London ...is calling

Πριν κάμποσους μήνες βρεθήκαμε με τον Ν στο Λονδίνο, ταξίδι αναψυχής για φίλους και για δίσκους. Έχοντας επισκεφτεί το Λονδίνο πολλάκις, και παρότι δεν εντόπισα ιδιαίτερες διαφορές από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, ήταν αυτή η πρώτη φορά με εντυπωσίασε η πληθώρα των πινακίδων που συναντήσαμε σε κάθε μας βήμα. Παρακαλώ οδήγα, πρόσεχε, κατευθύνσου, κοίτα αριστερά ...κοκ.

Γοητευμένος αρχικά με την φροντίδα που δείχνουν οι εκεί αρχές στους πολίτες τους ένοιωσα κολακευμένος όταν κατάλαβα ότι αφορούν και εμάς, τους αλλοδαπούς επισκέπτες της νήσου. Είναι όλα εν τάξει, επεξηγηματικές πινακίδες, πανέμορφα σήματα, εξαιρετικής pop art αισθητικής ταμπέλες που δεν πρόκειται να σε αφήσουν να χαθείς ακόμα και …να το θέλεις. Είναι αδύνατο να μη το θαυμάσει αυτό ένα συνηθισμένο στην κακώς εννοούμενη αναρχία - ελληνικό μάτι!!!

Μα και οι ίδιοι οι άγγλοι άλλωστε, και μιλώ εκ πείρας, είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να παρακάμψουν τη διαδρομή τους προκειμένου να σου υποδείξουν τη σωστή κατεύθυνση, μια στάση ή το τρένο που πρέπει να πάρεις για να βρεθείς στον όποιο ζητούμενο προορισμό.

Πίσω στις πινακίδες όμως. Τον περασμένο Νοέμβρη στο τελευταίο ταξίδι μου εκεί, συνειδητοποίησα - όχι απαραίτητα συνομοσιολογικά σκεπτόμενος - ότι οι πινακίδες όχι μονό σε βοηθούν μα πιθανώς σου υπαγορεύουν πώς να ζεις. Ποιο πεζοδρόμιο να ακολουθήσεις, που να κάνεις στάση, που, πότε και τι να ψωνίσεις! Και δεν ευθύνεται μόνο η ευρέως διαδεδομένη χρήση της προστακτικής στο βρετανικό συντακτικό.

Σήκωσα την κάμερα μου λοιπόν και άρχισα να φιλμάρω ένα μέρος των εκατοντάδων πινακίδων που συναντήσαμε. Χαλαρός στην αρχή, επιφυλακτικότερος έπειτα από τις αρκετά εχθρικές ματιές φυλάκων αστυνόμων αλλά και περαστικών.

Γυρνώντας στην Αθήνα μόνταρα τις σκηνές αυτές στο ακόλουθο κλιπακι.

Χρησιμοποίησα δε αρχικά σαν υπόκρουση το περίφημο «Sheep» των Housemartins με τούτους τους χαρακτηριστικούς στίχους:

"Sometimes I get so angry with the simple life they lead
The shepherd’s smile seems to confirm my fears
They've never questioned anything, They've never disagreed
Sometimes I think they must have wool in their ears
And when you see a can I see a crook
And when you see a crowd I see a flock
It's sheep we're up against
Sheep we're up against"

Ανεβάζοντας το στο YT είχα μια ροη μηνυμάτων, ιδιαίτερα από άγγλους Youtubers, γνωστούς μου ή μη. Εντυπωσιακό ότι κάποιοι με συνεχάρησαν, όχι για το αισθητικό αποτέλεσμα άλλα για το …θάρρος μου να διακινδυνεύσω κάποια τέτοια γυρίσματα. Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί ακριβώς έτσι, δεν ένοιωθα βολικά με κάποιες ματιές αλλά όχι ότι κινδύνευα κιόλας. Ακόμα κι όταν έμαθα την περιπέτεια της συζύγου ενός εξ αυτών, την οποία σχεδόν συνέλαβαν για φωτογράφηση δημοσίων χώρων και ανάγκασαν να σβήσει τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει προκειμένου να την αφήσουν να φύγει.

Έψαξα κατόπιν να βρω τη νομοθεσία που ισχύει και κατέληξα ότι όλα στηρίζονται στην κρίση του εκάστου «οργάνου». Δυο πολύ ενδιαφέροντα βίντεο για περιπτώσεις σύλληψης για φωτογράφηση σε δημόσιο χώρο στην Αγγλία μπορείς να δεις πατώντας εδώ αλλά και εδώ.

Η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι ταραντινικά γελοία αλλά καλυτέρα δες το.

-->

υγ1 το παρόν ποστ συντάχθηκε ακούγοντας το Studio 150 του Paul Weller
υγ2 τα γνωστά θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο ΥΤ με έκαναν και άλλαξα τη μουσική.