όνειρο πεταμένο στα σκουπίδια

Όταν μου είχε τηλεφωνήσει περιχαρής ο Τ. δεν μπορούσε να πιστέψει ούτε ο ίδιος στα μάτια του. Σε ένα εγκαταλειμμένο βιομηχανικό κτίριο, κλειστό από δεκαετίες και μισοερειπωμένο, ανάμεσα σε μπάζα, τούβλα, διαλυμένες μηχανές, στραπατσαρισμένα έπιπλα (ερ: Και τι δουλειά είχε ο Τ εκεί; Απ:  μελετούσε τη διαμόρφωση του χώρου για μετατροπή σε θεατρική σκηνή) κι ότι άλλο σκουπίδι μπορείς να φανταστείς, δυο κλειστά σκονισμένα χαρτόκουτα άραζαν και τον περίμεναν στωικά να τα εξερευνήσει. Οι κούτες ήταν γεμάτες δίσκους. Jethro Tull,  Genesis, Deep Purple, κι άλλα κλασσικά ροκ, Σαββόπουλος, Lucio Battisti  καθώς και - ουκ ολίγα - Ιταλικά του πρώτου μισού της δεκαετίας του 70, ένα σινγκλάκι των Persons (πρώιμοι Socrates αυτοί) κι εκείνο των We Five με το «Κάποιο εγόρι όπως εγώ λάτρευε Beatles και Rolling Stones» μεταξύ άλλων.

Ενθουσιασμένος και εγώ «Για λέγε, για λέγε» αναφωνούσα κάθε τόσο («Τρέμουν τα χέρια μου» μου έλεγε εκείνος), και θα ήμουν ψεύταρος αν δεν ομολογούσα την κρυφή μου ζήλεια.

Το να βρω δίσκους πεταμένους, στα σκουπίδια ή απλά παρατημένους είναι το μεγάλο μου όνειρο. Ονείρωξη μάλλον, όχι όνειρο. Που δεν έχει γίνει ακόμα πραγματικότητα (ούτε ξέρω αν θα γίνει ποτέ) παρόλο που μια φορά είχα βρει κι εγώ τον…

Ίδια ακριβώς συναισθήματα είχα νιώσει κάποια μέρα που έμαθα πως ο Σ. βρήκε μπροστά από έναν σκουπιδοντενεκέ στα Εξάρχεια μια ντάνα με βινύλια.  Τα είχε μαζέψει στοργικά,  τα πήρε σπίτι του – rock  του ’90  τα περισσότερα αν θυμάμαι καλά, Soul Asylum, Suzanne Vega, 4 Non Blondes - τα καθάρισε, ποιος να τα άφησε εκεί και κάτω από ποιες συνθήκες αναρωτιόμασταν στην κουβέντα φτιάχνοντας πότε χαλαρά και πότε δακρύβρεχτα σενάρια στο μυαλό μας. Εγώ σκεφτόμουν και κάτι ακόμα: Μα καλά, το μεγαλύτερο μου όνειρο συμβαίνει μόνο σε άλλους;  Κι αυτό παρόλο που  κάποτε είχα βρει κι εγώ τον δίσκο του…

«…έτσι που λες», κατέληγε τις προάλλες η διήγηση του Χ. Είχε βγει λέει από το σπίτι κι ήταν λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο όταν κάτι τράβηξε την προσοχή του στον ξέχειλο  (εικάζω) μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Ήταν καμιά δεκαριά βινύλια, ίσως και παραπάνω, προσεγμένα όλα, ακόμα και τα εξώφυλλα τους ήταν σε άριστη κατάσταση.  Του Θεοδωράκη τα περισσότερα έμαθα και μάλιστα κόπιες όχι από τις άλλοτε ευπώλητες που βρίσκονται σήμερα εύκολα και παντού. Τα βινύλια μαζευτήκαν στοργικά κι ανέβηκαν στα ράφια της δισκοθήκης του ενώ οι περαιτέρω έρευνες για την προέλευσή τους απέβησαν άκαρπες.

Κι εγώ έχω βρει κάποτε έναν δίσκο (καλά, έχω βρει κι ένα cd αλλά αυτό δεν πιάνεται) στα σκουπίδια σκέφτηκα να πω στο τέλος της διήγησης. Αλλά εκείνη τη στιγμή το κράτησα για τον εαυτό μου.

Όπως και τότε, όταν σε κάποιο από τα σπίτια που είχε ενοικιάσει ο Ν. είχαμε βρει παρατημένη από το ‘50 σε μια ντουλάπα μια μικρή ρώσικη δισκογραφία όπως και αρκετά άλλα πράγματα που αξίζουν κάποια στιγμή να αναφερθούν σε ξεχωριστή ανάρτηση.

Ο ΧΡΙCTOC THC ΑΓΑΠΗC

Παλαιό Μοναστηράκι, κατεβαίνω την πεζοδρομημένη Ερμού, φτάνω στις παρυφές του δυστυχώς καταργημένου πλέον παζαριού της πλατείας Κεραμεικού ( η πλατεία που δημιουργήθηκε στη θέση των παραπηγμάτων της παλιάς Κορεάτικης Αγοράς). Είναι Κυριακή με ντάλα ήλιο, εγώ μούσκεμα στον ιδρώτα μα απτόητος στην αγαπημένη μου κυριακάτικη συνήθεια όταν αυτό που θεωρώ «όνειρο» παρουσιάζεται και γίνεται πραγματικότητα με τη μορφή όμως φάρσας. Χριστέ μου!!!

Ο "Χριστός της αγάπης", που λες το εύρημά μου. Εις διπλούν μάλιστα. Τραβάω από τον κάδο με τα μπάζα την καλύτερη κόπια από τις δύο. Ο χριστός της αγάπης του Ντένη Παππά. Ευλαβικό το εξώφυλλο τουλάχιστον μέχρι να ξεθαμπώσουν τα μάτια μου από τις αντανακλάσεις του ήλιου στο χρυσοποίκιλτο artwork. Καλύτερο τραγούδι του δίσκου το λούμπεν "Αποφυλάκισέ με", ευφυέστερος τίτλος το "Τραγουδιστής χωρίς φωνή" με το οποίο ανοίγει ο δίσκος.

Η κυκλοφορία αυτή έχει άλλο ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: το εξώφυλλο δεν έχει άνοιγμα από πουθενά. Τα γνωστά 2 «αυτιά» που διπλώνουν στις πικμάνσεις* και κολλιούνται δις προκειμένου να πάρει το εξώφυλλο το τελικό σχήμα  εδώ είναι 3. Για του λόγου το αληθές:  

"Της αγάπης Χριστός, της καρδιάς σου προδότης" ...

...και του ονείρου φαρσέρ, θα συμπλήρωνα.

Ηθικό δίδαγμα: Πολλές φορές άμα κυνηγάς τα όνειρά σου αυτά όλο και φεύγουν μακρύτερα.

* Τη λέξη «πίκμανση» μόλις την ανακάλυψα (έφτυσα αίμα να τη βρω), δεν είναι από το μυαλό μου. Κοίτα εδώ.