Οι Fiery Furnaces δεν είναι εύκολη περίπτωση… Από τη στιγμή όμως που το 2005 άκουσα το Bitter Tea πραγματικά κόλλησα, για μένα είναι απλά η/οι μουσική/οι του μέλλοντος μαζί με τους Of Montreal. Όμως μετά το προηγούμενο με την αναβολή των Of Montreal ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Νάτος όμως στο Αν ο Matthew αυτοπροσώπως να πουλάει ο ίδιος το merchandise!!! Do you have it in Large? No, buy try XL, it will shrink. Sorry but it’s HUGE!!! I’ll take this (από μέσα μου: with the crappy stamp of Parthenon) instead. Ok, it may shrink though. Ε ρε κόλλημα
Εντάξει, αυτός είναι. Που είναι όμως η αδερφή του? Καθόλη τη διάρκεια άφαντη. Τι ,τόσο ντίβα είναι και αφήνει το αδερφάκι του να πουλάει τη πραμάτεια του και να κουρδίζει τη κιθάρα του μόνο του? Σίγουρα άρρωστη θα είναι, ίσως το jet lag από… ISTANBUL? στις 2/28? ποιος ξέρει που να είναι η Eleanor?
ΤΑ ΝΤΑΝ, τελευταία στιγμή κάνει την εμφάνιση της, όχι, όχι το παίρνω πίσω, δεν είναι καθόλου ντίβα, απλή και σούπερ γοητευτική. Ναι, ναι θυμίζει πολύ P.J Harvey και Patti Smith, αλλά μάλλον είμαι ανώμαλος γιατί μου θυμίζει και λίγο Παπαρίζου όταν πρωτοεμφανίστηκε, πριν περάσουν τα μπουζούκια από πάνω της.
Επόμενο άγχος: Αγνοείται ο ντράμερ σύμφωνα με την κοπέλα από πίσω που είναι μέσα στα πράγματα (ο φίλος μου ήταν πρώην ταμίας του Vinyl Micro).
Ουφ, εντάξει, πέρασε κι αυτό, εμφανίστηκε κι αυτός και πραγματικά το rhythm session της συναυλίας κυριολεκτικά γάμαγε! Είχα μείνει με το στόμα ανοικτό και ένα χαμόγελο χαραγμένο! Απίστευτοι τύποι, μουσική 2010, πραγματικά. Και το αίσθημα δεν έφυγε μέχρι τέλους. Τα αδέρφια εννοείται απίστευτα, ο Matthew κοιτούσε έντονα την αδερφή του και χαμογελούσε σπάνια, σε κέρδιζε όμως με την ιδιοφυία του.
Ο Jason Loewenstein των Sebadoh στο μπάσσο, επίσης απίστευτος, απολάμβανε, έτσι έδειχνε τουλάχιστον ,την κάθε στιγμή. Οι τύποι έκαναν ότι ήθελαν πάνω στη σκηνή, τέτοιες εναλλαγές tempo (σωστό?) ούτε σε jazz συναυλία, τι να πω. Έπαθα μεγάλη πλάκα, δεν κουράστηκα καθόλου, και πραγματικά ένοιωσα μεγάλη ευτυχία που τους είδα, α και θαυμασμό. Πραγματικά, τους θαύμασα.
Κάπως έτσι πέρασα φίλε μου Α, με δυο μπιρίτσες, το ντουμάνι από το πιο in crowd της Αθήνας, τον Γιάννη (τον Πετρίδη βρε, ναι αυτός πρέπει να ήταν στο πλάι κι όχι ο χάλιας σωσίας του που πετυχαίνουμε σε όλες τις free συναυλίες ). Σούπερ!
Να μας ξανάρθετε παιδιά κι αν τα relatives που χαιρετίσατε και τους αφιερώσατε το… δεν μπορούν να σας φιλοξενήσουν, εμείς είμαστε εδώ ( ελπίζω ό Αν να πλήρωσε κανονικά τους φίλους μας κι όχι σαν τους Chap που τον κυνηγάνε ακόμα…).
To Rub Alcohol Blues με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου