το φιάσκο

"ΕΛΑ εδώ είμαι….εδώ" του φώναξα μα δε με άκουσε.
"ΕΟ ….ΕΟ …εδώ" ...συνέχισα. Τίποτα.
Μα τι να κάνω επιτέλους, σκέφτηκα, να αυτοπυρποληθώ, η να του ρίξω καμιά χειροβομβίδα μπας και με προσέξει… Άσε είναι και 17 Νοέμβρη και μπορεί να με πάρουν για κάνα προβοκάτορα και άντε ξέμπλεξε μετά.
Θυμάσαι την 1η Μάη που είχε γίνει το ίδιο?
Τον είχα δει και τότε από μακριά, στο Σύνταγμα περπατούσε μπροστά από τον άγνωστο στρατιώτη. Πάλι του φώναζα, τι φώναζα …ούρλιαζα δηλαδή, και φυσικά δε με είχε ακούσει. Μάης μήνας, ο ήλιος έκαιγε σα φωτιά, άναρχος ο καιρός όπως τώρα , κι εγώ με την κουκούλα μέχρι τα μάτια - να μη φαίνεται ο τριχοφάγος που με ταλαιπωρούσε, προσπαθούσα να τον προλάβω. Θα με πάρουν για τρομοκράτη σκεφτόμουν αλλά και πάλι ποιος με έβλεπε; Καμιά κάμερα μόνο, και ένα ελικόπτερο που πετούσε πάνω από το κεφάλι μου, αυτό που έκανε το δαιμονισμένο θόρυβο που σκέπαζε τη φωνή μου.
Ενώ τώρα, ο κόσμος είναι πολύς, περαστικοί, αστυνομία, περιπολικά με σειρήνες αναμμένες - δεν ξέρω γιατί - η πορεία είναι για το απόγευμα. Έχω φτάσει σχεδόν έξω από την πρεσβεία πρόσεξα, και πάλι η φωνή μου καλύπτεται από ήχους μεγαλύτερους και …κοίτα που θα τον ξαναχάσω.
Ένα χτύπημα στο πόδι, ο συνήθης ύποπτος, ένα τραύμα που δε λέει να κλείσει δε μου επιτρέπει να τρέξω. Όσο οργανωμένος κι αν πίστευα ότι ήμουν για μια τέτοια περίσταση, ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα βίωνα σαν …αναπαράσταση τα ίδιο γεγονός….. Η απόσταση που μας χωρίζει έχει τώρα μεγαλώσει …έχει φτάσει κοντά στην επιχείρηση με τα αυτοκίνητα, στη γωνία λίγο πριν την τράπεζα., και καμμια φωνή όσο δυνατή κι αν είναι δε θα έφτανε με ασφάλεια στ’ αυτιά του. Γαμημένη συνομωσία της κακής μου τύχης σκέφτομαι. Είναι αλήθεια πως η γκαντεμιά μου δεν έχει όριο. Μοιάζει με ωρολογιακό μηχανισμό, με βόμβα που σκάει πάντα χωρίς προειδοποίηση και με τρομοκρατεί εδώ και χρόνια… Τον έχασα πάλι.
Και τι ήθελα ? Να του πω μόνο: "Έϋπ φίλε μου έλειψες, πάμε για κάνα καφέ, να τα πούμε όπως παλιά, εδώ πιο πάνω στα Εξάρχεια".
Επιστρέφω. Ασφαλής πλέον στο σπίτι μου, στη "γιάφκα" με τα βινύλια, αράζω στην πολυθρόνα και ξεδιπλώνω την εφημερίδα. Προσπαθώ να διαβάσω την προκήρυξη για μια θέση στο ελληνικό δημόσιο – στο υπουργείο οικονομικών, μα πέφτω σε ύπνο βαθύ σα νεκρός, δε θα ξυπνήσω ούτε με σφαίρες.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2007 απο το σύντροφο και φίλο Σ.Μ. στο Βερολίνο