Πάνε 5 χρόνια όταν ο φίλος Σ άφησε τη δουλειά του και με ένα ανοιχτό αεροπορικό εισιτήριο ξεκίνησε μοναχός του, το γύροτης υδρογείου. Για 9 μήνες, με ένα γενικό πλάνο και ένα μικρό σακίδιο πλάτης φόρτωνε εικόνες στο μυαλό του και μόνο που και που – όταν έβρισκε ψήγματα καλωδιωμένου "πολιτισμού" – ανέβαζε και μερικές, να ζηλεύουμε περισσότερο εμείς που δεν τολμήσαμε.
Και κατά τη γνώμη μου απαιτεί τόλμη το να βρεθείς τόσο κοντά στον εαυτό σου, για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα μόνος με σένα, τη στιγμή που το σπίτι σου είναι ιδιαιτλερως μακριά για να καταφύγεις και ο χρόνος (ακόμα κι αν θεωρηθεί διακοπών) παύει να έχει σημασία. Αυτό το κατόρθωμα είναι που ζηλεύω περισσότερο, εγώ που πλέον δεν κάνω ούτε σε μπαρ μόνος μου.
Θα ‘θελα πραγματικά να μεταφέρω ιστορίες του που μας έχει αφηγηθεί και που νιώθω σα να τις έχω δει (αν όχι ζήσει), αλλά δεσμεύομαι από το «φιλικό απόρρητο». Το μόνο όμως που μπορώ να παραθέσω είναι ο υπερσύνδεσμος για το travel-blog (travelogue) του ταξιδιού του και να ξανααφεθώ στις ματιές του στον κόσμο λίγο πριν γυρίσω...
...“κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
να κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία”.
να κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία”.
Αφορμή για την ανάρτηση, πέρα από κάποιο σχόλιο στο blog και την προχθεσινή μας συνομιλία, είναι οι φωτογραφίες που μου έστειλε ο Σ από το παγωμένο (-15 C) Montreal (επαγγελματικό ταξίδι τώρα), εκ των οποίων αναρτώ τέσσερις, τραβηγμένες όλες στα υπόγεια του καναδικού μετρό.
Υγ Μιας και συγκυριακά ακούω ουκ ολίγους Human League τελευταία, καθώς κι επειδή μόλις την προηγούμενη εβδομάδα απέκτησα το Travelogue (1980) στην απτή αναλογική του μορφή, παραθέτω ένα link που εντόπισα για το κατέβασμά του. Παρ'ολα αυτά προτιμώ το Reproduction τους του 1979.
Δες το κι έτσι,οι φίλοι που κάνουν ταξίδια λειτουργούν σαν ανταποκριτές μας κατά κάποιον τρόπο. Στέλνουν μηνύματα από μέρη που δεν μπορούμε να πάμε.Ζούμε τις εμπειρίες τους μέσα από τις εξιστορήσεις τους, σαν να διαβάζουμε ένα συναρπαστικό βιβλίο μόνο που τον πρωταγωνιστή τον γνωρίζουμε στ`αλήθεια και είναι ο εκάστοτε φίλος μας.Βέβαια αυτή η ανταπόκριση σταματά στην εσωτερική διαμόρφωση του πρωταγωνιστή αφού είναι εντελώς προσωπική του υπόθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να βρεθεί κάποιος μόνος με τον εαυτό του είναι μια διαδικασία που ομολογουμένως αντιμετωπίζεται με δυσκολία από όλους τους ανθρώπους γιατί ο εαυτός μας είναι ο μόνος απ`τον οποίο δεν μπορούμε να "ξεφύγουμε" αλλά και ο μόνος που γνωρίζει εν τέλη και κατέχει όλες τις απαντήσεις...
Ώ! μπήκα κι εγώ στο "Lemonostiftis Hall of Fame"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα' σαι καλά χακ για το όμορφο πόστ!
@ vick : Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που το αναλύεις. Και δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Αρκεί να μην καλύπτεται πίσω του, εξωρραϊσμένη, η απραξία. Μιλώ για τον εαυτό μου. Με τον οποίο παρεμπιπτόντως τα πάμε καλά και παρ' όλο που δεν προσπαθεί ο ένας να "ξεφύγει" από τον άλλο, μας διακρίνει ώρες ώρες μια περίεργη, να την πω, αμηχανία στις μοναχικές διαδρομές.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Στάθης : Αφού το θέτεις έτσι, έχω να σου πώ πως με αυτό το ταξίδι τη θέση την είχες σίγουρη καικαπαρωμένη. Θα τα πούμε στην τελετή βράβευσης.
ΑπάντησηΔιαγραφή