Όταν βγαίνει από η γη το ζουρλομανίταρο μοιάζει με μικρή μπάλα του γκολφ. Γρήγορα μεγαλώνει σχίζοντας στα δυο την λευκή παχιά μεμβράνη που το σκεπάζει και προβάλλει το ολοκόκκινο κεφάλι του διάσπαρτο με άσπρες βούλες.
Πανέμορφο αλλά εξαιρετικά ιδιότροπο ζώο o Αμανίτης o Μυγοκτόνος (Amanita Muscaria) ή ζουρλομανίταρο. Και δυσκίνητο.
Στο συγκεκριμένο είδος κάμποσοι εκ των πρόγονων λαών μας απέδιδαν μαγικές ιδιότητες. Τουλάχιστον έτσι ερμηνεύονταν οι παραισθήσεις, το αίσθημα της μέθης, η παραμορφωμένη και ενίοτε «προφητική» όραση, η εγρήγορση της ερωτικής διάθεσης και η αξιοσημείωτη μυϊκή ρώμη που επέφερε η βρώση τους. (Τα μανιτάρια αυτά μαζί με τα μανιτάρια του είδους Phallus impudicus ήταν τα μανιτάρια των Κένταυρων των Σάτυρων και των Μαινάδων της Μυθολογίας και αναπόσπαστο κομμάτι στα Διονυσιακά αλλά και τα Ελευσίνια μυστήρια).
Σε κάποιους πολιτισμούς τρώγεται για τις παραισθησιογόνες ιδιότητές του. Οι άνθρωποι που τα τρώνε όμως μπορεί να επίσης αρρωστήσουν βαριά. Η παράδοση ήθελε να το δίνουν στον “χαζό του χωριού” κι έπειτα να πίνουν τα ούρα του, διότι έτσι φτιάχνονταν χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι.
υγ.Δε θυάμαι καν γιατί είχα κρατήσει στους ψηφιακούς μου φακέλους ένα σωρό πληροφορίες για το ζουρλομανίταρο όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου. Αποκλείω όμως το ενδεχόμενο να μου είχε έρθει η όρεξη να δοκιμάσω - πλέον κυκλοφορεί ευρέως στους ενδιαφερόμενους η ακριβής στο ζύγι, ασφαλής, δόση αναψυχής χωρις να χρειάζεται να πιεις τα ούρα κανενός -.Είχα συνειδητά και επανειλημμένως άλλωστε αρνηθεί τη χρήση του όσες φορές μου είχε προσφερθεί (στο στρατό, που αλλού;). Ο φόβος είχε νικήσει παραδόξως την περιέργεια. Ο φόβος του μυαλού μου όχι του μανιταριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου