-->... είναι μια τρικυμισμένη θάλασσα.
Ναι έτσι ακριβώς, έχουμε βρεθεί σε πρωτόγνωρη ταραχή, όλοι μαζί πάνω σε ένα μάλλον ανισόρροπο καράβι, που είναι έτοιμο να βυθιστεί. Και τα αφρισμένα νερά γύρω μας είναι περίεργα μπλε, και ενώνονται σε κύματα τεράστια.
Ακούω τους μεγαλύτερους να διηγούνται ίδιες ίσως και χειρότερες καταστάσεις από τα περασμένα, εγώ δεν τις θυμάμαι. Παρόλα αυτά στέκονται το ίδιο αμήχανα στο κατάστρωμα με τους υπόλοιπους.
Καμιά στεριά τριγύρω και χάρτες που κάνεις δεν ξέρει αν είναι σωστοί και το καράβι να πρέπει να ισορροπήσει , να σωθεί πάση θυσία.
Και αυτό που αποφασίστηκε να γίνει, τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την πολυπόθητη σωτηρία, μόλις ανακοινωθήκαν.
Το καράβι θέλει να ελαφρύνει για να μη βουλιάξει, αφού δεν είναι και το καλύτερο σκαρί, όλοι το ξέρουν.
Ο κόσμος είμαστε τρομαγμένοι. Κουβεντιάζουμε για τα νέα μέτρα, για τη θάλασσα που υψώνεται μπροστά μας, την ανελέητη βροχή και τους τυφώνες που σε αυτήν την κοσμοϊστορική καθώς φαίνεται συγκυρία μας έχουν κυκλώσει.
Έρμα, είπαν, να πεταχτεί δεν υπάρχει, αν και το ξέρουμε πως κάποιοι το έχουν καλά κρυμμένο στο πλοίο. Το μόνο που μένει να πεταχτεί είναι το αναλώσιμο έμψυχο υλικό, κάποιοι από εμάς.
Εθελοντές να πέσουν οικιοθελώς δε φάνηκαν οπότε πέφτει κλήρος.
Κληρώνομαι και εγώ. Δεν εκπλήσσομαι μιας και την τύχη μου την έχω μελετήσει. Έχω το νούμερο 1003. Σειρά που δε μου επιτρέπει να ελπίζω στη νηνεμία που θα ανέβαλλε αν όχι θα ακύρωνε την απόρριψη μου στον ωκεανό.
Οι πρώτες ρίψεις έχουν ξεκινήσει. Οι περισσότεροι πέφτουν αγόγγυστα, κάνουν το σταυρό τους, δεν ξέρω γιατί, κάποιοι περιμένοντας στη σειρά τραγουδάνε και τον ύμνο.
Θα ήταν πολύ συγκινητικό αν δεν άρχιζαν τις βρισιές και τις κατάρες στην πρώτη επαφή με το παγωμένο νερό. Κωμικό; Σιγουρα, όχι τώρα που τους έβλεπα να βυθίζονται και να πνίγονται αβοήθητοι, ένας ένας, μόνοι στις αχανείς διαστάσεις του ωκεανού. Κάπου κάπου μερικοί καταφέρνουν να κολυμπήσουν, να σταθούν λίγο περισσότερο στην επιφάνεια. Μουδιασμένος τους κοιτώ μέχρι να χαθούν πεδίο λόγω απόστασης από το οπτικό μου. Μπορεί και να τα καταφέρουν, σκάφτομαι, κι αυτό μου δίνει κουράγιο.
Δεν έχει μείνει πολύς καιρός μέρες μέχρι να έρθει η σειρά μου και η αδρεναλίνη κτυπάει ακραίες τιμές, το ίδιο και η πίεση μου.
Οι ρίψεις συνεχίζονται με σταθερό ρυθμό, μόλις έπεσε το 402. Ελάχιστοι κοιτάζουν αυτούς που πνίγονται πλέον. Έπειτα από το αρχικό σοκ, όπως συμβαίνει πάντα νομίζω, οι περισσότεροι συνήθισαν το θέαμα. Όχι εγώ όμως.
Προσπαθώ να βρω σχέδιο επιβίωσης μου στο νερό αλλά το άγχος μου και οι φωνές από τη θάλασσα δε με αφήνουν να συγκεντρωθώ.
Το ξέρω πάντως ότι μαζί με μένα θα ρίξουν τα ρούχα μου, τα τραγούδια που μου αρέσουν, τις μνήμη και τη γνώση μου, την πείρα μου και την αξιοπρέπεια μου. Σίγουρα θα χρησιμοποιήσω ότι δεν βουλιάξει ως σωσίβιο, να κρατηθώ στην επιφάνεια λίγο παραπάνω. Μην ξεχάσω να παίρνω μεγάλες ανάσες,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου