Η ζωή με τα πάνω και τα κάτω της συνεχίζεται, ο γήινος χρόνος μετράει τελικά αδιαλείπτως τον ίδιο ρυθμό για όλους (παρότι ενίοτε μας φαίνεται ότι καμπυλώνεται), ξεθυμαίνοντας επικινδύνως τα ετήσια σημάδια που έβαλες κάποτε για να τον μετράς.
Στις παρυφές της Αθήνας ένα καρότσι γεμάτο κοτοπουλάκια κι ο μικρός που διαλέγει ένα από όλα στο χαρτόκουτο που κρατάει αγκαλιά είναι σχεδόν η μοναδική - παράφωνη ίσως - νότα που με εντάσσει στο κλίμα των ημερών. Πάσχα 2016.
- Το έσκασε το βράδυ να πάει να βρει τους φίλους του, ή κάτι τέτοιο μου είχαν πει οι γονείς μου όταν εξαφανίστηκε από το χαρτόκουτό του το κοτόπουλο του πεντάχρονου εαυτού μου. Ήθελα να τους πιστέψω πολύ και νομίζω πως τα κατάφερα παρόλο που κατά βάθος ήξερα πως το 'χαν κάνει μια δυο χαψιές οι γάτες της γειτονιάς.
"Μια μέρα πηγαίναμε από το Μοζίρ ατο Καλινκοβίτσι…
Ξέρετε τι βλέπαμε στο δρόμο; Μικρούς κρυστάλλους που έλαμπαν στον ήλιο! Βρίσκονταν στην άκρη του δρόμου και λαμπύριζαν σ΄ όλη τη διαδρομή. Το σχολιάσαμε. Όλοι μας είχαμε παρατηρήσει στα χωριά που δουλεύαμε τα καψίματα στα φύλλα των δέντρων – ειδικά στα φύλλα των κερασιών όταν μαζεύαμε αγγούρια και ντομάτες από τους κήπους βλέπαμε πως τα φύλλα τους ήταν γεμάτα μαύρες τρυπίτσες. Δυσανασχετούσαμε βέβαια, αλλά στο τέλος τα τρώγαμε.
Πήγα στο Τσέρνομπιλ όχι γιατί με υποχρέωσαν, αλλά ως εθελοντής. Τις πρώτες ημέρες κανείς δεν αδιαφορούσε για τα γεγονότα. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός κι όλοι είχαν βαρεθεί να ακούνε για το ατύχημα. Ξέρετε γιατί; γιατί είχαν ακούσει τόσο πολλά. Θα αναρωτιέστε γιατί πήγα στο Τσέρνομπιλ. Για τα μετάλλια; Για τα λεφτά; Ανοησίες!
Δεν τα χρειαζόμουν όλα αυτά. Είχα δικό μου διαμέρισμα, αυτοκίνητο και εξοχικό… γιατί πήγα λοιπόν; Στην πραγματικότητα πήγα γιατί θεώρησα πως ήταν μια δουλειά για αληθινούς άντρες. Οι αληθινοί άντρες φαίνονται στις επικίνδυνες αποστολές. Οι υπόλοιποι; Αφήστε τους να κρύβονται κάτω από τη φούστα της μαμάς τους. Η γυναίκα του ενός γεννούσε, ο άλλος είχε μικρά παιδιά. Ο τρίτος είχε, λέει, γαστρίτιδα… είναι άντρες αυτοί; - σκεφτόμουν. Τους μουτζώσαμε λοιπόν και φύγαμε σαν αληθινοί άντρες…
Όταν επέστρεψα σπίτι μου, πέταξα όλα τα ρούχα που φορούσα στο Τσέρνομπιλ στα σκουπίδια. Κράτησα μόνο το δίκοχο και το χάρισα στον γιό μου. το ήθελε τόσο πολύ! Το φορούσε μέρα νύχτα. Δυο χρόνια αργότερα οι γιατροί του διέγνωσαν όγκο στον εγκέφαλο του. Μπορείτε να μαντέψετε τα υπόλοιπα. Δε θέλω να μιλήσω άλλο."
Οι συγγενείς εκείνων που δούλεψαν πάνω στην οροφή του αντιδραστήρα, οι γέροι και οι γριές που αρνήθηκαν να φύγουν, οι εκκαθαριστές, οι επιστήμονες που σήμαναν τον συναγερμό και αγνοήθηκαν, οι γείτονες που αρνήθηκαν τη φιλοξενία στους μολυσμένους, οι στρατιώτες που μετάνιωσαν αργά τον αρχικό τους ενθουσιασμό, οι κρατικοί υπάλληλοι, όσοι ένιωσαν την ελευθερία τους μέσα στον ηρωισμό τους, οι εκατοντάδες που επέστρεψαν νωίτερα στα σπίτια τους,οι γιατροί που έδιναν το οκ για την κατανάλωση των τροφίμων δίχως να τα εξετάσουν, εκείνοι που υπάκουσαν τυφλά στις οδηγίες του κόμματος, οι πλιατσικολόγοι, οι γυναίκες που γέννησαν νεκρά παιδιά ή δύσμορφα, οι μοναχικοί που κλείστηκαν σε άσυλα μιλούν. Εκατοντάδες συνεντεύξεις δίνονται και αργότερα απομαγνητοφωνούνται – κάποιες ολόκληρες και κάποιες αποσπασματικά – και καταγράφονται από την Ουκρανή Σβετλάνα Αλεξίεβιτς ως ένα συγκλονιστικό χρονικό της πραγματικής δυστοπίας του ρώσικου 1986 έτσι όπως τη βίωσαν οι φτωχοί Λευκορώσοι.
[στον Β παγκόσμιο πόλεμο σκοτώθηκε ένας στους τέσσερις Λευκορώσους· σήμερα ένας στους πέντε ζει σε μολυσμένη περιοχή. Αυτό μεταφράζεται σε 2.100.000 ανθρώπους εκ των οποίων οι 700.000 παιδιά. Η ραδιενέργεια κατέχει την πρώτη αιτία θνησιμότητας στη χώρα. Στις επαρχίες Γκόμιελ και Μόγκιλεφ οι οποίες δέχτηκαν τη μεγαλύτερη ραδιενέργεια, το ποσοστό θνησιμότητας υπερβαίνει το ποσοστό γεννητικότητας κατά 20%. Τη στιγμή της καταστροφής απελευθερώθηκαν 50.000.000 ραδιονουκλίδια στην ατμόσφαιρα, εκ των οποίων το 70% κατακάθισε στη Λευκορωσία. Ως προς το Καίσιο 137, το 23% της χώρας έχει μολυνθεί από μια ποσότητα ραδιενεργών νουκλιδίων που ξεπερνά τα 37.000.000.000 μπεκερέλ ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η συνολική έκταση που έχει τεθεί οριστικά εκτός καλλιέργειας είναι 5.000.000 στρέμματα ενώ στο 24% των δασών απαγορεύεται η είσοδος. Στα γεωγραφικά όρια της Λευκορωσίας δεν υπάρχει ούτε ένας πυρηνικός σταθμός.]
Το Τσέρνομπιλ, ένα βιβλίο που ανήκει στο είδος της τεκμηριωτικής πεζογραφίας, κυκλοφόρησε το 1996, δέκα χρόνια μόλις μετά τα τραγικά συμβάντα και πέρυσι τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
#
Αθήνα, Απρίλης 1986. Ο θείος Γιώργος, Θεός σχωρέστον καθισμένος στην αυλή του σπιτιού τρώει κεράσια. Είναι ευτυχής, λάμπει το πρόσωπό του που τα βρίσκει τόσο φθηνά στη λαϊκή αγορά. Αγοράζει σακούλες ολόκληρες μιας και κανείς άλλος δεν τα ακουμπάει. Οι κερασιές της Βόρειας Ελλάδας - απ' ότι λένε οι ειδήσεις - είναι από τα δέντρα που επηρρεάστηκαν περισσότερο από το ραδιενεργό νέφος που έφτασε στην χώρα.
Ο Tom Ripley συνεχίζει ανενόχλητος τις βόλτες του στο κεφάλι μου, δίσκοι στοιβάζονται σωρηδόν σε κάθε ελεύθερη γωνιά του σπιτιού μου την ίδια ώρα που ο Prince εγκαταλείπει απροειδοποίητα τα εγκόσμια. Μια μέρα μετά την τεσσαρακοστή ένατη επέτειο της ..."επαναστάσεως" το 198ο επεισόδιο της εκπομπής ολοκληρώνεται κι αν τυχόν έχασες το προηγούμενο επεισόδιο ή θέλεις να το ξανακούσεις μπορείς να το εντοπίσεις στη δεύτερη πλέον ζωή του εδώ:
ή να το αποκτήσεις σε mp3 φορματ:
click pic to download
γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
Coctails
- Far East
Sinead
o'connor - Cain's mother,a lullaby
Prince
- PurpleRain
Woods -
Feather Man
Flunk -
Personal Stereo
R.E.M. -
Man on the Moon
And Also
the Trees - The man who ran away
Σταύρος Ξαρχάκος - Shadows on love (Skies stin agapi)
Portishead
– Over
Warsaw -
They Walked in Line
Elektricni
orgazam - Being For The Benefit Of Mr. Kite
Берген
Кремер - Гроза
BEAK - Couple
In A Hole [OST Sampler]
2L8 -
The Answer - Post Human
PJ
Harvey - The Ministry Of Defence
Savage
Republic - O Andonis
Georges
Moustaki – Andréa
The
Monochrome Set - The Jet Set Junta
TheBabyFlies
- Rain
Raining
Pleasure - Bijoux
The
Limiñanas feat. Peter Hook - Garden of Love
The
Flaming Lips - Lightning Strikes the Postman
The
Beatles - Things We Said Today
Them
(ft. Van Morrison) - Richard Cory
Thee
Holy Strangers - (You 're not) A stranger to me
«Θα το μετανιώσεις άσχημα αν δεν πας lem», είπα στον κακοδιάθετο εαυτό μου σε μια από τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας. «Μα θέλω να κάτσω σπίτι και να οικτίρω τον εαυτό μου που ….», απάντησα αλλά δεν έπεισα κανένα μας πως αυτό ήταν που πράγματι ήθελα να κάνω.
«ΘΑ ΠΑΣ!» μου είπα. «Δεν έχει μα και μου…»
Σε κάτι τέτοιες διαφωνίες συνήθως υποκύπτω κι έτσι, έστω και το πρωινό της τελευταίας ημέρας, ξέκλεψα χρόνο από τις δεκάδες, διόλου ασήμαντες δουλειές που μου είχα φορτώσει εν είδη εργασιοθεραπείας (και τις οποίες αμελούσα εσκεμμένα από καιρό) και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης.
Δύο εισιτήρια για τους Ought μου δίνετε; απευθύνθηκα ευγενέστατα στην ταμία του πάνω ορόφου κι εκείνη δεν μου τα αρνήθηκε.
Ought (φωτ. Νεκ)
Έτσι λίγες ώρες αργότερα, Τρίτη βράδυ, με τις 2 χαζο-αποδείξεις αντί εισιτηρίων στα χέρια βρέθηκα με τον Ν. στο Αν Club. Για τη συναυλία των Ought ως όφειλα.
Στον αραιό ακόμα κόσμο του Αν, αρχικά μας συστήθηκαν οι εγχώριοι The Cave Children. Τουλάχιστον σε εμένα που σαν όνομα μπορεί να τους γνώριζα, δεν θυμάμαι όμως αν είχα ξανακούσει συνειδητά μέχρι εχθές δείγματα των ηχογραφήσεών τους.
οι Cave Children (φωτ. Νεκ)
Ποπ – με την ευρεία έννοια - ψυχεδέλεια είναι ο στόχος προς τον οποίο κινείται η μπάντα. Και εν μέρει πιστεύω τον πετυχαίνουν. Εκείνο το SydBarrett-ικό τραγούδι (μη με ρωτάς για τίτλο, δεν το έχω αποκρυπτογραφήσει ακόμα) για παράδειγμα, με έβαλε έστω και στιγμιαία 100% μέσα στο όχημά τους. Όμορφες μελωδίες, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η εκφορά των φωνητικών στα θετικά· τους στίχους δεν κατάφερα να τους διακρίνω, μιας κι ο ήχος του Αν ήταν ο παραδοσιακός ήχος του Αν. Η μάλλον άχαρη σκηνική τους παρουσία και κάποια χαρντ ροκ/progressive περάσματα που έκαναν στα αρνητικά. Τουλάχιστον για τα τελευταία πιθανολογώ πως χρειάζεται μια κάποια άλλη προσέγγιση από το ίδιο το συγκρότημα: να μην ακούγονται για παράδειγμα σαν μπάντα που διασκευάζει Deep Purple τις στιγμές που (εικάζω πως) επιδιώκουν τον baroque pop, βαρύ κι ασήκωτο ψυχεδελικό ήχο των πάλαι ποτέ Vanilla Fudge. Το άλμπουμ τους με διαβεβαίωσαν όσοι παρευρισκόμενοι το είχαν ακούσει είναι πάρα πολύ καλό οπότε το βάζω κι εγώ στο want list μου.
Απελευθερωμένος από την υποχρέωση της φωτογράφησης (χάλασε η φωτογραφική μου μηχανή προ εβδομάδος· ήταν που ήταν δανεική έγινε και αγύριστη) .
οι Ought επί τω έργω (φωτ. Νεκ)
Μεγάλη μπάντα οι Ought! Χαρισματικός ο frontman τους o Tim Darcy Το οποίο δεν θα έλεγε και τίποτα από μόνο του αν δεν είχαν και στις αποσκευές τους και σπουδαία τραγούδια. Post punk στα καλύτερά του. Για να μιλήσουμε λίγο με στερεότυπα (τα οποία ενίοτε βοηθούν τα μάλα στη καταγραφή μιας συναυλιακής εξόδου) τα πνεύματα τόσο του Tom Verlaine και των λοιπών Television όσο και του Mark E. Smith (The Fall) ήταν πανταχού παρόντα εχθές το βράδυ.
Κατοικοέδρευαν στο μυαλό των Ought, ξεχείλιζαν σαν λέξεις από το στόμα του ψιλόλιγνου Tim που παλλόταν σαν άλλος David Byrne, δονούσαν το μπάσο του Ben και τα τύμπανα του αλλόκοτα χαρούμενου Tim· κι έπειτα σε έναν συναρπαστικό σφιχτό εναγκαλισμό με την οξύνοια της μουσικής της ίδιας της μπάντας ξεχύνονταν προς όσους από εμάς γεμίσαμε τα 2/3 του Αν.
Οught (φωτ. Νεκ.)
Ήμασταν πολλοί (σχεδόν όλοι γνωστοί) που απολαύσαμε τον απόλυτο post punk ήχο των Ought, όχι όσοι περίμενα όμως· λιγότεροι. Στο setlist το Pleasant Heart ήταν εκεί, το ίδιο φυσικά και το New Calm όπως και τα Men for miles, Beautiful blue sky, The weather song.
το setlist (φωτ. Μιχάλης Κουρής)
Τη φανέλα μπορεί να μην την ίδρωσα αλλά έμεινα 100% ικανοποιημένος από το χθεσινό λάιβ· μπορώ να πω με σιγουριά πως μια δυο φορές ξεχάστηκα εντελώς (κι αυτό είναι κατόρθωμα τη σήμερον) από την εκτός συναυλιακού χώρου καθημερινότητα μου, την κούραση που με βαραίνει, το 2016, ακόμα και την ηλικία μου.
Λίγο πριν φύγω αγόρασα και το τελευταίο τους 10 ιντσο σινγκλ από το μάλλον φτωχό merchandise τους.
υγ. Ελλείψει οπτικοκουστικού υλικού, θα μπορούσες να τσεκάρεις μια παλιότερη studio/live εμφάνισή τους εδώ:
Αν τυχόν έχασες το προηγούμενο επεισόδιο ή θέλεις να το ξανακούσεις μπορείς να το εντοπίσεις στη δεύτερη πλέον ζωή του εδώ:
ή να το αποκτήσει σε mp3 φορματ:
click pic to download
γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
Αρνάκια – Ο Δύτης τα’ Ουρανού
And Also the Trees - Your Guess
Violent Femmes - Do you really want to hurt me
Pram - In Dreams You Too Can Fly
Big Brother & the Holding Company - All Is Loneliness
Biff Bang Pow! - Hug Me Honey
Hangman's Beautiful Daughters - Love Is Blue
Alvarius B. - Funny Thing Is
The Mamas & The Papas - Glad To Be Unhappy
The Invisible Hands - The Same
The Coral-White Bird
Genesis - That's Me
Magic Castles - Rebecca's World
Jacob Faurholt - Two moons
Delaney & Bonnie- Groupie [aka Superstar]
Parquet Courts - Human Performance
The Feelies - Crazy Rhythms
WAR feat Eric Burdon - Paint It Black
The Rolling Stones - Mother's Little Helper
Ben Watt - Lucky One
Mulatu Astatqe - Mulatu Astatqe - Yekermo Sew
Woods - Sun City Creeps
Birthday Kicks - Run Right Now
The Fall - Smile
υγ. εκ των υστέρων αφιερώνεται το επεισόδιο στον Κοκαοφωνίξ, κατ' απαίτηση του οποίου ανέβηκε στην παρούσα ανάρτηση με μικρότερη καθυστέρηση απ' όση του επιφύλασσαν ένας σωρός άχαροι λόγοι (της Άνοιξης δυστυχώς μη συμπεριλαμβανομένης)
Ήταν περίεργο επεισόδιο αυτό της προηγούμενης Παρασκευής. Παρότι θα μπορούσα να πω πως ήμουν μάλλον αλλού κατά τη διάρκεια της ζωντανής του μετάδοσης και δεν έφυγα τυλιγμένος με εκείνη τη γαλήνια αίσθηση ικανοποίησης με την οποία συνήθως εγκαταλείπω το στούντιο - αντιθέτως! - ο αντίκτυπός του (impact κατά το δοκούν) ήταν αντιστρόφως ανάλογος. Εξακολουθώντας να είμαι πτοημένος από την καθημερινοτητα ή ίσως και οργισμένος από αυτήν, παρακολούθησα τη ροή των μετακροάσεων, τα σχόλια, αλλά και κάποια αναπάντεχα ψηφιακά χτυπήματα στην πλάτη τύπου "well done mate" από αμερικάνους καλλιτέχνες και μουσικούς δημοσιογράφους μεγάλου μουσικού site της γηραιάς Αλβιώνος να φτάνουν σε εμένα. Άλλους καιρούς φορές θα χοροπηδούσα από τη χαρά μου. Περίεργο.
Αν τυχόν έχασες το προηγούμενο επεισόδιο ή θέλεις να το ξανακούσεις μπορείς να το εντοπίσεις στη δεύτερη πλέον ζωή του εδώ:
ή να το αποκτήσει σε mp3 φορματ:
click pic to download
γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
Tom Waits - Russian Dance
Speed the Plough – Veszprem
Dan Stewart - La Pasionaria
Alvarius B. - God Only Be Without You
A Sunny Day in Glasgow - Dedicate Your Love to Silence, Talk About the Loss (Sentimental Ghosts)
Shriekback – This Big Hush
The 1975 – Paris
Luke Temple - Love Won't Receive
Erfolg – Seelenfestival
The Chap - Sacco and Vanzetti
Electrelane - Those Pockets Are People
Electrelane - Partisan
Black Mountain – Constellations
The Jesus and Mary Chain - April Skies
The Callas - It's Sunday I'm Bleeding
Neil Diamond - Girl, You'll Be A Woman Soon
Sun City Girls – Dreamland
Sonic Youth - Turquoise Boy
Ezra Furman - I Wanna Destroy Myself
The Velvet Underground - Venus In Furs [acetate 1966 version]
Και να πεις πως δεν τους πόναγα? Και φαγητά τους έδωσα και πόσα ρούχα. Αλλά αυτοί δεν έχουν το θεό τους. Ήρθαν στη χώρα μας και τα κατέστρεψαν όλα, όπου πας τους βλέπεις, στους δρόμους, στα παγκάκια, στα σουπερμάρκετ, στις στάσεις των λεωφορείων που περιμένω τόση ώρα το δρομολόγιο. Μα που είναι κι αυτό το 036; Με τις μπούρκες και τα τσαντόρ και τα κουτσούβελα που σέρνουν...
Ένα ξέμπαρκο μποφώρ φύσηξε για μερικά δευτερόλεπτα και η ομιλούσα γυναίκα επικεντρώθηκε στην περιποίηση της γοτθικής της κόμμωσης· ο αλά Siouxsie υψηλός κυματισμός στη κορυφή του κεφαλιού της έγειρε στυλιστικά επικίνδυνα πάνω στον κοντοκουρεμένο αριστερό της κρόταφο. Το ίδιο και το διχτυωτό μπολερό της. Έσαξε επιμελώς τα κρόσσια του πάνω στο δερμάτινο παντελόνι της και συνέχισε απτόητη από την εχθρική μου ματιά.
… και μας ληστεύουν, και μας κλέβουν, και κουβαλούν ένα σωρό αρρώστιες, και πιάνουν και τις θέσεις στη στάση και δεν σηκώνονται με τα κωλοπράγματά τους. Κι αυτοί κι οι μαύροι κι οι άλλοι οι Αλβανοί, που δήθεν είναι από τα Γιάννενα, και εμείς πρέπει να τους μιλάμε με το σεις και με το σας να μην μας πούνε ρατσιστές. Ρατσίστρια δεν ήμουν ποτέ, αυτοί με έκαναν από την ώρα που πάτησαν το πόδι τους στη χώρα. Τη δική μας χώρα...
Όταν συνειδητοποίησα πως μια ματιά, όσο εχθρική κι αν είναι ή ένας οργισμένος ξερόβηχας δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα ανέλαβα δράση ενεργό.
Επιτυχώς.
Από μια ντουζίνα Έλληνες που περίμεναν στη στάση δίπλα της δεν βρέθηκε κάποιος μέχρι εκείνη την ώρα να της διακόψει τον εμπρηστικό ειρμό. Δεν την επικρότησε κανείς αλλά μήτε ένας δεν υπερασπίστηκε και τη Σύρια που με κατεβασμένα μάτια δίπλα στην κόρη της έκανε πως κοιτάζει τα μπαγκάζια που περικύκλωναν τα πόδια τους στο παγκάκι της στάσης. Μια Αλβανίδα μόνο σηκώθηκε και πρόσφερε τη θέση της στη φωνασκούσα. «Κουρασμένοι άνθρωποι είναι κι αυτοί», της είπε.
Ανέβηκα στο λεωφορείο και κοίταξα έξω. Μια κοπέλα μου χαμογέλασε και με σφιγμένη γροθιά ύψωσε προς τα μένα τον αντίχειρά της.
Οι Αλβανοί είναι ξαδέλφια μας, στην ίδια γειτονιά του κόσμου δε μεγαλώσαμε; σκέφτηκε φωναχτά ένας παππούς από τη δίπλα θέση, Τι τους πιάνει μερικούς;
Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή κι αυτός ίσως πρέπει να είμαι εγώ ή εσύ. Κυριακή 3 Απριλίου στο δρόμο για το σπίτι μου, που πλέον απέχει κάπου 400 μέτρα από τον ξενώνα φιλοξενίας προσφύγων που μόλις άνοιξε.
υγ. Πίσω στο σπίτι, θμήθηκα κι αυτό το βιντεάκι της ActionAid, με ένα κοινωνιολογικό πείραμα όχι πολύ διαφορετικού σεναρίου από το παραπάνω γεγονός.
