...τα χέρια ψηλά

Είναι η αίσθηση του ότι όλα θα πάνε καλά που σε ηρεμεί. "'Όλα καλά" επαναλαμβάνεις, κάποιες φορές και μεγαλόφωνα και τούτο το αρχέγονο μάντρα αρχίζει να επιδρά. Ρίχνει το επίπεδο της ενδορφίνης και ξαναβιώνεις εικονικά την εμπειρία της ασφάλειας του παιδικού σου κρεβατιού.
"Όλα καλά , όλα καλά όλα καλά", σκέφτεσαι ακόμα και τη στιγμή που η ήττα και η καταστροφή σε κυκλώνουν.
Και μετά τι; Σαστισμένα κοιτάζεις τα γεγονότα να συμβαίνουν γύρω σου, ήρεμος ευτυχώς, γνωρίζοντας πως η όποια διαφυγή δεν περνά από το χέρι σου.
Η μέρα που θα πέσει ο ουρανός.
Πώς να ξεφύγεις όταν βλέπεις τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι σου και συ δεν είσαι παρά ένας τυχαίος Γαλάτης; Ξέρεις πως δε θα έχεις μια διαφορετική αντιμετώπιση από τη μοίρα, αυτή επιφυλάσσεται στους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Εσύ έχεις μόνο εμφανιστεί στο δεύτερο καρέ της 13ης σελίδας κάποιου τεύχους, και πάλι στο πίσω μέρος. Αυτό σου δίνει δύναμη;
"’Όλα καλά" ξαναλές για να μην πανικοβληθείς. Μόνο μουρμουράς: "Θα σηκώσω και εγώ τα χέρια, κι αν το κάνουν και οι άλλοι, λες να τον σταματήσουμε;" και περιμένεις.
Ζεις την ανατροπή της καθημερινότητας, ξεχνάς όλα αυτά που ήξερες πως θα συμβούν σε ένα φυσιολογικό μα προβλέψιμο μέλλον. Αλίμονο άλλωστε, οι χαοτικές συναρτήσεις της τύχης και της συγκυρίας, που κάποτε ξόρκιζες, είναι εδώ.
Και σε πετυχαν στην άχαρη ηλικία της εφηβείας της μεσηλικης ζωής παρ’ όλο που θεωρείς ακόμα και αποκαλείς εαυτόν και φίλους: παιδιά.
Ξαφνικά η ζωή απέκτησε σασπένς. Συνηθίζεις σιγά-σιγά περιμενοντας τον ουρανό και απολαμβάνεις το να μην ξέρεις τι θα γίνει (από) αύριο.
Και εγώ μαζί. Για σήμερα δεν παραπονιέμαι, είμαι καλά. Διασκεδάζω το ..."ότι να 'ναι" που συμβαίνει γύρω μου και γελάω. Νευρικά αλλά γελάω.

ΘΕΜΑ : Το Καλοκαίρι

Σε δύο μόλις μέρες αρχίζει και επισήμως το καλοκαίρι. Η - με περισσή υποκειμενικότητα - χειρότερη εποχή του χρόνου. Το ελληνικό καλοκαίρι των 40ο C, με τον εκτυφλωτικά θρασύ ήλιο που κάνει τα όποια χρώματα να μοιάζουν ξέθωρα και κόβει την ορατότητα των μισόκλειστων ματιών στα 2 μέτρα.

Μέχρι εκεί που υπάρχει μόνο η ζέστη που αναδίδουν τα μπετά , τα παγωτά 0%, οι ιδρωμένοι συνεπιβάτες, τα στεγνά μας πνευμόνια, τα μίζερα πάρκα και τα ψωραλέα δέντρα, τα ντεσιμπέλ των καυλωμένων μηχανόβιων τσόγλανων, οι ψόφιες γάτες που αποσυντίθενται, τα συνεργεία και οι πειραγμένες εξατμίσεις, η τσίκνα από τα σουβλατζίδικα που κανένας αέρας δεν την παρασύρει, τα πλαστικά μπουκάλια και τα τενεκεδάκια στις άκρες των δρόμων και παντού οι κατσαρίδες.

Υπάρχω και εγώ που σταματώ να σκέφτομαι και ελπίζω μόνο σε μια σκιά. Προσδοκώντας να γυρίσω σε όσα θα με κάνουν να αγωνιώ να τελειώσει και ο επόμενος χειμώνας.

Καλό καλοκαίρι.

υψώνοντας φράχτες

Είναι κάμποσος καιρός που γίνομαι έξω φρενών διαβάζοντας για gay και gay friendly εστιατόρια. Δηλαδή, τι διαφορετικό μπορεί να συμβαίνει ή να σερβίρεται εκεί?

Αναρωτιέμαι ποιο το ζητούμενο τέτοιων αυτιστικών καταχωρήσεων. Είναι απλές διαφημίσεις ή καθοδηγούμενες επιταγές μόδας;

Εντάξει, η αυστηρά επιλεγμένης θεματολογίας τέχνη βρίσκει στέγη σε μονοθεματικά βιβλιοπωλεία και κινηματόγραφικά φεστιβάλ. Απόλυτα κατανοητό, όπως και με τα bar, που αυτονόητα λειτουργούν ως φορείς γνωριμιών. Αλλά το φαγητό?

Θα υπάρξει στη συνέχεια η ψευδεπίγραφη "ανάγκη" για gay εκκλησία, gay κερκίδες στα γήπεδα, gay λεωφορεία, και gay friendly τρένα …;

Στην καλύτερη των υποθέσεων ένα φεστιβάλ υπερηφάνειας – της οποιασδήποτε διαφορετικότητας - δεν θα έπρεπε να έχει λόγο ύπαρξης. Η ελληνική καθημερινότητα όμως το επιβάλλει, μιας και η αρχική υπόθεση αυτή έχει πολύ δρόμο ακόμα για να δείξει αληθινή.

Η απόσταση ωστόσο μεταξύ του "Είμαστε παντού" του Athens Pride και της επιλογής αυτοεγκλεισμού σε "θεματικά πάρκα" είναι τεράστια.

Για παράδειγμα η μουσική των Radiohead, του Coltrane και των Slipknot από τη μία και από την άλλη οι μπριζόλες, τα μαγειρευτά και το εκμέκ παγωτό, ούτε απαραίτητα καλύτερα ηχούν (αν ηχούν), ούτε έχουν καλύτερη γεύση στα μαγαζιά χαρακτηρισμένης ταυτότητας. Μπορείς να τα απολαύσεις ΠΑΝΤΟΥ.

Το Athens Pride θα γίνει φέτος την 5η Ιουνίου στη Πλατεία Κλαυθμώνος.

μια τυρόπιτα

Σεβαστουπόλεως, Αμπελόκηποι, ώρα 11 το πρωί. Μια κυρία βγαίνει από μια πολυκατοικία τραβολογώντας το παιδάκι της που ωρύεται. «Θα έρθεις θες δε θες» φωνάζει και του ρίχνει μια, δυο, τρεις μπορεί και παραπάνω σφαλιάρες.

Πιο ‘κει, καθισμένο παραδίπλα από τη μαμά του, ένα γυφτάκι ζητιανεύει. Αντανακλαστικά μαζεύει το τεντωμένο χέρι του και κοιτάζει το σκηνικό με ηλικιακή αλληλεγγύη.

"Μη το βαράτε άλλο κυρία και δώστε μου και μένα λίγα λεφτά να πάρω μια τυρόπιτα." το άκουσα να λέει, το δευτερόλεπτο που βρεθήκαμε όλοι στην ίδια ευθεία.

Στο δρόμο για να πάρω το 12ο κύκλο των Simpsons, μπας και μου φτιάξουν το κέφι οι περιπέτειες μιας καθ’ όλα λειτουργικής, όπως φαίνεται, οικογένειας.

η ηχώ

"Την πήρες την τσάντα σου;" " Ωραίος! πήρες και στυλό;"

"Πάμε γιατί μετά θα τρέχεις να προλάβεις."

"Μην πας τόσο γρήγορα είπαμε, θες να πέσεις και να χτυπήσεις; Αφού θυμάσαι την άλλη φορά, δε θυμάσαι; Ούτε τη θέση σου θα σου πάρει κανείς ούτε το φίλο σου θα χάσεις …θα είναι όπως κάθε μέρα και θα σε περιμένει."

"Περίμενε με όμως να περάσουμε μαζί το δρόμο."

"Τι;" "Χα!! Όχι! Και βέβαια δε σ’ αφήνω να πας μόνος σου, αφού τα έχουμε ξαναπεί αυτά ...έλα, μην κάνεις μούτρα τώρα ...το ξέρω ότι μπορείς ...για καλό σου το λέω όμως."

"Λοιπόν σ’ αφήνω και όπως είπαμε: να προσέχεις και άμα κάνει ζέστη να τη βγάλεις τη ζακέτα."

"Τι ώρα είπες να πω στη μαμά να έρθει να σε πάρει;"

Αυτά τα λόγια τα θυμάμαι σα χθες, να φτάνουν στα αυτιά μου με καθημερινή επαναληψιμοτητα, στο δρόμο για το σχολείο.

Τις ίδιες ακριβώς κουβέντες που τώρα λέω εγώ, συνοδεύοντας τον πατέρα μου, στο δρόμο για το καφενείο.

one pill ...is not enough

Πρέπει να έχουν περάσει ήδη κάνα δυο μήνες από τη μέρα που ο Jason Newcomb (το μοναδικό μέλος των Καναδών Pathetic Club) μου έστειλε ένα κομμάτι του συνοδευόμενο από μία καθ’ όλα ευγενική πρόσκληση για συνεργασία. Μου πήρε πολύ παραπάνω χρόνο απ’ ότι συνήθως καταρχήν για να συγκεντρωθώ και έπειτα να ασχοληθώ με το editing του video, μέχρι που -φτάνωντας στο άλλο άκρο - κατέληξα τελικά να έχω τρεις τελείως διαφορετικές version.
Παραθέτω την – άνευ διαγωνισμού - επικρατέστερη και …όπως πάντα κάθε σχόλιο δεκτό.

υγ. Τα "γυρίσματα" έγιναν σε ανύποπτο χρόνο, τον περασμένο Ιούλιο στη λίμνη Τσιβλού. Ευχαριστώ το φίλο Χ. για τη συμμετοχή του

άλλο ένα ελληνικό...παράδοξο

"Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος…"

Τάδε εφη Nicola Sacco ο καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Bartolomeo Vanzetti έπειτα από μια αμφιλεγόμενη δίκη και κάμποσες προσφυγές αναίρεσης που κράτησαν 7 χρόνια. Αμφότεροι κατηγορούμενοι για ληστεία - μετά φόνου 2 υπάλληλων – σε ένα εργοστάσιο κατασκευής παπουτσιών στη Μασαχουσέτη.
Η αλήθεια κατά πως φαίνεται διαφορετική.
Το ότι οι Sacco & Vanzetti υπήρξαν (α) Ιταλοί, (β)μετανάστες και (γ)…αναρχικοί σε μια Αμερική που κυριαρχεί ο φόβος της κόκκινης απειλής εν μέσω οικονομικής κρίσης και απεργιών, τους μετατρέπει αυτόματα σε εχθρούς του έθνους. Κι αυτό συνηγορεί , έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, ότι οι λόγοι της εκτέλεσής τους ήταν αποκλειστικά πολιτικοί και κοινωνικοί.

Οι Sacco και Vanzetti εκτελεστήκαν την 23η Αύγουστου 1927 και έκτοτε, εκουσίως έγιναν σύμβολα, η ιστορία τους ταινία και η φωτογραφία τους στάμπα σε t-shirt.

Η ταινία του 1971 από τον Giuliano Montaldo βρήκε τις ΗΠΑ στην ύστερη εποχή της απενοχοποιησης και συνοδεύεται από το ομώνυμο αριστουργηματικό soundtrack του Ennio Morricone. Το “Here’s To You”, ο παιάνας που κλείνει τόσο το φιλμ όσο και το δίσκο, ερμηνευμένο από την Joan Baez, είναι μια απίστευτη τομή της αμερικανικής folk και του ευρωπαϊκού πολιτικού τραγουδιού.

Αφορμή γι αυτό το ποστ στάθηκε ένα ακόμα δισκάκι 45αρι που έπεσε στα χέρια μου. Η αφελής διασκευή του "Mamy Blue" από τους Olympians κρύβει στη δεύτερη του πλευρά το "Ευχές Για Σας" που δεν είναι άλλο από το “Here’s To You” σε μια άμεση μεταφορά του στην ελληνική γλώσσα. Οι Olympians (από τις τάξεις των οποίων είχε περάσει και ο Νίκος Παπάζογλου, τον καιρό που ο Πασχ. Αρβανιτίδης υπηρετούσε τη θητεία του) πέρα από τα γνωστά mellow anthems που τους έχουμε συνηθίσει είχαν δώσε άψογα beat & garage δείγματα. Μικρούς δυναμίτες – συνήθως συνθέσεις του Λευτέρη Κογκαλίδη (τον θυμάστε από την ΕΡΤ ?) που επάξια θα μπορούσαν να διεκδικούν το χώρο τους ανάμεσα στα καλύτερα των συλλογών, τύπου pebbles και nuggets.

Το παράδοξο λοιπόν, έγκειται μόνο στην όποια εμπλοκή του συγκροτήματος του Πασχάλη με τον πολιτικό στίχο. Και μάλιστα σε μια επανεκτελεση με άμεσα αντανακλαστικά (κυκλοφόρησε την ιδία χρόνια με το πρωτότυπο) εν μέσω της διαβόητης επταετίας των συνταγματαρχών.
Εκεί που ο Θεοδωράκης τα έβρισκε σκούρα με τη λογοκρισία της χούντας, ο Πασχάλης (!!!) - με στίχους μεταφρασμένους από το R. Williams (!!!!) - κυκλοφορούσε έναν ύμνο στούς αναρχικούς Sacco και Vanzetti.
Λένε ότι "τα ύστερα τιμούν τα πρώτα". Αν ισχύει (που μάλλον ισχύει) αυτή η ρήση, τότε η γνωστή …πορεία του καλλιτέχνη διαγράφει από μόνη της με ένα πελώριο Χ την όποια αξία αυτού του 45αριου, καλλιτεχνική ή συναισθηματική. Θα ήθελα να μπορούσα να λειτουργήσω και εγώ έτσι, μα δε μπορώ.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση της υπόθεσης των S & V βρίσκεται εδώ
ενώ το "Ευχές για σας" υπάρχει σε αυτη τη συλλογή των Olympians.

hypnotique

Τον τελευταίο καιρό, η αγορά μεταχειρισμένων δίσκων στο μοναστηράκι διατηρεί τον τίτλο παζάρι μόνο κατ ευφημισμό. Είναι που πρέπει να αγοράσεις τουλάχιστον 10 δίσκους για να αποκτήσεις στα …αυτιά των πωλητών το δικαίωμα να …ζητήσεις έκπτωση.
Σημεία των καιρών κι αυτά, καθώς αντιλαμβανόμενοι την κρίση και την συνεπαγόμενη πτώση των πωλήσεων, προσπαθούν να διατηρήσουν το status των κερδών τους ανεπηρέαστο. Ακόμα κι αν το επιτυγχάνουν πρόσκαιρα, πουλώντας μεν λιγότερα κομμάτια, πετώντας δε αρκετές φορές τα υπόλοιπα στα σκουπίδια.
Αν και αποστρέφομαι τελευταία, τέτοιες συμπεριφορές, δεν το κατάφερα σήμερα. Ένα εκπληκτικής αισθητικής εξώφυλλο, και η αγωνία να ακούσω έναν ολοκληρωμένο δίσκο του πιανίστα και συνθέτη που κάποτε με μύησε στη lounge με την εκτέλεση του στη Misirlou με ανάγκασαν - όχι με πολλά ευρώ τελικά - να αποκτήσω το Hypnotique.
Πρόκειται για δίσκο του Martin Denny σε μια κόπια από βαρύ βινύλιο, αμερικάνικο του 1959 που σου φέρνει στο μυαλό τα b-movies του 50, το “Faster Pussycat, Kill, Kill” και ακούγοντας το είσαι σίγουρος πως τούτη η μινιμαλιστική exotica υπήρξε το απολυτό soundtrack των ρομαντικών στιγμών του Lux Interior και της Poison Ivy.

Νομίζω πως αξίζει να έχεις το δίσκο, σε όποιο format ...ακόμα και σε mp3, οπότε:

στον παππού, στο χωριό

-“Έτσι κάνουν κι άλλα μοναχοπαίδια κυρία μου, αλλά τέτοια περίπτωση δεν έχουμε ξαναδεί ” .

-“Λυπάμαι…” πρόλαβε να πει αλλά στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο διευθυντής της κατασκήνωσης την διέκοψε για να συνεχίσει:

-“Όχι μόνο διαδηλώνει και απαιτεί την αποχώρηση του από τις κατασκηνώσεις μας, αλλά οργανώνει σε στάση και τα υπόλοιπα παιδιά. Παιδιά που έρχονται για χρόνια στις εγκαταστάσεις μας, τώρα κλαίνε συνεχώς και ζητούν απεγνωσμένα τους γονείς τους”. -"Λυπάμαι πολύ για την αναστάτωση, λάβαμε και το γράμμα του τις προάλλες μα πιστεύαμε ότι θα το ξεπεράσει…. Αα, και κάτι ακόμα, δεν είναι μοναχοπαίδι…"

Φωτιές μεγάλες ξέσπασαν εντωμεταξύ - τίνος προσευχές εισακούστηκαν (!!!) άραγε – ο δρυμός της Πάρνηθας καταστράφηκε και η κατασκηνωτική περίοδος έληξε άδοξα.

Ο μικρός εξεγερμένος γύρισε σπίτι του, προς μεγάλη αγαλλίαση τόσο δική του όσο και του τετράχρονου του αδελφού, που επιτελούς σταμάτησε να ρωτά έντρομος κάθε τρεις και λίγο "Μαμά ο Νίκος μας κάηκε η όχι ακόμα?"

Μαμα και Μπαμπά τα προβληματα πολαπλασιάζωντε κατα 97% θελω να 

φύγω το γρυγοροτερο δινατο και θελω να φήγω την Παρασκεβη

ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΦΗΓΩ

Νίκος

Το "θρυλικό" γράμμα τούτο, ανακάλεσα έπειτα από μια αναφορά που έγινε εχθές σε κάποιο φιλικό σπίτι σε ένα διήγημα του Τσέχωφ: Ο εννιάχρονος Βάνκας Ζούκωφ, μετά το θάνατο των γονιών του κακοπερνά δουλεύοντας σε κάποιο τσαγκάρικο της Μόσχας.

Η μόνη του ελπίδα είναι η ανάμνηση του παππού, καθώς και ένα γράμμα που παλεύει να συντάξει καλώντας τον σε βοήθεια, να τον γλιτώσει από τις καθημερινές του στενοχώριες.

"…έλα γρήγορα αγαπημένε μου παππού, για όνομα του Θεού, σε παρακαλώ πάρε με από εδώ, όλοι με δέρνουν και πεινάω πολύ…"

Το γράμμα είναι έτοιμο, μπαίνει στο φάκελο, η λύτρωση πλησιάζει. Ο υπάλληλος ανοίγει το ταχυδρομικό κουτί και πάνω πάνω σε ένα φάκελο με γράμματα από μολύβι στη ράχη του διαβάζει "στον παππού στο χωριό".

ἀνταπόκριση ἀπό το '70 : ο φαύλος κύκλος

Τα καλοκαίρια δεν περνάω και πολύ καλά γιατί σκάω και με τον ήλιο που με τυφλώνει κάτι παθαίνουν τα μάτια μου και δε μπορώ να τα ανοίξω. Ούτε ο γιατρός κατάλαβε ακριβώς τι έχω, αλλά μου έδωσε κάτι φάρμακα, σιρόπια, που τα πήρα μόνο για τρεις μέρες αλλά δεν έγινα καλά. Οι χειμώνες όμως μ αρέσουν - πιο πολύ όταν βρέχει – αρκεί όμως να μη μπουμπουνίζει. Γιατί τότε πραγματικά φοβάμαι και θέλω πάντα να είναι κοντά μου κάποιος μεγάλος.
Ο μπαμπάς μου γελάει και μου είπε ότι δεν πρέπει να φοβάμαι.
"Είναι τα αγγελάκια που παίζουν τύμπανα στον ουρανό" μου εξήγησε προχθες.
Αυτό με ησυχάζει αλλά σκέφτομαι πως για να υπάρχουν αγγελάκια πάει να πει ότι υπάρχει και παράδεισος. Και άμα υπάρχει παράδεισος υπάρχει και κόλαση.
Και τώρα και πάλι φοβάμαι γιατί έχω δει την κόλαση, σε ένα βιβλίο της γιαγιάς μου με εικόνες, που δείχνουν όλα τα τρομακτικά που συμβαίνουν εκεί. Κι αν είναι αλήθεια, νομίζω ότι θα 'πρεπε να αρχίσει να μου αρέσει περισσότερο το καλοκαίρι που δε θα μου 'ρχονται τετοια πράγματα στο μυαλό κι ας με τυφλώνει ο ήλιος...

'WE WORK IN BARS'

VOTE FOR THE CHAP'S
'WE WORK IN BARS'
FOR SINGLE OF THE WEEK
ON BBC RADIO 2
Radcliff and Maconie do this thing where they chose 4 tracks that they think are really great and the audience (that's you) vote for their favourite. The winner of the vote then becomes pick of the week and will be played every night that week.
This is the third time The Chap have been nominated for this accolade (They won once) but this time both Radcliff AND Maconie want it to win.. That means that Radcliff loves the song so much that he'd be prepare to lose against Maconie just to see the best song triumph!
Voting closes 12pm on Monday and is open to every person in the world.
Click here to vote for The Chap's new single 'We Work in Bars' as your pick of the week!.

Listen to the single here (Includes Simon Bookish Remix)

& Listen to the show here.

Thanks for your support.

αγοράζοντας έναν ...El Greco

Η τελευταία του προσπάθεια έπεσε στο κενό. Ο Λαοκόoντας, η τελευταία σώφρων φωνή που προειδοποίησε τους Τρώες για το επισφαλές ενός δώρου βρίσκει φριχτό θάνατο μαζί με τον ένα γιο του. Δύο πελώρια φίδια, που βγαίνουν από τη θάλασσα,τους κατασπαράζουν.

Ο θάνατος του Λαοκόοντα παραμερίζει και τους τελευταίους δισταγμούς, καθώς οι Τρώες τον ερμηνεύουν ως τιμωρία για την ασέβειά του να χτυπήσει με το κοντάρι το αφιέρωμα στην Αθηνά. Έτσι ρίχνονται όλοι στα γλέντια για τη λήξη του πολέμου …γύρω από το γιγάντιο ξύλινο άλογο.

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

Θα μπορούσε κάποιος να εντοπίσει στον μύθο έναν παραλληλισμό με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα . Όπως θα μπορούσε να μιλήσει για το ψευδεπίγραφο στην τέχνη, την κυριαρχία του πλαστού καταναλωτισμού, την επένδυση κεφαλαίων στην τέχνη ή ακόμα και για την επιρροή του Greco στον ρου της ιστορίας της ζωγραφικής.

Πας συνειρμός δεκτός. Ίσως όμως εδώ, δεν πρόκειται πάρα για άλλη μια άκρως "φυσιολογική" στιγμή, μια Κυριακή απ τις πολλές, στην Ερμού, στις παρυφές του Γιουσουρούμ.

stereotypes

Χωρίς να είμαι προφήτης, ξέρω οτι το Σάββατο 12 Ιουνίου 2010 το πρωί θα με πονούν τα πόδια μου.
Το προηγούμενο βράδυ θα έχω πάει στους Specials και θα έχω χορέψει με τις ώρες. Ελπίζω οτι θα το έχουν ευχαριστηθεί και οι ίδιοι. Όχι όπως τότε, το 1995, που ο Terry Hall, είχε βρεθεί ξανά στην Αθήνα για live και το λιγότερο που μπορείς να πεις είναι ότι "δεν το είχε …διασκεδάσει και τόσο".
Προσκεκλημένος σε μια διοργάνωση του …Yacht Club στα Αστέρια της Γλυφάδας (υπό την «αιγίδα» της Half Note), βρέθηκε υποχρεωμένος δια συμβολαίου, να σταματά τη ροη του set list προκειμένου να τραγουδά και να ξανατραγουδά το Forever J.
Φανερά δύσθυμος στην τέταρτη επανάληψη του μέγιστου χιτ της εποχής, ερμηνευτής του μοναδικού καθώς φαίνεται τραγουδιού που γνώριζε και επιθυμούσε η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων.
Η σκηνή απομονωμένη, ο χώρος μπροστά της άδειος και τα …τραπέζια (ΝΑΙ είχε τραπέζια) με λευκά τραπεζομάντηλα και κεράκια, 20 μέτρα μακρύτερα, σε μια κατασκευή που θύμιζε βεράντα - ακριβώς πάνω από τη θάλασσα.
Επίσημα ντυμένοι οι εκπρόσωποι της εγχώριας … καλής κοινωνίας συμπλήρωναν το σουρεαλιστικό σκηνικό δίνοντας μια νότα "μουσικοχορευτικής βραδιάς", σε ένα ballroom του 50.
Μποτίλιες ουίσκυ, ποικιλίες θαλασσινών, αστακοί, φρούτα και ξηροί καρποί πηγαινοέρχονταν συνοδευόμενοι από καλοντυμένους σερβιτόρους με ska γραβατες (!!!) και ένας έκπληκτος Terry Hall και να δηλώνει αμήχανα: "Δεν μου έχει ξανατύχει να παίξω σε καθήμενους, πόσω μάλλον εν ώρα φαγητού" και να συνεχίζει παρακαλώντας: «Όσοι πραγματικά πιστοί, ελάτε μπροστά στη σκηνή γιατί για σας θα παίξουμε. Νοιώθω τόσο punk τραγουδώντας σε ένα τέτοιο μέρος».
Δεν πρέπει να ήμασταν περισσότεροι των 30 που με τα πολύχρωμα T-shirt μας με τις στάμπες πλησιάσαμε, αφήνοντας πίσω κοστούμια γραβάτες και παλ φορέματα.
Μεταξύ των δυο φυλών, παρέμεινε τότε ένα ακόμα τεράστιο κενό πλην του οικονομικού …το εδαφικό. Τον Terry Hall συνόδευσε ο Ian Broudie και οι Lightning Seeds καθώς και ο περιλάλητος Les Pattinson, ο τρομερός μπασσίστας των ημιδιαλυμένων τότε Echo & The Bunnymen.
Το σετ περιλάμβανε ένα μικρό οδηγό στη δισκογραφία των Lightning Seeds του Lucky You (δίδυμο αδελφάκι του Forever J) συμπεριλαμβανομένου, το οποίο …φυσικά ακούσαμε 2 φορές. Και μετά ακολούθησαν τα προσωπικά hit του Terry Hall, κάμποσα standards των Specials (ακόμα θυμάμαι την εκτέλεση του Ghostown) καθώς και κάποια διασκευή από Bunnymen (πρέπει να ήταν το “The Game” αν δεν απατώμαι).
Μιάμιση ώρα μετά σταματήσαμε να χορεύουμε και ειρωνικά βαλθήκαμε να σχολιάζουμε τις (αλα Olivia Newton John) χορευτικές "εξάρσεις" των ελαχίστων της άλλης φυλής που διασκέδαζαν υπό τους ήχους του …Forever J, στο ένα και μοναδικό τραγούδι του encore.
Με τα χίλια ζόρια, θυμάμαι, είχα πείσει τη Ν να με συνοδεύσει στα παρασκήνια. Ήθελα να εκφράσω τη ντροπή μου στον Τ.Η. για την καταφανώς αλγεινή συμπεριφορά του κοινού.
Η πρόσβαση όμως ήταν αδύνατη λόγω των δίμετρων μπράβων του μαγαζιού που παραμέρισαν μόνο υπό τις …οδηγίες του ίδιου του Terry Hall.
"Αφήστε τα παιδιά να περάσουν, τους ξέρω" τους είπε στα αγγλικά για να του αντιγυρίσουν μουρμουρίζοντας: «Άντε γαμήσου ρε πρεζάκια» στη μητρική τους γλώσσα φυσικά. Βρεθήκαμε έτσι να πίνουμε μπύρες και να συζητάμε για καμμιά ώρα για τη συναυλία, για την πολιτική κατάσταση στις χώρες μας, και για τον διαφαινόμενο θρίαμβο των πολλά υποσχόμενων εργατικών κάποιου Tony Blair.
Φεύγοντας τον ρώτησα για το ενδεχόμενο να ξανασυνδράμει τους ακέφαλους τότε Specials (εκείνο τον καιρό έπαιζαν δίχως τόσο τον Hall όσο και τον Jerry Dummers).
“Σχεδόν το αποκλείω” είχε πει, ξαπλωμένος με το μωρό κάποιου roadie ανεβασμένο στο στήθος του.
Χαιρετήσαμε και φύγαμε υπό τους ήχους της Καίτης Γαρμπή, διασχίζοντας μια πίστα γεμάτη από χαμογελαστούς κουστουμαρισμένους ravers…

Οι Specials έρχονται με τον Terry Hall στη σύνθεση (χωρίς τον J.D. όμως) στις 11/6/210 στο θέατρο Βράχων μαζί με τους Dub Inc και τους Staff Benda Bilili.

Μπιγκ Ιν Τζαπαν

Τι κοινό έχουν οι Teardrop Explodes, οι Lightning Seeds, η Jayne Casey και οι Lori & the Chameleons με τους KLF, τους Frankie Goes to Hollywood, τις Slits, την Siouxsie με τους Banshees, τους Creatures, τους Pink Military, τους Deaf School και την Zoo Records ;

Θεωρητικά οι πρώτοι σύνδεσμοι μεταξύ κάποιων από τα παραπάνω ονόματα είναι σχετικά εύκολοι τουλάχιστον μέσω κάποιων συνειρμών αν όχι εξειδικευμένων μουσικών γνώσεων. H απάντηση όμως είναι απλούστερη και ταυτόχρονα απολαυστική (για μένα μόνο?).
Ιδρυτικά μέλη των παραπάνω συγκροτημάτων υπήρξαν κάποτε μαζί σε μια punk μπάντα με το όνομα "Big In Japan". Ενός supergroup από το Liverpool της εποχής (1977) με την ειδοποιό διαφορά ότι τα μέλη του έγιναν διάσημα μόνο αφότου σκόρπισαν έπειτα από τη διάλυση της μπάντας 1 χρόνο αργότερα (1978) με μόλις ένα single και ένα ep στο ενεργητικό τους.


Ήθελα καιρό να κάνω αυτό το post αλλά μου δίνεται η ευκαιρία τώρα εν όψει της εμφάνισης του γυναικείου riot punk συγκροτήματος των Slits, στο Rodeo την 25/5.

Εντωμεταξύ η φράση "Big In Japan" αναφέρεται περιφρονητικά - ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη αξία του έργου τους - σε συγκροτήματα που παρ’όλο που δεν είναι (ούτε καν θεωρούνται) επιτυχημένα σε Αγγλία η Αμερική, έχουν δεκάδες χιλιάδες fan και μεγάλες πωλήσεις στην Ιαπωνία.

Ο ορισμός θα μπορούσε να μετατραπεί σήμερα σε "Big in Greece", καθώς πολλά είναι τα σχήματα που λατρεύονται στη χώρα μας χωρίς να απολαμβάνουν της ανάλογης αναγνώρισης στις πατρίδες τους. Οι Archive για παράδειγμα δεν έχουν εταιρεία και κυκλοφορούν τους δίσκους τους μόνο εκτός Βρετανίας – σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ...με βάση την Ελλάδα, ενώ οι Puressence δε μαζεύουν πάρα 1-2 ντουζίνες άτομα στα μπαρ που εμφανίζονται στην Αγγλία, πολύ μακριά από τις ελληνικές sold-out εμφανίσεις τους.
Θα συμπεριλάμβανα στην ιδία κατηγορία τους, τους Scorpions (εννοειται κι ολας) αλλα και τους: Tindersticks , Pink Martini, Asian Dub Foundation, Stranglers, Tiger Lillies, Therapy?, Tuxedomoon λογω της δυσανάλογης εκτίμησης που χαίρουν στη χώρα μας σε σύγκριση με το εξωτερικό.
Αυτά.

migrant sound

Απόδημος είναι το εύηχο συνώνυμο του μετανάστη.
Που άλλοτε τα καταφέρνει - άλλοτε όχι, μα πάντα αφήνει το στίγμα της τέχνης του στη νέα του πατρίδα.
Πρόκειται εδώ για μια γενιά απόδημων ελλήνων καλλιτεχνών που πλέον σαρανταρίζει. "Διωγμένοι" οι περισσότεροι από την πολιτισμική ένδεια και την - φυσιολογικά προηγηθείσα της οικονομικής - κατάρρευση της τέχνης στη χώρα, παρουσιάζουν στο Λονδίνο τη δουλειά τους σε ένα φεστιβάλ υπό την χαρακτηριστική ονομασία “Migrant Sound” (Απόδημος Ήχος).
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τη σελίδα www.migrantsound.com

Πιθανόν να ακούγεται είδηση πολυτελής στις μέρες μας, μα μπορεί να τη χρειαζόμαστε, όπως χρειάζονταν τον κυνικότατα – μα κατά λάθος –επονομαζόμενο ως “ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ” σύλλογο, που είχα δει πριν χρόνια σε κάποιο χωριό της Πελοποννήσου.

για μια στιγμή

Στο ξεκίνημα τους, τα free press μου θύμιζαν την ξεχασμένη πια αίσθηση που μου προκαλούσε η αναμονή και η ανάγνωση του 01. Πλέον δύσκολα με συγκινούν.
Κάποιες φορές δεν τα ξεφυλλίζω καν, μόνο τα βλέπω να στοιβάζονται, όπως όπως, στο τραπεζάκι, στο σαλόνι, μετρώντας με τον όγκο τους το χρόνο που περνάει. Ή στο κομοδίνο.
Αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να σταματήσω την ανώφελη αυτή "συλλογή", μα δεν είμαι ακόμα έτοιμος να παραχωρήσω άλλη μια από τις τελευταίες συνήθειες μου στο παρελθόν.
Δεν τα απαξιώνω συλλήβδην, πληθαίνουν όμως οι φορές που μου προκαλούν μια κατάθλιψη, όμοια με εκείνη που με ρίχνουν τα προγράμματα της εθνικής διασκέδασης, τα βράδια της Τρίτης.
Σκέφτομαι την πιθανότητα απλώς να μου επιβαρύνουν την ήδη υπάρχουσα… Δωρεάν υποδείξεις τρόπου ζωής, παγιωμένες φόρμουλες συγγραφικής τέχνης, ράππερς που μετατρέπουν σε ρίμες τα πάθη του κόσμου, όντας απομονωμένοι στα πολυτελή διαμερίσματα του μυαλού τους.
Ίσως πάλι και να μην τους αφορώ πια, πλησιάζω άλλωστε στην έξοδο από την "παραγωγική και έξυπνη" ηλικιακή μερίδα των 25-45, απομακρύνομαι από το target group του όποιου φιλοξενούμενου τους διαφημιστή.
Μόνο κάπου κάπου - σπανιότερα τελευταία – ίσως σκάσει κάτι διαφορετικό, κάτι που θα σε «τσιγκλήσει» . Αλλά ανάμεσα σε λίστες των τοπ10, τοπ100 και τοπ200 καλύτερων οτιδήποτε, ξέφρενων οδηγών πόλης, και αναγκαστικών διαφημίσεων (τούτο είναι θεμιτότατο) θέλει κόπο, συγκέντρωση και τύχη να το εντοπίσεις.
Και εγώ σήμερα είχα την τύχη αυτή. Στο τελευταίο τεύχος της Lifo υπάρχει μια στιγμή αιχμαλωτισμένη από τον Σπύρο Στάβερη που με ταρακούνησε. Και ήμουν μέσα στο μετρό που βούρκωσα, πριν καν διαβάσω το εντιτόριαλ του άλλοτε "δικού μας" έκδοτη, αχρείαστη ίσως λεζάντα σε μια τόσο σπουδαία φωτογραφία.

τα 6 μονόπρακτα

Αν ποτέ ένα γιγάντιο μήλο βρεθεί στην τραπεζαρία σου ή αν σου μιλήσει μια φώκια σε μια παράλια τι θα κάνεις? Πως θα αντιδράσεις παγιδευμένος σε μια σχολική αίθουσα με την κοκκινοσκουφίτσα?
Αν αυτές και άλλες τόσες αρκούντως σουρεαλιστικές ερωτήσεις βασανίζουν το μυαλό σου μην ψάχνεις άλλο για απαντήσεις.
4 σκηνοθέτες και 10 ηθοποιοί ίσως σου ξεδιαλύνουν αυτές τις απορίες σε μια παράσταση/ performance κάθε Πέμπτη, Κυριακή και Δευτέρα στο θέατρο Συνεργείο.
“Κόντρα στην πρόοδο” λέγεται και σπάω το μυαλό μου να καταλάβω γιατί, καθώς περιμένω το τρένο σε έναν σταθμό που βρίσκεται τρείς ορόφους πάνω από τη γη.

τα εν οίκω

"Κάπως ξεχαστήκαμε, κάτι δεν κάναμε καλά, δεν το πολυκαταλαβαμε πως έγινε. Να έφταιγε ο εργολάβος; Να ήταν τα θεμέλια σαθρά; Εμείς πάντως δε φταίμε! Ειλικρινά, δεν ξέρουμε τι να πούμε γι αυτό το ρεζιλίκι που μας βρήκε…"

Αμπελόκηποι 11/05/10 Αθήνα

Ο ναυαγός, το έρημο νησί και οι 10 δίσκοι

Μια συνηθισμένη υπόθεση μεταξύ μουσικόφιλων - τουλάχιστον μέχρι τα μισά της προηγούμενης δεκαετίας - έθετε το ερώτημα : "Έστω ότι ναυαγείς σε ένα έρημο νησί, ποιους 10 δίσκους θα έπαιρνες μαζί σου;" Ξεπερνώντας καταρχάς εκείνο το κενό της υπόθεσης περί ύπαρξης και λειτουργίας ενός πικάπ στο έρημο νησί, συντάσσαμε λίστες επί λιστών, - άλλοτε τις στέλναμε στα περιοδικά -άλλοτε όχι - μα πάντα τις κουβεντιάζαμε και τις αναλύαμε ...διεξοδικά.

Θέτοντας εκ νέου το ερώτημα στον εαυτό μου, συνέταξα ενα επικαιροποιημένο top10 αυτών. Μόνο που αυτή τη φορά, η λίστα των 10 άλμπουμ που θα χρειαζόμουν ως ναυαγός, περιέχει άλμπουμ, πραγματικά χρηστικά για τον καινούριο τρόπο ζωής και την επιβίωση μου. Η καταγραφή λοιπόν έχει ως εξής:

1 Poll - Άνθρωπε (το γνωστό ταγάρι) - Μια υφασμάτινη τσάντα είναι πάντα χρήσιμη είτε βρίσκεσαι στην πόλη για τα ψώνια είτε στο νησί για να μεταφέρεις καρύδες.

2 Tom Waits - Glitter and Doom - Η πολυτελής έκδοση που περιέχει το t-shirt είναι απολύτως απαραίτητη, όχι μόνο για να μην κυκλοφορείς γυμνός στο έρημο νησί αλλά να αποφεύγεις ταυτόχρονα: κρύο, εγκαύματα και ανεπιθύμητα τσιμπήματα τουλάχιστον στο πάνω μισό του σώματος σου.

3. Cramps – off the bone (πρώτη έκδοση) με το τρισδιάστατο εξώφυλλο και δώρο τα "ειδικά" γυαλιά. Νησί και ήλιος πάνε παρέα, οπότε έστω και μια στοιχιώδης προστασία των ματιών σου σε υποχρεώνει σε αυτήν την επιλογή.

4 PIL Metal Box. Αποκτάς άκοπα, απλά ανοίγοντας το, δύο μεταλλικά πιάτα ιδανικά για κατασκήνωση. Σου παρέχει επίσης τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσεις ως χώρο αποθήκευσης φαγητού, ένα αεροστεγές τάπερ για ναυαγούς.

5 Pink Floyd – The Wall - σε κασέτα (90αρα). Δεκάδες μέτρα μαγνητικής ταινίας, έτοιμα να χρησιμοποιηθούν ως σχοινί σε όποια περίσταση επιλέξεις.

6 Tool: 10,000 Days (cd) για τους μεγεθυντικούς φακούς που έχει. Αποκτάς ένα χρήσιμο πολυ-gadget σε συσκευασία ενός. Οι φακοί μπορούν να λειτουργήσουν ως κυάλια, συγκεντρωτές ηλιακης ακτινοβολίας για το άναμμα της φωτιάς, ακόμα και σαν γυαλιά πρεσβυωπίας αν τύχει και μείνεις πολλά χρόνια στο νησί.

7 Massive Attack – The Single Boxset. Το επαναστατικό θερμόφιλο υλικό με το οποίο είναι φτιαγμένο το εξώφυλλο, λειτουργεί ως ένα τέλειο βαρόμετρο αλλάζοντας χρώμα ανάλογα με τη θερμοκρασία του περιβάλλοντα χώρου. Έτσι θα ξέρεις πάντοτε τι καιρό θα αντιμετωπίσεις πριν ακόμα βγεις από το καταφύγιό σου (σπήλια, δεντρόσπιτο κλπ). Επιπλέον είναι απαραίτητη η ύπαρξη τουλάχιστον ενός (το κουτί έχει παραπάνω) cd ώστε να έχεις πομπό αντανακλούμενου ηλιακού φωτός στα διερχόμενα αεροπλάνα και πλοία, «διώκτη» αγριοπερίστερων καθώς και καθρέφτη για ίδια χρήση ή ανταλλαγή κατά τις τυχαίες συναντήσεις με τους ιθαγενείς.

8 Rammstain - Liebe ist für alle da Tουλάχιστον για το βαλιτσάκι του κρίνεται απαραίτητο, μέσα του μπορείς να αποθηκεύσεις όλα τα προηγούμενα gadgets. Αν πάλι βρεθείς μόνος/η στο νησί και αφού λύσεις το αρχικό πρόβλημα τροφής/στέγης, θα σου παρέξει την εναλλακτική της χρήσης πολύχρωμων ερωτικών βοηθημάτων, με μόνο σκοπό την τέρψη του ταλαίπωρου σώματος σου. Έχει και χειροπέδες. Ποτέ δεν ξέρεις.

9 Pulp – Α Different Class Έχοντας λύσει πια όλα τα προβλήματα επιβίωσης με τους παραπάνω δίσκους, ήρθε και η ώρα της πολυτέλειας. Το Different Class στην πρώτη του έκδοση (ναι αυτή θα εχεις) προσφέρει μια αξιοπρεπή κορνίζα με 12 διαφορετικά θέματα που αλλάζοντας τα δίνεις φρέσκο τόνο στη διακόσμηση του καταλύματος σου.

10 Rod Stewart - Atlantic Crossing για το έντονα πορτοκαλί του χρώμα. Γιατί μετά τη διακόσμηση ήρθε η ώρα της ψυχαγωγίας . Ένα έγχρωμο βινύλιο είναι ότι πρέπει για να παίζεις frisbee στην παραλία.

Αν τώρα τύχει να έχεις το δικκαίωμα να πάρεις μαζί σου και ένα σινγκλακι, τότε καλό θα είναι να διαλέξεις το “Perfect Day” των Duran Duran. Με το “ξύστε και μυρίστε” παγωτό χωνάκι φράουλα στο εξώφυλλο γίνεται ένα υπέροχο αποσμητικό χώρου, που εμπίπτει βέβαια στα είδη πολυτελείας για την περίπτωση μας.

Καλή τύχη.

στο ΜΜΑ για τον Michel Legrand

Πέμπτη απόγευμα, με εισιτήρια αγορασμένα από μήνες στο χέρι, αφήνουμε τους φανερά διαταραγμένους μα πραγματικούς ρυθμούς της πόλης πίσω μας και εισερχόμαστε στο προαύλιο του μεγάρου μουσικής Αθηνών.
Παρακάμπτοντας την όποια ανάλυση για τη συνεύρεση τόσων κασκώλ και φουλαριών στην Αθήνα των 25 0C βρέθηκα(με) στην παρθενική μου παρουσία στο ΜΜΑ στον σχετικά άδειο συναυλιακό χώρο της πρώην αίθουσας "φίλων της μουσικής".(*)
Μπάσο, ντραμς και στο πιάνο ο Michel Legrand.
Το σετ χωρισμένο σε δυο μέρη. Φαινομενικά jazz αυτοσχεδιασμοί στα γνωστά του θέματα στο πρώτο και η ζητούμενη από μένα κινηματογραφική ενορχήστρωση να εμφανίζεται και να κυριαρχεί περισσότερο στο δεύτερο μισό.
Συγκινητικός ο Michel Legrand στα 78 του όταν τραγούδησε ο ίδιος με κουρασμένη μα καθ’όλα γνήσια φωνή. Σπουδαίος ήχος από το τρίο και …ενίοτε κουαρτέτο καθώς ο τεχνικός ήχου βρισκόταν συχνά πυκνά στη σκηνή προσπαθώντας να ρυθμίσει, διορθώσει και τελικά αντικαταστήσει το ηχείο του ντράμερ.
Δεν παρασύρθηκα απογειωμένος στη μιάμιση ώρα που διήρκεσε η εμφάνιση του M.L. μα δεν έχω καταλήξει αν υπεύθυνη γι αυτό ήταν η μη εκπλήρωση των προσδοκιών για ένα απολυτά cinefil ταξίδι στις μουσικές του συνθέτη ή η μάχη με τους προσωπικούς ανεμόμυλους του μυαλού μου.
Πέμπτη βράδυ, πλατεία Μαβίλη.

Στα παραλειπόμενα του κονσέρτου: Στο τέλος ένας γάλλος θεατής υστερικά αναζητούσε το κινητό του που είχε κυλήσει στο πάτωμα , απόλυτα πεπεισμένος μέχρι την εύρεση του ότι του το είχαν «απαλλοτριώσει» οι έλληνες συγκαθήμενοι του. Προσπάθησα επιτυχώς να τον εξοργίσω με ….ματιές αποδοκιμασίας μετά την λήξη του συμβάντος.

(*) Η πολιτική παρόμοιων χώρων σε άλλες χώρες προβλέπει τη διάθεση των εναπομεινάντων εισιτηρίων σε προνομιακά χαμηλές τιμές κατά τα τελευταία – προ της έναρξης – λεπτά.

πάντα οι λίγοι, οι ελάχιστοι

Το πλήθος έρρεε για τρίτη συνεχόμενη ώρα όταν άφησα το κράσπεδο της Κοραή, και στάθηκα στο κατάστρωμα της Σταδίου. Άρχισα να ανηφορίζω προς το Σύνταγμα, αμήχανος σαν τους πολλούς, χωρίς κατασταλαγμένη πολιτική θέση μα αντίθετος στη νέα ζωή που μου επιβάλλεται.
Διαδηλώνω ενάντια στην άνευ λόγου τιμωρία της νόμιμης καθημερινότητας μου, άλλος ένας μεταξύ δεκάδων χιλιάδων όταν από τα μετόπισθεν εμφανίζεται η μεταλλαγμένη - μετά την καταστροφή –υποράτσα οπλοφόρων η οποία ξεκινά με θράσος να μας «εκπροσωπεί» σπάζοντας, ρημάζοντας, καίγοντας μα κυρίως δίνοντας για πολλοστή φορά την αφορμή να επέμβουν οι ένστολες αγέλες με τα χημικά.
Συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιούμαι από ένα τσούρμο - αυτοαποκαλούμενων δεν ξέρω και εγώ τι – ως ανθρώπινη ασπίδα και η αυτόβουλη συμμετοχής στις οδομαχίες καθίσταται αυτόματα σε ρομαντική ανάμνηση.
Αδυνατώ να προσάψω το πρόθεμα "αντί" σε αυτους του φαιδρούς εξουσιαστές που αν δεν βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία της αυτού ηλιθιότητας δε μπορεί παρά να θεωρηθούν προσφέροντες προβοκατόρικης παροχής υπηρεσιών στην αστυνομία, την χρυσή αυγή ή όπου αλλού καταγγέλλονται - ανάλογα με την πηγή ειδησεογραφίας που επιλέγεις.
Εξεγείρομαι σιωπηρά καθώς ντροπιασμένος αποχωρώ -όπως και εκατοντάδες άλλοι - που υποκύψαμε και σήμερα ακόμη στην φαινομενική ισχύ των λίγων, μετανοιωμένος που δε τους γαμήσαμε ότι έχουν και δεν έχουν. Ίσως αν προνοούσαμε, οι Αθηναίοι να ήταν σήμερα ακριβώς όσοι και χθες. Τρεις περισσότεροι.

πες το και lifestyle

Για ένδυση ανέκαθεν δεν ξόδευα πολλά. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα κάτι με τις ανταλλαγές με φίλους σε αυτοσχέδια μπαζααρ, κάτι με τις σπιτικές επιδείξεις μόδας μεταχειρισμένων ρούχων του φίλου Τ. δεν χρειάστηκε να επενδύσω παρά ελάχιστα σε είδη ρουχισμού.
Έχω την αίσθηση όμως πως πρέπει να εντοπίσω από πού αλλού μπορώ/εις να περικόψω έξοδα προκειμένου να αντιμετωπίσω την σημερινή κατάσταση. Μια πρόχειρη καταγραφή – κατά τρόπο που δε μου δημιουργεί κατοχικά σύνδρομα - θα μπορούσε να έχει ως εξής:

Super Market
Δε ξέρω αν η λύση των discount υπεραγορών είναι πάντα ποιοτικά αποδεκτή. Έχω ενδοιασμούς (λόγω πείρας) αν η τελική αναλογία τιμής/ποιότητας είναι συμφέρουσα . Περιορίζω όμως την κατανάλωση των ειδών που ανήκουν στην προσωπική σφαίρα «πολυτελείας» χωρίς να καταφεύγω (ακόμα) μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Δεν ψωνίζω μόνος. Εκμεταλλεύομαι των προσφορών και επωφελούμαι των πακέτων συσκευασίας καθώς η έκπτωση ανάγεται σε αμφότερους τους αγοραστές. Κανείς δε θα αγόραζε μόνος την οικονομική 40κιλη οικονομική συσκευασία σκόνης πλυντηρίου, έχεις σκεφτεί μήπως ένας φίλος η ο γείτονας χρειάζεται κι αυτός?

Τροφή
Μαγειρεύω, σταματώ να αγοράζω (και για λόγους υγείας) τυροπιτοειδη και fast food η να παραγγέλνω delivery. Μισοκλείνω τα μάτια και ξαναμετατρέπω στο πρώην εθνικό νόμισμα. Μια τυρόπιτα 730 δραχμές . Αποκλείεται. “Μπορείς ακόμα και να καλλιεργήσεις” είπε και ο Γ προχθές. Άδειο οικόπεδο-κτήμα σε κάποια παρέα πάντα κάποιος θα έχει. Οργανώνουμε ένα πείραμα? Ελέγχουμε τα κόστη, υπολογίζουμε αν συμφέρει να δημιουργήσουμε τα δικά μας κιμπουτς.

Μεταφορά
Οργάνωσε κοινά δρομολόγια αν το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο. Το μοίρασμα των εξόδων κίνησης – βενζίνη, διόδια κλπ επιβάλλεται. Περπατώ. Χρησιμοποιώ το λεωφορείο και το μετρό. Η ανταλλαγή εισιτήριων καθίσταται για μένα υποχρεωτική παρ’ολο που θεωρείται/είναι παράνομη.. Προσφέρω το εισιτήριο μου πάντα σε κάποιον και εννοείται πως ευχαριστιέμαι όταν μου δίνουν.

Επικοινωνία
Επαναδιαπραγματεύομαι τα υπάρχοντα συμβόλαια σταθερής, κινητής τηλεφωνίας και internet. Κάποια από τα υφιστάμενα είναι απλά ληστεία επαναλαμβανομένη.

Κούρεμα :)
Αφού δεν τα ξυρίζω τελείως πράγμα που θα μου επέτρεπε την αποχή πρέπει να βρω κομμωτήριο ή κατά προτίμηση κουρέα που να κοστολογεί την εργασία του σε λογική τιμή. Παρεμπιπτόντως όποιος ξέρει κάποιον ας στείλει μήνυμα.

Ψυχαγωγία
Η πόρτα έχει καταργηθεί από παντού. Τα μαγαζιά με έχουν ανάγκη, Είναι στην ευχέρειά μου να μην ξαναεπιλεξω το χώρο όπου ένα ποτό κοστίζει 7 ευρώ, και μια μικρή μπύρα 5. Εξαγριώνομαι και διεκδικώ. Διαφημίζω και δυσφημώ όταν χρειάζεται. Αν και δεν είναι δυνατόν να κυνηγώ μόνο τα free δοκιμάζω χωρίς την αχλή της σνομπ απαξίας πράγματα που προσφέρονται δωρεάν. Αποκτώ συνείδηση καταναλωτή και μποϋκοτάρω.

Βιβλία δίσκοι cd
Βρίσκω τα πάντα – και το εννοώ - μεταχειρισμένα στο υποπολλαπλάσιο της εμπορικής τους τιμής καθώς ανταλλάσσονται και μεταπωλούνται εύκολα. Κατέβασε μουσική και ταινίες.

Εφημερίδες και περιοδικά
Τα έχω κόψει προ πολλού για να διατηρήσω τον αυτοσεβασμό μου. Εμπιστεύομαι (?) στα free press τη στοιχειώδη ενημέρωση που χρειάζομαι από τον έντυπο τύπο. Ανατρέχω όταν πρέπει στις ηλεκτρονικές εκδόσεις αυτών.

Οργανώνω (θα ήθελα να) προβολές ταινιών, συναυλίες, πάρτυ, περισσότερους λόγους για να βρισκόμαστε. Εγγράφομαι σε συλλογικότητες. Έπρεπε να το ‘χω κάνει από παλιά. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Να ζητήσουμε τα πάρκα για να μαζευόμαστε. Να καταργήσουμε τουλάχιστον 100 βουλευτές από τους 300 κοκ.

Τέλος η δημιουργία δικτύων ανταλλαγής εργασίας και υπηρεσιών δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι μια καλή στιγμή να εφαρμοστεί μεταξύ φίλων αρχικά και εξαπλούμενο πέρα από το στενό κύκλο αργότερα να υποκαταστήσει κάμποσες επί χρήμασι ζητούμενες και αναγκαίες υπηρεσίες. Σου σκάβω τον κήπο, σου μαθαίνω αγγλικά, σου συμπαρίσταμαι νομικά και ζητώ να μου σιδερώσεις τα πουκάμισα, να μου φτιάξεις τον υπολογιστή και να μου προσέχεις το παιδί για κάποιες ώρες.

Το ξέρω θέλει κόπο να μάθω να σκέφτομαι διαφορετικά μα μάλλον θα το πετύχω αφού το θέλω και εσύ θα με βοηθήσεις.

φοβού

Δεν έχουν όλα τα παραμύθια καλό τέλος. Στην απτή, ενήλικη πραγματικότητα δεν έζησαν όλοι καλά, ούτε και εμείς καλύτερα. Ο λύκος, η μάγισσα και τα όποια ξωτικά "καιροφυλακτούν" και θα σε καταβροχθίσουν όχι γιατί απαραίτητα είναι οι κακοί. Είναι η φύση τους τέτοια, έτσι είναι πλασμένοι.
Με τον ίδιο τρόπο που και εμείς ελλειμματικοί και αμνήμονες, συρόμαστε απερίσκεπτα στις οδούς της απληστίας. Πιστεύοντας λανθασμένα, όπως αποδεικνύεται, στην επέμβαση μιας - ανώτερης της δικιάς μας - δύναμης που έστω και τελευταία στιγμή θα μας διασώσει της καταστροφής.