Όπως συχνά συμβαίνει, για να μην πω πάντοτε, υπάρχουν μέρες που οι μαθητές δεν ανταποκρίνονται σε οτιδήποτε σχετικό του μαθήματος και ο περί ου ο λόγος Κ δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Τις μέρες αυτές ένας διδάσκων πρέπει να επαναφέρει για εκατομμυριοστή φορά στο μυαλό του, ότι κάνει μάθημα σε ζωντανά πάρτυ ορμονών, η βλακεία, η αδιαβασιά ή ακόμα και η όποια ευφυΐα των οποίων, θα ενεργοποιήσει την Ιώβειο υπομονή μέσα από τα τρίσβαθα πηγάδια της αυτοσυγκράτησης του, προκειμένου να μη χειροδικήσει.
Είναι οι φορές που έπειτα από μια ερώτηση σου ο μαθητής κοιτά το λευκό χαρτί με τις γραμμές μπροστά του, το κοιτάς και εσύ μέχρι που οι ευθείες αρχίζουν να συστρέφονται , ξεκινάς να μετράς μέσα σου το χρόνο και αντί όποιας απάντησης (το "δεν ξέρω", θεωρείται απάντηση) ακολουθει μια καθόλα ήρεμη μα πνιγηρή απραξία.
Τις περισσότερες των περιπτώσεων ξεφεύγω από τέτοιες βαλτώδεις καταστάσεις με "χειρουργικά" παιδαγωγικούς τρόπους της παλιάς σχολής, …είναι κάποιες φορές όμως που τα πράγματα πάνε χειρότερα ...για μένα.
Αυτό το "χειρότερα ...για μένα" εξηγείται με τη θεωρία των
παράλληλων μεν, συγκοινω- νούντων δε συμπάντων, στα οποία καταδύομαι ακουσίως και εξερευνώ για τεράστια χρονικά διαστήματα δισεκατομμυρίων νανοδευτερολέπτων. Παλαιοτέρα τρόμαζα, μα τώρα λογω πείρας αντιλαμβάνομαι τα πρώιμα συμπτώματα εκκίνησης της κατάποσης - είναι συνήθως τα ίδια - συνεπώς αναγνωρίζοντας τα δεν έχω λόγο να φοβάμαι πια. Στη διάρκεια των φαινομένων αυτών πιθανολογώ ότι με καταπίνει κάποιος χωροχρονικός λάκκος.Ο φωτισμός εξασθενεί, ακόμα και αν είναι μέρα …γίνεται ψυχοφθορικα κίτρινος, το σώμα μου γίνεται δύσκαμπτο, τα δευτερόλεπτα γιγαντώνονται, και οι περιφερειακοί ήχοι πολλαπλασιάζονται. Η μάλλον τα αυτιά μου γίνονται υπερβολικά ευαίσθητοι δέκτες ήχων από τα μέσα δωμάτια. Τηλεοράσεις , τσακωμοί, μισοί διάλογοι σε τηλεφωνικές γραμμές, θόρυβοι από ακόμα πιο μέσα δωμάτια, καζανάκια και πλυντήρια, νερά που πλένουν αμάξια πέφτοντας από το δεύτερο όροφο, το λεωφορείο που περνά και η κίνηση των δρόμων. Οτιδήποτε παράγει πάνω από 0.2 ντεσιμπέλ το αντιλαμβάνομαι ανυπόφορα εκκωφαντικό στη σιγή που επικρατεί στο δωμάτιο του μαθήματος. Κάθε άλλη σκέψη νεκρώνει, και κυριαρχεί μονό η βίαιη αίσθηση πως χαραμίζεις τη ζωή σου δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο και ναρκωμένος στέκεσαι να το παρακολουθείς.
Συνήθως κατά τις επιστροφές μου στην πραγματικότητα θέλω να τρέξω ουρλιάζοντας να γλιτώσω από αυτά τα επιμηκυμένα ντε τε (dt) ανυπόφορης μιζέριας.
Λοιπόν σ’ αυτό το σπίτι στην Πλάκα, αυτά τα χωροχρονικά επεισόδια απλά δεν συνέβαιναν. Δεν άργησα να καταλάβω το γιατί. Ο ήχος που ερχόταν από τα μέσα δωμάτια ήταν η γείωση μου.
Και αυτός ήταν ο ήχος του Β. - αρτιαφιχθέντα στην Ελλάδα - που είτε γέμιζε το χρόνο ανεργίας του είτε απλά εξασκούσε τεχνικές και πνευμόνια, έπαιζε σαξόφωνο με τις ώρες. Είχε επιστρέψει από την Νέα Υόρκη όπου δούλευε για να καταφέρει να αρχίσει/συνεχίσει/περατώσει– δεν θυμάμαι - τις σπουδές του στη jazz και κυρίως έπαιζε σαξόφωνο.Έτσι, ενώ δίδασκα φυσική στον Κ., ταυτόχρονα παρακολουθούσα τις μουσικές παραστάσεις του …μέσα δωματίου. Σημείωνα όσα μου άρεσαν (ανάλογα με την ώρα που είχαν παιχτεί) και πριν να φύγω ζητούσα του Β, περισσοτερες πληροφορίες. Ο Β τότε εξηγούσε, ανέλυε, έδινε όλα τα data που θα με έστελναν για "κατάθεση χρημάτων" στο κοντινότερο δισκάδικο.
2010
Όπως και τότε, bebop και ragtime παίζει κυρίως ο Β. , δεν ξεφεύγει, δεν φλυαρεί δεν τον λες mainstream όμως. Την Παρασκευή 12 Μάρτιου θα παίξει με το κουαρτέτο του αλλά και τον Grail Bailey- σαξοφωνίστα του Ray Charles – στο ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ (Κολωνού 31, Μεταξουργείο) jazz standards με το νεουορκέζικο δικό του τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου