ο σταθμός του Κεραμεικού

Ο σταθμός του μετρό στον Κεραμεικό έχει κατά τη γνώμη μου το καλύτερο design, συγκρινόμενος τουλάχιστον με τους old school σταθμούς τόσο της κόκκινης όσο και της μπλε γραμμής.
Η κάθοδος μου στις αποβάθρες του σημαίνει το τέλος της εβδομαδιαίας εξόρμησης για δίσκους, και την ταυτόχρονη έναρξη της μελαγχολίας ενός ακόμα κυριακάτικου απογεύματος.
Αυτό όμως που κάνει το σταθμό, ξεχωριστό για μένα, είναι ότι έχει πάντοτε μια αλλόκοτη ηρεμία. Είναι σαν υπόγειος ναός, μετά τη λειτουργία, ή σαν φουτουριστικό καταφύγιο, απότομα εγκαταλειμμένο… « ούτε τη μουσική δεν πρόλαβαν να κλείσουν φεύγοντας» σκέφτομαι συνήθως…κι εγώ, ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους (αν όχι ο μόνος) που επέζησαν από μια υποθετική καταστροφή της Αθήνας, σφίγγω την τσάντα με τους δίσκους πάνω μου. Σήμερα την επιστημονική αυτή φαντασίωση διέκοψαν δυο άντρες με στολές που με προσπέρασαν τρέχοντας στις κυλιόμενες σκάλες. Ένας φύλακας της αττικό μετρό και ένας αστυνόμος. Μηχανικά έβαλα το χέρι στην κωλοτσεπη και ακούμπησα το εισιτήριο μου. Ήταν εκεί.
Στις αποβάθρες δεν τους είδα πουθενά. Ένας συρμός, περίεργο αυτό, σταματημένος μέσα στο τούνελ, τα μεγάφωνα σιωπηρά, σβηστός και ο φωτεινός πίνακας των δρομολογίων. Μόνο ένας μονότονος ήχος που έρχεται μέσα από το τούνελ. Σαν κάποιος να κτυπάει ξύλινα σφυριά πάνω σε μέταλλο. Πολλές φορές και με ένταση.Σιγά σιγά ξεκαθάρισα και κάποιες ανθρώπινες φωνές, πνιχτές στην αρχή που όλο και δυνάμωναν μέχρι που οι δυο άντρες που είδα πριν βγήκαν από το τούνελ κρατώντας μια γυναίκα από τις μασχάλες. Παχουλή, και ντυμένη στα μπλε, υποβασταζόμενη σχεδόν σερνότανε. Ο σταθμός είχε περισσότερο κόσμο τώρα απ ότι συνήθως, όμως ήταν το ίδιο βουβός.
Καθώς το περίεργο τρίο με πλησίασε, είδα το ανέκφραστο πρόσωπο της γυναίκας και ένας κόμπος που μου σφήνωσε στο λαιμό μου ‘φερε δάκρυα στα ματιά. Είχε κρυφτεί και έψαχνε να βρει κουράγιο να αυτοκτονήσει είπανε. Στράφηκα προς την άλλη μεριά, έβγαλα τη φωτογραφική μου μηχανή και τράβηξα αυτή την εικόνα του σταθμού.Ήρθε το τρένο και επιβιβάστηκα.
Στον επόμενο σταθμό το βαγόνι πλημμύρισε από εξαντλημένα μέλη χεβυμεταλλικών συγκροτημάτων - χθες ήταν το Up the hammer festival - φορτωμένων με όργανα και ενισχυτές στο δρόμο για το αεροδρόμιο. Άνοιξα την Athens Voice και διάβασα το αφιέρωμα στη μέρα της γυναίκας.
Κατέβηκα Πάνορμου.