Μάζεψαν τις βαλίτσες τους, πακέταραν τα όργανά τους κι έπειτα ο καθένας κλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματός του. Οι τρεις άντρες συναντήθηκαν έξω από την πυλωτή της πολυκατοικίας της Αγκούζα στο Κάιρο και πιθανότατα να σταμάτησαν το πρώτο διερχόμενο ταξί που είδαν μπροστά τους. Στο αεροδρόμιο, είπε στον ταξιτζή εκείνος που έκατσε στο μπροστινό κάθισμα.
Λίγες ώρες αργότερα οι Dwarfs of East Aguza βρίσκονταν στην Αθήνα, στη μικρή αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
Στη μάλλον free jazz με αραβικά στοιχεία αυτοσχεδιαστική εμφάνιση του, ο κ. Alan Bishop με τους δύο συνένοικους και μουσικούς του συνοδοιπόρους (τον Sam Shalabi στην ηλεκτακουστική και τον Maurice Louca στα πλήκτρα ) διέψευσε εντελώς τις προσδοκίες μου για ένα συναρπαστικό και πολλά υποσχόμενο μουσικό συμβάν.
Δέν είναι πως περίμενα να ακούσω τίποτα από το μουσικό του παρελθόν, τόσο το μακρινό με τους Sun City Girls όσο και εκείνο το εγγύτερο των Invisible Hands, αλλά να: ένα ταξίμι αρχικά αλλά και κάποια περάσματα στο hammond στη συνέχεια παρότι ήχησαν ευχάριστα στ' αυτιά μου δεν ήταν αρκετά για να με κρατήσουν ενεργό ως ακροατή που αν μη τι άλλο απροετοίμαστος δεν είχε βρεθεί εκεί.
Όταν έφτασα σπίτι κρατούσα το καινούριο βινύλιο του Κ.Β. στο χέρι και ήταν αυτό και τα δυο σουβλάκια που φάγαμε στη Φωκίωνος Νέγρη ό,τι άφησε στη μνήμη η βραδιά.
Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου