τα τρία πόσο;

 

Η μέθοδος των τριών. Απίθανο marketing - προσφορά γνωριμίας στο Μοναστηράκι την Κυριακή που μας πέρασε: 1 ευρώ το ένα τεμάχιο, 2 ευρώ τα δύο! 

Μέχρι να αποκριθεί η κάμερα του κινητού μου, ένας αστραπιαίος κύριος παρεμβλήθη μεταξύ του φακού και του στόχου χαρίζοντας μου μια ένα ενσταντανέ του λαιμού του, φωτογραφία που για αναξήγητο λόγο με διασκεδάζει και την αναρτώ.

Από δίσκους τώρα (για όσους ενδιαφέρονται) η "σοδειά" δεν ήταν μεγάλη, είχε πάντως μια ιδιαίτερη ποικιλία: Metallica (με αυτό μέσα), Beatles (με αυτό), ένα 12ιντσο Poll που αγνοούσα την ύπαρξή του, και Βίκυ Μοσχολιού (με αυτό των Σπανού/Ελευθερίου μέσα)

Κι έπειτα, το απόγευμα της ίδιας μέρας στον indieground, σ' ένα εμβόλιμο επεισόδιο της εκπομπής "στον λεμονοστίφτη", το έκτο παρέα με τον Νεκ, ακούσαμε τις άριστες - κατά τη γνώμη μου - δικές του μουσικές επιλογές (εντάξει συνεισέφερα  μερικές κι εγώ). Ευχαριστούμε αμφότεροι όσους μας άκουσαν ζωντανά ελπίζοντας να ακουγόμασταν αρκούντως ψυχαγωγικοί.  Όσοι/ες θέλουν, μπορούν να ακούσουν το ηχογραφημένο αυτό δίωρο απ' ευθείας από εδώ:

78th lemon's indieground radio show ft Nek by Lemonostiftis on Mixcloud

ή να κατεβάσουν το podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου (και στη σελίδα που ανοίγει το download 111.99 MB) :

click pic to download

 To playlist της εκπομπής όπως πάντα στό πρώτο δικό μου σχόλιο.

Δυο εικοσιτετράωρα αργότερα κι ενώ ο ήλιος κατάφερε να γίνει αφόρητα καλοκαιρινός, εγώ κατασκοπεύω κρυμμένος πίσω από τις χαραμάδες των μισόκλειστων ματιών μου τα μέχρι χθες όμορφα πρόσωπα ανθρώπων που δε γνωρίζω να μεταμορφώνονται σε άσχημες μούρες, μορφάζοντας για να αποφύγουν το ρημαδοφώς. 

Ταυτόχρονα προσπαθώ να ενεργοποιήσω πρώιμα τις καλοκαιρινές μου άμυνες, προκειμένου να παραμείνω - εγώ και όχι ο ήλιος - υπεύθυνος των πράξεών μου. Καταρχάς αγοράζω καινούριο τζόκεϊ σε αντικατάσταση του απωλεσθέντος αγαπημένου μου.

Κι έπειτα ξεκινώ να κοιτάζω μόνο προς τα κάτω. Εκεί βέπω μια παπαρούνα (?)

 κι ένα βάτραχο που στοχάζεται μπροστά από ένα γκράφιτι. (!?)

Και τα δύο στον πεζόδρομο της Ερμού στο ύψος του Κεραμεικού, κατηφορίζοντας για το παζάρι του συνδέσμου των ρακοσυλλεκτών στην Τεχνόπολη.

παίζοντας με κούκλες

σ'ένα πεζοδρόμιο του Πειραιά. Σήμερα.

από Παρασκευή σε Κυριακή

Κι αφού η έκκληση για εύρεση λαμπάδας Μπομπ Σφουγκαράκης έπιασε τόπο, απερίσπαστος στο στούντιο του indieground εγώ, παρόλο το αναθεματισμένο - πρώτο στη σειρά - ανοιξιάτικο κρύωμα, ευχαριστήθηκα για άλλη μια φορά το παιχνίδι με τους μουσικούς μου συνειρμούς, τις λίστες, τις μικροθεματικές τριλογίες και παραδόξως σήμερα και κάμποσες νέες κυκλοφορίες. Είμαι σε φόρμα τελευταία - αλλά ας μην ευλογάω άλλο τα γένια μου. 

 Αν κάποιος/α "έχασε" τη ζωντανή μετάδοση (και θέλει), μπορεί να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη κατά το σύνηθες ευκαιρία για απευθείας ακρόαση από εδώ:

77th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή την τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου (και στη σελίδα που ανοίγει το download 111.38 MB) :

click pic to download

 To playlist της εκπομπής όπως πάντα στό πρώτο δικό μου σχόλιο.

- Λέμον, έχεις χρόνο Κυριακή βράδυ να καλύψεις ένα κενό που προέκυψε στο πρόγραμμα; με ρώτησε ο "σταθμάρχης" και εγώ δέχτηκα. 

Κάλεσα μάλιστα και τον Νεκ να με συνδράμει όπως συνηθίζω στα έκτακτα επεισόδια της εκπομπής. Κι έτσι πριν καλά καλά κρυώσουν τα μικρόφωνα από την εκπομπή της Παρασκευής ανανεώνω το ραδιοφωνικό ραντεβού για την Κυριακή 28 Απριλίου στις 8 το βράδυ. Όποιος/α θέλει να παρακολουθήσει λοιπόν ένα φιλικό αγώνα πινγκ πονγκ με τις παλιές και νέες μουσικές μας ανακαλύψεις, δεν έχει παρά να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

https://www.facebook.com/events/512317195471322/


Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. Θα τα πούμε.

άντε βρες μπομπ

Μετά την όγδοη αρνητική απάντηση, συνέχισα απτόητος, και κάπου πίσω από την Κολοκοτρώνη μπήκα στο ένατο κατάστημα με λαμπάδες και είδη δώρων. Και ξεκίνησε ο παρακάτω διάλογος: 

^_ Καλημέρα! Μήπως έχετε λαμπάδα Μπομπ Σφουγκαράκης;

 - Όχι αλλά γιατί δεν παίρνετε ένα φωτιστικό στρουμφάκι; 

- Γιατί τότε θα χρειαστεί να αγοράσω και γεννήτρια.

- Μα κύριε, μόλις τα φέραμε! 

Έφυγα γελώντας και 2-3 μέρες αργότερα (χωρίς να έχω βρει λαμπάδα ακόμα είναι η πικρή αλήθεια) πάλι στο κέντρο της Αθήνας (τζίφος και η δέκατη προσπάθεια) τράβηξα αυτές τις τρεις καθόλου πασχαλινές φωτογραφίες:

 

 

 

 #

 

Αύριο Παρασκευή 26 Απριλίου το πρωί - όπως άλλωστε συνηθίζω τα τελευταία 2 χρόνια - θα είμαι κατά το σύνηθες στο στούντιο του indieground προσπαθώντας να καταλήξω ποιοι από τους μουσικούς μου συνειρμούς θα βγουν στον αέρα της εκπομπής.

 

Αν κάποιος/α επιθυμεί να ακούσει την προσπάθεια αυτή δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

 

https://www.facebook.com/events/338851072885312/

Ραντεβού αύριο λοιπόν. Θα τα πούμε στις 10:00 το πρωί όπως πάντα.

άντρας και λουλούδια σε δωμάτιο

στα βάθη των Αμπελοκήπων. 

η ακρόασις της καρδίας

Παρόλο που οι τελευταίες Κυριακάτικες βόλτες κρίνονται ως υπερεπιτυχείς και συνοδεύτηκαν από αναπάντεχες (σε ποιότητα και ποσότητα) αποκτήσεις δίσκων, η σημερινή ανάρτηση δεν αφορά κάποια από τις πρόσφατες αγορές. 

Το box set με τα επτάιντσα το είχα αγοράσει προ ετών, - που αλλού αν όχι απ’ το Μοναστηράκι – κι έπειτα από τον αρχικό χαβαλέ, το βόλεψα στο ράφι με τα σαρανταπεντάρια και σχεδόν ξέχασα την ύπαρξή του. Τουλάχιστον μέχρι το προηγούμενο Σάββατο που αναδύθηκε συνειρμικά όταν μαζεμένοι παρέα στο σαλόνι του σπιτιού μου  ακούγαμε Duke Ellington, Thelonious Monk και Miles Davis.

 

Αγνοώντας αν η σειρά δίσκων: "Η ακρόασις της καρδίας" υπήρξε ουδέποτε χρήσιμη σε κάποιο γιατρό, ή αν όντως "Αι μεταβολαί των καρδιακών τόνων, η άγνοια των οποίων αποτελεί συνήθη πηγή διαγνωστικών σφαλμάτων" παραθέτω ένα δυο δείγματα της ηχογράφησης των εκδόσεων «Πυραμίδες» εδώ:

 

Για ενθουσιασμό, έρωτα, έκπληξη, στρες, θυμό και οργή καθώς και τις μεταβολές του χτύπου της καρδιάς που αυτά επιφέρουν, μην περιμένεις να βρεις πληροφορίες, δεν έχει,  αλλά αυτά νομίζω πως τα γνωρίζουμε καλύτερα από μόνοι μας. 

υγ. Αν θέλεις εκμεταλλέυεσαι και το δεύτερο ηχητικό συνειρμό μου και αμέσως μετά ακούς αυτό, επ' ευκαιρία του The Dark Side Of The Moon, που ξαναγόρασα σε picture disc εχθές (RIP: Elvin Storm Thorgerson).

ένα καλό κι ένα κακό νέο

Άκουσα ώρες μουσικής, διάλεξα τραγούδια από πρώτες και δεύτερες πλευρές δίσκων, μετέτρεψα βινύλια σε mp3, έψαξα και βρήκα κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για μερικά από αυτά, πειραματίστηκα επιτυχώς σε μουσικούς συνειρμούς, κατέβασα 1-2 που ορέχτηκα κι έλειπαν από την ψηφιακή μου αρχειοθήκη, αποδελτίωσα φιλμικά αποσπάσματα, έφτιαξα κι ένα μικρό κουίζ (ποιο αγαπημένο τραγούδι έχει «δανειστεί» τα φωνητικά του από ...), φόρτωσα επίσης δυο τρία κομμάτια ως άτυπες αφιερώσεις, συγκεντρώθηκα προκειμένου να αποφύγω τα σαρδάμ και την ανόητη πολυλογία (ει δυνατόν) και πήρα το μετρό για το κέντρο της Αθήνας διερωτούμενος αν έχω κλείσει το μάτι της κουζίνας ή αν θα βρω το σπίτι κάρβουνο.

Ευτυχώς, το τελευταίο βασανιστικό ερώτημα λύθηκε με εξωτερική βοήθεια (ευχαριστώ N) κι έτσι πανήρεμος στο στούντιο του indieground, διασκέδασα  με το παραπάνω (και) το σημερινό επεισόδιο, ενώ νομίζω το εκτίμησαν και όσοι το άκουσαν ζωντανά, οι οποίοι περιέργως για το πρωινό της ώρας ήταν πολλοί και αρκετά ορεξάτοι για κουβέντα.

Αν κάποιος/α  "έχασε" τη ζωντανή μετάδοση (και θέλει) να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη κατά το σύνηθες ευκαιρία για απευθείας ακρόαση:

76th lemon's indieground radio show by Lemonostiftis on Mixcloud

ή την τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου:

 

click pic to download

 To playlist της εκπομπής όπως πάντα στό πρώτο δικό μου σχόλιο.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. Θα τα πούμε.

#

 Storm Elvin Thorgerson : RIP

 Και μιας και αναφέρθηκα στα άλμπουμ που κάποτε ακούγονταν ολόκληρα, (κάποιοι ακόμα τα ακούμε κατ’ αυτόν τοτν τρόπο) πριν δώσουν τη θέση τους στους άυλους τίτλους των ψηφιακών singles  νομίζω αξίζουν δυο συμβολικά κι επιμνημόσυνα λόγια για τον Elvin Storm Thorgerson που έφυγε σήμερα από τη ζωή στα 69 του χρόνια. 

 

Ο βρετανός Storm Thorgerson υπήρξε ο γραφίστας (σχεδιαστής) των εξωφύλλων εκατοντάδων άλμπουμ που έμειναν ορόσημα στην ιστορία της μουσικής (δεν είναι υπερβολή) μεταξύ των οποίων τα περισσότερα των Pink Floyd, του Dark Side Of The Moon συμπεριλαμβανομένου, όπως επίσης και των Led Zeppelin, Black Sabbath, Genesis, Audioslave, Catherine Wheel, 10cc, Anthrax, The Cult, Dream Theatre, Cranberries, The Mars Volta, Muse, Peter Gabriel, Ian Dury, Alan Parsons, Scorpions και πολλών ακόμα άλλων. 

Κύριο μέλος της Hipgnosis μαζί με τον Aubrey Powell. Από το 1974 σαν βοηθός και μετά σαν τρίτος της ομάδας ήταν και ο Peter Christopherson που "χαιρέτησε" το 2010. Ο Thorgerson από το 1983 και μετά έφτιαξε την δική του εταιρεία Storm Studios και από τους τρεις ο μόνος που συνέχισε να σχεδιάζει εξώφυλλα δίσκων.

 Κι αν εδώ παραθέτω 2-3 από τα πιο γνωστα εξώφυλλα σαν αρχή,

εσύ καλύτερα κάνε μια ψηφιακή βόλτα στο site του καλλιτέχνη, να θαυμάσεις μερικά ακόμα πραγματικά έργα τέχνης:

http://www.stormthorgerson.com/

σκέτη διαφήμιση

Αύριο Παρασκευή 19 Απριλίου το πρωί - όπως άλλωστε συνηθίζω τα τελευταία 2 χρόνια - θα είμαι στο στούντιο του indieground προσπαθώντας να καταλήξω ποια από τα 78 προεπιλεγμένα τραγούδια θα βρουν μια θέση στον δίωρο αέρα της εκπομπής.

Αν κάποιος/α επιθυμεί να ακούσει την προσπάθεια αυτή δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

http://www.facebook.com/events/374983222614161/

Ραντεβού αύριο λοιπόν. Θα τα πούμε στις 10:00 το πρωί όπως πάντα.

 #

Μέχρι νεωτέρας μένω με την οργή και το θυμό της χθεσινοβραδυνής ειδησεογραφίας που με κάποιο τρόπο, συλλογικό, οφείλω να τον μετασχηματίσω(-ουμε) σε πράξη πριν πάρει από τη λήθη συγχωροχάρτι.

.

οι Βέλβετ και οι Ντεντ στο Μίντλσεξ

Μιας και τον τελευταίο καιρό - παραδόξως για τέτοια εποχή - διαβάζω αρκετά βιβλία, θα ήθελα να κάνω μια ανάρτηση με μια (ή 2 ή 3) παρατηρήσεις για την κατά τ' άλλα λογοτεχνικά άρτια (κατ' εμέ) μετάφραση του - κλωτσιά στο στομάχι μου - “Middlesex” του Jeffrey Eugenides (Βραβείο Pulitzer 2003). Κι αυτό γιατί θέλω να σταθώ σε μερικά σημεία που αφορούν τη ροκ μουσική/κουλτούρα και δυστυχώς μου χτύπησαν πολύ άσχημα..

Είμαστε λοιπόν στο σημείο που ο πρωταγωνιστής του βιβλίου αναζητώντας τον εαυτό του, ταξιδεύει με ωτοστόπ προς το San Francisco και σχολιάζοντας την κουβέντα που είχε με τον οδηγό του αυτοκινήτου που τον είχε μαζέψει αναφέρει:

 “No one had ever talked to me like this before. I liked it. As we drove on through the yellow country, Scheer told me other interesting things. I learned about Ionesco and the Theater of the Absurd. Also about Andy Warhol and the Velvet Underground. It’s hard to express the excitement such phrases instilled in a kid like me from the cultural sticks.” Excerpt From: Eugenides, Jeffrey. “Middlesex.” Macmillan, 2003-09-16 00:00:00-07:00. iBooks

και η Άννα Παπασταύρου μεταφράζει ως εξής: " ...έμαθα για τον Ιονέσκο και το θέατρο του παραλόγου. Αλλά και για τον Άντι Γουόρχολ και το Βέλβετ Αντεργκράουντ. Είναι δύσκολο να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου… " (εκδ LIBRO, σελ 646).

Η αλήθεια είναι πως στην ουδετεροποίηση των Velvet δεν έδωσα αρχικά - μετριοπαθής καθώς είμαι - μεγάλη σημασία θεωρώντας το τυπογραφικό λαθάκι που πιθανότατα ξέφυγε και από τον διορθωτή. Όμως μερικές σελίδες παρακάτω έτερο μουσικό μαργαριτάρι με έκανε να γουρλώσω περισσότερο τα μάτια μου, με ειλικρινή απορία, αντικρύζοντας (και μάλιστα δις) τη μετάφραση που αφορούσε το όνομα μιας άλλης μπάντας. Έψαξα λοιπόν πάλι και βρήκα το πρωτότυπο κείμενο, στο οποίο λέει:

“... It turned out my new friend, Matt, wasn’t lying about his parents. He was from the Main Line. His father was a divorce lawyer in Philadelphia. Matt was the fourth child, the youngest. Stocky, with a lug’s jaw, a throaty, smoke-roughened voice, he had left home to follow the Grateful Dead the summer before but had never stopped. He sold tie-dyed T-shirts at their concerts, and dope or acid when he could.” Excerpt From: Eugenides, Jeffrey. “Middlesex.” Macmillan, 2003-09-16 00:00:00-07:00. iBooks.

ενώ η μετάφραση δεν αλλάζει το γένος αλλά το ίδιο το όνομα της μπάντας και πηγαίνει ως εξής: "... Χοντροφτιαγμένος, με άγαρμπο σαγόνι, φωνή βαριά, βραχνή απ’ τον καπνό, το είχε σκάσει από το σπίτι του για να ακολουθήσει τους Ντρέντφουλ Ντεντ το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά έκτοτε δεν είχε σταματήσει την περιπλάνηση..."(εκδ LIBRO, σελ 669).

κι έπειτα λίγο παρακάτω ξανά:

"...ο Ματ είχε αποβληθεί από το σχολείο λόγω επιδόσεων, αλλά είχε μυαλό ξυράφι, όταν ήταν να παραθέσει τις ασήμαντες πράξεις των Ντρέντφουλ Ντεντ. Κουβαλούσε τις ημερομηνίες και τις πόλεις της περιοδείας τους στο κεφάλι του." (εκδ LIBRO, σελ 671)

Και για του λόγου το αλήθές:

Τέλος μια τρίτη - μικρότερη - ένσταση που έχω είναι η διαφορά των  tie-dyed T-shirts που πουλούσε ο Ματ (He sold tie-dyed T-shirts at their concerts…) και δεν είναι άλλα από τα ψυχεδελικά ξεβαμμένα t-shirt της ροκ μυθολογίας (κοίτα εδώ) από τα μπατίκ μπλουζάκια της μετάφρασης (...πουλούσε μπατίκ μπλουζάκια στις συναυλίες τους).
H τεχνική του μπατίκ είναι  πάρα πολύ - δε λέω εντελώς για να μη χαρακτηριστώ δυσκοίλιος  - διαφορετική τόσο στον τρόπο δημιουργίας όσο και στο αποτέλεσμα (κοίτα εδώ)

Επουσιώδη θα μου πεις και ίσως συμφωνήσω.

τα 14 μολύβια

"Άνθρωπε του Θεού, μην πας από εκεί", του φώναξε αλλά ήταν η οθόνη του κινηματογράφου και όχι ο χωρόχρονος που εμπόδισε την ένρινη φωνή του άντρα που καθόταν μπροστά μου να φτάσει στα αυτιά του Ντόναλντ Σάδερλαντ. Έτσι, απροειδοποίητος ο κινηματογραφικός ήρωας και η τη γυναίκα του (Τζούλι Κρίστι) εξακολούθησαν να αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους, τα προσωπικούς τους δαίμονες και το κοντοπίθαρο στοιχειό με την όψη της νεκρής τους κόρης στα υπέροχα κινηματογραφημένα στενά της  γοτθικής Βενετίας του Don't Look Now.

Και ο φασαριόζος άντρας της μπροστινής σειράς συνέχισε να στριφογύριζει αμήχανα στις άβολες θέσεις του Αμόρε (το θερινό του περιφερειακού της Ευελπίδων πάνω από την ομώνυμη θεατρική σκηνή, πριν τη θέση αμφοτέρων σφετεριστεί άλλο ένα σουπερμάρκετ ΑΒ) παραμιλώντας μοναχός πότε συμβουλές και πότε σινε κριτικές για τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη Nicolas Roeg.

Το πρόσωπο του δεν το έβλεπα, η προφορά του όμως, θα ορκιζόμουν πως δεν μου ήταν άγνωστη, παρόλα αυτά δε θα μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ τον κάτοχό της.  Αφού βλαστήμησα λιγάκι στο στυλ «Μαγνήτη έχω ρε γαμώτο μου;», τον γείωσα - η ταινία άλλωστε δε σε άφηνε να πάρεις ανάσα (δες την αν δεν την έχεις δει) - και ήταν στο διάλειμμα που ταυτοποίησα τη φωνή με το πρόσωπο.

Ήταν ο πωλητής μολυβιών και στυλό των λεωφορείων. Ο «Κυρίες και κύριοι δε ζητιανεύω, στυλό πουλάω για να ζήσω εγώ και η οικογένειά μου». Τον συναντούσα από τότε που ήμουν πιτσιρίκος (τότε λιμπιζόμουν και το εμπόρευμά του). Για δεκαετίες ολόκληρες, στο πάλαι ποτέ 601, το τρόλεϊ το 13, την αφετηρία της Ακαδημίας, το Σύνταγμα. Τον ηλεκτρικό. Παντού. Και τώρα τον καμάρωνα πραγματικά βλέποντάς (και ακούγοντάς) τον να ψυχαγωγείται αγκαλιά με την τσάντα με την προς πώληση γραφική του ύλη.

Από το παραπάνω περιστατικό πέρασαν πολλά χρόνια στα οποία δε θυμάμαι να τον είχα ξαναδεί. Τον ξαναπέτυχα όμως προχθές στο μετρό. Γερασμένος πολύ, καταβεβλημένος αλλά με την ίδια χαρακτηριστική φωνή διαλαλούσε την πραμάτειά του, τα της κακιάς ώρας μολύβια  του:  τα 7 μισό ευρώ. Αγόρασα δυο επτάδες χωρίς να τα χρειάζομαι, κράτησα ένα και τα υπόλοιπα τα χαρίζω τώρα σε όποιους περνούν από το σπίτι μου. Είμαι σίγουρος πως όσοι δεν τα ...ξεχνάνε φεύγοντας,  τα παίρνουν μόνο για να μη με προσβάλουν.

#

"Ωραίο βιβλίο" είπα στη γυναίκα που διάβαζε στο μετρό, κι εκείνη κάνοντας το δάχτυλό της σελιδοδείκτη το έκλεισε για λίγο, με κοίταξε με την «καλημέρα ενοχλητικέ τύπε» ματιά της, αλλά τελικά μου χαμογέλασε και συμφώνησε λακωνικά. Και εγώ που ντράπηκα που την ενόχλησα, αποφάσισα να μην της πω πως ενώ το «Κουρδιστό Πουλί» το διάβασα το περασμένο καλοκαίρι στην παραλία ήταν μόλις το προηγούμενο βράδυ που συνειδητοποίησα πως οι ήσυχες εικόνες και τα εφιαλτικά τοπία εγκατάλειψης που έφτιαξε στο μυαλό μου η ανάγνωσή του, τα χρησιμοποιοιώ ακόμα, τα μετατρέπω μηχανικά σε σκηνικά κάμποσων μετέπειτα αναγνωσμάτων.