Την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2000, λίγο πριν την αλλαγή του έτους, κάναμε - όπως κάθε χρονιά άλλωστε – σύσκεψη, να αποφασίσουμε ποιο θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα ακούγαμε στον απερχόμενο αιώνα καθώς και με ποιο θα υποδεχόμασταν τον καινούριο.
Αποχαιρετήσαμε λοιπόν χωρίς περιστροφές τον 20ο με το θορυβώδες "The End Is The Beginning Is The End" (και όχι με το δίδυμο μα καταθλιπτικό αδελφάκι του "The Beginning Is The End Is The Beginning") των Smashing Pumpkins και το χάραμα του 21ου αιώνα μας είχε βρει να χορεύουμε σαν παλαβοί έξω, στον έρημο δρόμο με το “It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel fine)” των REM. “Πάμε για τα επόμενα” είχαμε ευχηθεί, σε πλήρη απαρτία εκείνο το βράδυ. Δε γεράσαμε από τότε, μα πάνε κι όλας 10 χρόνια και χωρίς να ειρωνευόμαστε - έστω και χαριτωμένα όπως τότε - τους χρόνους και τις εποχές, είναι τώρα που βιώνουμε το τέλος του κόσμου, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε, και ειλικρινά δεν ξέρω αν με αυτό νοιώθω καλά.
Το περιστατικό μου ήρθε στο μυαλό μετά από μια συζήτηση με τον Ν. στην οποία αναφέρθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι.
"Η καθημερινότητα σκοτώνει τον έρωτα;" ή μήπως "H αγάπη κρύβεται πίσω από τα μικρά και καθημερινά;". Διαλέγεις και παίρνεις. Αμπελόκηποι 28/4/2010Αθήνα
Τα τυπικά αγγλάκια που ξεροψήνονται στις ελληνικές παραλίες τα καλοκαίρια γίνονται τυπικοί άγγλοι μουσικοί, και αν θες τη γνώμη μου γίνονται γονιδιακά καλοί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Έτσι και ο Mark έχει περάσει πολλά καλοκαιριά στην Κέρκυρα με τους γονείς του ως πιτσιρικάς. Ο Mark των Girobabies, μιας νέας μπάντας εικοσάχρονων, «έξω καρδιά» Γλασκωβέζων, με punk διάθεση και κάμποσες αναφορές στις απαρχές του post rock.
Έτυχε να δουν το βίντεο “Looking for Joe Meek” με μουσική των Matmos, τους άρεσε και μου ζήτησαν να φτιάξω ένα βίντεο για το πρώτο τους demo – single.
Εντωμεταξύ, στη μεταξύ μας αλληλογραφία, τα περισσότερα τους μηνύματα ξεκινούν με το χαιρετισμό “Yassou…” η “Kalimera”.
Άκου αν θες ή κατέβασε το “Jeremy Kyle (was fucking my wife)”. Έναν old school punk παιάνα αφιερωμένος στον απεχθή Βρετανό τηλεπαρουσιαστή reality …επιπέδου Jerry Springer.
Το πρώτο τους άλμπουμ, “Social Not Working” κυκλοφορεί στις αρχές Μαΐου, το βίντεο για το “Time Machine Prescription” θα υπάρχει ως bonus feature σ’αυτό. Και έπεται συνέχεια αφού ήδη πρόκειται να «στήσω» ένα ακόμη “φιλμάκι” για το πρώτο επίσημό τους single αυτή τη φορά.
Ως γνήσια υποχόνδριο άτομο πιστεύω πάντα ότι υποφέρω από το σύνολο των καταγεγραμμένων ασθενειών. Δεκάδες αρρώστιες και σύνδρομα – αρκετές για να γεμίσουν αλφαβητικό κατάλογο - με ταλαιπωρούν και δεν είναι λίγες οι φορές που νομίζω ότι εκδηλώνω ακόμα και τα ανάλογα συμπτώματα. Μέχρι που ένα χρόνο πριν άκουσα για μια ψυχική νόσο, όπου ο φορέας της νομίζει ότι πάσχει από όποια ασθένεια "φτάνει στα αυτιά του".
"Αυτήν πρέπει να την έχω και εγώ" … χαμογέλασα ανακουφισμένος από τη σκέψη ότι είναι προτιμότερο να έχω μια παρά όλες τις άλλες. Η μήπως όχι;
Συνήθως επιτυγχάνω την πολυπόθητη ίαση με έναν μοναδικό συνδυασμό "φαρμάκων" : την επιλεκτική διαγραφή της σκέψης που με κατατρύχει και την αποχή από κάθε είδους γιατρό. Νοιώθω υγιέστερος μόνο και μόνο επιδιώκοντας απόσταση ασφαλείας ακόμα και από τις αίθουσες αναμονής με τα ληγμένα περιοδικά καθώς όποτε χρειάστηκε να τους επισκεφτώ πάντα κάτι μου βρίσκουν.
Η υψηλή πίεση (μικρή τε και μεγάλη) όμως των τελευταίων ημερών με ανάγκασε να παραβώ την …αρχή μου αυτή. Και να μαι τώρα με 6 σελίδες θεωρημένων εξετάσεων, χρειαζούμενων και μη, συνταγογραφημένων από τον ειδικό καρδιολόγο ο οποίος ενεργεί βάσει του σχεδίου με την κωδικοί ονομασία "ΡΕτΤ" (Στσ. οπου ΡΕτΤ βλέπε: "Ρίξτε έξω τα ταμεία").
Ο γιατρός, φαιδρός μέσα στην άριστη γνώση της καρδιάς, υπήρξε ανίκανος να καταλάβει τα αισθήματα δυσφορίας που μου προκάλεσε η βιασύνη και η φαινόμενη αδιαφορία του. Μόνο αντιμέτωπος με τις επιτηδευμένης αφέλειας ερωτήσεις μου, κάπου κόμπιασε και για τα μέτρα του "απολογήθηκε" για τη συμπεριφορά του, ενοχοποιώντας μονάχα τους δύσκολους καιρούς.
Ο φίλος Δ μου έστειλε το παρακάτω link διερωτώμενος για πιθανή εμπλοκή μου στην υπόθεση. Απαντώ πως «ΟΥΔΕΜΙΑ σύνδεση τόσο με την υπόθεση όσο και με το δημοσίευμα έχω. Πρόκειται περί τυχαίας χρήσης της λέξης, η οποία δυστυχώς συνιστά απλά φαιδρή σύμπτωση. Ο παρών lemonostiftis δεν πωλείται…»
Παρασκευή 23 Απριλίου, 21:00. Η πόλη σκοτεινή, δακρυγόνα και χημικά αποτρέπουν την φυσιολογική αναπνοή στο σταθμό του μετρό, βγαίνουμε ήδη λαχανιασμένοι στην επιφάνεια. Σε κλάσματα του δευτερόλεπτου βαφτιζόμαστε κομπάρσοι σε ένα Αθηναϊκό Blade Runner. Αγέλες ΜΑΤ παντού, περιπολούν τρέχοντας στους δρόμους, στραβές καχύποπτες ματιές , ένας κρανοφόρος κατουράει την Εθνική Βιβλιοθήκη και εμείς να προτιμάμε την ασφάλεια των κεντρικών δρόμων για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Είναι φανερό πως προσποιούμαστε ότι η ζωή κυλά κανονικά. Ατυχώς φτάνουμε λίγο πριν το πρώτο support (No God Ritual). Θορυβώδεις παραμορφωμένοι ήχοι σε μια αβάσταχτη ένταση επιτείνουν την κακή διάθεση σε ένααυτοσχεδιαστικό soundtrack που παραλύει εφιαλτικά μυς και αισθήσεις. Επίκαιρο μα ανυπόφορο. H δεύτερη μπάντα, οι Nechayevschina , γνήσια εγγόνια των Socrates προσμετράται στα μόνα θετικά της βραδιάς. Και λέω στα μόνα καθώς οι περί ου ο λόγος της παρουσίας μας στο Αν, οι Wooden Shjips, ήταν μάλλον απογοητευτικοί. Κύρια αιτία ο κακός ήχος του χώρου. Το να προσπαθείς ματώνοντας τα αυτιά σου - επί μιάμιση ώρα - να ακούσεις τους Wooden Shjips πίσω από το ηχητικό τείχος των μπουκωμένων ηχείων είναι αν μη τι άλλο βαρετό ιδιαίτερα όταν γίνεται χωρίς την χρήση πόσιμων η καπνιζόμενων βοηθημάτων. Και η ίδια η μπάντα δε με έπεισε. Δεν της αξίζουν βαρείς χαρακτηρισμοί, μα δε βρήκα το space rock μήτε το psychedelic που ανέμενα στον βαρύ τους ήχο κι αν εξαιρέσεις κάποιες garage στιγμές, μας θύμισαν ιδιαίτερα προς το τέλος …ZZ Top και Lynyrd Skynyrd. Νότος αντί για δυτική ακτή. Παραθέτω ένα βίντεο από τη συναυλία, δε φταίει η εγγραφή για το πώς ακούγεται.
ο δημιουργός και το "μοντέλο". Παρακαλείται εις εκ των δύο όπως μου στείλει την φωτογραφία σε καλύτερη ανάλυση
Ο φίλος Α είναι μαθητής. Πρωτάκι στα δημοτικά μαθήματα του τμήματος φωτογραφίας. Μελετάει, αγχώνεται, κάνει σκασιαρχεία μα τελικά κάνει κάμποσα κλικ πριν μας χρίσει ανεπίσημη κριτική επιτροπή των εργασιών που έχει …για την άλλη μέρα. Και τώρα εκθέτει δυο από τις ματιές του μεταξύ αυτών των συμμαθητών του στο Πνευματικό Κέντρο του Δ. Αθηναίων (Ακαδημίας 51 – 1ος όροφος) .
Μια βουτιά στα ακατάστατα συρτάρια μου και μια αναίτια διάθεση εργασιοθεραπευτικής πάταξης της οκνηρίας, οδήγησαν τον υπογράφοντα στην από δεκαπενταετίας καθυστερούμενη τακτοποίηση τους.
Έτσι, μία τρίωρη μόλις κατάδυση σε κάθε λογής χαρτάκια, με κείμενα, σημειώματα, σκίτσα και φωτογραφίες λειτούργησε - αρκούντως λυτρωτικά ομολογώ - ως αφορμή της επανασύνδεσης μου με …εμένα.
"Ακολούθησε τα ίχνη σου και γύρνα λίγο παραπίσω", λένε άμα χαθείς, "ζύγιασε για το σωστότερο δρόμο και ξαναξεκίνα".
Αν χαθείς και πάλι, μη φοβηθείς. Τώρα ξέρεις τον τρόπο.
"...οι γερμανοί θα έφευγαν, ήταν προκαθορισμένο …πλησίαζε άλλωστε χειμώνας και δε θα την έβγαζαν καθαρή στο νησί. Αποκλεισμένοι σε έναν αφιλόξενο βράχο με ελάχιστους κατοίκους και περισσότερα κατσίκια. Πρέπει να είχαν λάβει εντολή από μέρες…έτσι φάνηκε σαν πέρασε το πλοίο από το λιμάνι της Χώρας να τους μαζέψει …μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχαν διαλύσει αρχηγεία και στρατόπεδα και ήσαν έτοιμοι να σαλπάρουν …ποιος ξέρει προς τα πού.
Εμείς από την άλλη αυτό δεν το γνωρίζαμε. Πλέαμε με ήρεμο καιρό και ρότα για το νησί, οι μηχανές στο φουλ κατευθείαν για να απελευθερώσουμε τα δικά μας μέρη. Ήμασταν προετοιμασμένοι για κάθε εξέλιξη, καλά οπλισμένοι, Ιερολοχίτες, Αιγυπτιώτες οι περισσότεροι, εντεταλμένοι στην υπηρεσία της μητέρας πατρίδας.
Όταν φτάναμε στην πίσω μεριά του νησιού, ακούσαμε μεγάλη βοή. Όλοι οι κάτοικοι με σημαίες ανά χείρας καλωσόριζαν σε κάθε σοκάκι την ελευθερία και μαζί και μας. Πεπεισμένοι ότι οι γερμανοί έφυγαν φοβούμενοι την επικείμενη απόβασή μας, πανηγύριζαν τη χαρμοσύνη μέρα …χρεώνοντας την σε μας.
Κι εμείς καταλάβαμε το νησί χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα".
Η ιστορία αυτή, ανάλαφρη μεταξύ άλλων αιματοβαμμένων, είναι του κουΘ που μας άφησε προχθές, πλήρης ημερών μα κυρίως πλήρης εμπειριών.
Μια τυχαία γνώμη, ένα έξυπνο σχόλιο μεταξύ περισσότερων εξυπνακίστικων και πολλές καθαρές βλακείες του οποιουδήποτε, καμουφλάρονται σε θέσφατα, όμορφα διατυπωμένα, ταιριασμένα με φωτογραφίες και υπερσυνδέσμους στις οθόνες των υπολογιστών– πομπών μα και δεκτών. Ατελείς σκέψεις διατυπωμένες με στόμφο στο ίδιο μπλέντερ με ανακοινωμένα “θέλω”, “μου αρέσουν” και “θυμάμαι” στήνουν τον κορμό των περισσότερων blogs - του παρόντος συμπεριλαμβανόμενου – τουλάχιστον όσων δεν προωθούν επί χρήμασι κάποιο συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Η σκέψη αυτή υπήρξε αρκούντως αποτρεπτική στο να γίνω και εγώ μπλογκοκράτωρ για τουλάχιστον μια διετία μιας και κατ’ εμέ ουδέποτε είχα κάτι άξιο δημόσιας ανακοίνωσης ;ή το χάρισμα του γραπτού λόγου… απλά τώρα μου περισσεύει ελεύθερος χρόνος. Έχεις όντως κάτι να πεις; Η ερώτηση παραμένει: Τι προσφέρεις ρίχνοντας ελεγχόμενης ποιότητας μηνύματα να καιροφυλακτούν τον κάποιον αναγνώστη που βολτάρει αμέριμνος στο χάος του δικτύου; Ας απαντήσει ο καθείς έχων για τον εαυτό του. Η αυτιστική ματαιότητα που προκύπτει, αν έτσι την ονομάσεις, δεν είναι ο λόγος για αυτές τις γραμμές. Ακόμα και έτσι, σκέφτομαι, κι ας είναι μαλακία αυτό που γράφεις, κάντο τουλάχιστον καλά. Μια ανακάλυψη. Προετοιμαζόμενος στην πολυπόθητη οικονομία του λόγου για την ώρα που θα μπλέκω τις λέξεις σε προτάσεις έγινα προσεκτικότερος στη χρήση της γλώσσας, στον τρόπο που ο γραπτός λόγος ρέει μα κυρίως προσπάθησα να εστιάζω στο νόημα. Έπιασα για αρχή λοιπόν να μελετήσω τον προφορικό λόγο των ανθρώπων γύρω μου, το δικό μου και των φίλων. Και ύστερα του κόσμου στα λεωφορεία και στο δρόμο. Και τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα ότι η μέθοδος του μπλογκινγκ εφαρμόζεται κατά κόρον και στο προφορικό λόγο. Άκουσα τον ίδιο τρόπο σ’ όλους. Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με προφορικά “ποσταρισμένες” απόψεις. Κουφοί ανακοινώνουμε, δαφνοστεφανώνουμε τους μονόλογους μας, αποστρεφόμενοι την αντίθετη γνώμη έστω κι αν είναι ειπωμένη μονάχα με τα μάτια. Κι αν ο διαφωνών επιμείνει, χτυπάμε το χέρι δυνατά, τον ακυρώνουμε με εκείνον τον εκνευρισμό με τον οποίο διαγράφουμε ένα κακόβουλο σχόλιο από τη σελίδα μας. Η ακόμα χειρότερα αποχωρούμε με ένα απότομο shut down.
- "Πως έγινε;"
- "Τώρα δηλαδή είσαι άστεγος;"
- "Έχεις κάπου να μείνεις;"
- " Πως νοιώθεις; Είσαι καλά;"
- "Θα το ξαναχτίσεις;"
- " Μήπως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια;"
- " Θα πάρεις δάνειο;"
Είναι οι πρώτες ερωτήσεις που θα περίμενε να ακούσει κάποιος που μόλις κάηκε το σπίτι του. Δεν τις επιβάλλει καμμία πολιτική ορθότητα παρά μόνο η κοινή λογική (όπου και όταν υπάρχει).
Αν όμως αντ’αυτών ερωτηθεί:
- "Να έρθω να ρεμβάσω για τελευταία φορά την υπέροχη θέα που είχε το μπαλκόνι σου;" τότε κάθε αντίδραση, κάθε απάντηση του ερωτώμενου πιστεύω πως πρέπει να θεωρείται αποδεκτή...
Είναι κάτι μέρες τον τελευταίο καιρό που νοιώθω ότι χάνω την αίσθηση του πρωταγωνιστή στην ίδια μου τη ζωή. Πως η αόρατη κάμερα που μονίμως παρακολουθεί τις κινήσεις μου και την καθημερινότητα μου εξαφανίζεται. Το ίδιο κάνει και ο ήχος. Κανένα soundtrack δε ακούγεται αυτές τις στιγμές.
Μένουν μόνο οι κόρνες των αυτοκίνητων, η φασαρία του δρόμου, οι βρισιές και η αναπνοή μου να μου θυμίζει ότι συμμετέχω - κακοπληρωμένος κομπάρσος - σε "έργα" άλλων …
Μια ακριβώς τέτοια μέρα βρέθηκα χρονοτριβώντας, πριν από κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, σε ένα καφέ στην Αχαρνών. Το διάλεξα γιατί ήταν άδειο.
Στο ραδιόφωνο έπαιζε ένας ταλαίπωρος σταθμός, με τα συνηθισμένα κρύα αστεία και τα ξεφωνητά όταν άκουσα τις πρώτες νότες του “You do something to me”. Ανατρίχιασα, σήκωσα τα μάτια από το βιβλίο - η υπάλληλος του καφέ σφουγγάριζε - κι έπιασα να το σιγοτραγουδώ.
Η κοπέλα ανασηκώθηκε για μια στιγμή, μου ‘ριξε ένα λοξό βλέμμα και χωρίς να αφήσει τη δουλειά της ξεκίνησε να κάνει τη δεύτερη φωνή. Χαμογελάσαμε κι οι δυο για μια στιγμή, σταμάτησα και με κόπο προσπάθησα να συγκεντρώσω τη ματιά μου στις σελίδες μπροστά μου. Φεύγοντας "υποκλίθηκα" προς τη μεριά του αόρατου σκηνοθέτη που ήξερα ότι με φιλμάρει.
1 “Malcolm will return shortly...” είναι το μήνυμα στην επίσημή του σελίδα. Λες? Δεν το γράφω ενημερωτικά για το θάνατο του Μ.McLaren μιας και θα το έχουν κάνει ήδη όλοι ...σχετικοί και άσχετοι. 2 Και μετά ακούστηκε μια φωνή: "...τι έκανε ρε μαλάκα...". Ο Robbie Maddisonπάνω από τη διώρυγα της Κορίνθου! 3 Η επιστολή του εξαφανισμένου ανήλικου μάρτυρα στη δικη του Κορκονέα... Μικρές ιστορίες πολυτέλειας που μπορεί και να σου κρύβουν την καθημερινότητα σου.
Από την ανάγνωση εφημερίδων απέχω συνειδητά - πόσο μάλλον από το συγκεκριμένο τίτλο - οπότε δε μπορώ να πω: “ έπεσε στα χέρια μου…” ή “…καθώς αποδελτίωνα παλιά τεύχη”. Η αλήθεια είναι ότι το “έριξαν” στα χέρια μου μα αυτό δε μειώνει τη χαρά και την έκπληξη μιας προσωπικής ανακάλυψης. Φιλικές σχέσεις και συγκυρίες με έφεραν κοντά στην ομάδα του Συνεργείου και χωρίς να είμαι θεατρόφιλος (το αντίθετο μάλλον) τους παραδέχομαι γιατί έχουν στήσει γύρω τους μια κολεκτίβα δεκάδων ανθρώπων κάθε φύλου, φυλής, κουλτούρας και επαγγέλματος αντλώντας όσο το δυνατόν περισσότερα από την δημιουργική φύση του καθενός σε μια προσπάθεια να φτιάξουν κάτι μεγαλύτερο. Συνεπώς όποιο μη πληρωμένο δημοσίευμα που τους αφορά συνιστά κατά τη γνώμη μου μια μικρή ανταμοιβή.
Ένας παχύς, ευγενικός, εύθυμος άνθρωπος είναι συνήθως τύπος ιδανικός για παρέα μα ενίοτε αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν κριτήριο επιλογής πρωθυπουργού για έναν πολιτικά ανώριμο λαό.
Παρ’όλη τη φαιδρότητα αυτού, οι περισσότεροι – μεταξύ των οποίων και κάμποσοι φίλοι - σκέφτηκαν στην αρχή: “Ρε μπας ?” που μεταφράζεται σε: “Ρε λες να χρειαζόμαστε έναν τύπο σαν κι εμάς να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά?”
Άλλωστε πλην του περήφανου επωνύμου του έμοιαζε με έναν από τους “εμάς” που τουλάχιστον άπαξ έχουν αναφωνήσει “Αχ να γινόμουν πρωθυπουργός για μια μέρα και σου λεγα εγώ”…
Ε το λοιπόν αυτός έγινε και μάλιστα για 5 χρόνια.
“Μα εγώ ήθελα μόνο για μια μέρα” είμαι σίγουρος ότι σκέφτηκε την 15η Μαρτίου 2004, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές.
Ο άνθρωπος ξεβολεύτηκε, να παραιτηθεί δε του πήγαινε, λούφαξε έτσι κρυμμένος πίσω από κουστούμια ετοιματζίδικα και λόγια όμορφα που τα είχε και εύκολα.
Και αποδείχτηκε κατώτερος του οποιουδήποτε από τους “εμάς” στο ρόλο που του ανατέθηκε. Όχι γιατί ήταν εκ χαρακτηρος ασταθής και αφερέγγυος, μα για λόγο πολύ μικρότερο κατά τη γνώμη μου. Ήταν όντως άνθρωπος συνηθισμένος, σαν όλους μας, με μία όμως διαφορά: Τη στιγμή που χρειάστηκε δεν θέλησε να υπερβεί τα όρια που τον κατέτασσαν στο “άλλος ένας” καταθλιπτικός βαριεστημένος συμπολίτης.
Και εκεί αρχίζει το δράμα. Το δικό του, των “εμάς” και το δικό μου.
Μετά το πέρας των Ολυμπιακών και των λοιπών τυχερών euro-συγκυριών, το πολιτικό ανάστημα του ανδρός άρχισε να ξετυλίγεται και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα εξασκημένο μάτι για να διακρίνεις ότι κυβερνάσαι από έναν αγοραφοβικό επαρχιώτη, έναν κουτοπόνηρο Τομ Σώγερ που θα σε άφηνε να κυβερνήσεις και εσύ για λίγο αν ήσουν φίλος του φτάνει αυτός να κέρδιζε λίγα παραπάνω εικοσιτετράωρα σπιτικής γαλήνης.
Ακόμα και όταν ( παρά τις προσπάθειες έμμισθων δημοσιογράφων να σε πείσουν για το αντίθετο) η καλή του δημόσια εικόνα ξεθώριασε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι συμπαθέστατος παρέμεινε ως άνθρωπος, προκαλώντας …μόνο τον οίκτο που σου γεννούν οι ρυτίδες και οι μορφασμοί εκείνου που πήρε λάθος τη ζωή του και το ξέρει.
Ακούγεται σαν σενάριο ταινίας: η ιστορία ενός αντιήρωα που έριξε έξω την επιχείρησή του μα παρ’όλα αυτά παραμένει αξιαγάπητος μέσα στην ανημποριά του. Η επιχείρηση όμως αποδείχτηκε πως ήταν μια ολόκληρη χώρα και η πραγματικότητα αυτή ανάγει το παραπάνω σενάριο σε ύβρη ασυγχώρητη, ανάλογη αρχαίας τραγωδίας.
Ήμουν - λίγο πριν προκυρηχθούν οι εκλογές - στο μετρό όταν άκουσα δυο καθόλα καλοβαλμένες κυρίες να συζητούν. Μιλούσαν για την πορεία της χώρας ώσπου η μια κατέληξε «Καλά, τόσους και τόσους τρώνε κάθε μέρα δε θα βρεθεί κάποιος και γι αυτόν?» Ανατρίχιασα με τη σκληρότητα αυτής της φυσικά ειπωμένης κουβέντας. Και από την άλλη για μόλις μια στιγμή σκέφτηκα: «Τι μεγάλο τέλος, τι ηρωική έξοδος». Ύβρις και Τιμωρία.
Ευτυχώς το μόνο που συνέβη ήταν οι εκλογές, η παράταξη του καταποντίστηκε, ο ίδιος αποσύρθηκε, η χώρα δυστυχώς πτώχευσε μα το χειρότερο για εκείνον δεν είχε έρθει ακόμα. Ο διασυρμός τόσο του ιδίου, όσο και των έργων του που ακλούθησε, η εξευτελιστική απαξίωση του, μοιάζουν να είναι ένας πολιτικός επίλογος χειρότερος από τον όποιον εφιάλτη, τις όποιες ερινύες...
Και για μένα τελικά αυτό συνιστά την κάθαρση. Κάθαρση σε μια τραγωδία προσωπική, στην ύβρη ενός μικρού ανθρώπου που άθελα(?) του μπλέχτηκε σε κάτι μεγαλύτερο και που για μια στιγμή φάνηκε ψηλότερος του αναστήματός του. Αποδομημένος πλέον, πιθανότατα να προσπαθήσει την ξεχασμένη ζωή ενός συνταξιούχου.
Η μετάφραση του τίτλου είναι περιττή. Μετά τιμής αφιερωμένο:
Το 601 έκανε το τελευταίο του δρομολόγιο στις 31/3/2010 το βράδυ. Η "γραμμή μύθος" ανέστειλε τη λειτουργία της με τις σύμφωνες γνωμοδοτήσεις των συγκοινωνιακών φορέων του υπουργείου και του Oασα. Το πάλε ποτέ 169 που κάπου στα τέλη του ΄70 μετονομάστηκε σε 601 ένωσε για 5 δεκαετίες με τα σπάνια δρομολόγια του το κέντρο της Αθήνας με τους Αμπελόκηπους τη Ν. Φιλόθεη και το Ψυχικό. Ήταν τέτοια η αφερεγγυότητα του που όπως έλεγε και ο κος Π. με το που το έβλεπες να περνά ήταν υποχρέωση σου να ζήσεις την ιστορική στιγμή. Όφειλες να επιβιβαστείς είτε το χρειαζόσουν είτε όχι. Παρ’ολα αυτά ήταν το μέσο που με πρωτοέκανε να νοιώσω πολίτης του κέντρου της πόλης μου. Κινούμενο κάστρο με μας 11χρονους κρεμασμένους από τα παράθυρα του και οπλισμένους με φυσοκάλαμα, φιλοξένησε αργότερα τις - πρόσφατα απενοχοποιημένες - χονδροειδείς εφηβικές μας πλάκες μα και τα παρθενικά downtown ξεπορτίσματα και τις επιστροφές μας. Ένα λεωφορείο χωρίς τη δόξα του «Νέα Ζωή 705» μα πραγματικά κινούμενος τόπος συνάντησης φίλων και γειτόνων από τότε που οι Αμπελόκηποι ήταν αμπελόκηποι. Παραβλέποντας όμως τα παραπάνω το 601 σου πρόσφερε, αν δεν βιαζόσουν, μια μοναδική περιήγηση στην Αθήνα που για μένα τουλάχιστον έκανε να αξίζουν οι δεκάδες ώρες αναμονής του. Η θέα της Ακαδημίας και του Πανεπιστήμιου, η νεοκλασσική Γαλλική πρεσβεία, η Βουλή, ο εθνικός κήπος, το πολεμικό μουσείο η Ριζάρειος και το Χίλτον, ο Δρομέας, ο Βενιζέλος και η αμερικανική πρεσβεία του Gropius, η Μαβίλη και το μέγαρο μουσικής ο πύργος Αθηνών μα και ο Απόλλων μετά τη στροφή τις Πανόρμου, οι νεραντζιές της Κανάρη στο κολωνακιώτικο του πέρασμα (τις πρώτες 3 δεκαετίες), ο βάζελος ναός της Αλεξάνδρας, η Ιπποκράτους οι αστικές γειτονιές των αμπελοκήπων, οι κήποι και τα πάρκα του Ψυχικού, ένας κύκλος που αν και βασανιστικά αργός όρισε τα πρώτα όρια της κυριαρχίας μου στην πόλη… Μικρός σκεφτόμουνα πάντα πότε θα μεγαλώσω να μη χρειάζεται να δίνω τη θέση μου στους μεγαλύτερους. Μεγάλωσα αλλά στο 601 αυτό δε συνέβη μιας και τα τελευταία χρόνια ο μέσος όρος ηλικίας των επιβατών του είχε αυξηθεί επικίνδυνα. Έτσι η κατάργηση της γραμμής φάνηκε κίνηση υγιής και φυσιολογική και έτσι θα φτάνεις πλέον στο κέντρο μονό με το μετρό, γρήγορα και αξιόπιστα μεν, ταξιδεύοντας αμίλητος και ρεμβάζοντας τους τοίχους των λευκών σηράγγων.
ένα μέρος της προαναφερθείσας διαδρομής του 601, Βασ. Σοφίας blvd και Κηφισίας
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2000, λίγο πριν την αλλαγή του έτους, κάναμε - όπως κάθε χρονιά άλλωστε – σύσκεψη, να αποφασίσουμε ποιο θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα ακούγαμε στον απερχόμενο αιώνα καθώς και με ποιο θα υποδεχόμασταν τον καινούριο.
