Δευτέρα πρωί ξυπνάω πάντα στην ώρα μου, 6:59 ... πετάγομαι λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι των 7:01 … και μετράω τις κινήσεις που θα έκανα αν πήγαινα ακόμα δουλειά....λοιπόν το ξυπνητήρι στο snooze για 7 λεπτά ακόμα, τα μετραω ξύπνιος πλέον, και να'μαι, όρθιος... κατουρώντας, με το στόμα γεμάτο οδοντόκρεμα ...προσπαθώντας ταυτόχρονα με κόπο να μη συντονίζω το σώμα μου στη συχνότητα ταλάντωσης του χεριού που βουρτσίζει τα δόντια μου ...για ευνόητους λόγους...κρύο νερό στο πρόσωπο και στο σβέρκο…ααα…..
Αλλάζω πλευρό, δε βολεύομαι , γυρνάω ανάσκελα και συνεχίζω να απαριθμώ.
...ρούχα ως συνήθως τα χθεσινά: κοτλέ παντελόνι, κοντομάνικο φανελάκι, καρώ πουκάμισο απ’εξω και αθλητικά παπούτσια, μπουφάν ...χαρτοπετσέτα διπλωμένη προσεκτικά με τη διπλή δοσολογία νες καφέ και ζάχαρης, στην τσέπη μου... τσάντα με κάμερα και κάνα βιβλίο και ….έξω από το σπίτι.
...κατηφορίζω την οδό Χ’’ταδε όπως κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια ...παλιά έπρεπε να προλαβαίνω και το τρένο των 7.32, ξυπναγα νωρίτερα τότε, είχα μετατεθεί όμως κοντινότερα στο σπίτι μου εξοικονομώντας αρκετά λεπτά ύπνου.
... λίγο παρακάτω γνωστή γειτόνισσα μου κλείνει το δρόμο και υποχρεώνομαι τελικά να την καλημερίσω προτού με αφήσει να συνεχίσω...κάθε μέρα στοιχηματίζω πως θα την αποφύγω αλλά χάνω ...γαμώτο ...το περίεργο είναι ότι την συνανταω οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κι αν περάσω από οποιοδήποτε δρόμο της περιοχής.
...κατευθείαν στο φούρνο τώρα για … « το κουλουράκι σας με τις σταφίδες και σήμερα? γάλα θα πιείτε?» με ρωτάει πάντα με εμπορική γλυκύτητα η φουρνάρισσα . «ναι στο πρώτο, όχι στο δεύτερο ερώτημα σας» απαντώ και τη βλέπω που στραβώνει τα χείλια της. Ευτυχώς…
... η ανθρωπογεωγραφία της διαδρομής σταθερή … μαθητές συνοδευόμενοι από γονείς στο δρόμο για το σχολείο και φυσικά πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι σαν και μένα …ασυνόδευτοι ...τους γνωρίζω ...γνωριζόμαστε, φατσικά εννοείται, όλοι... με μερικούς ανταλλάσουμε από καιρό σε καιρό και κανα χαμόγελο ...του στυλ πάλι εσύ και πάλι εγώ "work and work and work and work till you die" σιγοτραγουδάω, μα ...δεν ακούγονται καθόλου προφητικοί οι στίχοι.
...τα παιδιά, έχει πλάκα να τα παρατηρώ που μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο ...βλέπω ξανά την ίδια ροζ τσάντα, έκτο χρόνο φέτος ... το κορίτσι που την κρατάει έχει ασχημύνει πολύ – ήταν γλυκύτατο πρωτάκι - και δε κραταει πια από το χέρι τον παππού της
... στο γωνιακό ψιλικατζίδικο η Δ τακτοποιεί πάνω στο ψυγείο των παγωτών τις σημερινές εφημερίδες... μου χαμογελάει όπως κάθε μέρα ...καλημεριζόμαστε ...καπνό και χαρτάκια έχω για σήμερα, οπότε δε μπαίνω στο μαγαζί ...ανοίγω ελάχιστα βήμα
... στο τέλος της κατηφόρας λίγο πριν στρίψω ο γνωστός 55αρης ως συνήθως βγαίνει με το αυτοκίνητό του από το γκαράζ και κλείνει το πεζοδρόμιο... ο απόλυτος συγχρονισμός μιας και συμβαίνει κάθε μέρα να με προλαβαινει 1-2 μέτρα πριν προλάβω να περάσω πρώτος... πρέπει να κατεβώ από το πεζοδρόμιο άμα θέλω να προχωρήσω... oι μαργαρίτες που είχε φυτέψει έξω από το γκαράζ του, δεν έπιασαν, τον έβλεπα να τις ποτίζει κάθε πρωί με το κουστούμι και τα κλειδιά στο χέρι.
...διασχίζω ένα καφέ, υπάρχει ήδη κόσμος που περιμένει τις αγουροξυπνημένες γκαρσόνες να τον σερβίρει… προσπερνώ άλλη μια «γνωστή» μου γυναίκα, 35αρα την κάνω εδώ και 7 χρόνια, καλοχτενισμένη και εντυπωσιακά βαμμένη που φορά ταγέρ μεγαλοστελεχους και κάθεται στο ίδιο τραπέζι κάθε πρωί...πίνει καφέ φίλτρου...την πρόσεχα ανέκαθεν, και να μην ήθελα δεν περνάει απαρατήρητη, μα την καμαρώνω κιόλας από τότε που την ταυτοποίησα με την υπάλληλο του τμήματος αλαντικών του διπλανού supermarket.
...λίγα βήματα ακόμα και φτάνω στο γραφείο... μπαίνω... είναι 8 και ένα λεπτό ...δεν άργησα κανείς δε μπορεί να μου πει τίποτα ...
Σηκώνομαι από το κρεββατι, βάζω νερό στο γκαζάκι για καφέ …και πάω για κατούρημα.
" ...κατουρώντας, με το στόμα γεμάτο οδοντόκρεμα ...προσπαθώντας ταυτόχρονα με κόπο να μη συντονίζω το σώμα μου στη συχνότητα ταλάντωσης του χεριού που βουρτσίζει τα δόντια μου..."
ΑπάντησηΔιαγραφήThat's the story of my life, γέλασα με την περιγραφή των πρωινών σου (και μου) σκέψεων.