εμείς, η μεσαία τάξη

Η μεσαία τάξη όπως και να αυτοπροσδιορίζεται κομματικά, παίζει το προτελευταίο της χαρτί σε μια παρτίδα με μάλλον αβέβαιη έκβαση. Έχει ανοίξει τα σεντούκια κι έχει βάλει ήδη χέρι στα αποθεματικά της. Συνοφρυωμένη και αμήχανη ξεκίνησε να εκταμιεύει δειλά δειλά από τα λογιζόμενα ως ιερά, δεδουλευμένα παρελθόντων ετών. Εξαργυρώνει κατ’ αυτόν τον τρόπο σε αίσθημα εφήμερης ασφάλειας και ελπίδα τις κρυμμένες της λίρες. Και λέω ελπίδα διότι κατέχοντας κομποδέματα, δείχνει να πιστεύει – δίκαια ή άδικα θα δείξει ο καιρός- ότι θα τη σκαπουλάρει από την κρίση σχετικά αλώβητη.

Αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο βασικός λόγος που μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει γενικευμένη αντίδραση από τους διαφωνούντες στην διαμορφούμενη οικονομική κατάσταση. Ακούς κυρίως "έξυπνες" κρίσεις και αναλύσεις δίπλα σε αφορισμούς. Δεν είναι ότι πείστηκε κανείς από τις κυβερνητικές επιλογές, ούτε κατάλαβε κανείς ξαφνικά ότι κοινωνικά/οικονομικά ξοφλήσαμε σα χώρα και έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Δεν τάχθηκε κανείς υπέρ των μέτρων του μνημονίου αλλά παρ ’όλα αυτά το "δίλημμα" που έθεσε ο ΓΑΠ παραμονές εκλογών έπιασε και με το παραπάνω.

Το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών που ευαγγελίστηκε και η σχεδόν βέβαιη αστάθεια που θα ακολουθούσε – ο αρνητικός αντίκτυπος στις διεθνείς αγορές ξεκίνησε την ίδια κι όλας μέρα που τέθηκε το δίλημμα – ενείχε τον κίνδυνο μιας γενικότερης κατάρρευσης. Μιας πτώχευσης απτής που είτε αλλαγή νομίσματος/υποτίμηση θα έφερνε, είτε όποιο άλλο σενάριο, θα έσυρε τη μεσαία τάξη – που είχε και έχει να χάσει – κάμποσα σκαλοπάτια χαμηλότερα στους δείκτες της ευμάρειας. Ετούτος ο φόβος μιας ολοκληρωτικής ανατροπής των - έστω και πληγωμένων - ισορροπιών υπερίσχυσε και η δυσφορία που προήλθε από τα μέτρα του μνημονίου παρέμεινε σιωπηρή και εντός των οικιών. (Η αποχή από τις κάλπες δεν ερμηνεύεται από μένα ως σοβαρή διαμαρτυρία). Το ίδια αντανακλαστικά πιθανότατα να ξύπνησε και ο αστήριχτα αντιδραστικός, συνθηματικός λόγος της – θέλω να γίνω κυβέρνηση, γιατί έτσι! – αντιπολίτευσης.

Επιβεβαιώθηκε δια του εκλογικού αποτελέσματος λοιπόν, ότι οι συνθήκες που θα οδηγούσαν στην πραγματική αναταραχή (πιθανότατα και ταραχές) απεφεύχθησαν. Το επιθυμητό ξεβόλεμα του κοινωνικοπολιτικού σκηνικού, που αμφότερες οι πλευρές – για διαφορετικούς λόγους – απεύχονταν, αναβλήθηκε επ΄ αόριστον. Επικράτησε το εκβιαστικό του διλήμματος αφού μίλησε κατ’ ευθείαν στις καταθέσεις των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης και όχι στην καρδιά τους. Κράτησαν έτσι για το μέλλον το ατού του τελευταίου χαρτιού, την ανοιχτά συγκρουσιακή διάθεση, μιας και κανείς δεν επαναστατεί όταν έχει να απωλέσει (ακόμα, αλλά και για πόσο) κεκτημένα.

εμείς, η μεσαία τάξη

Η χαϊδεμένη ενδιάμεση τάξη, με τα Γκωλικά προσωπεία κάθε άλλο παρά απρόσωπη είναι. Πιθανότατα να αναγνωρίσουμε και εμάς τους ίδιους πίσω από αυτά. Τους χιλιάδες που δεν "κατεβαίνουν στο δρόμο", τους αναλυτές του καναπέ που προασπίζονται τελικά μόνον και μόνοι το ίδιον μικρό κομπόδεμα. Όσους σκέπτονται πως θα τη "βγάλουν καθαρή" επειδή κάποτε λόγω συγκυριών προνόησαν/κατάφεραν να αποταμιεύσουν. Εκείνους που κυριαρχούμενοι από το δόγμα του "έσταξε η λαδιά μας μεσ’ τη μαγειριά μας" βρίσκουν εκ νέου θαλπωρή στους πατρικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Ακόμα κι αυτούς που αν κι έχασαν σπίτια/αυτοκίνητα αγορασμένα με δάνεια, (στην πραγματικότητα ποτέ δεν τους ανήκαν), ξαναγυρνούν ουσιαστικά ανέγγιχτοι στις περισσευούμενες οικογενειακές εστίες.

Το «δυσοίωνο» είναι πως ελλείψει καλής πίστης, όχι μόνο στο κράτος και τις δομές του αλλά και στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, οι παροικούντες τη μεσαία τάξη συνεχίζουν να πορεύονται αμήχανα και μοναχικά πιστεύοντας ότι μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα ιδιωτεύοντας. Και αλήθεια, ποιος να τους κατηγορήσει για αυτό;

(κα)μία κρύο, μία ζέστη

Παραμονές Δεκεμβρίου σε συνθήκες νοτίου ημισφαιρίου, με ιδρωμένους Αη Βασίληδες στις σκιές των φυλλοβόλων της στολισμένης πόλης. Με κοντομάνικα στους δρόμους το πρωί και τα κουνούπια να τσιμπάνε ακόμα μες τις νύχτες.

Και εγώ που αναπολώ τα χιόνια τα προπέρσινα, εύχομαι πως και πως τα νέα. Κόντρα στη κοινή γνώμη που μακαρίζει την αλλόκοτη κουφόβραση, γλίτωσαν, λεν χαμογελώντας, το έξοδο του πετρελαίου.

Για το χειμώνα που δε λέει να ‘ρθει.

η Βενετία που τα κάνει όλα

Συνασπισμένοι μαυραγορίτες ξεχύθηκαν να προσφέρουν μετρητά με το αζημίωτο. Η εκμετάλλευση – και που είσαι ακόμα ! – της οικονομικής δυσπραγίας του άλλου θυμίζει ιστορίες από την κατοχική Ελλάδα. Μόνο που τώρα διαφημίζεται. Κι η Βενετία που δεν έχει ακίνητα, εκποιεί - στο χώρο σου - τα όποια της κάλλη. (Δεν γνωρίζω αν κλαίει πριν να κοιμηθεί). Μεγάλες - συνήθως πικρές – ιστορίες, κρύβονται πίσω από μικρές αγγελίες.

Περπατάω μετά από μήνες ξανά, στους δρόμους της πόλης. Την περίμενα να δείχνει ομορφότερη, δείχνει όμως ξεχαρβαλωμένη. Επιλέγω, ανθρωπόφοβα, μικρότερους δρόμους, ξεσυνήθισα εσώκλειστος τόσο καιρό, την πολυκοσμία. Άγαρμπα παρατημένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, κακότεχνα tags στους τοίχους κι η ζέστη του ψευτονοέμβρη να μεγαλώνει την αποφορά των σκουπιδιών.

Εστιάζω – κατά το χούι μου - σε ότι φαινομενικά ασήμαντο και επουσιώδες συμβαίνει γύρω μου. Ξεκινώ διαβάζοντας τις αυτοσχέδιες ανακοινώσεις σε δέντρα και κολώνες. Γράφουν για χαμένα κατοικίδια και απολεσθέντες άνοες ηλικιωμένους, για τα πρώτα δίνονται εύρετρα. Ακολουθούν διαφημίσεις σαν της Βενετίας που «τα κάνει όλα» ανάμεσα σε δεκάδες ενοικιαστήρια και «παραδίδονται μαθήματα». Λείπουν όπως πάντα, κείμενα, γνώμες και ιδέες. Θα ήταν αλήθεια όμορφο, αν υπήρχαν. Η κατάσταση σήμερα φωτοτυπημένη στους τοίχους.



Χαζεύω ένα σκωπτικού χιούμορ αυτοκόλλητο που μου τράβηξε την προσοχή. Σταματώ και το φωτογραφίζω. Κάποιοι γύρω μου δείχνουν να ενοχλούνται, ένας πάει και το σκίζει.

η τέχνη στο δρόμο

Μίλα για τη βρώμικη Αθήνα, σχολίασε την αισθητική ή/και τη χρησιμότητα της πολιτικής διαφήμισης, πανηγύρισε ή θλίψου - αν θέλεις - με τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών μα ΜΗΝ προσπεράσεις τη μεγάλη αποκάλυψη στο ερώτημα που χρόνια σε προβλημάτιζε: Ποιος είναι τελικά ο κλόουν Βαβούρας;

Αθήνα 2010, Αμπελόκηποι.


"Κολάζ" είναι η εικόνα που δημιουργείται συνήθως από κομμάτια υφάσματος ή χαρτιού (κάποιες φορές και από άλλα υλικά) κολλημένα μεταξύ τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία. Η λέξη προέρχεται από την γαλλική λέξη coller που σημαίνει "κολλάω".

ο ύμνος των χοίρων

Η Ιταλο-ιρλανδική μονομαχία για την οικειοποίηση του γράμματος Ι της ακροστιχίδας P.I.G.S έληξε, οι βορειοευρωπαίοι νησιώτες φάνηκε ότι έκαναν την ανατροπή.

Από την άλλη εμείς, δε μπορεί παρά να καμαρώνουμε εθνικά που έχουμε κατακτήσει - από καιρό και άκοπα - μόνιμη θέση σε αυτή, καπαρώνοντας το ολόδικό μας G.

Τι G8, τι G20 και τι BRICS; Εμείς έχουμε και ύμνο (και μάλιστα τπέροχο).

- we are the stars of the firing line -

Ο νεολογισμός PIIGGS που περιλαμβάνει αμφότερες τις Ιρλανδία και Ιταλία καθώς και τη Ηνωμένο Βασίλειο (ως Great Britain) ελέγχεται.

υγ.Το We are the Pigs βρίσκεται στο περίφημο δέυτερο Dog Man Star, των Suede (click pic to dl)

ποιος είμαι

ΔΕΝ είμαι ψηλός ούτε έχω αθλητική κορμοστασιά, μήτε μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια. Ο Notis Sfakianakis ΔΕΝ είναι ο συγγραφέας (!!!) που απολαμβάνω, το ζώδιό μου δεν είναι κριός, και φυσικά ΔΕΝ ακούω τα πάντα. Είμαι γηραιότερος των 25 ετών, η Πάρος, η Μύκονος και η Κρήτη δε συγκαταλέγονται στους προτιμούμενους προορισμούς μου, cool guy δε με λες, μα για να μη μακρηγορώ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ετούτος o lemonostiftis.

Πρόκειται για μια ατυχή συνωνυμία, που έφερε στο φως ο φίλος Κ, και η οποία πιθανότατα “εκθέτει” και τους δύο. Το βάρος μου, το ότι εκτιμώ το έργο του Tsarouhis Painter, καθώς και μια υποψία έφεσης στις καμπύλες δε με ταυτοποιούν επ’ ουδενί με τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα χρήστη του greek date ο οποίος έχει όλα τα προαναφερόμενα που ΔΕΝ έχω εγώ.

Τέλος μπορώ να αναφέρω πως πέρα από μια υποβόσκουσα κρίση ταυτότητας, ελπίζω να συγκεντρώνω πάνω από το – just pass - 64% στον “ βαθμό ταιριάσματος με εμένα” (!!!) που συγκέντρωσε ο συνονόματος. Άγνωστος παραμένει ο τρόπος υπολογισμού της συγκεκριμένης παραμέτρου.

υγ. το όριο των 5 χιλιομέτρων δε μου λέει τίποτα, μιας και δεν ψάχνω μέλη με καμμία απόσταση,.

Αν σας απογοήτευσα, λυπάμαι…

η δύση ως ανατολή

Παμπάλαιοι άνθρωποι, γεννήτορες νέων ιδεών και φέροντες την ελπίδα; Ως κατάφαση θα ακούγονταν οξύμωρο, ένα ερωτηματικό όμως δίνει στην πρόταση τη μυθολογική διάσταση που της αρμόζει.

Χθεσινά μυαλά και ίδια βλέμματα φωτίστηκαν - λέει - ξαφνικά, μπήκαν σε νέα ταγέρ και ίδρυσαν το νέο κόμμα. Τραγική ειρωνεία. Προδόθηκαν αυθημερόν από το - τουλάχιστον δυσοίωνο – αρκτικόλεξο που επιλέχθηκε για όνομα: ΔηΣυ, αρκεί ο απλούστερος των παιδικών αναγραμματισμών για να σε πείσει.

Κι αν κάποιος επιδιώξει μιαν εξήγηση στη θεωρία του φοίνικα – εκείνου που αναγεννάτε (εδώ σαν ιδέα) μέσα από τις στάχτες του -, πάλι εγώ δε μπορώ να θυμηθώ ποια "καθαρτήρια φωτιά", εξάγνισε και ξαναγέννησε ετούτους τους ανθρώπους ώστε να σταθούν ικανοί να παράξουν τις νέες, λαμπρές ιδέες, και τα φρέσκα & άφθαρτα ιδανικά που ευαγγελίζονται, πάντα για το καλό όλων.

Αν πάλι εσένα σε έπεισαν και θες να συνδράμεις το "νέο κίνημα", ένα banner στην επίσημη σελίδα του, σου προτείνει τρόπο: απλά ήκωνεις το χέρι ψηλά και άνοιγεις τα δάχτυλα.

θείος Α

"Ποιος είναι στο τηλέφωνο τέτοια ώρα;"

"Τίποτα, όλα καλά κοιμήσου", είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Ξυπόλητος στο παγωμένο μωσαϊκό της κουζίνας, προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι γινόταν και έπειτα με άκουσα σχεδόν μέσα από τον ύπνο μου να απαντώ:

“Μην ανησυχείς ρε θείε, όνειρο ήταν, ναι στο ορκίζομαι”, δεν ήμουν όμως καθόλου σίγουρος, μάτι δεν ξανάκλεισα όλο το βράδυ.

Ζήτησα άδεια και έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά, πήρα τον ηλεκτρικό και έφτασα τρεχάτος, να καταλάβω τι ήταν αυτό που αναστάτωσε νυχτιάτικα το θείο. Βρήκα πόρτες κλειδωμένες και πατζούρια κλειστά, ανησύχησα, μα ευτυχώς μου άνοιξε η κυρία που τον φρόντιζε.

"Χειροτέρεψε" μου είπε.

Αμα τον είδα ξαπλωμένο, του γέλασα σα να μη τρέχει τίποτα κι εκείνος βάλθηκε να μου διηγείται τη βραδινή ιστορία από την αρχή:

“Με κοίταζε, σου λέω την αλήθεια παιδί μου, ψηλός, να εκεί στεκόταν, στη βεράντα έξω από τη μπαλκονόπορτα ακίνητος, με μαύρο κουστούμι και με κοίταζε, το πρόσωπό του δε το 'βλεπα. Και μη πείς πάλι για όνειρα και κολοκύθια, δεν κοιμόμουν, του φώναζα να φύγει, ποιος να ήταν; φύγε του φώναζα ”

“Κλέφτης”, μου 'ρθε και είπα, “ κανένας κλέφτης θα ήταν μπάρμπα”, τον είδα που ηρέμησε. Ανακάθησε στα σεντόνια του και είπε:

“Δίκιο θα χεις, ευτυχώς που είχα κατεβασμένα τα ρολά και δε μπόρεσε να μπει. Και να έμπαινε πάλι, τι να κλέψει; Η τρομάρα όμως μου περίσσεψε.”

Τρεις νύχτες αργότερα ο θείος ξαναείδε τον άντρα με το μαύρο κουστούμι, στο νοσοκομείο αυτή τη φορά, έξω από τη μπαλκονόπορτα του 411. Του φώναξε να φύγει πολλές φορές – μου το βεβαίωσε ο πιτσιρικάς του διπλανού κρεβατιού που τον άκουσε -. Είχε ξημερώσει όταν ο ψηλός άντρας του έκανε το χατίρι, αλλά αυτή τη φορά δεν κίνησε μόνος.

Εφτασα στο νοσοκομείο λίγο αργότερα, είχε φέξει για τα καλά. Βγήκα στο μπαλκόνι και άναψα ένα τσιγάρο. Βγήκε μαζί μου και ο πιτσιρικάς από δίπλα με το διαλυμένο του χέρι, και το σπασμένο του κρανίο.

“Ρε φίλε να σου κάνω μια τράκα;” , του έδειξα με τα μάτια το πακέτο με τον καπνό μου. ”Κοίτα, μη στεναχωριέσαι, ήμουν εγώ μαζί του τη νύχτα, θα τον διώξουμε τον καργιόλη παρέα του φώναζα, άλλο που δεν τα καταφέραμε” είπε.

Νοέμβριος 2008, τέτοιες μέρες

οι μυστικοί κήποι

οι μυστικοί κήποι

Όλα άρχισαν όταν άκουσα για 5η συνεχόμενη φορά το Kyoto Song των Cure. Κατέβασα τα βινύλια των Bauhaus και των Joy Division από τα ράφια, ξαναθυμήθηκα τους X Mal Deutschland και τους Sisters, αγόρασα προχθές και το “Ashes” των Christian Death.

Μέσα σε όλα ξανάκουσα και τους “Μυστικούς Κήπους” από τους πάλε πότε Λευκή Συμφωνία. Και ναι!!! Με ενθουσιάζει ακόμα, και όχι μόνο γιατί υπήρξε μετεφηβικό κόλλημα αλλά επειδή κατά τη γνώμη μου άνετα στριμώχνεται στη λίστα με τους καλύτερους ελληνικούς ροκ δίσκους. Τόσο μουσικά όσο και σε επίπεδο παραγωγής στέκει υψηλά, με το στιχουργικό μέρος να το αδικεί λίγο, καθότι αφελές σε κάποια από τα κομμάτια του.

Ήταν 24 χρόνια πριν, όταν πρωτοκυκλοφόρησε και έχουν γίνει τουλάχιστον 2 επανεκδόσεις του απ’ όσο θυμάμαι. Αναπολώντας λοιπόν τον απαισόδοξο λυρισμό τους, οι Μυστικοί Κήποι αποτελούν ανεπιφύλακτη σύσταση εκ μέρους μου. και καθώς δεν κρατήθηκα ,το μετέτρεψα σε mp3 από το δίσκο βινυλίου, … click pic to dl  

ωσεί παρών

Μακάριο βλέμμα, μοιάζει βυθισμένη σε γαλήνια ρέμβη η μεν, χαμένος στις ειδήσεις της δύσκολης χθεσινής μέρας ο διπλανός συνεπιβάτης. Μοτίβο αστικής καθημερινότητας που φαντάζει όμορφο στα μάτια μου, με ταράζουν όμως όσα δε χώρεσαν στο κάδρο.

Είναι η 17^η Νοεμβρίου 1973, τα γεγονότα της νύχτας έχουν «λάβει πέρας» και το τρόλλεϊ διασχίζει φορτωμένο τους αθηναϊκούς δρόμους, περνώντας ανάμεσα από τανκς, αίματα, στρατιώτες και αποκαΐδια στα πέριξ του πολυτεχνείου.

Και δεν είναι η σκέψη ενός διλήμματος τύπου: "Να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις" που με ταράζει. Αυτό για τον καθένα – ανάλογα με τα μυαλά του – ξεκαθαρίζεται γρήγορα, αν όχι και εύκολα.

Είναι η αίσθηση του να είσαι εκεί, σε πραγματικό χρόνο, μα να μην αντιλαμβάνεσαι το γεγονός, που μου προκαλεί δέος. Το να προσπερνάς την ιστορία, ακόμα κι όταν αυτή χαράσσεται δίπλα σου, να μη συντονίζεσαι κι ας σε αφορά. Με τρομοκρατεί η προβολή στο σήμερα, η όποια ομοιότητά - είτε δική μου, είτε δική σου - με τους τότε πρωταγωνιστές του κιτρινισμένου στιγμιότυπου.

Η φωτογραφία είναι "παγωμένο" καρέ από την ταινία: "Μαρτυρίες" του Νίκου Καβουκίδη.

η επικήρυξη

Ανασκάπτοντας στο αρχείο μου, για άλλους λόγους, βρήκα το φύλλο της εφημερίδας Επικαιρότητα (15/12/1992) και το ξεφύλλισα στα γρήγορα. Θεώρησα σκόπιμο δε, να αποδελτιώσω τούτο το πορτραίτο από κάποιο άρθρο για τους επικηρυγμένους της ΕΛΑΣ πριν την ξαναεξαφανίσω από την κοινή θέα.

Το σχέδιο απεικονίζει εμφανώς εμένα, εσένα, το θείο σου, τον πατέρα του καλύτερού σου φίλου, το γείτονά σου. Στο 85% των αρρένων της χώρας μπορεί να πιστοποιηθεί η ταυτοπροσωπία με τούτο το ιχνογράφημα. Το αυτό πιθανότατα και στο 2,5% των ελληνίδων.

Συμπεραίνω λοιπόν πως είτε η έφεση στα καλλιτεχνικά του σκιτσογράφου της ΓΑΔΑ υπήρξε περιορισμένη, είτε - στην μικρών πιθανοτήτων υπόθεση που η απεικόνιση είναι …ακριβής - , ο εικονιζόμενος τρομοκράτης της 17Ν, παραμένει ασύλληπτος.

Στη δεύτερη περίπτωση το πολύτιμο σκίτσο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην αναγνώριση των διαφυγόντων τη σύλληψη μελών της οργάνωσης που αρκετοί εικάζουν. Αρκεί να σβήσουν λίγα μαλλιά από πάνω (προτεινόμενη μέθοδος: γόμα 2 όψεων Pelican ), να γκριζάρουν λίγο τα φρύδια και να προσθέσουν 2-3 τρεμουλιαστές γραμμές στο κούτελο αντί ρυτίδων γήρατος.

πολεοδομική αισθητική: diy

Κι από την άλλη αναρωτιέμαι: Ποιος δήμαρχος, ποιος αρχιτέκτονας και με ποιο ρυμοτομικό σχέδιο μπορεί ποτέ να αλλάξει αυτήν την εικόνα; Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες γειτονιές διάσπαρτες στην επικράτεια. Μπετόν, αλουμίνιο και πάλι μπετόν, χωρίς ίχνος ζωντανού πράσινου φύλλου να διακρίνεται. Ούτε καν σε κάποια γλάστρα σε μπαλκόνι.

Η ελληνική επαρχία απ’ όπου και η φωτογραφία (ν. Ηλείας 2010) ακολουθεί με ανήθικο τρόπο εδώ και δεκαετίες, τις επιταγές ενός αυτοσχέδιου πολεοδομικού σχεδιασμού. Μιας ιδιότροπης ταλαίπωρης αισθητικής που καθιέρωσαν τα, άλλοτε περιαστικά και νυν συγχωνευμένα στην πόλη των Αθηνών, προάστια.

Μόνο τελευταία, στις παρυφές των κωμοπόλεων, στα πάντοτε λεγόμενα νεόκτιστα, σηκώνονται ροζ και γαλάζιες οικοδομές με στρογγυλές σα τούρτες βεράντες. Με pseudo design κυλινδρικές κολώνες να τις διαπερνούν, βαμμένες σε εκείνη την απόχρωση του πορφυρού, που κυριαρχεί στο ανάκτορο του Μίνωα στην Κνωσσό.

Αλλά αυτά τα αμφιβόλου γούστου κτίσματα, απαιτούν ξεχωριστό «αφιέρωμα».

υπήρξαμε και ευτυχέστεροι, κύριε Δήμαρχε

"Οι Αθηναίοι είναι ευτυχείς που ζουν στην πόλη αυτή" δήλωσε τις προάλλες ο δήμαρχος της πόλης και εγώ ο Αθηναίος, προσπαθώ να βρω τους λόγους για να τον πιστέψω…

στb. οι φωτογραφίες είναι "αγνώστου πατρότητας"

κι εγώ πάλι έλειπα

Αυτή τη φορά με πρόλαβε ο φίλος Κ. : “Να σου πω τι έχασες στους ” μου είπε. “Να μη μου πεις, να μου τα γράψεις ” του απάντησα, το έκανε, και τον ευχαριστώ. Στην πρώτη εβδομαδιαία επέτειο της συναυλίας των Gallon Drunk, ίσως λίγο καθυστερημένα, αναρτώ τις εντυπώσεις του, μιας κι εγώ πάλι έλειπα:

"Sharp Dressed,

Είναι μερικά πράγματα απίστευτα! Βλέπεις «καλλιτέχνες» οι οποίοι προκειμένου να στηρίξουν live το «όραμά» τους, επιστρατεύουν ένα σωρό κόσμο και κοσμάκη, καθώς επίσης και την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Από την άλλη υπάρχουν μπάντες σαν τους Gallon Drunk, που απαρτίζονται από τρία άτομα και εκλύουν τόση ενέργεια, που αν μπορούσε να αξιοποιηθεί, θα λύναμε το ενεργειακό πρόβλημα τουλάχιστον της χώρας!

Πράγματι την Παρασκευή 5/11, το βρετανικό τρίο του James Johnston (φωνή/κιθάρα/πλήκτρα) μας παρουσίασε ένα show μικρό σε διάρκεια-1 ώρα και 15 λεπτά-, αλλά άψογο σε ποιότητα! Ένα live που σου εντυπώνεται βαθιά στο μυαλό και για μέρες «βλέπεις» στιγμιότυπα! Και να σκεφτεί κανείς, ότι αποφύγανε τα χιτάκια. Η τελευταία φορά που παρακολούθησα συναυλία, όπου δεν ήξερα ούτε ένα τραγούδι, ήταν σε εκείνο το απίστευτο live των Spiritualized στο Ρόδον! Όπως τότε, έτσι και τώρα «τα είδα όλα»…

Σε κάτι παραπάνω από 1 ώρα, πέρασε μπροστά μας ολόκληρη η R’N’R ιστορία. Swamp blues, punk, garage και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ο James Johnston, ως performer, δείχνει, πώς θα ήταν ο Nick Cave, αν παρέμενε στις μέρες των Birthday Party. Ήταν τέτοια η σκηνική του παρουσία, που πραγματικά σε συνέπαιρνε. Ακροβατούσε στα όρια της σκηνής και έλεγες «τώρα θα πέσει» και θα γίνει ένα με τον κόσμο από κάτω, που ήξερε, πώς να δεχτεί τα ηλεκτρισμένα blues και τον-σε στιγμές- λευκό θόρυβο, που εξαπέλυε η μπάντα από τη σκηνή του ``ΑΝ``. Είναι πραγματικά συγκινητικό, να βλέπεις μουσικούς με εικοσαετή καριέρα, να παίζουν με δύναμη και όρεξη ξαναμμένου εφήβου!

Να μην το κουράζουμε το θέμα. Το live τα είχε όλα. Δύναμη, ρυθμό, έξαψη, “αγριάδα”, κοστούμια(…), ό,τι δηλαδή θα έπρεπε να περιμένει κανείς από ένα γνήσιο R`N`R γλέντι.

Το σίγουρο είναι, ότι θα περιμένω με ανυπομονησία τον καινούργιο τους δίσκο, ο οποίος , όπως με ενημέρωσε ο φίλος μου ο Χ., αναμένεται να κυκλοφορήσει από γερμανικό label, στις αρχές του νέου έτους. Μέχρι τότε James εις το επανιδείν και εις το επανακούσεσθαι!"

ήταν πριν 35 χρόνια (P. P. Pasolini)

μέρος πρώτο

Στις αρχές του τρέχοντος μήνα, συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την έως και σήμερα ανεξιχνίαστη δολοφονία του Pier Paolo Pasolini. Τη μέρα που στην παραλία της Ostia  τα πολιτικά κίνητρα μπλέχτηκαν με τα σεξουαλικά σκεπάζοντας άρον άρον μιαν υπόθεση στην οποία ο ιταλός σκηνοθέτης είχε εκ των προτέρων κριθεί "ένοχος", παρ’ ότι ο ίδιος υπήρξε το θύμα.

Σαν “εορταστική” της επετείου, ακούστηκε και η περί ομοφυλοφιλίας δήλωση του ιταλού πρωθυπουργού την εβδομάδα που μας πέρασε.

μέρος δεύτερο

Καλοκαίρι 2010. Τότε διάβασα το αριστουργηματικό “Τα Παιδιά της Ζωής” του P. P. Pasolini (1955). Κατά περίεργο τρόπο όμως, έχω σχηματισμένη την εντύπωση πως το είδα στον κινηματογράφο. Ξεκινώντας ετούτη την ανάρτηση λοιπόν, οι ιστορίες του Ανιόλο, του Ριτσέτο και των υπόλοιπων "Παιδιών" του βιβλίου, ανακλήθηκαν σε ένα κινηματογραφικό fast forward μπροστά μου. Επανενώθηκαν σε εκείνα τα καρέ που μόνο του είχε φτιάξει το μυαλό μου, κατά τη διάρκεια των καυτών μηνών της ανάγνωσης.

 
τρίτο μέρος

Πέντε χρόνια πριν, βρεθήκαμε για δεύτερη φορά με τον Ν, στη Ρώμη. Φιλοξενούμενοι του καλού φίλου Σ, τον ακολουθήσαμε σε διαδρομές – φόρο τιμής – στην άλλη πλευρά της δικαίως αποκαλούμενης αιώνιας πόλης. Εκείνης που κατέγραψαν με πένες και με κάμερες, αρχικά οι ντόπιοι νεορεαλιστές και με το μοναδικά σκληρό και «βίαιό» του τρόπο ο P. P. Pasolini λίγο αργότερα.

Στα μάτια του τουρίστα, ακόμα κι αν τούτος λογίζεται ως … υποψιασμένος, υπήρχαν μέρη που παράμεναν απαράλλαχτα, ολόιδια με εκείνα που τον έχουν συγκινήσει σε μικρές και μεγάλες οθόνες. Κι αυτά έγιναν κατά κάποιο τρόπο τα δικά μας αξέχαστα «αξιοθέατα».

Οι εκβολές του Τίβερη, η παραγκούπολη με τις χωμάτινες πλατείες, οι παρέες των μεθυσμένων ψαράδων ή εκείνες των μικρών ιταλών που κάλπαζαν αγεληδόν τσιρίζοντας, οι μπουγάδες απλωμένες παντού. Και τέλος η παραλία της Ostia, με μόνο ένα μαρμάρινο μνημείο να έχει προστεθεί, δείκτη του ακριβούς σημείου του εγκλήματος.

μέρος τέταρτο

Είχαμε καταλήξει, θυμάμαι,σε μια αναδρομική έκθεση, αφιερωμένη στο έργο και τις μέρες του μεγάλου υμνητή του προλεταριάτου των συνοικισμών. Είχαν μόλις συμπληρωθεί 30 χρόνια τότε από τη δολοφονία του.

Το αφιέρωμα υπήρξε συγκινητικό μα πέρα από τη μαρτυρία κάμποσων φωτογραφιών, δεν έχω βρει άλλο τρόπο να το κοινωνήσω.

shopping therapy

Δεν είναι πάντα έτσι, αλλά μερικές φορές βοηθάει.


Για τους περισσότερους δίσκους μου θυμάμαι τις ακριβείς συνθήκες απόκτησης και τη διάθεση τη στιγμής της αγοράς τους, είτε έχει μεσολαβήσει μία μέρα είτε εικοσιεπτά χρόνια

συλλογικό αίσθημα

2010

Βγαίνοντας από το εκλογικό τμήμα αφότου ψήφισα, στάθηκα και χάζευα τη ροή των συμπολιτών που μόλις είχαν πράξει το ίδιο. Εντυπωσιάστηκα από την παρατήρηση, κι αυτό το γράφω χωρίς ίχνος “λυρικού λογοτεχνισμού”, πως τα πρόσωπα των περισσοτέρων έδειχναν κακοδιάθετα. Διερωτήθηκα πως φαινόταν άραγε το δικό μου και προσπάθησα να χαμογελάσω. Τουλάχιστον ξανακατακτήσαμε κάτι συλλογικά, σκέφτηκα.

2000

Θυμήθηκα την πρώτη μέρα λειτουργίας του μετρό στην Αθήνα. Το περιμέναμε πως και πως και είχαμε “ορκιστεί” να είμαστε από τους πρώτους που θα το χρησιμοποιήσουν. Καλύτερα ίσως που τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Είχαν δώσει το ελεύθερο για δωρεάν μετακινήσεις-γνωριμία με το νέο μέσο και ο κόσμος συνωστιζόταν κατά δεκάδες χιλιάδες σε κάθε πλατεία που φιλοξενούσε σταθμό. Και μιας και αυτές δεν ήταν πολλές, η πόλη γέμισε με τεράστιες μικρές διαδηλώσεις.

Παντού κόσμος, χαρούμενος, γελαστός, κελαρυστά ομιλητικός, με μία περηφάνεια να επικρατεί, σα να είχαμε μόλις πάρει την Πόλη (αν βέβαια αυτό είναι ζητούμενο). Επιβίβαση, αποβίβαση, κυλιόμενες και πάλι από την αρχή. Παρέες και οικογένειες διασκέδαζαν το νέο απόκτημα λες και τους το ‘χαν δώσει για μία ημέρα και την επομένη θα τους το έπαιρναν πίσω. Και το περίφημο και συγκινητικό είναι ότι όλοι μιλούσαν με όλους, λουσμένοι μια συλλογική ευφορία, γεγονός σπάνιο στην Ελλάδα, τουλάχιστον όταν δε σχετίζεται με τα “κατορθώματα” των εθνικών αθλητικών μας συνόλων.

Κανείς δε νοιαζόταν για τις μπλοκαρισμένες εξόδους ή τις ασφυκτικά γεμάτες σκάλες. Ουδείς άλλωστε έσπρωχνε ακόμα κι όταν χρειάζονταν 9 λεπτά για τη διαδρομή Σεπόλια – Σύνταγμα και 20 λεπτά για την έξοδο στην επιφάνεια.

“Έλεγα ότι δε θα το προλάβω τελειωμένο”, μου εκμυστηρεύτηκε ένας ηλικιωμένος κύριος. Τον βοηθούσα να κρατηθεί στις κυλιόμενες κι αυτός συνέχισε: “Αυτό πρέπει να κάνει ένα κράτος σε συνθήκες ειρήνης. Το λαό χαρούμενο. Δίνοντας του το προφανές. Τα χρήματά του πίσω, σοφά επενδυμένα σε κοινωφελή πραγματικά αγαθά.”

those days are over

Σε κατ’ οίκον περιορισμό ακόμη, με λίγες αναγκαστικές εξόδους για δουλειά και ακόμη λιγότερες για διασκέδαση. Έχοντας διακόψει τις φαρμακευτικές αγωγές, το σώμα προσπαθεί να έρθει στα ίσα του, να ισορροπήσει στον πόνο, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό δε δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να επανέλθει στους φυσιολογικούς ρυθμούς.

Δε γκρινιάζω πλέον. Συνήθισα στην ιδιότυπη αυτή ιδρυματοποίησή μου. Έπαψα να εκπέμπω drama-σωματίδια, σταμάτησα να επιζητώ τη συμπόνια των φίλων – δε βοηθάει και πολύ άλλωστε - .

Ακούω δίσκους, κάποιους έχω να τους ακούσω χρόνια, βλέπω ταινίες μαζεμένες από καιρό στα υπ’ όψη, διαβάζω και μου λείπουν οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό, συνήθως το φθινόπωρο με ξεσηκώνει, είναι η δική μου άνοιξη.

Η ειδική διατροφή συνεχίζεται, το βάρος έχει πλέον σταθεροποιηθεί, 19 κιλά ελαφρύτερος έμαθα να απολαμβάνω όλα εκείνα τα φαγητά που άλλοτε προσευχόμουν - γελώντας - να μου τα απαγόρευε ένας φανταστικός γιατρός.

Σε αναμονή του περαστικά, όχι σαν ευχή αλλά σαν κατάσταση, συνειδητοποίησα ίσως άγαρμπα και σίγουρα καθυστερημένα, το τέλος της εποχής που παιδαριωδώς θεωρούσα εαυτόν … «άφθαρτο», απρόσβλητο, και εσαεί υγιή.

«Όλα καλά» αναφωνώ, το περιβόητο μάντρα του πατέρα μου, που κάποτε κορόιδευα, ίσως δουλέψει και για μένα.

υγ1 Τελευταία έχω ξανακολλήσει με τους ευρωπαϊστές Nits και κυρίως στα πρώτα electro avant-garde άλμπουμ τους. Θεωρώ σπουδαιότερο τo Work του 1981.

Click pic to dl.

υγ2 Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τον Αύγουστο του 2010 στην παραλία των Αγ. Σαράντα στο Πήλιο.

Οι πυραμίδες της Αθήνας

Θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει την αντικειμενικότητά μου (*) και θα είχε όλους τους λόγους. Παρ’ όλα αυτά εγώ επιμένω περί του αντιθέτου. Μου άρεσε πάρα πολύ και το μόνο επιχείρημα που μου απομένει είναι …να ορκιστώ.

Ο λόγος για τη μικρού μήκους ταινία "Οι πυραμίδες της Αθήνας" της Γιολάντας Μαρκοπούλου. 14 γλυκύτατα λεπτά εξ’ ολοκλήρου γυρισμένα στο κέντρο της πόλης και πιο συγκεκριμένα στο "διαβόητο" Μεταξουργείο. 

Αναφέρεται σε εκείνες τις άξαφνες μικροανατροπές της ζωής που διακόπτουν την όποια ροή της καθημερινότητας και γεννούν συναισθήματα όπως φόβο, ζήλεια, οργή ή αγάπη. Μικρογεγονότα και αυθόρμητες αντιδράσεις που μετά θυμάσαι για πάντα.

(Αντι)ήρωας της ταινίας ο Ismael, ένας έφηβος μετανάστης - αραβικής καταγωγής -, που διεκδικεί τον ελάχιστο ζωτικό χώρο – είτε πραγματικό, είτε συναισθηματικό - που αναλογεί στην ύπαρξή του.

Οι περισσότεροι των πρωταγωνιστών δεν είναι καν ερασιτέχνες, είναι φιγούρες και περσόνες της περιοχής που τα καταφέρνουν θαυμάσια, καλύτερα ίσως και από επαγγελματίες. Φοβερός ο Mohammed Mansy ως Ismael, σ' ένα ρόλο που δεν απέχει πολύ από την πραγματική του ζωή.

(*) Σε αρκετά από τα γυρίσματα ήμουν παρών, αρκετοί εκ του βασικού πυρήνα των συντελεστών είναι το λιγότερο γνωστοί μου, έχω υλικό για ένα άτυπο making of της ταινίας, καταγράφεται δε και μια εμφάνισή μου ως κομπάρσος (lol x3) σε κάποια σκηνή πλήθους. 

Η ταινία "Οι πυραμίδες της Αθήνας" προβλήθηκε στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας, απέσπασε πολύ καλές κριτικές, όχι όμως κάποιο βραβείο και απ’ ότι γνωρίζω έχει ήδη πωληθεί σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες.

πάμε γι' άλλον, λοιπόν

Όταν κοιτάς από ψηλά, η πόλη μοιάζει ομορφότερη. Πολύ δύσκολα όμως μπορεί να νοιώσεις την Αθήνα αξιαγάπητη όταν είσαι “μέσα” της. Είναι άραγε αυτό αντιστρέψιμο;

Ελπίζω σε τρεις μέρες από σήμερα κάποιος να αρχίσει να προσπαθεί γι αυτό, μιας και ο νυν πρώτος δημότης αποδεδειγμένα είναι αποτυχημένος. Η δε έπαρση του κατά τον απολογισμό του τετραετούς “έργου” του, δε μπορεί παρά να μου φέρει στο μυαλό τη λαϊκή σοφία που μου ‘μαθε η θεία μου η Κ, που πάει κάπως έτσι: “Η κουράδα κρέμεται και η κατσίκα καμαρώνει” .

ανάμεσα μας

"...δημιούργησαν μια τυραννική κοινωνία κι εμείς είμαστε οι ακούσιοι συνεργοί τους. Είμαστε τα ζωντανά τους. Τα ένστικτά μας παίρνουν άλλη κατεύθυνση. Ζούμε σε ένα τεχνητά υποβαλλόμενο συνειδητό που μοιάζει με τον ύπνο.

Μας εκτρέφουν για σκλάβους. Τα ανθρώπινα και φυλετικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Διαλύουν την κοιμισμένη μεσαία τάξη. Οι μη προνομιούχοι αυξάνονται. Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι γίνονται φτωχοί.

Μας κρατούν κοιμισμένους, εγωιστές, ναρκωμένους. Μας έχουν αποκοιμίσει. Μας έκαναν αδιάφορους στον εαυτό μας, στους άλλους. Έχουμε μοναδικό στόχο το προσωπικό κέρδος. Με σκοπό να κυβερνήσουν διαβρώνουν συνειδήσεις. Όσο δεν τους ανακαλύπτουν δεν κινδυνεύουν. Αυτή είναι η βασική τους μέθοδος επιβίωσης."

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Το παραπάνω κείμενο είναι εξ ολοκλήρου ξεσηκωμένο από το “They Live” (ελλ. τίτλος: Ζουν ανάμεσά μας), πρωτοκλασάτο b-movie, του άρχοντα (κλισέ) του είδους John Carpenter.

Ακούγεται μεταξύ παρασίτων και λευκού θορύβου, κατά τη διάρκεια των παρεμβολών που επιχειρούν παρτιζάνοι αντιστασιακοί του ανθρώπινου είδους, στο πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης που ελέγχεται από άπληστους εξωγήινους εισβολείς.

Πας συσχετισμός δεκτός.

Ξαναείδα την ταινία μετά από δύο δεκαετίες, ανήμερα της εθνικής επετείου και αν ήμουν κριτικός κινηματογράφου θα της έδινα 5 στα 5 αστεράκια.

Conquering the Gods

Τέσσερις μέρες εσώκλειστος ξανά. Είχαμε κανονίσει να “ανέβουμε” Θεσσαλονίκη, εγώ το ακύρωσα, οι υπόλοιποι πήγαν και μάλιστα πέρασαν πολύ καλά, αν τους πείσω θα αναρτήσω και τις εντυπώσεις τους από το live των Camera Obscura που είδαν την Παρασκευή.

Πίσω στην Αθήνα, πέρασε να με δει η Β, ο Ν τηλεφώνησε από το νησί κάποιες φορές, μέχρι να με πετύχει σε κέφια, ενώ εγώ, μετά από κάμποσο καιρό προετοίμαζα την επιστροφή μου στο αναγκαστικά παραμελημένο χόμπυ(τ) μου. Αυτό του να ντύνω με τις εικόνες μου, μουσικές που μου αρέσουν.

Ο Michael De Braccio – aka DJ Mind Trip – είναι ένας αμερικάνος dj της house dance σκηνής των early 90s, που έχει μετεξελιχθεί σήμερα σε έναν ενδιαφέροντα συνθέτη και στιχουργό. Ήταν πριν ενάμιση μήνα που ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου. Έχοντας δει το “Wait for me” την …άτυχη συμμετοχή μου για τον ομώνυμο διαγωνισμό του Moby, ζήτησε να του φτιάξω ένα μουσικό βίντεο για το τραγούδι “I Conquered the Gods” που θα είναι το επόμενό του single (στην BEAR HEAT INTERNATIONAL).

Το κομμάτι μου το έστειλε, το άκουσα και το λάτρεψα. Electronica με μνήμες της πρώιμης Depeche Mode σχολής πατάει τόσο στα όρια της soul, κυρίως λόγω της βαθειάς μαύρης φωνής, όσο και του goth και αυτό όχι μόνο λόγω της σκοτεινής θεματικής του.

Προσπάθησα να στρωθώ στη δουλειά, δύσκολο πολύ να συγκεντρωθώ, και ο μόνος τρόπος που τελικά λειτούργησε ήταν να δω το χόμπυ σαν εργασία, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργα. Μετά από 25 περίπου ώρες δουλειάς, το αποτέλεσμα που κατάφερα είναι το ακόλουθο:

I Conquered the Gods

Hello, it’s me again
And you thought I was going to be dead and gone
I see the discuss in your eyes
And it makes me feel good
That I’m still in your thoughts
I know you thought I would go away
After 96 and you wouldn’t hear from me
Good news, I moved away
But I came back tonight
To make you squirm one more night

I conquered the Gods and my personal demons
And you thought I was going to be dead tonight

Raise your hands
If I fucked you in the last decade or two
Because I need to have a count
See I forgot who I fucked over in my journey finding me
So can you help me out?
All you gonna do darling
Is how much hate me tonight love
And than I’ll know
I’ve gotten under your skin
I turned your world around
And I can still do the same

I conquered the Gods and my personal demons
And you thought I was going to be dead tonight

This is for the people who still hates me
Or like me be real frank my adopted family
Here’s my fuck you and my hello to you
Stop dwelling on the past and move the fuck on.

YΓ. Κάμποσες από τις σκηνές που χρησιμοποίησα είναι από την παράσταση: ‘Κόντρα στην Πρόοδο” της θεατρικής ομάδας Συνεργείο, στο ομώνυμο θέατρο.