Μεγάλη Δευτέρα στο Μικρό Παλλάς

Ο Βασιλικός – για μας ο Μπίλλυ – δίνοντας μια καθηλωτική, συγκινητική παράσταση, γνήσιος performer άλλωστε, μέτρησε ακόμα μια φορά το καλλιτεχνικό του μπόι και βγήκε κερδισμένος. Όπως και εμείς που βρεθήκαμε γύρω του.
Ίσως να ήταν και η 50η φορά που τον είδα live μα η πρώτη χωρίς τους Raining Pleasure, μιας και το losing my religion που μου είχε τραγουδήσει κάποτε - όντας κι οι δυο μεθυσμένοι έξω από το “Μάγο του Οζ” -…δεν μετράει.
Οι διασκευές ήταν ανέκαθεν αγαπημένο hobby των Pleasure και του Μπίλλυ. Έχοντας κάποτε μόνο ένα ντέμο στη δισκογραφία τους κατάφερναν τρίωρα live απανθίζοντας μια τεράστια γκάμα διασκευών. Στις αρχές μάλιστα πριν κατακτήσει το δικό του ύφος δεν ορκιζόσουν ότι δεν ήταν ο Μorrissey ή ο Bono που άκουγες αλλά ο δικός μας Μπίλλυ. Ποιος από τους ορκισμένους τους φαν δε θυμάται το Here there and Everywhere και φυσικά την καταιγιστική εκτέλεση τους στο Tom’s Dinner και κάμποσα άλλα κάποια εκ των οποίων ξανακούμε πλέον στο Vintage.
Με τη Σ και τον Ν ανατριχιάσαμε, περάσαμε θαυμάσια και οι τρεις με τις επιλογές του, τις ιδιαίτερα πειραγμένες ερμηνείες – συγκλονιστική αυτή του Famous Blue Raincoat - την φωνή μα και την φανερά βελτιωμένη του πρόζα, καθώς μεταξύ των κομματιών αφηγούνταν, συχνά αυτοσαρκαζόμενος στίχους του και προσωπικές του στιγμές.
Λόγια που λειτουργούσαν σαν πρόλογοι η σαν μικρές πάσες στους αξιέπαινους μουσικούς του πριν να ξεκινήσουν το επόμενο τραγούδι. Το δέσιμο και η χημεία της νέας του μπάντας παρεμπιπτόντως μου έφερε στο μυαλό – και όχι για λόγους ενδυματολογικούς – την μπάντα του Hedwig, τους Angry Inch – και αυτό είναι πράγματι κομπλιμέντο.
Το κοινό του Παλλάς ήταν …το κοινό του Παλλάς, άλλα αν κοίταζες προσεκτικότερα θα αναγνώριζες και κάποιες γνωστές φατσούλες από τα παλιά, μεγαλωμένες βέβαια τόσο όσο και οι δικές μας.
Πρόλαβα και έβγαλα και κάποιες φωτογραφίες (και βίντεο ??) παρ’όλη την πολιτική απαγόρευσης του θεάτρου και είχε ήδη μπει η Μεγάλη Τρίτη όταν χαιρετήσαμε τον Μπίλλυ, τον αγκαλιάσαμε και ευχαριστήσαμε για τη γαμάτη βραδιά.