τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013

Το έχω πάρει απόφαση πως παρότι μεγάλος οπαδός των λιστών, δεν ψήνομαι ιδιαίτερα - μη σου πω και καθόλου - με εκείνες που αφορούν τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την εκάστοτε χρονιά που διανύουμε. Γι αυτό και για δεύτερη συνεχή χρονιά (που θα πάει, θα γίνει θεσμός) θα συντάξω εκείνη τη λίστα με τα άλμπουμ που ενώ δεν αποτελούν ούτε κατά διάνοια νέες κυκλοφορίες – κάποια μάλιστα τα έχω/κατέχω/ακούω από παλιά – κατόρθωσαν όχι μόνο να (ξανα)κερδίσουν την προσοχή μου μέσα στο 2013 αλλά να με συνεπάρουν και να τους δώσω απεριόριστο χρόνο ακρόασης.

 Έχουμε λοιπόν και - χωρίς αξιολογική σειρά - λέμε:

1. Kevin Ayers - Joy Of A Toy (1969)

Όλο και κάτι διάβαζα από δω όλο και κάποιο άκουσμα έφτανε στα αυτιά μου από κει αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει ολοκληρωμένα κάποιο άλμπουμ του Kevin Ayers. Μέχρι που αγόρασα το Joy of a toy, το οποίο Barrett-ικό καθώς είναι όχι μόνο με ενθουσίασε με το πόσο φρέσκο ακούγεται ακόμα (σίγουρα επηρέασε μπάντες σαν τους Gorky's Zygotic Mynci ή ακόμα και τους Go Betweens) και σήμερα αλλά με σύστησε και στην υπόλοιπη δισκογραφία του εκ των ιδρυτών των Soft Machine, κ. Ayers.  Kevin Ayers - Lady Rachel

2. Au Pairs - Playing with a Different Sex (1981)

Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική κατάθεση της βρετανικής μπάντας δίνει ρέστα. Αριστοτεχνικά δομημένος, με εξόχως πολιτική θεματολογία ένας δίσκος που διαπερνάται από μπασσογραμμές που κάνει τα σωθικά μου να χορεύουν εκείνο το χορό που με είχαν μάθει κάποτε οι Talking Heads, οι Gang Of Four και οι B52’s. Αργοπορημένη αποκάλυψη. Au Pairs-Kerb Crawler

3. The Adverts - Crossing the Red Sea with the Adverts (1978)

Έτερη αδικημένη από εμένα μπάντα οι Adverts. Που σημαίνει πως δεν την άκουσα στην ώρα της (ή για να είμαι σαφέστερος στην ώρα μου). Ίσως κατά κάποιο τρόπο καλύτερα έτσι γιατί ήταν μαγικό το αίσθημα να νιώθεις την εφηβική ορμή τους και τον λυρικό τους τσαμπουκά να σε καταλαμβάνει στα 43 σου. The Adverts- On The Roof

4. Pete Dello & Friend –  Into Your Ears (1971)

Ένας ακόμα δίσκος που μου ήρθε από το πουθενά. «Οι 3 δίσκοι 10 ευρώ φιλαράκο» μου είπε ένας αχώνευτος αθίγγανος, ήθελα δύο, τον διάλεξα τον εν λόγω συμπληρωματικά με μόνο κριτήριο το εξώφυλλο. Και  δεν απογοητεύτηκα, αντιθέτως, μη σου πω πως μου βγήκε η αγορά του μήνα Μαρτίου. Βρετανική ψυχεδελίζουσα φολκ από τον άλλοτε (όπως διαπίστωσα αργότερα) ηγέτη των Honeycombs. Το δίσκο τον έλιωσα,  «πάλιωσε» στη βδομάδα. Pete Dello & Friend - It's What You've Got

5. Cockney Rebel – The Human Menagerie (Raw Version) (1973)

Το Human Menagerie στην κανονική του παραγωγή βρίσκεται στις λίστες με τα καλύτερά μου άλμπουμ οποιασδήποτε στιγμήςτης μουσικής μου ζωής. Από τη στιγμή που τον πρωτοάκουσα στα 15 μου. Θα μου πεις τότε πως κολλάει σ’ αυτή τη λίστα? Ο λόγος απλός: πρόκειται για την raw, την ωμή δηλαδή ακατέργαστη έκδοσή του. Που μπορεί μεν να υστερεί στο λουσάτο glam  (για το οποίο εξάλλου φημίζεται) αλλά επαναχαράσσεται, με εκείνες τις αγνές rock n roll φόρμες που περιβάλλουν τις ντέμο εκτελέσεις, στο μυαλό σου.  Steve Harley rules. Cockney Rebel - Μirror Freak Raw Version

6. Durutti column – LC (1981) 

Μια τυχαία όμως ακρόαση με τη μόνη γνώριμη από παλιά σύνθεση του άλμπουμ, το Messidor, στάθηκε ικανή όχι μόνο να με στρέψει στην αναζήτηση του άλμπουμ αλλά  και την επανεκτίμηση/επανακρόαση ή/και γνωριμία με τα υπόλοιπα κομμάτια της ονειρικών τοπίων που διατρέχουν την post-punk δισκογραφία τους. Μέχρι που το LC των Durutti Column, έφτασε στα χέρια μου φέτος με έναν παράδοξο τρόπο. The DuruttiColumn – Messidor

7. Jonathan Richman – I’m So Confused (1988)

Δεν είναι μόνο ότι ο κύριος Richman συγκαταλέγεται στις μεγάλες αγάπες, ούτε ότι μπορεί να σε εκπλήσσει συνεχώς με το ανεξερεύνητο ακόμα ρόστερ των άλμπουμ του. Θα μπορούσα να διαλέξω για τούτη τη λίστα είτε κάποιο από τα πιο πρόσφατες δουλειές του που ανακάλυψα φέτος για πρώτη φορά, ή ακόμα και το Modern Lovers στην παραγωγή του 1972 (Kim Fowley) που περιέχει και το σπουδαίο Dance with me. Επιλέγω όμως το χιλιοακουσμένο από εμένα I’m so Confused (που ενώ είναι δισκάρα, είχε περάσει σχετικά απαρατήρητος) που διένυσε δεύτερη νεότητα στα πλατώ του πικάπ μου. JonathanRichman - The Lonely Little Thrift Store

8. Catalogue – Pénétration (1982)

Εξαιρετικά αγαπημένο το Insomnia, το δεύτερο άλμπουμ των πρωτοπόρων γάλλων πειραματιστών Catalogue, άργησε είναι η αλήθεια να με οδηγήσει στην αναζήτηση του παλαιότερου τους « Penetration».  Αλλά καθώς ποτέ δεν είναι αργά να ευχαριστηθείς ένα σχεδόν kraut πόνημα σαν κι αυτό που έστησε ο Jac Berrocal,  o Jean-François Pauvros και ο Gilbert Artman, οι τελευταίοι μήνες του 2013 περιείχαν κάμποσα – δύσκολα - ακούσματα από αυτό. Catalogue –Chomeini Twist

9. The Baroques - The Baroques (1967)

Μελωδικότατοι, ώρες-ώρες σχεδόν μελό (γι αυτό και τους  λάτρεψα) garage ήχοι από τα μέσα του 60. Ο λόγος για την μπάντα των Baroques της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι το 2012. Δε λέω δυστυχώς γιατί η ευτυχία της ανακάλυψης με αποζημίωσε και με το παραπάνω. TheBaroques - Mary Jane

10. Roxy Music - Roxy Music (1972)

Το ντεμπούτο των Roxy Music έχοντας καταγραφεί ως το τελευταίο (και μοναδικό) άλμπουμ της μπάντας που έλειπε βινυλιακά από τα ράφια της δισκοθήκης μου, αποκτήθηκε πέρυσι και φέτος είχε την τιμητική του. Μεγάλος δίσκος. Αριστούργημα. Έτσι απλά. Roxy Music- 2 H.B.

11. Herbie Hancock – Blow Up (1966)

Με τις εικόνες του Antonioni στο μυαλό από δεκαετίες, το Blow up, το swinging London, και την αφρόκρεμα της jazz (Fr. Hubbard: τρομπέτα, Phil Woods: alto σαξόφωνο, Jimmy Smith: όργανο, Ron Carter: μπάσσο) να συνοδεύει τον Herbie Hancock στη μουσική. Δίσκος που αγοράστηκε αντί 2 ευρώ, με το αφισσάκι της ταινίας μάλιστα μέσα. Το άλμπουμ λειτούργησε αυτόνομα, δεν είναι απλά ένα soundtrack ταινίας αλλά ένας πάρα πολύ καλός ολοκληρωμένος δίσκος του κ. Herbie. Στο Bring Down The Birds θα χαρείς όταν ακούσεις το εναρκτήριο sample του Groove is in my heart των Dee Lite, ενώ στην ψηφιακή του μορφή υπάρχει και το υπέροχο outtake των Tomorrow. HerbieHancock - Bring Down The Birds

12. Justice – Cross (2007)

Η αρχή της γνωριμίας μου με το δίσκο αυτό έγινε μέσω του τραγουδιού Stress του οποίου το μικρό φιλμ/ βίντεο κλιπ που το συνοδεύει αγχωτικότατα, έχει σκηνοθετήσει ο Romain Gavras. Η η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς καθώς electroclash ήχοι σαν κι αυτούς της Γαλλικής μπάντας δεν φτάνουν συχνά (κατ’ επιλογήν του ιδιοκτήτη τους) στα αυτιά μου.  Παρόλα αυτά το άλμπουμ αυτό με κάποιο ιδιόρρυθμο τρόπο το ευχαριστήθηκα ολόκληρο. Justice -Stress

13. Melanie – Gather Me (1971)

Κάθε χρονιά υπάρχουν στιγμές κάθε χρόνο ξυπνάει μέσα μου ο χίππης. Το ίδιο συνέβη και φέτος, μόνο που πριν ξαναπέσει σε λήθαργο μου φώτισε μέχρι πρότινος σκοτεινές γωνιές της δισκογραφίας της πολυαγαπημένης μου Melanie.  Μη διστάσεις να επενδύσεις χρόνο στο άλμπουμ αυτό. Το Some say I got devil, στ’ αυτιά μου ηχεί σαν ένα – ακούγεται παράλογο το ξέρω – "goth" folk αριστούργημα. To ξέρει και ο Bonnie 'Prince' Billy. Melanie -Some Say (I Got Devil)

14. The Clean – Anthology (2002)

Στη στροφή ξεπέρασαν τους σχεδόν συντοπίτες τους Αυστραλούς The Go Betweens (και το 78 'til 79: The Lost Album τους). Τους χρωστούν όμως μιας και χάρη σ’ αυτούς έπεσα πάνω στα τραγούδια τους. Νέα Ζηλανδία, αρχές δεκαετίας 80, η αύρα των Chills, των Feelies και το πνεύμα των Velvet είναι εκεί κοντά, αν σου αρέσει αυτός ο χωροχρονικός ανεξάρτητος ήχος είναι σίγουρο πως θα τους αγαπήσεις τόσο γρήγορα όσο και εγώ μέσα από ετούτη εδώ τη συλλογή. The Clean - Billy Two

15. Dead Moon - Crack in the System (1994)

Είμαι φάουλ, το παραδέχομαι μα ένας  ανεξήγητος λόγος με έκανε να αποφεύγω τον πρωτόγονο garage ήχο των Dead Moon στερώντας μου  για χρόνια την ευχαρίστηση της ακρόασης των δίσκων τους. Επανορθώνω (αν αυτό γίνεται μιας και ο χρόνος ο χαμένος δεν κυνηγιέται) τη φετινή χρονιά. Κι επειδή δεν ξέρω ποιο άλμπουμ τους να πρωτοδιαλέξω, καταλήγω στο εξίσου πρωτόγονο όπως και τα πρώτα τους Crack in the System του 94 μιας και περιέχει και το Killing Me που με αναστατώνει ιδιαιτέρως. Dead Moon - Killing Me

16 Keith Jarrett – The Köln Concert (1975)

Όχι ότι το άλμπουμ συγκαταλέγεται στα φετινά παρθενικά ακούσματα. Φέτος όμως ταξίδεψαν μέσα μου οι τέσσερις πλευρές του, φέτος το κατάλαβα και το αγάπησα με τον ολοκληρωτικό τρόπο που βυθίζομαι σε ότι με συγκινεί. Σε ζωντανή ηχογράφηση από την όπερα της Κολωνίας, ο βροχερός μινιμαλισμός και οι εσωτερικοί μουσικοί αυτοσχεδιασμοί (?) του Keith Jarrett στο πιάνο, δίνουν έναν από τους καλύτερους jazz θα έλεγα, δίσκους της ECM που έχω ακούσει. Αν σε «πετύχει» στις κατάλληλες συνθήκες: θερμοκρασίας, πίεσης και διάθεσης θα σε αποζημιώσει με το παραπάνω. Και θα με θυμηθείς. Στο εγγυώμαι. Keith Jarrett - The Köln Concert PartⅠ

Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να προσθέσω καμιά δεκαριά άλμπουμ ακόμα αλλά συγκρατούμαι. Προσθέτω μόνο σαν bonus (στον εαυτό μου) ένα επτάιντσο ep

Soft Cell - Mutant Moments (7'') (1980)

Τούτο είναι ένα επτάιντσο Ep, (που έκανα τη βλακεία να μην αγοράσω). Συναρπαστικό με τη μελαγχολική electro post punk  του Marc Almond και του David Ball απλωμένη σε τέσσερα αλά Suicide τραγούδια, εκ των οποίων το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Σοβαρολογώ. Soft Cell - Potential

υγ. ΕΣΥ ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΒΑΖΕΣ;

Εδώ μπορείς να δεις  τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012