Μοναστηράκι 2010
Εμένα η Αθήνα δε με μισεί, και αυτό έχει ενδιαφέρον. Δε με λατρεύει κι όλας αλλά να που πλησιάζουμε την τέταρτη δεκαετία αγαστής μα καθόλα εξαρτημένης - δεν τρέφω αυταπάτες για το αμφίδρομο της υπόθεσης - σχέσης.
Δε την εγκαταλείπω και δε συμμετέχω καν σε φαντασιώσεις στις όποιες ζω μακριά της. Μ’αρεσει να την περπατάω, να τη φωτογραφίζω, να τη διασχίζω, να την περιποιούμαι, και να τη δοξάζω, να την παρατηρώ, να την περιγράφω, να την υπερασπίζω, να την κατακρίνω, να την καίω, να τη σταναχωρω και να την καταστρέφω, να την αναπνέω, να τη σιχαίνομαι και να τη βρίζω, να τη συγχωρώ, να την κατουράω, να την αναπνέω, να τη ζωγραφίζω, να την αναπολώ, να τη φτύνω, να της απολογούμαι, να την τραγουδώ (*)...
Αρκεί να είμαστε μαζί όπως εχθες που ξαναπερπατησα στο κέντρο της όπως παλιά, όταν μετεφηβος, κατ επίφαση εργαζόμενος, άεργος, ξεκινούσα τον μεγάλο μου περίπατο στο ιστορικό κέντρο, καθημερινά. Καφές στο χέρι, αέρηδες, πάνω στα σκαλάκια, τσιγάρο και εφημερίδα και πάντα κι ένας δίσκος, δεύτερο χέρι -150 δραχμές. Με ήλιο ή ψιλόβροχο, ακόμα και την ώρα που θα έπρεπε να βρίσκομαι 40 χλμ βορειότερα για τη δουλειά μου.
"Με βροχή ή με τόσο ήλιο μην ξεκινάς, άφησε το για την επομένη" –μου υπαγόρευε η λογική μου (?) – και υπάκουος βρισκόμουν ξανά στα πέριξ του ιερού βράχου τετραγωνικά. Καθισμένος στο γνωστό πέτρινο παγκάκι κάτω απο τα κυπαρίσσια ( κατεβαίνοντας το βράχο του Άρειου πάγου κάνε αριστερά , μπες στο πρώτο άνοιγμα των συρματοπλεγμάτων που θα συναντήσεις και θα το βρεις) με την δεύτερη καλύτερη θέα της πόλης, χωμένος στο όχι ζεστό σακάκι μου, να χαλαω - παίρνοντας πόζες μοντέλου – τα κάδρα μακρυμάλλη φωτογράφου που με στοχεύει με τηλεφακό από απόσταση.
(*) ... ο ύμνος της πόλης μου ;-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου