ο κυνηγός του 1977

Γνωστός στη χώρα του ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Jorge Martins Rodrigues με κάμποσες επίσημες συμμετοχές σε κινηματογραφικά φεστιβάλ αλλά και από την κρατική τηλεόραση. "Συναντηθήκαμε" μέσω ΥouΤube, όταν έπεσε τυχαία πάνω σε ένα βίντεο για το καρναβάλι στους φανούς της Κοζάνης που είχα φτιάξει πριν τρία περίπου χρόνια. Τις χωρίς περιστροφές και στερούμενες ανειλικρινούς πολιτικής ορθότητας κρίσεις του, τόσο γι αυτό όσο κυρίως για τα επόμενα βιντεάκια μου, ακολούθησε μια περιοδική μεταξύ μας αλληλογραφία, την οποία εκτιμώ, όχι μόνο για τις τεχνικές οδηγίες και τις συμβουλές του εμπειρότερου, μα και για την “εκ του μακρόθεν ψυχανάλυση” που έκανε μέσω των καταγεγραμμένων μου εικόνων.

Πρόσφατα είδα τον Κυνηγό, ένα από τα πρώτα (?) του φιλμάκια μικρού μήκους (“O Caçador”, 1977) που τόσο η δομή όσο και η χρήση της γλώσσας σε αυτήν δεν ακολουθούν τους ορθόδοξους κινηματογραφικούς και γραμματικούς κανόνες αντίστοιχα. Αρκετές οι υποδειγματικά γυρισμένες σκηνές, παρούσα και η αχλύς της συμπάθειας που του προσδίδουν τα 33 χρόνια ύπαρξης και φυσικά το ότι γυρίστηκε στα περίφημα 16 mm.


Ο Κυνηγός, 1977, Jorge Martins Rodrigues

Ο κος Jorge, ερασιτέχνης μουσικός και δεινός ψαράς μα προπάντων κινηματογραφιστής των μικρών στιγμών των ανθρώπων που τον περιβάλλουν, παρουσίασε στο 42 º Festival de Brasília do Cinema Brasileiro (Brasília 2009) την περίπτωση του του Lairson Rabelo.

Ο Lairson Rabelo ο οποίος στο όνομα της ελεύθερης δημιουργίας μετέτρεψε το σπίτι και τους κήπους του σε καταφύγιο μουσικών, ποιητών και στιχουργών.

агит проп

Δε ξέρω πολλά για την παράσταση, ούτε την έχω δει, αλλά διαβάζοντας περισσότερες πληροφορίες εδώ μου φαίνεται ότι θα έχει ενδιαφέρον. Πολιτικό θέατρο. Την ώρα που η λίστα των "άτυχων" συμπολιτών μεγαλώνει και η κοινότητα (εμείς) συνήθισε να αγνοεί την απώλειά τους στα μικρά γράμματα των εφημερίδων.

«Ούτ’ ορφανό, ούτε φτωχό, ούτ’ απ’ τα ξένα ξένον».Ένα θέαμα για τα εργατικά ατυχήματα.

Είναι από σήμερα Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου μέχρι την Κυριακή 3 Οκτωβρίου.
στην ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, Πειραιώς 256
Ώρα έναρξης 21:00
Είσοδος ελεύθερη
Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων: 6947046861

(στσ : Το агит проп («αγκίτ προπ») που αναφέρεται στη συνέντευξη των συντελεστών υπήρξε είδος θεατρικής πρωτοπορίας και πολιτικού θεάτρου, που ξεκινάει τη δεκαετία του 1920 και προέρχεται από τις λέξεις «αγκιτάτσια» και «προπαγάνδα». Σύμφωνα με τους εμπνευστές του όρου, η «αγκιτάτσια» έχει σκοπό να διεγείρει το συναίσθημα και την ψυχή του αποδέκτη, ενώ η «προπαγάνδα» είναι η πολιτική επιχειρηματολογία που απευθύνεται στο νου του.)


Λόγω κατάληψης στη Σχολή Καλών Τεχνών, οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου (και όχι το Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου, όπως είχε προγραμματιστεί)

αμαρτίες γονέων

Από το αλμπουμάκι “Είμαι ένας μαλάκας”του Ιταλού Altan (εκδόσεις Βαβελ). Το θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας συμπτωματικά, κάμποσες αναρτήσεις για …“αμαρτίες γονέων”. 

Ταυτόχρονα επανέφερα στο μυαλό, την …”ξεχωριστή” περίπτωση της ιδιάζουσας οικογένειας ενός συμμαθητή. Τελευταία φορά τον είχα δει πριν είκοσι και βάλε χρόνια, νέα του έμαθα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες κάπου μία δεκαετία πριν. 

Είναι μήνες που ταλαντεύομαι να ανεβάσω ένα ποστ γι αυτό, μα πάντα κάπου σκαλώνω και κάνω πίσω. Έτσι λοιπόν όποιος “τολμά” ας ενημερωθεί εκουσίως εδώ και τα συμπεράσματα δικά του.

σπεύσατε για αγορές

“Γραβάτεεεες! Γραβάτες με ένα ευρώ! Με ένα ευρώ γίνεστε κύριοι !!!” Το ευχαριστιέμαι πάντα όταν ακούω τη γνωστή φωνή του μεσήλικου κυνικού πωλητή στο “κάτω” Μοναστηράκι. Στο παζάρι του συνδέσμου ρακοσυλλεκτών που στήνεται χρόνια τώρα στα τέλη της πεζοδρομημένης Ερμού, λίγο πριν βγείς στην Πειραιώς, απέναντι από το Γκάζι.

Λοιπόν εκεί, μετά το τέλος του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού και μπροστά ακριβώς από το αμαξοστάσιο των τρόλεϊ συμβαίνει τις τελευταίες Κυριακές, ο παράδεισος του μουσικόφιλου: Βουνά από cd και dvd, στην τιμή του 1 Ευρώ (σπανιότερα μισό ή δύο), όλα σφραγισμένα, απλώνονται δεξιά και αριστερά και δε σου μένει παρά να βουτήξεις και να αρχίσεις να διαλέγεις. Οι αναγραφόμενες απλησίαστες τιμές – με το λογότυπο του γνωστότερου μουσικού καταστήματος του κέντρου – φυσικά δεν ισχύουν, το ίδιο συμβαίνει και με τις αστραφτερές αντικλεπτικές ταινίες τους.

Βρίσκεις ότι θέλεις, στην τιμή που πάντα φανταζόσουν ως ενδεδειγμένη μα που ποτέ δε διανοήθηκες να διεκδικήσεις. Pixies, Smashing Pumpkins, Audioslave, Madonna, Pet Shop Boys, Bjork, οτιδήποτε sixties και soul, Travis, Belle & Sebastian, Radiohead ή Evanesence, Rhianna, Eminem, πολλά Jazz, εννοείται και ελληνικά: έντεχνα ( σ.τ.σ. : ?) και μαλακοπόπ. Ότι κυκλοφορεί δηλαδή.

Εννοείται και από ταινίες υπάρχει ότι μπορεί να φανταστείς: από Pasolini και Monty Python για παράδειγμα, μέχρι boxsets με αφιερώματα στον φανταστικό κινηματογράφο, τους σουρεαλιστές του 40 ή ολόκληροι κύκλοι πχ. X Files, Sex & the City και The Office. Άσε τα μουσικά Dvd, χάος.

Δεν είναι μόνο η οικονομική στενότητα που κάνει τα σάλια να τρέχουν μπροστά σ’ αυτόν τον ωκεανό της pop κουλτούρας. Είναι η εκδίκηση που παίρνεις για τις εκατοντάδες ευρώ που έχεις πληρώσει όλα τα χρόνια.

Το ότι βρίσκονται στον “τομέα” του συνδέσμου των ρακοσυλλεκτών, και όχι εκείνου των παλαιοπωλών (Πάνω Μοναστηράκι : πλατεία Αβησσυνίας - Ηφαίστου) με κάνει να εικάζω πως η μοίρα των χιλιάδων αυτών ψηφιακών εγγραφών – τουλάχιστον πριν επαναπροωθηθούν στο παραεμπόριο - ήταν η καταστροφή και ταφή σε κάποια χωματερή. Ακριβώς όπως οι απούλητες σοδειές πορτοκαλιών και ροδάκινων θάβονται για να μην απαξιωθεί και πέσει η τιμή των ήδη διατιθέμενων στο εμπόριο φρούτων. Απλά με κάποιο μαγικό (?) τρόπο ήλθαν στα χέρια των ρακκοσυλλεκτών.

Για παράδειγμα φαντάζομαι είναι για το κατάστημα προτιμότερη (και συνολικά πιο προσοδοφόρα) η διάθεση 10 αντιτύπων του dvd της Bjork προς 19 ευρώ το τεμάχιο (σύνολο 190 ε) παρά η προσφορά 40 αντιτύπων προς 5 (σύνολο 200 ). Αν και το φαινομενικό έλλειμμα (10 ε) δε συνηγορεί στο αληθές της υπόθεσης νομίζω ότι είναι ο επόμενος λόγος που το επιβεβαιώνει:

Το προϊόν πρέπει να συνεχίσει να πωλειται 19 ευρώ. Η διάθεση του στην τιμή των 5 ευρω – οπου ειναι φανερο ότι παλι θα υπαρχει κερδος για την επιχειρηση - θα κάνει συγχρόνως προφανή στους καταναλωτές την αισχροκέρδεια της αρχικής τιμής. Οι οποιοι ταυτοχρονα θα περιμενουν και τη διατιμηση κάθε νέας κυκλοφορίας προτου την αγορασουν.

Εάν πάλι η αρχική μου υπόθεση είναι λανθασμένη, η μόνη λογική εξήγηση είναι τούτο το παραεμπορευμα να είναι …κλεμμένο. Θα μπορουσε να ειναι κι ετσι , μα αφενός δεν έχει ακουστει τελευταία πλιάτσικο σε κάποιο κεντρικό δισκοπωλείο, αφετέρου ακόμα κι αν αυτή είχε αποκρύβει από την ειδησεογραφία, η διάθεση σε κοινή θέα των …κλοπιμαίων σίγουρα θα κινούσε τις υποψίες των δεκάδων δημοτικών και μη αστυνομικών που περιπολούν στην περιοχή.

Εν πέσει περιπτώσει, εάν δεν έχετε απαξιώσει το cd – μέσω mp3 ή προς όφελος του βινυλίου όπως ο γράφων - και ενδιαφέρεστε σπεύσατε και αγοράσετε προτού κάποια βροχή τα καταστρέψει ή επιτήδειοι μεσάζοντες που τα αγοράζουν τσουβαληδόν σας τα πουλήσουν σε μαγαζιά second hand σε πάλι συμφέρουσα μα πολλαπλάσια τιμή.

και ένας συνειρμός...

Το παραπάνω post μου έφερε στο μυαλό την ακόλουθη ιστορία: Ήταν το 82 η το 83, συμφωνημένες από την τότε ΕΟΚ οι τιμές του ροδάκινου και τα στρέμματα καλλιέργειας του στις χώρες μέλη, οι έλληνες παραγωγοί - γνωστή ιστορία - παράκουσαν και βρέθηκαν ξαφνικά με χιλιάδες τόνους αδιάθετα φρούτα. Μόνη επιλογή η χωματερή.

Η λέξη "χωματερή", θυμάμαι, κυριαρχούσε σε όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μήνες. Κάθε προσπάθεια να βρεθεί συμβιβαστική διέξοδος με τους ευρωπαίους εταίρους έπεσε στο κενό αλλά η - ακόμα σοσιαλιστική - κυβέρνηση του ΠαΣοΚ βρήκε τη λύση.

Αποζημίωσε νομίζω τους αγρότες μα τα ροδάκινα δεν παραχώθηκαν. Έγιναν πούλπα, συσκευάστηκαν σε κυλινδρικούς τενεκέδες και διανεμήθηκαν στα σχολεία της χώρας. Σοσιαλιστική λύση. Έγινε χαμός. Την πρώτη μέρα με δυό τενεκέδια στις μασχάλες και τη σχολική τσάντα στον ώμο, γύρισα σπίτι ιδρωμένος μα περήφανος ότι έφερα κι εγώ κάτι φαγώσιμο στο σπίτι, το ίδιο και τη δεύτερη.

Οι περισσότεροι έπρατταν το αυτό, κάποιοι όμως έπαιρναν περισσότερους, ίσως και 7 ή 8, άλλοι από πλεονεξία άλλοι από ανέχεια. Τους παρέτασσαν ξαπλωτούς στο δρόμο, τον ένα πίσω από τον άλλο και τους κυλούσαν μέχρι το σπίτια τους, σπρώχνοντας σκυμμένοι μόνο τον τελευταίο της σειράς. Αυτό καθώς και η τρέλλα του “τζάμπα” που ακολούθησε μετά, έκαναν τους δρόμους πέριξ του σχολείου αδιάβατους για μέρες. Τα τενεκέδια εκείνα, άλλοτε από ατυχήματα άλλοτε από εκούσιες ρίψεις έσκαγαν και η πηχτή μάζα χυνόταν, σκόρπιζε παντού και όλα κολλούσαν σε ακτίνα δεκάδων μέτρων. Τουλάχιστον μύριζε ροδάκινο παντού, γελάγαμε στην αρχή όλοι, μα μετά ο χυμός σάπιζε και ορδές εντόμων μας έκοψαν το γέλιο.

Σπίτι φτιάξαμε χυμούς, μαρμελάδα, παστα φλώρα, γρανίτα και δε θυμαμαι και ‘γω τι άλλο, στην αρχή το ευχαριστηθήκαμε κατόπιν μπουχτίσαμε οικογενειακώς.

Η πρώτη φωτό είναι "λεπτομέρεια" από φωτογραφία του φίλου Μ (aka chocorello)

ένα t-shirt με τον αριθμό 4699

Συνήθως αγοράζω ρούχα, δεύτερο χέρι. Κι όποτε δεν έχουμε το χρόνο ή την όρεξη να πάμε να ψάξουμε και να δοκιμάσουμε, στήνει ο φίλος Τ σπιτικές «επιδείξεις μόδας» μαζευόμαστε και διαλέγουμε από τα εκατοντάδες ρούχα του Yesterday’s Bread που έχει κουβαλήσει μαζί του.

"Και για σένα η μπλούζα με το μπατσόσημο", μου ’πε ο Τ , σε μια τέτοια μάζωξη, και πέταξε το μαύρο t-shirt προς το μέρος μου. Σπίτι, πλυντήριο, άπλωμα και βρέθηκα προβοκατόρικα να το φοράω και να παρατηρώ το σήμα του αστυνομικού τμήματος της Φιλαδέλφειας (P.P.D) τυπωμένο στο ύψος του στήθους με τον αριθμό 4699, πλαισιωμένο από τις λέξεις NEVER FORGOTTEN.

Με το μυαλό μου να φτιαχνει πιθανά κι απίθανα σενάρια για την ιστορία της μπλούζας αυτής, ξεκίνησα να ψάχνω τις λεπτομέρειες που θα με οδηγούσαν σε μια ενδιαφέρουσα …αληθινή ιστορία. :)

Το 4699, λοιπόν, ήταν το διακριτικό του Daniel Faulkner, έντιμου αστυνομικού της πόλης της Φιλαδέλφειας και διώκτη της τοπικής μαφίας που το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου 1981 σταμάτησε για έλεγχο ένα διερχόμενο Volkswagen. Τυπική διαδικασία, όχι μακριά από το κέντρο της πόλης αν και κάποιοι λένε ότι κοντά είχε μόλις σημειωθεί η ληστεία μιας κάβας.

Ο οδηγός William Cook, σταμάτησε, αποβιβάστηκε, μα δεν πρόλαβε να συλληφθεί και η μανιασμένη του αντίσταση δεν ήταν ο λόγος. Μια σφαίρα καρφώθηκε στην πλάτη του ένστολου D.F., ο οποίος πρόλαβε να πυροβολήσει άπαξ πριν τέσσερις ακόμα σφαίρες – χαριστικές - τον αφήσουν για πάντα ξαπλωμένο στην άσφαλτο.

Μέχρι εδώ, όλα μου θυμίζουν οποιαδήποτε αστυνομική αμερικανική ταινία έχω δει. Την όποια όμως διαφορά κάνουν τα παρακάτω γεγονότα:

Η σφαίρα του άτυχου αστυνομικού βρήκε ανθρώπινο στόχο. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του οδηγού του Volkswagen που μαρτυρίες θέλουν να σταματά το ταξί του ακούγοντας τους πυροβολισμούς και να κατευθύνεται πεζός προς τη μεριά της φασαρίας μόλις αντιλαμβάνεται ότι είναι ο αδελφός του που απομακρύνεται τρέχοντας. Τραυματισμένος στο στήθος, συλλαμβάνεται μέσα στο νοσοκομείο.

Το όνομα του γνωστό στις αρχές τότε, πασίγνωστο στον κόσμο σήμερα. Mumia Abu-Jamal. Κάποιοι από εμάς ίσως έχουμε υπογράψει τις εκκλήσεις της Διεθνούς Αμνηστίας για την αποφυλάκιση του. Ο Μ.Α. Jamal υπήρξε ενεργό μέλος του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων (B.P.P), ακτιβιστής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και ενίοτε εργαζόμενος ως οδηγός ταξί για τα προς το ζην.

Μάρτυρες, υπόδικοι και αμφιβόλου ηθικής κατέθεσαν, ανακάλεσαν και ξανακατέθεσαν πως το βράδυ εκείνο τον είδαν να πυροβολεί τον πεσμένο αστυνομικό. Δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο για δολοφονία αστυνομικού.

Οι καταθέσεις αυτοπτών που είδαν με διαφορετικό τρόπο το ρου των γεγονότων αποσιωπήθηκαν. Όπως και η ομολογία του Arnold Beverly (1999) που ανήκε την εποχή εκείνη στη δύναμη πυρός της μαφίας.

Υπεύθυνοι της έρευνας είχαν αναλάβει ο δικαστής, Albert Sabo - γνωστός ως ο «Βασιλιάς της Θανατικής Ποινής» και ο Alfonzo Giordano, δεξί χέρι του ορκισμένου εχθρού των αφροαμερικανών αρχηγού της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας και μετέπειτα δήμαρχου, Frank Rizzo. Ο Giordano καταδικάστηκε το 1986 για υποθέσεις δωροδοκίας.

Έκτοτε ο Mumia Abu-Jamal – ο διασημότερος θανατοποινίτης του πλανήτη – μεταβλήθηκε σε σύμβολο των ανά τη γη πολιτικών κρατουμένων καθώς και ενός διεθνούς κινήματος για πρόσβαση στη δικαιοσύνη και κατάργηση της θανατικής ποινής. Ασκεί συνεχείς μα πάντα απορριπτόμενες εφέσεις και αιτήσεις αναστολής της εκτέλεσης του, την ίδια στιγμή που αδικαίωτο(?) – τουλάχιστον όπως το περιγράφει η Angela Davis στο αυτοβιογραφικό “Αν αυτοί έρθουν την αυγή” - το κίνημα των μαύρων πανθήρων έχει πλέον εκλείψει. (Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη της του 1970 κατεβαίνει εδώ)

Το post εγράφη ακούγοντας το Back in the USA (1970) των MC5, ακροαριστερού και πολιτικά υπερενεργού συγκροτήματος, με μάνατζερ (?) και “καθοδηγητή” τον ιδρυτή του αδελφού κινήματος των Λευκών Πανθήρων, John Sinclair.

(click pic to dl)

Για όποιον ενδιαφέρεται, ενημέρωση και συλλογή υπογραφών γίνεται στις σελίδες:

www.freemumia.com/ και www.freemumia.org/

wait for me

8:20. Ώρα επισκεπτηρίου, στην αντίπερα όχθη. Άλλα δέκα λεπτά. Μετά με τους συγκοιτώμενους και ένα ζελέ ή ένα γιαούρτι, φαντασιώνεσαι τη στιγμή που θα κρατάς το εξιτήριο στα χέρια.

Πάει κοντά ένας χρόνος που τράβηξα κάποιες σκηνές του φίλου Π – εννοείται με τη συγκατάθεσή του –, “φιλοξενούμενου” σε Αθηναϊκό νοσοκομείο, καθώς μπαϊλντισμένος περίμενε το πολυπόθητο εξοδόχαρτο.

Για μήνες είχα το “ωμό” αυτό υλικό στα χέρια χωρίς να είμαι σίγουρος αν πρέπει να το χρησιμοποιήσω σε κάποιο από τα βίντεό μου. Κι αν τελικά το έπαιρνα απόφαση, σκεφτόμουν, με ποιο τρόπο; πως; ίσως και γιατί να το κάνω;

Ήταν μερικούς μήνες αργότερα που αποφάσισα να συμμετάσχω στο διαγωνισμό video-making της διαφημιστικής εταιρίας Generotv για την προώθηση του τότε νέου single του Moby, “Wait for me”.

Έχοντας ζητήσει ξανά στο παρελθόν και επιτυχώς αδειοδοτηθεί να χρησιμοποιήσω μουσική του Moby σε κάποια βίντεό μου – κάτω από άλλο βέβαια καθεστώς, κατ’ ευθείαν από το συνθέτη τότε – κατέθεσα την παραπάνω πρόταση και …απέτυχα.

Η συμμετοχή μου – εύλογα ίσως - δεν προκρίθηκε καν στο διαγωνιστικό τμήμα, μα πήρε τις καλύτερες των κριτικών από …όσους φίλους το είδαν και κατέληξε στο αρχείο. Αυτό μέχρι πριν λίγες μέρες, όταν, έχοντας ζήσει και από την άλλη όχθη ενός επισκεπτηρίου, αποφάσισα να το “ρίξω” στο χάος του ΥΤ, όπου τουλάχιστον έως τώρα έχει αποσπάσει θετικά συγκινητικά σχόλια.

Εντωμεταξύ, ο φίλος Π είναι πολύ καλύτερα τώρα.

faraway, so close

Τόσο μακριά, τόσο κοντά, σκέφτηκα κοιτώντας τον. Την πραγμάτωση του πόθου του μικρού τσιγγάνου, εμποδίζει, φαινομενικά, μόνο ένα τζάμι. Κοντοστάθηκα, έφερα στο μυαλό μου το αντίστοιχο των δικών μας βίων, και προχώρησα πριν βουρκώσω καθ’ ότι ευσυγκίνητος τελευταία.

Αθήνα, καλοκαίρι 2010

ώρα επισκεπτηρίου

Ανέκαθεν ένοιωθα τους χώρους των νοσοκομείων παράλληλα σύμπαντα της “φυσιολογικής” καθημερινότητας, που τρέχουν με τους εντελώς διαφορετικούς τους νόμους.

Έχω παρατηρήσει την όξυνση των αισθήσεων μου κάθε φορά που -συνήθως ως επισκέπτης, προσφάτως και ως νοσηλευόμενος – αναγκάζομαι να βουτήξω μέσα τους. Τότε, τεντώνω τα αυτιά, γουρλώνω τα μάτια μου και νοιώθω τα ρουθούνια μου να τρεμοπαίζουν. Και τα απολύτως - κατά άλλους - φυσιολογικά περιστατικά σχηματίζουν μια βίαιη ροή δεδομένων που παραμορφωμένα καταγράφονται στις κενές κυψελίδες της μνήμης μου.

Ανατριχιάζω κάθε λίγο, ενίοτε βουρκώνω και πάντα νοιώθω ότι πρέπει να φανώ αντάξιος του ηρωισμού του όποιου ανθρώπινου σώματος παλεύει μέσα σ’ αυτά τα συνεργεία.

Οκτώβριος 2007, απογευματινές ώρες επισκεπτηρίου

Μέσω αυτού του μικρού μου βίντεο “ανακάλυψα” ετούτη τη σελίδα για την καθ’ ύψος αρχιτεκτονική των πόλεων με κάμποσες αναφορές στα της Αθήνας: skyscrapercity.

Η μουσική είναι του Kaptainmiki, το μοναχικό alter ego του φίλου Π των The Chap.

περί έρωτα

Βασισμένοι στο Συμπόσιο του Πλάτωνα – στο μεγαλύτερο μέρος τους - , οι στίχοι ετούτου του τραγουδιού δίνουν τον ομορφότερο κατά τη γνώμη μου ορισμό του έρωτα.

Απαίδευτος εγώ, στην τέχνη της ποίησης, δυσκολεύομαι συνήθως να κατανοήσω τις κρυμμένες σκέψεις, μα βουρκώνω όταν ακούω, διαβάζω ή τραγουδάω αυτές τις λίγες γραμμές.

“…Last time I saw you, we had just split in two.

You were looking at me,I was looking at you.

You had a way so familiar,

but I could not recognize,

cause you had blood on your face; I had blood in my eyes,

but I could swear by your expression

that the pain down in your soul

was the same as the one down in mine.

That's the pain,

cuts a straight line down through the heart;

We called it love…”

Hedwig: "The origin of love" from Giovani Andreoli on Vimeo.

Είναι από την αγαπημένη μου ταινία Hedwig and the Angry Inch του John Cameron Mitchell (Shortbus) και τους στίχους έχει γράψει ο Stephen Trask ο οποίος εμφανίζεται στη θέση του μπασσίστα των Angry Inch.

Το Origin of Love έχουν διασκευάσει τόσο ο Rufus Wainwright όσο και ο Jonathan Richman.

Ιερή Βία

...ή πως να μπλέξετε όσο πιο πολύ γίνεται!!!

“Eάν ακούσης κανένα εν μέση αγορά να βλασφημή τον Θεόν, πλησίασε και έλεγξε αυτόν. Και εάν παρουσιασθή χρεία, ράπισον αυτού το πρόσωπον, σύντριψον το στόμα του, αγίασον το χέρι σου δι’ ενός τέτοιου κτυπήματος. Και εάν σε υπάγουν δι’ αυτό εις το δικαστήριον, πήγαινε. Και εάν ζητήση ο δικαστής να σε τιμωρήσει, φώναξε με παρρησίαν: Τον εκτύπησα διότι εβλασφήμησε τον Βασιλέα των αγγέλων! Και εάν είνε χρεία δια τούτο να αποθάνης διά τοιαύτην αιτίαν μαρτύριον λογίζεται”.

Φονταμενταλιστικό τρικάκι συνεκφερόμενο με το περιοδικό Μαθητική Αστραπή που διανέμεται σε μοναστήρια και ναούς της χώρας. Έπεσε προ ετών στα χέρια μου.

άνθρωπος δαγκώνει άνθρωπο δαγκώνει άνθρωπο

“Την καριόλα…”, είμαι σίγουρος πως θα σκέφτηκε όταν είδε τα αίματα στο χέρι του. Το δέρμα του είχε σκιστεί από τα κοφτερά παρά την ηλικία της δόντια. Πρέπει να τον έλουσε κρύος ιδρώτας μα δεν ήταν αυτό που τον απασχολούσε εκείνη την στιγμή. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μη μπλέξει περαιτέρω, κι αυτό ήταν δύσκολο, παγιδευμένος έτσι όπως ήταν μαζί της, στην κλειστή καμπίνα του ασανσέρ. Σκέφτηκε να το βάλει απλά στα πόδια μα έτσι θα πήγαινε όλος ο κόπος του από το πρωί χαμένος. Την είχε ακολουθήσει για ώρες: τράπεζα, σουπερ μάρκετ, λαϊκή αγορά και να ‘τοι τώρα οι δυο τους στο ασανσέρ λίγο πριν αυτή εξαφανιστεί μέσα στο διαμέρισμα της.

Όχι, δε θα το άφηνε έτσι, τράβηξε άλλη μια φορά την τσάντα της με όλη του τη δύναμη, σίγουρα ξαφνιάστηκε που την κρατούσε ακόμα τόσο σφιχτά πάνω της. Τότε ήταν που την είδε να ξανανοίγει το στόμα, να τον δαγκώσει πάλι. Άνοιξε κι αυτός το δικό του να την προλάβει. Έκανε μια απότομη κίνηση προς το μέρος της και έκλεισε με δύναμη τις μασέλες του, στο ύψος του ματιού της. Ξέσφιξε τα δόντια του, να ελευθερώσει ένα κομμάτι κρέας. Το είδε που κρεμότανε πάνω στο κίτρινο πρόσωπο της γυναίκας που ούρλιαζε. Άρπαξε την τσάντα και βγήκε στο διάδρομο. Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω και χάθηκε στα στενά της Κυψέλης.

Λίγες ώρες μετά το μόνο που ξεχώριζε το παραπάνω περιστατικό από τον όποιον “αστικό μύθο” ήταν ετούτο το σημείωμα του διαχειριστή της πολυκατοικίας, κολλημένο στον καθρέφτη του φρεσκοκαθαρισμένου ανελκυστήρα.

κάθε αρχή

να μην ξεχάσω !

Θεωρώ το να φτιάξω την όποια αποσκευή, μια διαδικασία βαρετή. Στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου υπάρχουν προσυγκροτημένες λίστες για να ακολουθήσω, διαφορετικές ανάλογα με την περίσταση: σχολείο, γραφείο, παραλία, νοσοκομείο, φεστιβάλ, διακοπές στη θάλασσα ή στο βουνό, ταξίδι σε άλλη πόλη, διαμονή σε φίλους ή σε ξενοδοχείο, ή μήπως σε αντίσκηνο. Εξετάζω αν υπάρχει επαγγελματικό ή κοσμικό γεγονός στην ατζέντα των προσεχών ημερών, τον τρόπο μεταφοράς: λεωφορείο, αεροπλάνο, ΙΧ όπως και την απόσταση και τις μέρες που θα λείψω.
Παρ’ όλο που κάθε περίσταση αντιστοιχίζεται στην μοναδική της λίστα και κάθε τι έχει προβλεφθεί, εγώ δεν είμαι ήρεμος. Βασανίζομαι από την σκέψη ότι κάτι έχω ξεχάσει και συνήθως δεν διαψεύδομαι.
Λοιπόν είμαι έτοιμος : εσώρουχα, παντόφλες, πυτζάμες, χρήματα, κινητό, φορτιστής, πετσέτα, μαντηλάκια καθαρισμού, βιβλίο.
Κλειδώνω το σπίτι και

you too

Της παραπονέθηκα : “Δε με πήρες τηλέφωνο, να ακούσω κανένα κομμάτι …” πρακτική που εφαρμόζουμε όταν κάποιος δεν μπορεί να παραβρεθεί στη συναυλία κάποιου/ων από τα κοινά μας ακούσματα. Για να συνεχίσω: “Ε, τότε στείλε μου γραπτή ανταπόκριση” της είπα όταν μου ‘ορκίστηκε ” πως δεν είχε σήμα.

Λοιπόν lem., τα σχόλια μου από U2:

Πήγα με τη διάθεση και την προσδοκία να δω ένα show από best (όσα best μπορούν να χωρέσουν σε ένα δίωρο & ανάλογα ποιο είναι best song για τον καθέναν μας, από ένα τόσο παλιό συγκρότημα).

Η σκηνή ήταν πολύ εντυπωσιακή - θα είδες στο Υoutube φαντάζομαι, όπως και το show επίσης....

Λοιπόν, χωρίς πολλά λόγια, μου φάνηκαν καταπληκτικοί, αφήνω στην άκρη τα σχόλια του Bono για Νelson Μadela, Διεθνή Αμνηστία, για την φτώχεια στον 3o κόσμο … ανέφερε και μας τους Έλληνες που μας παρομοίασε με τους ιρλανδούς, ότι αντέχουμε τα πάντα. ..τον ξέρεις τώρα 30 χρονιά τον Bono όταν αρχίζει το κήρυγμα …αλλά δεν με ενόχλησε, μου άρεσαν αυτά που έλεγε.

Πάντα τον φανταζόμουν σαν έφηβο επαναστάτη, άλλο αν είναι ένας ζάπλουτος ροκ superstar!

Ξεκίνησαν με το Space Oddity του Bowie για εισαγωγή και ανέβηκαν στην σκηνή

δεν περίμενα για 3ο τραγούδι το I WILL FOLLOW, όπου λύσσαξα, χόρεψα, ούρλιαξα

και όταν ο κυριούλης από πίσω μου, μου είπε να κάτσω κάτω γιατί δεν έβλεπε - σήκω να χορέψεις ρε φίλε ή κάτσε στον καναπέ σου δεν ήρθες να δεις Φραγκούλη - κατέβηκα χαμηλά στα κιγκλιδώματα και χόρεψα με αυτούς που ήξεραν γιατί πήγαν στους u2!!

ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΕ ΚΕΡΚΙΔΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ααχ!!! τες πα, θυμήθηκα τα εφηβικά στο λύκειο με Sunday Bloody Sunday, Pride και με τα ποιο καινούργια τους.. ανατρίχιασα στο With or without you και δάκρυσα στο One, δεν ξέρω γιατί. Kάτι η φωνή του Bono, η ατμόσφαιρα του κόσμου, ο χαμηλός φωτισμός της σκηνής. Ποτέ δεν ήταν από τα αγαπημένα μου lovesongs!!

2n φορά που το παθαίνω αυτό σε συναυλία (ξέρεις ποια ήταν η πρώτη)

όλα τα κομμάτια τους μου άρεσαν και νομίζω ήταν πολύ καλύτεροι από τη φορά που τους είδαμε στη Θεσσαλονίκη.

Αυτά τα ολίγα

Χ.

αθήνα, μάνα μου

“…και νοιάζεται για την πόλη και τους δημότες της”, οφείλω να συμπληρώσω, προδομένος από το ίδιο μου το χέρι.

Καταχρώμενος την εμπιστοσύνη πολλών και την ελπίδα ότι μια διαφορετική ματιά θα ωφελούσε την πόλη, κατάντησε ο κος Νικήτας – η χρήση του συγκεκριμένου ρήματος ενδείκνυται - να λογίζεται από την πλειοψηφία ως ο πλέον αποτυχημένος δήμαρχος της Αθήνας.

Χωρίς το καταγεγραμμένο (ακόμα) σκάνδαλο στα οικονομικά του δήμου – ανάλογα των προκατόχων του – αφήνει πίσω του (είθε) μηδενική σχεδόν λίστα πεπραγμένων, θύμησες από αχρείαστες αν όχι διαιρετικές απόψεις στις περιόδους κρίσης (Δεκέμβριος 2008), ένα κομμένο παρκάκι καθώς και μια σειρά φωτογραφιών του με "λαμπερά" χαμόγελα και ακατανίκητα πουκάμισα.

Από τα ελάχιστα θετικά της δημαρχίας του – κι αυτό σίγουρα άθελά του – είναι η συσπείρωση συμπολιτών/γειτόνων γύρω από θετικούς στόχους όπως για παράδειγμα η αυτοδιαχείριση πάρκων (Κυψέλης, Ναυαρίνου) ή η κίνηση για την επανάκτηση των Εξαρχείων όπως και πληθώρα όμορφων σκεπτόμενων Αθηνοκεντρικών blogs.

“Έργο” αναμένεται να δούμε λίαν συντόμως, πρόχειρο και βιαστικό, καθώς οι εκλογές πλησιάζουν αμείλικτες , με μόνο σκοπό ένα νέο σερί χαμόγελων και εγκαινίων μετά τις προσοδοφόρες διαφημίσεις (γιγαντοαφίσες δρόμων) και τα ματαιωμένα προσεχώς (πχ πεζοδρόμηση Αθηνάς) που διήρκεσαν σχεδόν μία τετραετία.

Θα ήθελα να μπορούσα να ταχθώ αναφανδόν υπέρ κάποιου πολιτικού αντιπάλου που να εκτιμώ, πέραν του φημολογούμενου “φαινόμενου” της κας Φώφης* το οποίο με εμπνέει βέβαια για περισσότερες τούτων, λέξεις, μα γηπεδικές αν όχι καφενειακές, και συνεπώς μη δημοσιεύσιμες.

Με ένα τραγούδι για κάποιον άλλο δήμαρχο, αυτόν του Simpleton, σκεφτόμουν να συνοδέψω το συγκεκριμένο post μα κείνος ήταν αφελής μεν, αξιαγάπητος δε. Έτσι απέρριψα τους συμπαθείς μου XTC και τελικά “κατάντησα” σε κάτι περισσότερο ταιριαστό…

Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα καιρό την ευκαιρία να το ποστάρω και …ευτυχώς τη βρήκα τώρα. Η ποιότητα είναι μάλλον χαμηλή μιας και το έχω «μετατρέψει» από βινύλιο (μάλιστα! δικό μου!)

Το περίφημο t-shirt της φωτογραφίας, το είδα στο Athens Pride του 2009.

* Λίγες μόνο ώρες μετά την ανάρτηση, μόλις διάβασα ότι το τουλάχιστον διασωθήκαμε από την πιθανότητα μιας δημαρχίας του "φαινομένου" της κας Φ.

hi, how are you

Μεταξύ πολλών που διάβασα και είδα το καλοκαίρι ξεχωρίζω το εξαιρετικό «Τhe Devil & Daniel Johnston» του 2006. Ένα ντοκυμαντέρ για τον αμφιλεγόμενο πολυπράγμονα καλλιτέχνη – μουσικό, σκιτσογράφο, σκηνοθέτη - Daniel Johnston του τίτλου. Τον άνθρωπο που ήθελε να γίνει ροκ σταρ ακόμα κι όταν ανακάλυψε πως δεν μπορεί να τραγουδήσει.

Μέσα από τόνους ξεθαμμένου αρχειακού υλικού από αναλογικές και ψηφιακές – μα πάντα σπιτικές - εγγραφές βίντεο & ήχου παρουσιάζεται η σχιζοειδής του προσωπικότητα, εκείνη που τον οδήγησε να τα βάλει με το διάβολο τον ίδιο.

Το φιλμ – που στέκει σαν πραγματικό ανάλογο του εφιαλτικού Donnie Darko – επικεντρώνεται τόσο στο εύθραυστο ταλέντο του “Brian Wilson” των απανταχού loser, όσο και στις βίαιες πολυετείς του μάχες με τον άρχοντα του σκότους. Μάχες που μόνο εκείνος τόλμησε όποτε σταματούσε την συνταγογραφημένη του θεραπεία.

Ως guest μεταξύ άλλων εμφανίζονται οι Sonic Youth να τον αναζητούν έντρομοι, χαμένο στη Νέα Υόρκη, ο Kurt Cobain ως επίσημος διαφημιστής του, ο Peter Zaremba (Fleshtones) και ο Gibby Haynes των Butthole Surfers στον αλλόκοτο ρόλο του dealer που του αποδίδεται.

Ο κύριος όγκος των ηχογραφήσεων του – όσες δεν έχει καταστρέψει ο ίδιος – κυκλοφορεί σε μιάμιση περίπου ντουζίνα αναλογικών κασετών που διαδίδονται από χέρι σε χέρι είτε από mail order της Stress Records.

Δύο από τις πρώτες του ηχογραφήσεις του, αμφότερες του 1983, βρήκα εδώ και εδώ

Υγ. Ανατρίχιασα βλέποντας τους Nirvana, παγωμένους στο χρόνο, o Cobain - με το "hi, how are you" t-shirt - αιώνια νέος, θυμήθηκα τη μέρα που μάθαμε το νέο της αυτοκτονίας, πως παίρναμε τηλέφωνο ο ένας τον άλλον, ρητορικά να ρωτήσουμε: «Τα ‘μαθες;».

εσύ που κοιτάς;

Θα μπορούσε να είναι τραβηγμένη σε οποιαδήποτε βαλκανική χώρα κάποιο χειμώνα από το 50 κ’ ύστερα. Μικρές ιστορίες, κρυμμένες σε στιγμιαίες ματιές.

Η φωτογραφία είναι “δική” μου. Την “τράβηξα” από μια φωτογραφία του φίλου Μ (aka chocorello). Σε ένα ιδιότυπο παιγχνίδι, όπου ανακαλύπτει ο ένας το βλέμμα του άλλου. Η πρωτότυπη φωτό - δεξιά σε μεγάλη ανάλυση - είναι από μια βόλτα μας στο Μοναστηράκι, το Φεβρουάριο του 2009.

Εντωμεταξύ η φωτογραφική μηχανή του φίλου Μ. μυστηριωδώς εχάθη, ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι.

έτσι γίναμε ευρώπη

“Από αύριο κόβω το τσιγάρο …” μου είπε ο αξιαγάπητος ταξιτζής και συμπλήρωσε: “…αλλά και τα εστιατόρια που θα μου απαγορεύουν να καπνίσω μετά το φαγητό”.

Και 'γω, ανατολίτης όπως όλοι, προσωρινά μασκαρεμένος σε ευρωπαίο, δεν απάντησα. Κοίταξα μόνο το ταξίμετρο να γράφει ανελέητα.