σαν τη βροχή πριν πέσει

Παρθενική μου παρουσία σε live παρουσία/ομιλία συγγραφέα την προηγούμενη Τετάρτη. Με την Ις και τον Ν. στην κατάμεστη μικρή αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, για τον Τζόναθαν Κόου. Ο λόγος, το ότι ο εις εκ των αγαπημένων μου, πάντα ψηλά στις ελληνικές λίστες ευπώλητων και όχι άδικα κατ’ εμέ, Βρετανός συγγραφέας βγάζει (ή μάλλον έβγαλε) καινούριο βιβλίο. Το Expo 58. Πέρασα τα ακουστικά μετάφρασης που για παν ενδεχόμενο είχα προμηθευτεί κατά την είσοδό στο πόδι μου,  κι ευχαριστήθηκα μέχρι τελευταίας λέξης το λόγο του στο πρωτότυπο.

Αναλυτικός σε ό,τι αφορά το έργο του, ανεκδοτολογικά αυτοσαρκαζόμενος, με ψύχραιμο πολιτικό λόγο και κατάλληλες δόσεις βρετανικού φλέγματος (του τοπικού χιούμορ συμπεριλαμβανομένου) μίλησε λιτά όχι μόνο για το συνολικό του έργο ή το νέο του πόνημα αλλά και για τις στερεοτυπικές συμπεριφορές των Άγγλων, τους «τρόπους ζωής» που χάνονται (κι ενίοτε  αναγεννιούνται), τους άλλους συγγραφείς της - αν μπορούμε να την πούμε έτσι - γενιάς του, την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα του.

Στο τέλος κι αφού θριάμβευσε η επιμονή και η σβελτάδα (πρόλαβε να μπει δεύτερη σε ουρά 150 ατόμων) της Ις, μου υπόγραψε και το “Σαν τη βροχή πριν πέσει” που …κατά τύχη βρέθηκε στην τσέπη μου.  Το “Σαν τη βροχήπριν πέσει” αν και τολμώ να πω όχι το πιο αντιπροσωπευτικό του βιβλίο, με είχε συγκινήσει απροσδόκητα πολύ (και τυγχάνει ξεχωριστό κατά δήλωση τη βραδιά εκείνη, και για τον ίδιο το συγγραφέα).

«…Φωτογραφία αριθμός δέκα: μια βάρκα στον ποταμό Σέρμπενταϊν στο Χάιντ Παρκ και ένα πρόσωπο που δεν το έχω ξανακοιτάξει εδώ και πολλά χρόνια: ο αρραβωνιαστικός μου, ο Μώρις. Και δίπλα του, η γυναίκα που μάλλον θα πρέπει να την περιγράψω ως τον πρώτο και μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου – η Ρεμπέκα. Μοναδική φωτογραφία, πρέπει να πω, μια φωτογραφία που απαθανατίζει ένα ιδιαιτέρως άβολο και απερίσκεπτο απόγευμα…»

Στο "Σαν τη Βροχή πριν πέσει", ο Τζόναθαν Κόου, καταπιάνεται ξανά με ένα βρετανικό σήμα κατατεθέν, αυτό της εκκεντρικής βρετανίδας γριάς, εδώ όμως βουτάει για τα καλά ο ίδιος στη μελαγχολία που σκεπάζει τον παλιομοδίτικο τρόπο ζωής/σκέψης/συμπεριφοράς της ηλικιωμένης, ομοφυλόφιλης, ηρωίδας του. Σπάει την στερεότυπη καρικατούρα και δίνει μια θηλυκή, λυρική και ταυτόχρονα στιβαρή διήγηση μιας ζωής που οσονούπω τελειώνει και διαχέεται ιδιόρρυθμα στις επόμενες γενιές. Όλα αυτά μέσω της (σεναριακής) ακρόασης μαγνητοφωνημένων ταινιών της ηλικιωμένης γυναίκας από τους συγγενείς της. Ταινιών με καταγεγραμμένες τις περιγραφές 20 παλαιών φωτογραφιών που μπορεί να μην απεικονίζουν κάτι το ξεχωριστό (ένα πικνίκ, ένα σπίτι στα προάστια, ένα τροχόσπιτο) ξετυλίγουν όμως τον καιρό.

O J.C. ανυπομονεί να μου υπογράψει το βιβλίο (πάνω δεξιά)

Από τα βιβλία του Τζόναθαν Κόου πρωτοδιάβασα, δανεικό, το «Τι Ωραίο Πλιάτσικο» προ δεκαπενταετίας. Με θυμάμαι να βυθίζομαι στις παραμορφωμένες εικόνες της Θατσερικής Αγγλίας, με θυμάμαι να πηγαίνω και να αγοράζω το δικό μου αντίτυπο. Μετά πέρασα στη "Λέσχη των Τιποτένιων" , τον "Κλειστό Κύκλο"  κι έκτοτε έχω διαβάσει σχεδόν όλα από τα υπόλοιπα πονήματα του κ Κόου. Μπορώ να πω πως ουδένα με έχει απογοητεύσει, ακόμα και το τελευταίο (προτελευταίο πλέον),  «Ο ιδιωτικός βίοςτου Μάξουελ Σιμ», παρότι φάνηκε να μη με κερδίζει κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής του, μου άφησε εικόνες/ιδέες που ακόμα τριβελίζουν το μυαλό μου.

Μετά οι τρεις μας πήγαμε για μπύρες.

Το μόνο αρνητικό ότι τελικά κάπου έχασα τον αγαπημένο (ναι, έχω και τέτοιον) σκούφο μου.

http://www.jonathancoewriter.com/