o σημερινός μου ήρωας

Ψωμάκι θέλεις; Να σου αφήσω; ρώτησε με την γλυκειά φωνή των 78 του χρόνων. Να ορίστε και το μήλο για μετά, συμπλήρωσε κι έσκυψε να τα αφήσει κι αυτά δίπλα σε έναν από τους πιο κακοφορμισμένους απ’ τα ναρκωτικά άστεγους της πάλης. 

Έκοψα το βηματισμό μου αλλά παρόλα αυτά δεν κατάφερα να εμποδίσω το πόδι μου να πατήσει το πρώτο σκαλί της κυλιόμενης σκάλας που βάλθηκε να με κατεβάζει στα σιδηροδρομικά έγκατα της πόλης, σ’ εκείνη την απόσταση όπου θα αδυνατούσα να ακούσω τη συνέχεια της ιστορίας στην οποία έγινα μάρτυς. 

Κατηφόρισα βιαστικά τα κινούμενα σκαλιά και πήρα ξανά να ανεβαίνω τη διπλανή κινούμενη ταινία. Τον ηλικιωμένο κύριο όμως δεν τον πρόλαβα τελικά εκεί. Το «Μπράβο» μου το είπα συγκινημένος λίγο αργότερα που τον ξαναείδα στα εκδοτήρια. Κι εκείνος μου έπιασε την κουβέντα. 

Κάθε μέρα το κάνω αυτό. Πάω στην λέσχη αξιωματικών – όχι πως ήμουν ποτέ ένας από αυτούς αλλά πήγα μια μέρα και τους παρακάλεσα – και αγοράζω τέσσερις μερίδες φαγητό. 3 ευρώ η μία κάνει. Κρατάω τις 2, μια το μεσημέρι και μια το βράδυ για μένα, βλέπεις είμαι μόνος και δεν έχω κανέναν να μου μαγειρεύει τώρα που δεν τα καταφέρνω πια. Με τις άλλες δύο κάνω το τραπέζι σε δύο άστεγους ανθρώπους, ετούτον εδώ του σταθμού και έναν ακόμα μεγαλύτερο στην πλατεία της Αιόλου. Δυο χρόνια τώρα. Κάθε μερα.

Η μοναξιά είναι πολύ δύσκολη φίλε, ειδικά για ανθρώπους γέρους σαν και μένα που δεν έχω κανέναν. Να ξέρει αν ζω ή έχω πεθάνει. Στα παιδιά του ΕΚΑΒ είπα πως έχω αφήσει την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή τις προάλλες που τους χρειάστηκα. Αλλά για αυτούς τους ταλαίπωρους που δεν έχουν που να μείνουν η ζωή περνάει χειρότερα, η μοναξιά τους ίσως και να είναι μεγαλύτερη από αυτή που νιώθω εγώ και πρέπει κάποιος να τους φροντίζει. Μακάρι να μη φοβόμουν και να μπορούσα να τους πω να περάσουν από το σπίτι να τους δώσω ρούχα και να πλυθούν. 

Μιλήσαμε πολύ ώρα. Το είχε ανάγκη και εγώ το λιγότερο που θα μπορούσα να του προσφέρω ήταν να μην του χαλάσω το χατήρι. Να τον ακούω και να του χτυπάω από καρδιάς, φιλικά την πλάτη όποτε τον έβλεπα να βουρκώνει. 

Δεν ξέρω αν έφταιγε η ώρα, ο ήλιος ή το δροσερό αεράκι που σε κρύωνε όποτε βρισκόσουν στα σκιερά, αλλά μια ιδιαίτερη εξομολογητική διάθεση είχε κάτσει πάνω σε κάμποσους ανθρώπους της πόλης σήμερα. Ο ηλικιωμένος κοντογείτονας – όπως αποδείχτηκε –ήταν ο τέταρτος που μου μίλησε (ή επιχείρησε να μου μιλήσει) de profundis σήμερα. Η ιστορία του όμως ήταν τελικά αυτή που διαχύθηκε περισσότερο στο μυαλό μου.

Να κεράσω καφεδάκι; του πρότεινα. 

Πολύ θα το ήθελα αλλά τέτοια ωραία μέρα δεν την περνάς στην Αθήνα, μου απάντησε. Έχω βγάλει κάρτα απεριορίστων διαδρομών, θα κατέβω Νομισματοκοπείο κι από εκεί θα πάρω το λεωφορείο για τη θάλασσα, συμπλήρωσε. 

Μερικούς ανθρώπους από εμάς, η μοναξιά στη ζωή τους κάνει Θηρία. Και κάποιους άλλους Ανθρώπους.