μια ...μικρού μήκους για τη Δράμα

"Μα έδωσες 20 ευρώ?" ρώτησα τον Τ. φανερά έκπληκτος.

"Θα το έπαιρνα ο κόσμος να χαλούσε", μου απάντησε, "κι εσύ καμιά φορά δεν κάνεις καμιά μαλακία έτσι …επειδή σου ήρθε? ...άλλωστε τι είναι? ...μια ώρα μάθημα – είναι καθηγητής σε ιδιαίτερα ο φίλος μου– αφιερωμένη στην Τζούλια".

"Μόνος σου το δες?"

" Όχι με την Α"είπε

Η Α είναι η κοπέλα του. Τελικά οι περισσότεροι των φίλων που δημοσκόπησα την είδαν (7 στους 10) και μάλιστα με με τα ταίρια τους.

"Σ’εφτιαξε ?" η τελική μου ερώτηση.

"Κοίτα να δεις, είναι επαγγελματική δουλειά, τη Τζούλια τη γουστάρω τρελά, θυμάσαι από πότε – είναι απίθανος κώλος - αλλά προσωπικά όχι, θα λεγα ότι δε με καύλωσε".

Με αφορμή τον παραπάνω διάλογο κατεβάσαμε την 26-λεπτη εργάρα και την παρακολουθήσαμε, με το Ν και τον Τ.

Οκ, είχε ενδιαφέρον, για άλλους περισσότερο για άλλους λιγότερο, αισθητικά φθηνότερη απ' ότι περίμενα, από πλευράς ηθικής κανένα πρόβλημα αλλά ναι, κάτι με ενόχλησε στην όλη φάση. Μου πηρέ ώρα μετά την …προβολή να καταλάβω τι μου έφταιγε.

Δεν αμφισβητώ την ομορφιά της πρωταγωνίστριας, ούτε την τεχνική η το ειδικό της βάθος. Αμφισβητώ την συμμετοχή της την ίδια. Μου φάνηκε σαν να ήταν ωσεί παρούσα μπροστά στην κάμερα, κρέας χωρίς ψυχή, σα να μην καταλάβαινε το μέγεθος της στιγμής. Και όπως και να το κάνεις η έκθεση σε ένα τέτοιο γύρισμα, ιδιαίτερα αν είναι το πρώτο, είναι μια κάποια περίσταση . Και η Τζούλια ήταν κατώτερη αυτής μιας και …δεν ήταν καν εκεί.

Κάθε διαφορετική κρίση και προσέγγιση δεκτή

ΥΓ. "Σήμερα το βράδυ θα γεννηθούν πολλά παιδιά" είπε ο Τ. μετά την ταινία.