Κάμποσες νέες κυκλοφορίες, καινούριοι δίσκοι του 2015 που άργησα να ανακαλύψω - δε φημίζομαι άλλωστε για τα αντανακλαστικά μου - , καλή διάθεση και νέεοι δίσκοι που έφτασαν ταχυδρομικώς στο σπίτι μου. Ένα μικρό μουσικό ένθετο, μίνι αφιέρωμα στις χαραμισμένες μικροαστικές ζωές και μια έκτακτη διαφοροποίηση από το αρχικό πρόγραμμα λόγω μιας ακόμα - δυστυχώς - νεκρολογίας: εν ώρα εκπομπής πληροφορήθηκα το θάνατο του Paul Kantner των Jefferson Airplane.
Αν κάποιος θέλει να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφημένη streaming της παρουσία :
Φρέσκο σα να κυκλοφόρησε εχθές, θα μπορούσε να είναι το ίδιο επιδραστικό σαν να ήταν το πρώτο single των Smiths που κυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα. Ήταν το 1981 όταν o Colin Vearncombe κυκλοφορούσε το παρθενικό του single.
Πέντε-έξι χρόνια αργότερα μάθαινα κι εγώ τη μουσική του μέσα από τη γαλήνια baroque pop του Wonderful life.
Και τον κατέγραφα σαν ένα ακόμα από εκείνους που έβαλαν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ της μουσικής μου συνείδησης.
Ο Βlack που έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιανουαρίου έπειτα από δεκαήμερο ασυνείδητου
"Χρόνια πολλά μπαμπά, ευχήθηκε χαρούμενη μια φίλη στον πατέρα της στο νησί όταν εκείνος σήκωσε το τηλέφωνο.
Γιατί; τι είναι σήμερα; της απάντησε εκείνος έκπληκτος.
Τα γενέθλιά σου καλέ μπαμπά! Το ξέχασες;
Α, και που να το ξέρω εγώ; διαμαρτυρήθηκε έντονα εκείνος από την άλλη άκρη της γραμμής. Σάμπως μου το θύμισε η μάνα σου; Αυτή φταίει που δεν το θυμήθηκα.
Κάπως έτσι ξεχάστηκα κι εγώ και δεν έσβησα εγκαίρως τα κεράκια για τα εξάχρονα του παρόντος ιστολογίου και φυσικά ολόδική μου η ευθύνη (αφού δε βρέθηκε κανείς να μου το θυμίσει)· μονογονεϊκή οικογένεια γαρ, ετούτη που αποτελούμε εγώ κι αυτό."
Με αυτό το ανέκδοτο ξεκίνησε η κουβέντα μας με τον μπλόγκερ lemonostiftis, μια συζήτηση που επιδιώξαμε λόγω των έκτων γενεθλίων του ιστολογίου του (δέκατα όγδοα μετρημένα σε ανθρώπινα έτη) που βρίσκει τον αρχι(και μόνο)συντάκτη αυτού προβληματισμένο για το μέλλον του πνευματικού του τέκνου. Και συνειδητοποιημένο.
«Στην παρούσα φάση μερικά πράγματα δε χρειάζεται να ειπώνονται πλέον κι άλλα που ενώ θα έπρεπε να γραφούν δε χρειάζεται να …διαβαστούν». Έτσι …μυστηριωδώς (και δήθεν κατά την ταπεινή άποψή μας) μας απάντησε όταν του θέσαμε το ερώτημα για το σπανιότερο των δημοσιεύσεων που επιχειρεί επί του παρόντος blog τον τελευταίο καιρό.
Όταν δε, στη δεύτερη μόλις ερώτηση μας, του θέσαμε τη φήμη που κυκλοφορεί στον κυβερνοχώρο για το έτερο – κρυφό κι εξώγαμο όπως ακούγεται – πνευματικό του τέκνο που πιθανώς του αποσπά την προσοχή και τον χρόνο, αυτός μας κεραυνοβόλησε με ένα βλέμμα περιφρόνησης και αποκαλώντας μας "Βλάκες!" και "Κίτρινους" αποχώρησε στα ενδότερα της σιωπής και της οικίας του και δε δέχτηκε να συνεχίσουμε την συνέντευξή μας.
Σεβόμενοι το οξύθυμο του χαρακτήρα του εμείς, παρότι οργισμένοι, αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε ήρεμα, δίχως καν να προλάβουμε να πιούμε τον καφέ και να φάμε τους κουραμπιέδες που μας κέρασε και να του ευχηθούμε.
η μόνη φωτογραφία που καταφέραμε να τραβήξουμε
Τελικά, έτσι, απουσία εορταστικής συνέντευξης και τούρτας παραθέτουμε μια ντουζίνα αναρτήσεις από την πορεία του lemonostiftis από το 2010 έως σήμερα από τις 50 περίπου όλες κι όλες που νομίζουμε πως αξίζει να διαβάζονται:
21,5 ώρες ύπνου σε ένα εικοσιτετράωρο έδωσαν την απαράιτητη ώθηση στην εκπομπή ετούτου του επεισοδίου που παραλίγο να ματαιωθεί. Και που ξωκείλοντας από το προσχεδιασμένο του ηχόχρωμα κύλησε λίγο καλύτερα από πάρα πολύ καλά στον ψυχεδελικό εκείνο τόνο με τον οποίο πορεύεσαυ εμπύρετος; και χωρίς ασπιρίνες. Ένα επεισόδιο, ο τίτλος του οποίου θα έπρεπε να είναι " Sometimes doctors don't wear white" όπως είπε ένας φίλος.
Αν κάποιος θέλει να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφημένη streaming της παρουσία :
Την ώρα του φαγητού συνήθως δεν ακούγεται κιχ. Οι κουβεντούλες και τα συχνά ακατάληπτα μουρμουρητά σιγούν, και τα τραγούδια σταματούν μάλλον απότομα. Είναι οι αδέξιες κινήσεις των χεριών καθώς χρησιμοποιούν τα μαχαιροπήρουνα που απαιτούν εξ ολοκλήρου την προσοχή όλων, απερίσπαστα συγκεντρωμένη, σε αυτές. Κανείς και καμιά τους δεν θέλει αναποδογυρισμένο το πιάτο του και λεκέδες στα καθαρά του ρούχα.
Τις προάλλες όμως αυτή η συνήθεια, ο νόμος της μεσημεριανής ησυχίας καταπατήθηκε βιαίως. Σαν μικρά παιδιά επαναστάτησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες του γηροκομείου. Μα φαγητό είναι αυτό; έκανε πρώτος ο ημίτυφλος κύριος από την αναπηρική του καρέκλα για να τον επικροτήσουν αμέσως οι δύο ηλικιωμένες κυρίες στο απέναντι τραπέζι· η συμπαθέστατη κοντή με τα αθλητικά παπούτσια και η ψηλότερη φίλη της με το περιποιημένο ταγέρ και τα σκουλαρίκια. Κι από εκεί ξεκίνησε αναταραχή μεγάλη. Η κάθε άρνηση σίτισης ξεσήκωνε αμέσως άλλες δύο. Και μέσα σε όλα ένας μουστακαλής παππούς να ωρύεται:
- Εγώ θέλω ρεβύθια! Τι πάει να πει ότι έχω τη χολή μου και πρέπει να φάω κοτόπουλο με πατάτες; Εγώ θέλω ρεβύθια.
Είδα τη γυναίκα που προ εβδομάδος μου τσιμπολογούσε το μάγουλο (με εκείνον τον τρόπο που θα απολάμβανε ένας μεσήλικας το τρυφερό μάγουλο ενός μωρού) να τρώει ατάραχη το φαγητό της αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα στο χώρο. Κοντά σε αυτήν, ελάχιστοι ήταν όσοι έφαγαν τα ρεβύθια τους αδιαμαρτύρητα· ακόμα λιγότεροι όσοι τα ευχαριστήθηκαν. Οι περισσότεροι την έβγαλαν με αυγό και ψωμοτύρι προσδοκώντας σε ένα καλύτερο δείπνο.
Εμένα μια χαρά μου φάνηκαν πάντως τα ρεβύθια όμως εγώ ήξερα πως αργότερα θα γυρνούσα σπίτι μου.
Τα κατα λέμον έργα και οι ημέρες του David Bowie σε 2,5 ώρες. Οι ευχαριστίες προς όσους/ες μου έκαναν παρέα εχθές στο αποχαιρετιστήριο στον sir David επεισόδιο. Αν κάποιος θέλει να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφημένη streaming της παρουσία :
Ξενυχτισμένος Κυριακή βράδυ αφήνω την πραγματικότητα και βυθίζομαι στην αγκαλιά του Μορφέα με την ειδησεογραφία να επιδεικνύει ως καλύτερο χαρτί της τα εκλογικά αποτελέσματα των εσωκομματικών τριβών της αντιπολίτευσης.
Και ξυπνώ ανύποπτος σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους που δεν περιμένουν κάποιο συγκλονιστικό νέο να τους περιμένει στις οθόνες τους. Φευ. Σηκώνω το τηλέφωνο.
(I can't believe the news today, oh, boy! )
David Bowie 8 Ιανουαρίου 1947 – 10 Ιανουαρίου 2016
Τέσσερις δίσκους μου είχε δώσει (πουλήσει για την ακρίβεια) ο μυστήριος πρώτος γκόμενος της αδελφής μου να ακούσω· Sisters of Mercy, Cramps, το «δύσκολο» ντεμπούτο των Floyd και David Bowie. Τους Sisters τους είχα αφήσει για αργότερα, Cramps και Floyd μελετήθηκαν αργά και διεξοδικά αλλά εκείνη η συλλογή, το ChangesOneBowie του Bowie χτύπησε κατευθείαν κέντρο στην εφηβική μου μούρλα.
Είναι αλήθεια πως το Ashes to Ashes, το είχαμε ιδρώσει ήδη αρκετά στα πάρτυ. Το ίδιο και το Let’s Dance για να μην αναφέρω Cat People (Putting Out Fire) το …περίφημο gasoline. Αλλά εδώ κάτι άλλο συνέβαινε. Κάτι βαθύτερο, διαφορετικό κι ανατριχιαστικό. Ήταν η ώρα που ανακάλυπτες τον εαυτό σου· τις λατρείες, τους φόβους, τις αγωνίες, τις ορέξεις και πάνω απ’ όλα τις μουσικές σου. Τα περισσότερα από εκείνα που θα σε συνόδευαν – δεν το ήξερες τότε – στο υπόλοιπο της ζωής σου. Κι αυτό όπως και να το κάνεις είναι προσωπικά κοσμοϊστορικό.
Από εκεί και πέρα όλα δρομολογήθηκαν εύκολα. Ξανά και ξανά οι εγγραφές στις διάφορες κασετοσυλλογές, ο προσηλυτισμός των συμμαθητών στο σχολείο, το Space Oddity. Oι αφίσες στους τοίχους του εφηβικού μου δωματίου, τα ακουστικά του walkman όταν δεν μπορούσες να εκμεταλλευτείς τη διαπασών, οι μοναξιές μου να λειαίνονται στη θαλπωρή των αυλακιών του τρυφερού Hunky Dory. Όχι πολύ αργότερα, στους πρώτους δίσκους του Μπάουι που αγόρασα – τρυφερός τα ώτα ακόμη– και τους έλειωσα στις συνεχείς κι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις το The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (τον ίδιο καιρό με το Velvet Underground & Nico). Ο μύθος του major Tom και εκείνες οι συζητήσεις για τον βίο και την πολιτεία του, η γενναιότητα του Rock ‘n roll suicide. Η άλλη εκδοχή των πραγμάτων και το Velvet Goldmine. H Christiane F.
Heroes. Πανεπιστημιακός μετανάστης πλέον σε ένα μπαρ στην Πάτρα, πέφτουμε σχεδόν αναίσθητοι σε διαγωνισμούς μπυροποσίας υπό τους ήχους του Pinups, η ανδρόγυνη φιγούρα του Bowie δε σοκάρει πια κανέναν μας, έχουμε εμβολιάσει όχι μόνο τη μουσική αλλά και την εικόνα του στο DNA μας, η βερολινέζικη περίοδος, ο Brian Eno, είναι η ώρα του Low. του Station to Station, και εκείνου του χρωματισμένου φακού επαφής που θα άλλαζε έστω και για ένα βράδυ το χρώμα του ενός μου ματιού.
Outside. Τα σινγκλάκια της νέας του περιόδου που καταφτάνουν από Αγγλία (θενκς Νεκ), τα επόμενα άλμπουμ σε Cd, η άδεια που δεν πήρα στο στρατό και η συναυλία στο γήπεδο της Αλεξάνδρας που έχασα φυλώντας κάποιες από τις παρθενικές μου ώρες σκοπιάς. Earthling. Οι ζωντανές εμφανίσεις που είδα αργότερα σε πάσης λογής ψηφιακά φορμάτ.
Τη μουσική και τα τραγούδια του David Bowie δεν τα άφησα ποτέ πίσω, ποτέ δεν πέρασα περίοδο που να τα μη με συντροφεύουν και να ξεκουράζονται οι δίσκοι του στα ράφια της δισκοθήκης μου. Ίσως γιατί πέρα από την όποια προσωπική ηδονή μου προκαλούν είναι και σημεία αναφοράς της ενότητας της παρέας μας. Βινύλια ξανά στις αργοπορημένες πια κυκλοφορίες του. Το Heathen και το Reality. Και στο ενδιάμεσο με τη συνδρομή του δικτύου οι ανασκαφές στη μουσική του διαδρομή, τις σπάνιες συμμετοχές του, τις διασκευές στα τραγούδια του. Blackstar.
Τέλος εποχής.
Το τηλέφωνο χτυπάει, τα μαθες; με ρωτάει ο Τ. με σπασμένη φωνή. Ήταν και είναι γι αυτόν το ίνδαλμά του. Κι έπειτα ξανά ο Π. έστειλε maiλ: "παιδιά με διέλυσε το νέο σήμερα. λες και τον ήξερα προσωπικά..." έγραφε.
Νομίζω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράψει δυο αποχαιρετιστήρια λόγια για τον δικό του Bowie:
Ένας από τους εκατομμύρια μικρούς επικήδειους, αυτός για τον δικό μου Bowie
Τα ταργούδια που είχαν κολλήσει στο repeat το τελευταίο δεκαπενθήμερο, ένας μικρός φόρος τιμής σε δυο καλλιτέχνες που έφυγαν τις μέρες των γιορτών, αποσπάσματα από δίσκους και συνθέσεις που ξεχώρισα τον τελευταίο καιρό, 1-2 καινούριες ανακαλύψεις. Οι Thee Holy Stranger και η Brigitte Fontaine μαζί με τις ευχές για την καινούρια χρονιά και τις ευχαριστίες προς όσους/ες μου έκαναν παρέα εχθές στο πρώτο επεισόδιο της χρονιάς της μαϊμούς. Αν κάποιος θέλει να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφημένη streaming της παρουσία :
Που λες, περιμένω απαθής στη στάση του λεωφορείου. Μπροστά μου ο πύργος Απόλλων-11 κρύβει τις λιγοστές ακτίνες του ήλιου που καταφέρνουν να τρυπήσουν τα σύννεφα πριν αυτές ανακλαστούν στα παρμπρίζ των φανερά λιγότερων από άλλες Κυριακές αυτοκινήτων που διασχίζουν την Πανόρμου ή απορροφηθούν από τα άυπνα μισόκλειστα μάτια μου.
Η κουρελιασμένη γριά με το μικρό μούσι και την πληγιασμένη φτέρνα – γνώριμη και γραφική φιγούρα της ευρύτερης περιοχής – φορά ως συνήθως την πλαστική σακούλα του σούπερ-μάρκετ για σκούφο και περνά σέρνοντας έναν τεράστιο μπόγο και τη μυρωδιά της εφαπτομενικά κάτω από τη μύτη μου.
Στην οδό Πανόρμου, έξω από το σταθμό του Μετρό, μια παράτυπη πιάτσα ταξί έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια - κόντρα στους περί στάθμευσης νόμους του κώδικα οδικής κυκλοφορίας -. την ύπαρξή της. Δεκάδες ταξιτζήδες φιλόσοφοι με την ανοχή (?) τόσο των υπόλοιπων οδηγών, των πολιτών όσο και της αστυνομίας διπλοπαρκάρουν τις κίτρινες κούρσες τους στενεύοντας και από τα δύο ρεύματα της την λεωφόρο. Στο κυνήγι του επόμενου πελάτη αυτοί, στο κυνήγι της χαμένης ηρεμίας όσοι προσπαθούν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία ή να οδηγήσουν στη φρακαρισμένη οδό.
Προς αυτή την ατέλειωτη σειρά βαριεστημένων λόγω της περιορισμένης μεθεόρτιας κίνησης κατευθύνεται η γηραιά κυρία.
- Παγκράτι, φωνάζει πλησιάζοντας τη.
Ο πρώτος τη σειρά ταξιτζής φανερά ενοχλημένος με την τύχη του, βλαστημάει, βάζει μπρος τη μηχανή και εξαφανίζεται κάνοντας πως δεν την είδε.
Η γριά απτόητη σέρνεται προς τον επόμενο αλλά την ίδια ακριβώς συμπεριφορά δείχνει και ο δεύτερος ενώ ο τρίτος μαρσάρει και τους ακολουθεί πριν καν δεχτεί την κλήση της ηλικιωμένης άστεγης (;) γυναίκας.
Παρακολουθώ τα ταξί να φεύγουν άδεια, το ένα μετά το άλλο, σαν τις κάμπιες που σκορπίζουν από τη σειρά όταν κάποια άγνωστη δύναμη λειώνει την πρώτη. Η Πανόρμου ελευθερωμένη τώρα, τουλάχιστον στο ένα της ρεύμα δείχνει ακόμα πιο έρημη με τη γραφική φιγούρα στο μέσο της.
Τα ταξί που φεύγουν άδεια δεν απομακρύνονται ιδιαίτερα. Με ένα u-turn περνούν στο απέναντι ρεύμα προς κι από εκεί συνωστισμένοι οι επαγγελματίες αυτοκινητιστές κοροϊδεύουν τους επόμενους κατόχους της ειδικής άδειας οδήγησης Επιβατηγού …Δημόσιας Χρήσης (Ε.Δ.Χ.) αυτοκινήτου.
Πρέπει να ήταν ο εικοστός ταξιτζής (κι ενώ προετοιμαζόμουν ψυχολογικά να αναλάβω δράση) που σταμάτησε να παραλάβει την ιδιαίτερη πελάτισσα. Μεσήλικας κι ο ίδιος, κατέβηκε από τη θέση του οδηγού ως όφειλε, και μ’ όλο το σεβασμό ενός ανθρώπου προς έναν άλλον τη βοήθησε να βολέψει το μπόγο της στο πορτ – μπαγκάζ.
