κατά κάποιο τρόπο επετειακό

Η βελόνα έτρεχε ήδη στα αυλάκια του δίσκου, ενώ εγώ περιεργαζόμουν, ως συνήθως, το εξώφυλλο του άλμπουμ, διάβαζα τους στίχους και εξερευνούσα το artwork του ένθετου. Στο δεύτερο εσώφυλλο, λοιπόν, στην αριστερή πλευρά, τη ματιά μου τράβηξε η γνώριμη ελληνική γραμματοσειρά. Εκεί φιγουράρει ένα εισιτήριο της ακτοπλοϊκής κοινοπραξίας Κυλλήνης. Με το μεγαλύτερο μέρος εσκεμμένα σβησμένο και μη αναγνώσιμο, μπορείς - πιθανότατα για πρώτη φορά - να διαβάσεις την τελική προτροπή: «Μην πετάτε άχρηστα αντικείμενα στη θάλασσα, προστατέψτε την καθαρή θάλασσα, είναι υγεία για σας και τα παιδιά σας.» Ήταν το 1997 και αναφέρομαι στο OK Computer των Radiohead.

Την «ανακάλυψη» αυτή θυμήθηκα πριν 1-2 βδομάδες, όταν αγόρασα το “Never and Always”, ένα Ep του 1987, των παραγνωρισμένων Three Johns. Στο οπισθόφυλλο του 12’ιντσου υπάρχει μια φωτογραφία πάλι ελληνικού ενδιαφέροντος. Είναι απόσπασμα από διαφημιστική καταχώρηση της διάσημης Ρετσίνας Κουρτάκη!!!

Στην ίδια κατηγορία, μα προβλέψιμα λόγω της καταγωγής τους – μπορώ να τοποθετήσω και το εξώφυλλο μιας συλλογής των Aphrodite’s Child της σειράς Reflections, στο οποίο ποζάρουν φορώντας – επιχρωματισμένους είναι η αλήθεια – χιτώνες με την ελληνική σημαία. Παραλείπω το μάλλον κακόγουστο εξώφυλλο των Tin Machine με τους αρχαιοελληνικούς κούρους.

Συμπληρώνοντας ετούτη την πατριωτική - επίκαιρη λόγω της αυριανής - ανάρτηση δε μπορώ παρά να αναφερθώ σε μερικά τραγούδια που έχουν αναφορές στη χώρα μας και/ή τους κατοίκους της. 

Ξεκινώ βιαστικά από τον - μέχρι και σήμερα φρέσκο "ύμνο" - των Blur , το “Girls and Boys” (1994) με τις αναφορές στην ηλιόλουστη Ελλάδα των Άγγλων:

Street's like a jungle , So call the police
Following the herd, Down to Greece
On holiday
Love in the 90's, Is paranoid
On sunny beaches, Take your chances

Looking for girls who are boys

Who like boys to be girls …

οι οποίοι παραδίδουν το ελληνικό καλοκαίρι στους Kinks, που περιμένουν τον ερχομό του φθινοπώρου στο “End of the Season” από το 1967 :

You're on a yacht near an island in Greece
Though you are hot, forget me not
I will keep waiting until your return
Now you are gone, end of the season
Winter will come any day...

Στη συνέχεια οι Hefner, πάλι σε καλοκαιρινό χρόνο, κάπου στην Ελλάδα υμνούν το αποννενοημένο του έρωτα στο “I Stole a Bride” του 2000.

And every Prince, who lives in Greece,
Will tear themselves to pieces for this beauty,
Born of a swan,
Jesus don't be long, let her body sweat above mine in the summertime.

σε αντίθεση με τους Pulp που το 1995 τραγουδούν για την κακομαθημένη ελληνοπούλα φοιτήτρια, που πρωταγωνιστεί στο “Common People” :

She came from Greece she had a thirst for knowledge
She studied sculpture at Saint Martin's College, that's where I caught her eye.
She told me that her Dad was loaded
I said in that case I'll have a rum and coke-cola.
She said fine and in thirty seconds time she said, I want to live like common people
I want to do whatever common people do, I want to sleep with common people
I want to sleep with common people like you.

Κάπου εδώ, χαίρομαι που βρίσκω επιτέλους λόγο να ποστάρω ετούτο το έξοχης κομψότητας, λυρικότατο pop αριστούργημα “Is Ιt Like Today?” των World Party (1993). Νομίζω πως είναι και η ποιητικότερη των περιγραφών που μας(?) αφορά:

Then there came a day, moved out across the Mediterranean
Came to western isles and the Greek young men
And with their silver beards they laughed at the unknown of the universe
They could sit and guess God's name…

και να συνεχίσω με μια μικρή αναφορά της Joni Mitchell του 1971 στα περιλάλητα Μάταλα, από το κομμάτι της "Carey" :

Maybe I'll go to Amsterdam
Or maybe I'll go to Rome
And rent me a grand piano and put some flowers 'round my room
But let's not talk about fare-thee-welIs now
The night is a starry dome.
And they're playin' that scratchy rock and roll
Beneath the Matalla Moon…

Αναφέρω εν τάχει το “Greek Song” του Rufus Wainwright (2000), μιας και στους στίχους του δεν εντόπισα κάποια ιδιαίτερη αναφορά παρ’όλο που ο ίδιος ο συνθέτης σε κάποια του live , κάνει την ακόλουθη εισαγωγή:

"This song is about an affair I never had. It's a love duet between a white guy and a Greek guy. Ιt was inspired by a trip Ι took with Cherry Vanilla to Greece. We sat on the beach and oggled the beautiful boys. She had quite a bit of luck with the boys; however, I only got one kiss.”

Καταλήγω, τέλος, σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, τους Nits και το έξοχο "ψευτο"αυτοβιογραφικό τραγούδι τους, Long Forgotten Story (1990):

It's the year 2040, I survived the holy war
Through the big world I am walking, Since the downfall of the car
I am almost 87, I am almost in my grave
And I don't believe in heaven anymore
So I come back to the hotel, Where 50 years ago
A woman waited for her lover, But he didn't show up
"This is not a church", she said, "But I feel like praying in this hall
It's the first time in my life, He didn't call"
It's a long forgotten story, It's a long forgotten day
When we sailed the 'Hope and Glory', Till the town was far away
From the room the view, Is still the same
The Lykabettous hill, Where we played in 1989 **
When the time was standing still, I was almost 38
When I bought a dark red vase,

Do I hear somebody knocking , On the glass …

Αυτά...

** Στη συναυλία αυτή είχα παραβρεθεί, εκστασιασμένος,θυμάμαι, για 2.5 ώρες. Βρίσκεται έως σήμερα στο top5 των καλύτερων συναυλιών που έχω παρακολουθήσει. Λειτουργεί δε, 21 χρόνια και εκατοντάδες συναυλίες αργότερα, σα μέτρο σύγκρισης ενός υπερεπετυχημένου live.

ιστορίες για ...μόρια

Λάτρης των αστικών μύθων και ερασιτέχνης εγκυκλοπαιδιστής ξεκίνησα να ψάχνω τη φήμη που ακολουθεί την ονοματοδοσία των Antony & the Johnsons. Στο μεν Antony δε βρήκα καμμία δυσκολία μιας και το Antony είναι το μικρό όνομα του τραγουδιστή Hegarty. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματος, αυτό της συνοδεύουσας μπάντας είναι που κάνει τη διαφορά.

Εκεί λοιπόν μπλέχτηκε ένας σωρός αλληλοσυγκρουόμενων ιστοριών για αμαξοστοιχίες, αμερικανούς προέδρους, ληστές χρηματοκιβωτίων, περίεργες πόλεις και διαφημίσεις για λέμβους μεταξύ άλλων. Ορμώμενες από διαφορετικές κατευθύνσεις, όλες ωστόσο οι εξηγήσεις συνηγορούν ότι πίσω από την ετυμολογία της λέξης Johnson δεν κρύβεται άλλο από το ανδρικό γεννητικό μόριο, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει και στο Urban Dictionary.

Κατ’ αρχήν διάφοροι Johnson "ερίζουν" για το όνομα. Με επικρατέστερο τον αμερικανό πρόεδρο Lyndon B. Johnson που περήφανος για το δικό του συζητούσε συχνά γι αυτό σε κλειστούς κύκλους φίλων. Τη λίστα των φημολογούμενων νονών συμπληρώνουν ο R. G. Johnson – διάσημος παίκτης του baseball που πάντα χάραζε το επώνυμό του στα φαλλόσχημα μπαστούνια του αθλήματος που υπηρετούσε και ο - κατά τη Χολλυγουντιανή φημολογία - προικισμένος από τη φύση Don Johnson.

Περισσότερες πιθανότητες έχει η υπόθεση ότι η ταύτιση των λέξεων οφείλεται σε έναν οριζοντίως προεξέχοντα μοχλό, υπεύθυνο για τη ρύθμιση της ταχύτητας αλλά και της κατεύθυνσης στις παλιές ατμομηχανές με το όνομα "the Johnson Bar", όπως φαίνεται και στο ντοκυμαντέρ "Modern Marvels : Locomotives” του History Channel. 

Ο συνειρμός λόγω των συνθετικών του ονόματος της πόλης "Dick Johnson" της Indiana που θα οδηγούσε στον τελικό συσχετισμό ελέγχεται, όπως και ο συλλογισμός ότι τα μπλουζάκια "Big Johnson" με τις «κακόφημες» στάμπες είναι τελικά υπεύθυνα.

Έχει ενδιαφέρον - και πολύ πλάκα - η διαφήμιση για βάρκες της Johnson motors με το jingle: "You, your mate/girl/family, and your Johnson" αλλά δε το νομίζω. 

Τέλος βρήκα και μια ικανοποιητικότατη «μελέτη» για το θέμα την οποία και παραθέτω αυτούσια: "Johnson was used in the first part of the 20th century in the underworld to refer to a penis. It was being used there long before LBJ or Don Johnson came around. The term "Johnson bar" referred to previously was known as a "Johnson rod" by safe crackers (yeggs) who used trains a lot for their getaways. The term "rod" for penis is quite old, dating back at least to the 19th century. "Johnson" became a clipped back version of "Johnson rod" sometime in the early 20th century. In a document written by a safecracker in the 1930's he uses the term. Ishmael Reed used "Johnson" for penis in his fiction in the 1960's when the term was no longer restricted to the underworld but was still pretty much restricted to urban argot. The term diffused to "mainstream" usage sometime in the 70's or 80's. Terms such as this one are often used within subcultures long before they diffuse to mainstream usage."

ΥΓ. Σήμερα τελικά παρέλαβα το "Swanlights", νέο δίσκο των Antony & the Johnsons. Δεν τον έχω ακούσει ακόμη, αλλά είμαι προετοιμασμένος να ενθουσιαστώ, όπως συνέβη και με κάθε προηγούμενο άλμπουμ του(ς). Μέσα στο δίσκο υπάρχει ένα κουπόνι για FREE download του άλμπουμ, το οποίο ισχύει για 4 "κατεβάσματα".

Όποιος ενδιαφέρεται λοιπόν, ας μου στείλει ένα μήνυμα στο email του blog (αναγράφεται στο αριστερό μέρος της σελίδας), ώστε να τον εφοδιάσω με τους κωδικούς πρόσβασης που θα χρειαστούν στην ακόλουθη σελίδα.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο ανάλογο του ΜΜΑ της Ρώμης, όταν το 2005 αποφασίσαμε με το Ν, να ταξιδέψουμε για τα μάτια του μόνο.

ο εκκλησιασμός

"Σε μία-μιάμιση ώρα κύριε, ξαναπεράστε"

Βγήκα έξω και σκέφτηκα τι δουλειές είχα να κάνω στην περιοχή. Κατ’ αρχάς στο ταχυδρομείο. Μπήκα χαρούμενος, με το ειδοποιητήριο ανά χείρας να παραλάβω τα νέα βινύλια των Belle & Sebastian και του Antony & the Johnsons. Λίγη ώρα μετά εξερχόμουν με το ειδοποιητήριο ακόμη ανά χείρας και μια ευγενέστατη υπόδειξη για παραλαβή του δέματος από τους διανομείς των κεντρικών καθώς εκ παραδρομής δεν το είχαν ακόμη στα δικά τους χέρια. Έχοντας χρόνο για «ξόδεμα» κατευθύνθηκα με το ειδοποιητήριο στα λεγόμενα κεντρικά της Μεσογείων. Χωρίς να δώσω σημασία σε μια γκαντεμουπάλληλο, απευθύνθηκα στους εξυπηρετικότατους - παρά το καφκικό περιβάλλον εργασίας τους - διαχωριστές αλληλογραφίας. Δέκα λεπτά αργότερα ήμουν ξανά στο δρόμο, με το ειδοποιητήριο πάλι ανά χείρας, καθώς εξίσου ευγενέστατα είχα ενημερωθεί ότι ο σάκος, που ατυχώς περιείχε και τους δίσκους μου, αρχικά αγνοείτο μα εντέλει είχε βρεθεί σε κάποιο μακρινό άσχετο ταχυδρομείο.

Περιπλανήθηκα προσπαθώντας να γεμίσω τον υπόλοιπο κενό χρόνο. Φωτογράφησα κάμποσες αστικές στιγμές, μίλησα – μα για ελάχιστο - με κάποια γειτόνισσα που με είδε και συνέχισα να περπατώ, μα είναι γεγονός πως κουράζομαι ευκολότερα τελευταία. Κρύωνα κι όλας κι έτσι χωρίς να το πολυσκεφτώ, χώθηκα μέσα στις ανοιχτές πόρτες μιας παρακείμενης εκκλησίας. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω αυτό.

Έχοντας ξεσυνηθίσει τις προσευχές μου φάνηκε αρκετά δύσκολο να συγκεντρώσω τη σκέψη μου, ούτε καν τη ματιά μου στις τοιχογραφίες δεν κατάφερα. Ήταν που ένοιωσα ξένος στο σκοτεινό περιβάλλον; Δε ξέρω. Ίσως έφταιξαν και οι διάλογοι του περίγυρου, ομολογουμένως καθόλου διακριτικοί, που έφταναν αδιάκοποι στα αυτιά μου. Απέρριψα γρήγορα την ιδέα ενός παρατεταμένου «σσσσς», από αυτά που συνηθίζω στους κινηματογράφους, και παρ’ όλο που ξαναπροσπάθησα να εστιάσω σε κάποιο συναίσθημα, η διπλανή συνομιλία με απορρόφησε ολοκληρωτικά.

"Πως είπαμε ότι σας λένε; Μαρίκα, Ααα όμορφο όνομα σαν της πεθεράς μου." "Ήταν μεγάλη μου χαρά που σας ξαναβρήκα". "Ναι, και δική μου που σας θυμήθηκα τελικά". "Κλείστε το γιακά σας παραπάνω, θα κρυώσετε". "Γαλλικά που μάθατε τόσο καλά;" "Απόγονος του Ζαν Μορεάς είπατε;" "Το τηλέφωνό σας, ποιό είναι; Θα θέλατε και το δικό μου;" " Τι λέτε; να τηλεφωνηθούμε το απόγευμα;" " Γιατί όχι αν δε το πάει σε βροχή!!!", "Θέλετε και τη διεύθυνση μου, σας παρακαλώ σημειώστε την.", "Θα μου επιτρέψετε να αποχωρήσω, θα τηλεφωνεί ο δεύτερος μου γιος...", "Αχ, εγώ θα είμαι μόνη μου στο σπίτι.", "...θα ανησυχεί, του είπα ότι θα πάω μονάχα στο γιατρό", "Μαρίκα είπατε; Σαν την πεθερά μου!", Όσο μας κρατάνε τα πόδια μας, κυρία Μαρίκα, πρέπει να τη ζούμε τη ζωή"

Σηκώθηκαν. Της ακούμπησε τα κατακόκκινα μαλλιά, τη χάιδεψε, τον βοήθησε να πιάσει την ομπρέλα του, που είχε κυλήσει, του την έβαλε σφιχτά στην παλάμη του.

Παρέμεινα για λίγο στη θέση μου, και όταν ένοιωσα ότι θα είχαν απομακρυνθεί, κίνησα να φύγω κι εγώ. Τους ξαναείδα στα σκαλιά της εκκλησίας, να κατεβαίνουν αγκαζέ και μόνο προσπερνώντας τους, μηχανικά γύρισα να τους ξαναδώ. Στα 80 τους, λάμποντας σα μικροί θεοί, στηριγμένοι στα μπαστούνια τους να φλέρταρουν σαν παιδαρέλια. Άνθρωποι.

έτσι έγινε

είχαν έρθει εποχές που δεν τις περιμέναμε, το βλέπαμε παντού, το ζούσαμε, το διαβάζαμε, μα εξακολουθούσαμε να γελάμε σαν πιτσιρίκια, ανέμελοι

το τελευταίο λεωφορείο

Είναι, η νέα κυκλοφορία του The Awkwards, του προσωπικού και μονοπρόσωπου σχήματος του Keith Watson από το Aberdeen. Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στο i-tunes.

Από τον Keith, είχα ζητήσει ένα τραγούδι του για το “ντοκυμαντεράκι” για το Brighton (το χρησιμοποίησα στη σκηνή της παραλίας) και του ανταπόδωσα τη χάρη, πρίν μερικούς μήνες, όταν μου ζήτησε να του φτιάξω ένα βίντεο για το εν λόγω τραγούδι.

Η συνεργασία αυτή άρεσε και στον Tim "Kentishbloke" Ballard, ο οποίος και την παρουσίασε στην εβδομαδιαία του ιντερνετική εκπομπή.

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το αγοράσει για 0,99 $ πατώντας εδώ.

χρόνια τώρα

Ανοίγω το παράθυρο το πρωί και η κυρία Γ. στέκεται ακριβώς απ έξω, δε μπορώ παρά να την καλημερίσω. "Γιατί άλλωστε να μην το κάνω;", θα σκεφτόμουν εάν ήταν οποιοσδήποτε άλλος γείτονας. Η απάντηση όμως ηχεί περίεργα ακόμη και σε μένα τον ίδιο. Γιατί απλά ξέρω πως θα τη δω ξανά και ξανά, πολλές φορές και δις ανά ημέρα, οποτεδήποτε δηλαδή βγω από το σπίτι. Χρόνια τώρα.

Πάω για τσιγάρα και είναι ήδη στο περίπτερο, το ίδιο θα συμβεί και αν πεταχτώ στο φαρμακείο. Όποια ώρα της ημέρας κι αν επιλέξω, πάντα θα υπάρχει αυτός ο τέλειος μα σκιαχτικός συγχρονισμός αφού αυτό δε σταματά στα όρια της γειτονιάς ή/και τα πέριξ.

Είμαι στο μετρό και κατεβαίνω στο Σύνταγμα, η κυρία Γ. βολτάρει στην πλατεία, 'Tι κάνει η μαμά;" με ρωτάει με το που με βλέπει. "Κι ο μπαμπάς καλά είναι;" με ρώτησε προχθές, την ώρα που έμπαινα στην εφορία της Πανόρμου. Μόνο την τελευταία εβδομάδα τη συνάντησα 8 φορές, την ώρα που βγήκα από το σπίτι 5.

"Μια χαρά είναι όλοι" της απάντησα και βιάστηκα να πάω στο πίσω μέρος του λεωφορείου στην αμέσως επόμενη συνάντησή μας. Και έπειτα, στην τράπεζα, τον εθνικό κήπο, σε 2 σουπερμάρκετ, τον περίβολο του νοσοκομείου και στα κεντρικά της ΔΕΗ, η κουβέντα μας συνεχίστηκε...

Την τελευταία φορά που βρέθηκα να περπατώ εκτός οικίας, σκέφτηκα αρχικά το πως θα αποφύγω την προδιαγεγραμμένη μας συνάντηση. 

Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, μετρώντας τις πλάκες των πεζοδρομίων που πατούσα και κατόπιν τους μοτοσυκλετιστές χωρίς κράνη. Μα σύντομα συνειδητοποίησα πως έτσι υποκύπτω σε ακόμη μία εμμονή….κι αυτό είναι σίγουρα κάτι που δε χρειάζομαι. Ανασήκωσα λοιπόν το βλέμμα και συνέχισα

Το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν να τελειώσω μια σειρά από δουλειές που αναγράφονταν στη λίστα που κουβαλούσα και με είχαν φέρει στην άλλη άκρη της Αθήνας. Παρ’ όλα αυτά έριχνα εξερευνητικές ματιές στον κόσμο γύρω μου να εντοπίσω πρώτος εγώ την κυρία Γ. ή κάποιον από τους διάσπαρτους κλώνους της και να ξεμπλέκω. Πουθενά.

Ξαλαφρωμένος και χαμογελώντας διέσχισα κάθετα την Αχαρνών, πρόλαβα ένα τρόλλεϊ και με το που επιβιβάστηκα – δεν ήταν μέσα - βάλθηκα να διαβάζω την εφημερίδα μου, κοιτώντας μόνο, που και που από το ανοιχτό παράθυρο για να μη ζαλίζομαι.

Δεν ξέρω αν σκέφτηκε: "Πάλι αυτός μπροστά μου!", πάντως με σηκωμένο χέρι η κυρία Γ., με χαιρετούσε, πίσω από τη μεγάλη τζαμαρία του ταχυδρομείου, καθώς το φανάρι γινόταν πράσινο και το βρυχώμενο τρόλλεϊ ξεκινούσε την πορεία του.

από Δευτέρας

Εδώ είναι η εκπομπή Υπόγειες Αντανακλάσεις της προηγούμενης Δευτέρας για όποιον ήθελε μα δε κατάφερε να την ακούσει στο Indyground Radio. Ο οικοδεσπότης Κώστας είχε καλέσει το φίλο Ν. να παρουσιάσει τα αγαπημένα του τραγούδια και τις νέες του ανακαλύψεις. Το tracklist (και όχι μόνο) υπάρχει ως σχόλιο στην παρούσα ανάρτηση.

τα 2 ποδήλατα

Οι δυο πιτσιρίκες με τα ποδήλατα τους προσπάθησαν να μπουν στο σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό. Την ώρα που μπήκα εγώ, ο υπάλληλος του σταθμού, με τη συνδρομή του σεκιουριτά, είχε ήδη επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο αντεγκλήσεων με τα δύο κορίτσια. Επιβράδυνα ασυναίσθητα τη ρίψη των κερμάτων στον αυτόματο πωλητή εισιτηρίων μα καθώς δε γνωρίζω τη νομοθετημένη σχέση μετρό – ποδηλάτων που ισχύει, επέλεξα να σιωπήσω.

Ο υπάλληλος, με ψευτοπατρικό ύφος, ενίοτε φωτισμένο από την αυταρέσκεια της στολής, επιχειρηματολογούσε και διαπραγματευόταν την είσοδο των ποδηλατριών μετά των οχημάτων τους.

“Τελικά ξέρεις ή δεν ξέρεις ρε φίλε αν επιτρέπεται;” μου ‘ρθε να φωνάξω. Αν ΝΑΙ άσε τα κορίτσια να περάσουν και γύρνα στο γραφείο σου, αν πάλι ΟΧΙ, τι το συζητάς; Εάν απαγορεύεται, απαγορεύεται για όλους γιατί συνδιαλέγεσαι;

“Και δηλαδή εάν τελικά δεν σας επιτραπεί η είσοδος πως θα γυρίσετε στα σπίτια σας;” τον άκουσα να τις ρωτά και κοντοστάθηκα.

Γύρισα και τον κοίταξα για ελάχιστο, μα κουρασμένος για να μπλέκω στις ιστορίες των άλλων – είχα άλλωστε εξαντληθεί προηγουμένως από την προσπάθεια να προσανατολίσω δύο γιαπωνέζες με ελλειμματικό χάρτη - απομακρύνθηκα. Πήρα τις κυλιόμενες, κατέβηκα τα δύο επίπεδα του σταθμού, στάθηκα μόνος σ’ ολόκληρη την αποβάθρα και περίμενα για 8 λεπτά την άφιξη του συρμού. Όταν έφτασε το τρένο επιβιβάστηκα μονάχα εγώ, δεν υπήρχε εξ’ άλλου άλλος στην αποβάθρα.

I believe in justice ...και άλλες ιστορίες

Τους New Model Army τους είχα δει πριν 2 νομίζω χρόνια (αν είναι περισσότερα, τότε φοβάμαι πως ο χρόνος επιταχύνει μη γραμμικά για μένα) στο φεστιβάλ του συνασπισμού, στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Λιτό ακουστικό σετ τότε, συγκινητικό μα χωρίς την ένταση μιας full μπάντας. Και φυσικά δεν κατάφερα να τους δω προχθές στο Gagarin. Πήγε όμως ο φίλος Κ., οπότε βάζω ως οφείλω, το No Rest For The Wicked στο πλατώ και εμπιστεύομαι την την κρίση του:

"Όταν το Σάββατο 9-10-10 κατέβαινα τη Λιοσίων κατευθυνόμενος προς το Gagarin για να παρακολουθήσω τη συναυλία των New Model Army, ένιωθα μια μικρή ανησυχία. Αυτή η ανησυχία είχε να κάνει με το αν η προσέλευση θα ήταν αυτή που αρμόζει σε αυτό το ιστορικό και υπόδειγμα συνέπειας συγκρότημα του Justin Sullivan. Βλέπετε η διαφήμιση που ΅έπαιξε΅ ήταν έως και ανύπαρκτη –με κάποιες, βέβαια, εξαιρέσεις! Η ανακούφιση λοιπόν ήταν μεγάλη όταν αντίκρισα τις ουρές εκατέρωθεν της εισόδου!

Φέτος οι New Model Army συμπληρώνουν 30 χρόνια παρουσίας τόσο στη δισκογραφία, όσο και, κυρίως, στα Live! Εκεί είναι λοιπόν που παίζεται το παιχνίδι και οι NMA, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, έβαλαν γκολ από τα αποδυτήρια! Ήταν η Τρίτη φορά που τους είδα και πραγματικά συνειδητοποίησα ότι μπάντες σαν αυτή, ζουν πάνω στη σκηνή. Τη στιγμή που ένα σωρό καινούργια groups στα live είναι ψόφια, οι Άγγλοι φίλοι μας, παίζουν με την ψυχή τους.

Σπάνια βλέπεις τέτοια αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Το group έπαιρνε δύναμη από το κοινό, το οποίο και ανατροφοδοτούσε με την ενέργεια που εκλυόταν από τα μικρόφωνα και τους ενισχυτές. Τι να πει κανείς για το Sullivan και την παρέα του…Ο drummer παρέδιδε μαθήματα τεχνικής, ο δε Stuart Morrow στο μπάσο και τα κρουστά με άφησε άφωνο. Όσο για το γερο-Justin, είτε ήταν μόνος του με την κιθάρα του, είτε με τη μπάντα, ήταν απίστευτος, ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟΣ!

Γενικά το show κύλησε με κλιμακούμενη ένταση, με σοφές εναλλαγές μπαλάντων και rockers. Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος όσον αφορά το ρεπερτόριο. Μάλιστα, ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε (σε μένα τουλάχιστον) το reggae πέρασμα στο 51^st State! Όμως, αν έπρεπε να επιλέξω μια στιγμή κορύφωσης, θα διάλεγα τη στιγμή που παίχτηκε το Green and Grey, από το Thunder and Consolation, μιας και τότε κοινό και μουσικοί γίναν ένα!

Σευχαριστώ Justin για όλα αυτά και άλλα τόσα… το σίγουρο είναι, ότι θέλω να ξαναδώ τους New Model Army! Μέχρι τότε λοιπόν κράτα γερα!"

στσ. Κι εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε Κ που μου θύμησες τους στίχους: “I believe in justice I believe in vengeance I believe in getting the bustard”

δύο σε ένα

Λατρεύω τους Simpsons σχεδόν παθολογικά – κάμποσοι λένε ότι μοιάζω και με τον Όμηρο μα το αντιπαρέρχομαι - και χωρίς να ακούγεται πρωτότυπο, ενθουσιάζομαι με τις τοιχογραφίες (sic) του Banksy. Έτσι ο συνδυασμός των δύο (υπο)κουλτούρων σε ετούτο το βίντεο που μου πάσαρε ο Δ., με άφησε άφωνο και είναι ο λόγος που το “ποστάρω” , σα να το έκανα forward σε φίλους μέσω mail, αν και δε το συνηθίζω. Ελπίζω όποιος/α το δει να μη το θεωρήσει …spam.

Υπόγειες Αντανακλάσεις

O φίλος Κώστας παρουσιάζει κάθε Δευτέρα βράδυ 8:00 – 10:00 τις Υπόγειες Αντανακλάσεις, μια ιντερνετική εκπομπή στο indieground radio. Από αυτή τη Δευτέρα του μήνα βάζει μπρος μια ιδέα του, συμμετοχική, που τιμά τους φίλους του, εξίσου και εκείνον. Θα μας εμπιστευτεί το δίωρο του, προκειμένου να παρουσιάσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια ever.

Έτσι σ'αυτήν την πρώτη εκπομπή λοιπόν, μιας και εγώ τον “έστησα” για δευτερότριτη φορά, από το μικροσύμπαν της μουσικόφιλης παρέας, ο κλήρος πέφτει στον Ν. (aka cabinek). Με ακραία φιλομπητλικό παρελθόν και επιλογές που σπάνια διασχίζουν τον Ατλαντικό, περιμένω να δω και να ακούσω(ουμε) με ποιο τρόπο θα υπερασπιστεί τις προτιμήσεις του.

... we bop

Από καθαρή συγκυρία – παρεμπιπτόντως προχθές έμαθα για την εμφάνιση τους στην Αθήνα - έπεσα πριν κάνα δυο εβδομάδες πάνω στο “ Eighties” των Killing Joke. Ένα τραγούδι του 1984 που εφόσον δε θυμάμαι αν και πότε το έχω ξανακούσει, το λογίζω σα “νέα ανακάλυψή”. Ακούγοντας το ξανά, αναγνώρισα στις νότες του (riff), το μεταγενέστερο “Come as you are” των Nirvana…

Έκπληξη! αν και καθυστερημένη…μιας και διάβασα κατόπιν διάφορες ιστορίες στο δίκτυο, τόσο για την αρχική αβεβαιότητα που είχαν οι Nirvana στην κυκλοφορία του single (λόγω ομοιότητας με εκείνο των Killing Joke) όσο και για τη μήνυση που καταθέσαν οι δεύτεροι για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, μα απέσυραν με την ανακοίνωση της αυτοκτονίας του Cobain.

Η μεγαλύτερη μου :-) όμως απογοήτευση, ήταν η ανακάλυψη πως το περίφημο Girls Just Wanna Have Fun όχι μόνο δεν είναι γραμμένο από τη Cindy Lauper αλλά στην ουσία πρόκειται περί διασκευής. Το τραγούδι το είχε γράψει ο Robert Hazard στον οποίο ανήκει και η πρώτη εκτέλεση του 1979. Να μαθαίνεις έπειτα από 27 χρόνια, την …αλήθεια για την πατρότητα ενός από τα πιο αγαπημένα σου κομμάτια των 80’s (και δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό) συνιστά ΣΟΚ.

Η Cindy άλλαξε μόνο επί του φεμινιστικότερου κάποιους από τους στίχους, με την σύμφωνη γνώμη και την αρωγή του συνθέτη o οποίος – εγκυκλοπαιδικά - απεβίωσε το 2008. Την πρωτότυπη δική του - μάλλον pub rock - εκτέλεση, δεν την έχω βρει - αγορασμένη ή κατεβασμένη - ακόμα, την εντόπισα μόνο σ’ αυτή την λειψή εκδοχή, στο YouTube.

Φέρνω στο μυαλό μου ένα αντίστοιχο αλλά μικρότερης έντασης άδειασμα :-), όταν είχα μάθει ότι το αγαπημένο μου Tainted Love δεν πρωτοτραγουδήθηκε το 1982 από τους Soft Cell αλλά το 1964 από τη Gloria Jones, η οποία, υπήρξε τόσο σύντροφος του Marc Bolan, όσο και οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου που την άφησε χήρα.

Να θυμηθώ και την περίπτωση του Nothing Compares 2 U που παρ’ όλο που γνώριζα ότι δεν είναι σύνθεση της Ο’Connor αλλά του Prince, στράβωσα όταν έμαθα και άκουσα ότι υπήρχε πρωτύτερη εκτέλεση (1985), εκείνη των Family των τότε προστατευόμενων του συνθέτη του κομματιού.

υγ. Βρήκα μόνο αυτό το ep του Robert Hazard με τους Heroes, ένα είδος αμερικάνικου new wave του οποίου ο ήχος μου θυμίζει τόσο τους Cars όσο και τους όψιμους Stiff Little Fingers.

click pic to dl

φ, όπως φίλοι ή ...φλάουερ

Aνεβάζω το φερμουάρ μου, πλένω τα χέρια μου και ανεβαίνω την απότομη σκάλα. Βγαίνω από τα έγκατα της γης, και να ‘μαι ξανά στην καρδιά του Φλάουερ, με την τεταρτη μπυρα μου – ή το κονιάκ μου και μια μαύρη σοκολάτα από το περίπτερο - να με περιμένει δίπλα στους φίλους μου, τους βλέπω να χειρονομούν κουβεντιάζοντας.

Μπορεί να ‘ταν οποιαδήποτε μέρα, μα το πιο πιθανό είναι να ‘ταν Τετάρτη. Είναι η μέρα που σπάει τη βδομάδα στα δύο, το ‘χαμε συμφωνημένο να βρισκόμαστε Τετάρτες, δε χρειαζόταν κανένα τηλεφώνημα πριν ξεκινήσει ο καθένας, άλλος απ’ το σπίτι άλλος απ’ τη δουλειά. Αν είχε καλό καιρό θα βρισκόμασταν στην πλατεία - στις μουριές -, αν ήταν χειμώνας, μέσα.

Μου λείπουν τα άτυπα εβδομαδιαία ραντεβού με τους φίλους, οι γενναίες μερίδες ποτού, η αίσθηση του οικείου σε ένα μπαρ στο κέντρο της πόλης στις 11 το βράδυ ή στις 3 το πρωί. Μου λείπει το Flower, το παλιό, στη Μαβίλη με τη μεγάλη ξύλινη μπάρα που διέτρεχε τους τοίχους από άκρη σε άκρη και τους γάντζους με τα πανωφόρια κρεμασμένα από κάτω της.

"Εγώ θα το ανακαίνιζα, θα το ‘κανα πιο ποπ»" είχε πει η Α. μια μέρα και με είχε βγάλει από τα ρούχα μου. "Μα γιατί; Υπάρχουν όλα τα άλλα, σ’ αυτό το στυλ, όποιος θέλει μπορεί να πάει εκεί…" είχα εναντιωθεί μα δεν ξέρω ποιος άνεμος πήρε τα λόγια της κατ’ ευθείαν στα αυτιά των ιδιοκτητών. Μόνο λίγους μήνες μετά και υπό την ίδια διεύθυνση, άνοιξε παραδίπλα ένα συνονόματο μεγαλύτερο και με αντιφατική διακόσμηση μαγαζί.

Από απόσταση 5 μόλις μέτρων κατάπιε τα λίγα τετραγωνικά εκείνων που είτε με t-shirt και βερμούδες, είτε με κουστούμια και γραβάτες γλίτωναν από την ομοιομορφία, ακούγοντας μουσικές που δύσκολα ηχούν πλέον σε μπαρ κι ας ήταν από γραμμένες κασέτες φίλων.

What Crisis ?

Το χιούμορ στην υπηρεσία του (αυτο)σαρκασμού. Από το φαρμακείο της γειτονιάς μου.
Σεπτέμβριος 2010 Αθήνα.




Από το εξώφυλλο του άλμπουμ των Supertramp "Crisis? What Crisis ?"

μια μέρα στο Brighton

“We are the mods, we are the mods, we are, we are, we are the mods” **, δε σταμάτησα λεπτό να μουρμουρίζω από την στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εκεί. Στην πόλη που κάθε εικόνα και κάθε ήχος σου υπενθυμίζει την αγάπη σου στην pop κουλτούρα της Βρετανίας - εάν βέβαια την έχεις.

Κοντεύει ένας χρόνος από τη μονοήμερη στο Brighton. Κοντεύει κι ένας μήνας που βρίσκομαι σχεδόν εσώκλειστος στο σπίτι, περιμένοντας το τέλος μιας επίπονης μετεγχειρητικής περιόδου. Μέχρι τότε ανασυνθέτω από το σπίτι εικόνες και αποσπάσματα μνήμης σε γεγονότα φέρνοντας πάντα στο μυαλό τον Μπάρτελμπουθ.

Τον ξεχωριστό μου πρωταγωνιστή – έναν από τους εκατοντάδες του «Ζωή : οδηγίες χρήσης» του Georges Perec - που καταπιάστηκε σε ένα ανελαστικό πρόγραμμα το οποίο θα συνοψιζόταν ως εξής:

Για δέκα χρόνια θα διδασκόταν την τέχνη της ζωγραφικής σε ακουαρέλα.

Για τα είκοσι επόμενα θα γύριζε όλο τον κόσμο, ζωγραφίζοντας θαλασσογραφίες στο ίδιο σχήμα (65χ50) οι οποίες θα αποστέλλονταν σε κάποιον ειδικό τεχνίτη, που θα τις κολλούσε στις κατάλληλες ξύλινες επιφάνειες και θα τις τεμάχιζε σε πάζλ 750 κομματιών έκαστη. 

Ο χρόνος τον πρόλαβε πριν τελειώσει το τρίτο – επίσης εικοσάχρονης διάρκειας - μέρος του αρχικού σχεδίου. Με συνεχώς ελαττούµενη όραση πλέον, θα πάλευε να ανασυνθέσει τις κατακερματισμένες του ακουαρέλες, χωρίς να καταφέρει να επισκεφτεί ξανά τις ίδιες τοποθεσίες, όπως προέβλεπε το αρχικό του σχέδιο. Τα μέρη όπου αποκολλώντας τες από τις επιφάνειες θα τις διαχώριζε ξανά σε μνήμες και ολόλευκα χαρτιά βυθίζοντας τες σε ένα καθαρτικό διάλυμα.

* Στο “ντοκυμαντεράκι” για τη μια μέρα στο Brighton, ζήτησα για soundtrack και μου έδωσαν τα τραγούδια τους οι:

Nick Green Flight Path - "Waterfall" (I Brown, J Squire)
The Awkwards - "Imposter Syndrome" , a mod original
The dog father - "That's Entertainment" (P Weller)
Rutle Girl - "Be My Baby" (P Spector, J Barry, E Greenwich)

** To σύνθημα “We are the mods” είναι από το περίφημο Quadrophenia, την ταινία – εγχειρίδιο των απανταχού μοντάδων, χαλαρά βασισμένη σεναριακά στο δίσκο των Who με τον ίδιο τίτλο. (click pic to DL)

... μια διαφήμιση

Δεν είναι πληρωμένη είναι όμως διαφήμιση και όχι μόνο γιατί τα παιδιά που το έχουν είναι καλοί άνθρωποι, αλλά γιατί καταφέρνουν να διατηρούν ένα όμορφο, καθαρό εστιατόριο με νόστιμα φαγητά σε πολύ καλές τιμές, που εξελίσσεται κατά κάποιο τρόπο σε στέκι φίλων.

Είναι το κουτούκι το Πέταλο στο κέντρο της Κυψέλης και έχει ξεκινήσει για κάποια/ες ημέρες της εβδομάδας να προσφέρει το οικονομικό του μενού. Αντιγράφω από την καταχώρηση τους:

"Λοιπόν για την Τρίτη 5 Οκτώβρη, το Πέταλο θα ετοιμάσει για το οικονομικό Μενού: Μία Σαλάτα με Φακές με ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι ,κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης και βινεγκρέτ (Σκεφτήκαμε να κάνουμε τις κλασσικές φακές αλλά ο καιρός δε μας βοηθάει!!!!)

Για κύριο πιάτο θα έχουμε: Φιλέτο κοτόπουλου παναρισμένο και θα το συνοδεύουν πατατούλες τηγανιτές (στς : χειροποίητες σπιτικές) ή Σουτζουκάκια με μπόλικο κύμινο και λευκό ρύζι

και φυσικά κρασάκι

Αυτο στοιχίζει 10 ευρω.

Ξάνθης 10 & Λ. Καραγιάννη
2018622000

Και για καινούργιες γνωριμίες τις κάνουμε έξω από το μαγαζί καπνίζοντας το τσιγαράκι μας( μαζί και εγω!!!)

Και εγώ.

το σπίτι - κράτος

Μένουμε σπίτι, μα πάλι ακολουθούμε τους δικούς τους κανόνες, απογοητευμένοι από τις ευκαιρίες που δεν ήρθαν, παραιτημένοι από το δικαίωμα σε μια κανονική μα επιλεγμένη ήσυχη ζωή. Διαφωνούμε, εναντιωνόμαστε τακτικά, φωνάζουμε ενίοτε σε 5ωρες διαδηλώσεις και μετά γινόμαστε ξανά οι συνηθισμένοι ΤΟΥΣ άνθρωποι. Η ευλογημένη κοινή μα σιωπηλή γνώμη. Τα λέμε και τα συμφωνούμε.

Στη θαλπωρή του καναπέ μου, τα πράγματα δε φαίνονται τόσο άσχημα. Κλείνω την πόρτα και η βρωμιά μένει απ’ έξω. Τα χρώματα που μου αρέσουν κυριαρχούν, αφήνω έξω τη λάθος μουσική την αγένεια μαζί και τον κόσμο που δε γουστάρω.

Μέσα στους τοίχους που ορίζω λοιπόν, η δια βίου εκπαίδευση μου επιλέγεται από έμενα, εγώ διαμορφώνω τη μόδα που θα ακολουθήσω φέτος, και προσπαθώ τόσο η σίτιση όσο και η ψυχαγωγία να ακολουθούν τα στάνταρ του πρότυπου βιοτικού επιπέδου που με ελκύει. 

Η αντίληψη και κοσμοθεωρία μου για το οτιδήποτε επικρατούν: πχ. πιστεύω στο Θεό – όχι τη θρησκεία – με το δικό μου «σωστό» τρόπο, ψηφίζω – αν θέλω - τους υποψηφίους της «κοινοπολιτείας», ερμηνεύοντας σωστότερα πάντως την ψήφο μου, ιδρύω εν τέλει καθ’ υπαγόρευση της προσωπικής μου γαλήνης το ολόδικό μου λιλιπούτειο κράτος.

Το κράτος μου συνορεύει με 3 σπίτια και 1 συνεργείο αυτοκινήτων, έχει εμπορικές συναλλαγές με άλλα όμορα κράτη, ιδιωτική ασφάλιση και εφαρμόζει πρόγραμμα ανακύκλωσης. Έχει εδραιωμένους δημοκρατικούς νόμους ελευθερίας, ίσως εκείνος της ισονομίας να χωλαίνει κάπως στην πράξη καθ’ ότι εγώ είμαι ο κυβερνήτης. Λειτουργεί ταυτόχρονα ως η μόνη ατομική πρεσβεία της ύπαρξης μου μέσα στην ελληνική επικράτεια. Σημαία δεν έχει.

Το μέλλον του αβέβαιο - παρ’ όλη την ευημερία - μιας και οι συνθήκες για την μελλοντική αυτονομία του σπιτιού-κράτους δεν έχουν ακόμη διασφαλιστεί. 

Μοναδικό επιτυχημένο (?) παράδειγμα για σπίτι-κράτος – τουλάχιστον στο ελληνικό έδαφος – το "Ανεξάρτητο Τσιρωνικό κράτος", του ανθρωπιστή γιατρού Βασίλειου Τσιρώνη. Διορισμένος γιατρός από τον Ερυθρό Σταυρό στις φυλακές των πολιτικών κρατουμένων του Αη Στράτη , και εργαζόμενος εκεί το 1958, είδε πολλά και βοήθησε περισσότερους πριν λιποτακτήσει από τον αντικομμουνιστικό «εθνικό κορμό». Χρεωμένος την ίδρυση του "Κόμματος των Αδεσμεύτων" καθώς και την πρώτη αεροπειρατεία επί ελληνικού εδάφους, το 1969, όταν δραπέτευσε οικογενειακώς από την Ελλάδα των συνταγματαρχών αρχικά στην Αλβανία και κατόπιν στη Σουηδία.

Το «Ανεξάρτητο Τσιρωνικό κράτος» στην οδό Άρεως 35 στο Παλ. Φάληρο – με 5 υπηκόους - ιδρύθηκε μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια σύλληψης του, για την υπόθεση της αεροπειρατείας, τον Νοέμβριο του 1977. Διήρκεσε 7 μιση περίπου μήνες, έως και την 11^η Ιουλίου του 1978. Τη μέρα που ειδικά εκπαιδευμένοι (???) κομάντος της Ελληνικής αστυνομίας εισβάλουν στο σπίτι-κράτος και «βρίσκουν» τον γιατρό νεκρό από τις σφαίρες του περιστρόφου του…

Μέχρι τότε είχε προλάβει να δραστηριοποιήσει το Ο.Ε.Μ. (Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο) και στις εκλογές του 1977 να ρίξει το σύνθημα της αποχής με λευκή ψήφο και να διεκδικήσει τα 250.000 λευκά ψηφοδέλτια της περιφέρειας Αθηνών.

Θυμάμαι να παρακολουθώ την υπόθεση διαβάζοντας καθημερινά, αρχάριος αναγνώστης ακόμα, «Το Βήμα» του πατέρα μου μα χωρίς από μνήμης να μπορώ να επιβεβαιώσω τους ισχυρισμούς του συγγραφέα στο άρθρο του Λεωνίδα Χρηστάκη από το ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ. Ανακαλώ όμως με ευκολία την κατευθυνόμενη από την εφημερίδα δυσφορία που μου προκαλούσε ο «έκνομος» αυτοεγκλεισμός του γιατρού όπως και το άγχος μου για την τύχη των «της ηλικίας μου» τέκνων του.

Στο ιστορικό λεύκωμα της, η Καθημερινή αναφέρει: "Τραγική κατάληξη έχει η αρχικά φαιδρή υπόθεση του Βασίλη Τσιρώνη που από το Δεκέμβριο του 1977 είχε οχυρωθεί στο διαμέρισμα του στη Γλυφάδα, το οπίο είχε μετατρέψει σε οπλοστάσιο. Σύμφωνα με τις αρχές ο 49χρονος αυτοκτονεί με το περίστροφό του, την ώρα που κομάντος της αστυνοίας πραγματοποιούν έφοδο στο σπίτι του. Ερωτηματικά για την αστυνομική επέμβαση και τις συνθήκες που οδήγησαν στο θάνατο του Τσιρώνει διατυπώνει η αντιπολίτευση" ενώ σε κάποιο εκτενέστερο άρθρο για το γεγονός αναφέρει πως η επιχείρηση σύλληψης του έγινε για υποθέσεις ακάλυπτων επιταγών, εξύβρισης και αντίστασης κατά της αρχής.

υγ. “Θα αποτραβηχτώ, θα τελειώσω το σπίτι και μετά θα ασχοληθώ μόνο με τον κήπο, θα είναι το κράτος μου”, είπε ο Γ. μια μέρα. “Η πολιτική ανυπακοή δε φτάνει”, είπε κάποια άλλη φορά ο Κ, ενώ ο Τ. τηλεφωνικά ρώτησε γελώντας: “Ρε, λες να βγούμε ξανά στα βουνά;”

Η πρώτη φωτό είναι λεπτομέρεια απο τη σειρά του Αρκά: Χαμηλές Πτήσεις.