. Γκενεράλης, Β. Ραπτόπουλος,  Σ. Σερέφας, Αλ. Σταμάτης, Μ. Φάις) πατάνε στο σήμερα,  κουβαλώντας όμως μνήμες αρχαίας τραγωδίας (αυτές έμαθα άλλωστε πως είναι και οι συνδετικές λέξεις-κλειδιά του έργου) τόσο μορφολογικά όσο και θεματολογικά. Ορίζουν τα λόγια και τις πράξεις των ηρώων τους σε μια εντελώς ανθρώπινη διάσταση με έναν ιδιότροπο χορό (!!! για τη σκηνή του οδοντιατρείου) να παρακολουθεί, να σχολιάζει και ενίοτε να επεμβαίνει.

Ξεχωρίζω το σπαρακτικό/σπαρταριστό (δεν υπερβάλλω) «Ερινύα με τανάλια» του Σάκη Σερέφα, όπως και μια σκηνή στον «Θάλαμο», που παρ’ ότι απαίδευτος σχετικά στην τέχνη του θεάτρου, την εντάσσω στο προσωπικό μου ανθολόγιο καλύτερων στιγμών.

Εντυπωσιασμένος τόσο από τους ηθοποιούς (Μ. Αιγινίτου, Ειρ. Δράκου, Δ. Κούρτη, Άν. Κουτσαφτίκη, Σπ. Τσεκούρας, Χ. Χαραλάμπους) όσο και από την δουλειά των ισάριθμων των μονόπρακτων σκηνοθετών/τριών  (Γ. Μαρκοπούλου, Λ. Μελεμέ, Δ. Μπίτος, Ελ. Μποζά, Άρ. Τρουπάκης).

Μινιμαλιστικά τα σκηνικά (Αλ. Σιάφκου, Αρ. Καρανάνος), λειτουργικότατα – ναι! αυτό είναι το ζητούμενο – σε υποβάλλουν χωρίς προσπάθεια, σε εντάσσουν - ανεξαρτήτως διάθεσής σου - στο  χωρόχρονο των κειμένων.

Η θεατρική παράσταση Έξοδος παίζεται από Πέμπτη έως Κυριακή στο θέατρο Συνεργείο (Κολωνού 31 Μεταξουργείο).