κάποτε που χορεύαμε

Ναι, κάποτε χορεύαμε έτσι ακριβώς.

Σαν εκστασιασμένοι, άναρχοι, μοναχικά ίσως, στα ολόδικά μας χιτ, παρακολουθώντας μέσα από μισόκλειστα μάτια και καπνούς τις κομματιαστές σκηνές όπου φίλια σώματα έπρατταν το ίδιο.

Όχι ότι μάθαμε εντωμεταξύ καινούριες φιγούρες, έτσι θα χορεύαμε ακόμα, μα δε βρισκόμαστε πλέον συχνά. Ή όποτε συναντιόμαστε μιλάμε πρώτα για τις δουλειές μας, αυτές που έχουμε ή αυτές που χάσαμε, και μετά για την κρίση ή τις οικογένειες: τις παλιές με τις αλλοδαπές νοσοκόμες για νέα μέλη και τις φρέσκες που κάναμε ή σκοπεύουμε να σκαρώσουμε.

Θα μου πεις πάντα μιλάγαμε για αυτά, τα εν οίκω του καθενός και της καθεμιάς μας, τους εαυτούς μας. Έτσι δεν είναι;

Σωστά, απλά τώρα δεν περισσεύει μετά, χρόνος κι όρεξη για χορό. Ή όπως αλλιώς ονομάσεις την λυτρωτική τελετουργία δωματίου που προσέθετε κοινές μνήμες στην παρέα - χωρίς το προαπαιτούμενο των ξένων γεγονότων – και στην οποία άλλοτε συχνότατα επιδιδόμασταν.

Το cool as fuck - που έλεγαν κάποτε και οι Inspiral – τραγούδι του Cave, το λατρεύω. Όπως και το συνοδευτικό ταινιάκι. Από τα ομορφότερα που έχω δει.

Χτυπάει κατευθείαν στις χορδές μιας νοσταλγίας που δεν μου είναι εύκολο να ξορκίσω και μου δημιουργεί πάντα την προσδοκία για μια επόμενη μάζωξη.

Και την ελπίδα πως εκείνη τη φορά που θα βρεθούμε θα καταφέρουμε ξανά στο τέλος να συγχρονιστούμε, όρθιοι, στις φιγούρες-σήματα κατατεθέντα των σωματότυπών μας.

Για το φίλο Τ,με τον οποίο - για πολλοστή φορά εχθές – «ανακαλύπταμε» εαυτούς και φίλους στα καρέ του Fifteen Feet Of Pure White Snow.