that's how people grow up

Αύριο Παρασκευή 01/02/2013, στις 10:00 το πρωί θα βρίσκομαι όπως πάντα στο στούντιο του indieground για 2 ώρες, έχοντας επιλέξει τραγούδια που μου φτιάχνουν τη διάθεση, κάποια εδώ και ολόκληρες δεκαετίες, άλλα μόλις από την προηγούμενη πρεσβυωπική εβδομάδα.

 

Όποιος/α επιθυμεί να μου κάνει παρέα και φυσικά να ακούσει τα τραγούδια που θα κουβαλάω μαζί μου, μπορεί να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

 

Είθε η μουσική να μας σώσει όλους. Θα τα πούμε!

To σχέδιο στην αφίσα είναι από το "Jimmy The smartest kid on earth" του Jimmy Corrigan

υγ. Αφού τέλειωσα τις άπειρες γραφειοκρατικές δουλειές που είχα φορτωθεί για τη σημερινή μέρα, και λίγο πριν φύγω αρχικά για δουλειά και μετά για τη συναυλία των Twilight Sad, ίσα που προλαβαίνω να ρίξω ένα τελευταίο "χτένισμα" στην αυριανή playlist, να φάω μια ομελέτα και να αναρτήσω τη ...διαφήμιση της αυριανής εκπομπής, σπάζοντας πιθανόν ταυτόχρονοα το ρεκόρ της πιο ανούσιας ανάρτησης από καταβολής ιστολογίου.

πολλές Ματωμένες Κυριακές

2001

Η 30η Ιανουαρίου του 1972 είναι μια από τις γνωστότερες Κυριακές στον πλανήτη, και μάλιστα στο μυαλό όλων έχε μείνει ως Ματωμένη Κυριακή.

Το βράδυ της 30^ης Ιανουαρίου 1972, στο Derry  της Β. Ιρλανδίας βρήκε 13 πολίτες από τους χιλιάδες που διαδήλωσαν εκείνη τη μέρα δολοφονημένους από τα πυρά Άγγλων στρατιωτών. Η Ματωμένη Κυριακή όπως έχει μείνει στη λαϊκή συνείδηση ανά τον κόσμο εκείνη η μέρα ήταν πλέον γεγονός . (Αν θες διάβασε περισσότερα στην περσινή ανάρτηση:  bloody, bloody sunday)

41 χρόνια αργότερα, οι επιμνημόσυνες πορείες που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες του Ιανουαρίου, τροφοδοτούν τη συλλογική μνήμη (και ναι, πιθανότατα συντηρούν και τη συλλογική εθνοτική/εθνικιστική αντιπαλότητα).

Το μαρτυρούν τόσο οι αφίσες-μνημόσυνα,

1973

1974

1983

1982

1981

1986

1984

1988

1985

1992

1993

1989

1990

2004

1996

όσο και τα τραγούδια που γράφτηκαν για αυτή:

John Lennon & Yoko Ono - Sunday Bloody Sunday (1972)

U2 - Sunday Bloody Sunday (1983)

Stiff Little Fingers - Bloody Sunday (1979)

αλλά παρόλα αυτά δεν είναι η μόνη Ματωμένη Κυριακή στην ιστορία.  

Δυστυχώς είναι μεγάλη η λίστα από βουτηγμένες σε θρήνους Δευτέρες  που ακολούθησαν  πολλές ακόμα αιματοκυλισμένες Κυριακές. Μιας και δεν έχουν καταγραφεί ιστορικά (έστω και μέσω της ...pop κουλτούρας) στη συνείδηση μας, παραθέτω εδώ κάποιες πληροφορίες:

Bloody Sunday (1887), Στις 13 Νοεμβρίου 1887, πάλι στη Μ. Βρετανία, στο Λονδίνο αυτή τη φορά, 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες ξυλοκοπήθηκαν έπειτα από ταραχές σε διαδήλωση της ίδιας θεματικής (Βορειοιρλανδικό ζήτημα)

Bloody Sunday (1900), Στις 18 Φεβρουαρίου 1900, στο Δεύτερο Πόλεμο των Boers  στη Νότια Αφρική  πάνω από 2000 σκοτώθηκαν σε μια μάχη μεταξύ των αποικιοκρατών Βρετανών και των ολανδόφωνων αγροτών της περιοχής (2 γάιδαροι ….) Οι απώλειες μοιράζονταν εκατέρωθεν. 

Bloody Sunday (1905), Ρωσία, Αγία Πετρούπολη αυτή τη φορά. Στις 22 Ιανουαρίου, ειρηνικοί διαδηλωτές προσπαθούν να παραδώσουν ψήφισμα στον Τσάρο Νικόλαο το 2^ο όταν έγιναν στόχος της φρουράς των ανακτόρων. Το κράτος μιλά για 96 νεκρούς, οι διαδηλωτές για 4000.

Bloody Sunday (1916), 5 εργάτες του IWW (Industrial Workers of the World) – χαρακτηρισμένοι ως αναρχικοί - πέφτουν νεκροί κατά τη διάρκεια διαδήλωσης από πυρά της αστυνομίας και της εθνοφρουράς στο Everett της Washington. 5-11-1916.

Bloody Sunday (1916), Στις 27 Ιανουαρίου στο Mariborska της Σλοβενίας , ο στρατός του Βασιλείου της Σερβίας ανοίγει πυρ και αφήνει 13 από τους γερμανικής καταγωγής Σλοβένους πολίτες που διαδήλωναν, νεκρούς.   

Bloody Sunday (1920), Βόρεια Ιρλανδία. Δουβλίνο 21 Νοεμβρίου. 14 πολίτες από τους θεατές του αγώνα αγώνα Dublin - Tipperary σκοτώνονται έξω από το γήπεδο θεωρούμενοι ως υποκινητές ταραχών . Έχει προηγηθεί πολύνεκρη επίθεση του IRA σε συνεργάτες των Βρετανικών κατοχικών δυνάμεων.

Bloody Sunday (1921). Η ματωμένη Κυριακή της 10 Ιουλίου του 1921 στο Belfast, σηματοδοτεί τέσσερις μέρες ταραχών με 16 νεκρούς και δεκάδες καμένα σπίτια πολιτών.  

Bloody Sunday (1923), Καναδοί ανθρακορύχοι σκοτώνονται κατά τη διάρκεια απεργίας-διαδήλωσης στο Cape Breton, της καναδικής επαρχίας της Nova Scotia. 

Bloody Sunday (1926), Η 22^α Αυγούστου του 26 καταγράφηκε ως ματωμένη για τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ γάλλων εθνικιστών και των υπέρμαχων της αυτονομίας της Αλσατίας. 

Bloody Sunday (1938), Βανκούβερ, Καναδάς. Τα νοσοκομεία της πόλης γεμίζουν έπειτα από τις συγκρούσεις μεταξύ απολυμένων ανέργων διαδηλωτών και αστυνομίας με φόντο την κατάληψη του Ταχυδρομείου της πόλης.

Bloody Sunday (1939), η 3^η Σεπτεμβρίου του 1939 ονομάστηκε έτσι από τον Υπουργείο Προπαγάνδας των Ναζί, όταν 300 Γερμανοί συνελήφθησαν επιτιθέμενοι στα Πολωνικά στρατεύματα πίσω από την πρώτη γραμμή του μετώπου και εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Συνέβη λίγες μέρες μόνο πριν την γερμανική εισβολή στην Πολωνία. 

Bloody Sunday (1965), Ίσως από τις πιο βίαιες, καταστολές διαδηλώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι στρατιωτικές δυνάμεις και η αστυνομία της Αλαμπάμα, χτυπά και διαλύει την πορεία για τα πολιτικά δικαιώματα. 

Bloody Sunday (1969), Στις 16 Φεβρουαρίου, η αστυνομία συνεπικουρούμενη από παρακρατικές φασιστικές ομάδες συντρίβει μεταφορικά και κυριολεκτικά την αντιαμερικάνικη  πορεία 30000 ατόμων.

UPDATE

Για το τέλος αφήνω μια άλλη Ματωμένη Κυριακή που θυμήθηκα. Πρόκειται για το φιλμ Sunday Bloody Sunday (1971), του John Schlesinger (πιθανότατα γνωστότερου για το αμέσως προηγούμενο φιλμ του Midnight Cowboy το 1969), που είχα δει κάμποσα χρόνια πριν.

Εκεί, ο Peter Finch ως εβραίος γιατρός και η νεαρή Glenda Jackson, άγνωστοι στην πραγματικότητα μεταξύ τους, ζουν και κινούνται σε ένα κοινό περιβάλλον μα δεν είναι αυτό που τους ενώνει. Στέκουν στις κορυφές ενός τριγώνου, είναι αμφότεροι ερωτευμένοι  με έναν νεαρό καλλιτέχνη  (Murray Head), και αποδέχονται μοιραία ο ένας τον άλλο κάτω από το φόβο της απώλειας του αντικειμένου του κοινού τους πόθου.

struggle for pleasure

Ο αγώνας για την επιβίωση προφανώς οδήγησε κάποιον – μάλλον λίγο μεγαλύτερό μου αν κρίνω από τις επιλογές του – στο ξεπούλημα της καλής του δισκοθήκης. Κι αυτή στήθηκε περήφανα σε μια άκρη του Κυριακάτικου παζαριού να  μοιράσει τα κάλλη της στους υποψήφιους πελάτες, και να μαζέψει με σκόντο  τα δέοντα οικονομικά οφέλη, αγνοώντας πως τoύτα θα τα καρπωθεί το ζευγάρι των αθίγγανων μεσαζόντων και όχι αυτός που κάποτε τη λάτρεψε.

Πήγα κι εγώ. Πήρα κι εγώ. Πολλά. Ανάμεσά τους το περίφημο Struggle for Pleasure των Soft Verdict του Βέλγου μινιμαλιστή Wim Mertens. Στο DNA μου - όπως και τόσοι άλλοι ήχοι άλλωστε ( λογικό για την ηλικία μου) -  το άλμπουμ αυτό με ανατρίχιαζε απολαυστικά παιγμένο από κασέτα στα δεκάξι μου, με έσωσε προ μηνός (στην ψηφιακή του έκδοση) από ανεπιθύμητο γύρισμα της εν γένει καλής μου διάθεσης, κοσμεί – υποκειμενικό το κριτήριο – από χθες τη δισκοθήκη μου.

Ρε λες τελικά η μουσική να μας σώσει όλους; 

Φεύγοντας εχθές φορτωμένος με δίσκους από το Μοναστηράκι λύθηκε το κορδόνι μου. έσκυψα και πριν το δέσω έβγαλα και μια φωτογραφία. 

 

΄Λες;