μια βραδυά στα όργανα

1

Πέρασα καλά; Ναι , Ήταν συναυλιάρα; Όχι. Η πρώτη μου παρουσία σε συναυλία μετά από μήνες. Ο αξιαγάπητος Momus μεταξύ αρχέγονης synth pop και καμπαρέ, με τη μουσική συνοδεία του i-pod του, απολαυστικός εάν ήθελες να τον απολαύσεις. Συγκαταλεγόμουν σ'αυτούς που ήθελαν και γι αυτό ανατρίχιασα με το Lucky like St. Sebastian και έπειτα έκλεισα την κάμερα και χόρεψα (?)τραγουδώντας βουρκωμένος το Complete history of sexual jealousy pt 17-24. Για το ανθολόγιο των διασκευών η παντελώς αποδομημένη εκτέλεση του Ashes to ashes του Bowie. Ο κόσμος τρομερά μαλάκας δεν έβγαλε το σκασμό ούτε λεπτό.

2

Στους Big Sexy Noise μπερδεύτηκα κάπως. Λάτρεψα τα decibel που νήστεψα τόσους μήνες και ήταν κυρίως αυτά που έκαναν τον πολύ αμερικάνικο για τα γούστα μου ήχο τους (blues rock εννοώ), συγγενέστερο στα αυτιά μου. Your Love don't pay My Rent (στον πρόλογο του τραγουδιού νομίζαμε πως καταλάβαμε για ΠΟΙΟΝ μιλάει - inside joke), The Gospel Singer και η φωνή της – μεγαλοκυρίας - Lydia Lunch δεν παρέκκλινε καθόλου από τα κατατόπια των Gallon Drunk αν κι εγώ περίμενα – φταίει που ήμουν αδιάβαστος –κάτι πιο «βρώμικο». Η "Iέρεια του no wave" πάντως που προσδοκούσα, δεν ήρθε ποτέ. Ωστόσο υπήρξαν στιγμές που η ματιά μου αναζητούσε στα δεξιά, τη σκάλα που οδηγεί στον εξώστη, νομίζοντας πως βρίσκομαι στο ...Ρόδον.

3

Κι έπειτα ήρθε η ώρα του Blaine. Ο Β. L. Reininger έπαιξε το καλό χαρτί των Tuxedomoon και του (μας) βγήκε σε καλό. Jinx, In a manner of speaking, No tears, το δικό του Night Air και μια αναπάντεχη διασκευή του Killing Moon των Echo & the Bunnymen μεταξύ άλλων. Κοντά του στη σκηνή ο Τηλέμαχος Μούσας, μακριά του το 70% των θεατών που αποχώρησε - νομίζω αναίτια – μετά το τέλος των B.S.N. Πάντα καλός.

υγ. Ακολουθούν ουκ ολίγες συναυλίες που με ενδιαφέρουν και ευελπιστώ να παραβρεθώ.Band Of Holy Joy(13/2, 23 ευρώ ). Wire (13/3, 29 ευρώ). Black Mountain (1/4, 27 ευρώ) & Steve Harley & Cockney Rebel (8/4, 28 ευρώ) είναι μερικές από αυτές. Ίσως να τα πούμε εκεί.