8 χρόνια Lemonostiftis

8 χρόνια Lemonostiftis! Πώς είσαι; Εύχομαι όλα καλά!

Καταρχάς να σε ευχαριστήσω που μου το θύμησες. Τα γενέθλια του μπλογκ δε θα μου πέρναγαν καν – είναι η αλήθεια από το μυαλό. Καλά είμαι. Στα λογικά πλαίσια που με αφήνουν πότε η χειμερινή δυσθυμία (κατάθλιψη δεν τη λες ακόμα) που με πιάνει τέτοιες εποχές και την οποία έχω αρχίσει να αποδέχομαι μεγαλώνοντας ως κατάσταση και πότε ένα παλιότερο θεματάκι υγείας το οποίο επανεμφανίστηκε και μου θυμίζει ένα είδος πόνου που είχα ξεχάσει. Καλά είμαι όμως, αυτή είναι η απάντησή μου. Και δεν εξωραΐζω την απάντησή μου, ούτε υπεκφεύγω εξυπνακίζοντας με το «Έχω υπάρξει και καλύτερα» που συνήθιζα παλαιότερα. 

Το μπλογκ, όπως θα έχεις δει εδώ και πολύ καιρό δεν το φροντίζω. Δεν είναι ότι με κούρασε το αναρτείν, ούτε ότι βαρέθηκα να συντάσσω με λέξεις τις λίστες που φτιάχνω στο μυαλό και τα τυχαία ψυχανεμίσματά μου. Ούτε η απόλυτη πίστη - για να μην πω βεβαιότητα - πως η πλατφόρμα του blogger είναι νεκρή εδώ και καιρό (μολονότι τα στατιστικά δείχνουν πως παραδόξως υπάρχει ακόμα επισκεψιμότητα). Δεν είναι ούτε πως με κέρδισε το Facebook και απέχω. 

Η αιτία της διάστασης στην οποία έχει βρεθεί η σχέση μου με το ιστολόγιο – πέρα από λοιπές προφάσεις – είναι η έλλειψη πλέον εκείνης της ανωνυμίας που μου επέτρεπε – ή ένοιωθα πως μου επέτρεπε –να εκτίθεμαι ελεύθερα, να γράφω σκέψεις και συναισθήματα ή ό,τι άλλο, έχοντας να αντιμετωπίσω μόνο πιθανά σχόλια αναγνωστών και όχι τα δια ζώσης βλέμματα και ερωτήσεις την επόμενη ημέρα. Αυτό με έκανε να κλειστώ …λιγάκι παραπάνω στον εαυτό μου. Κι έτσι όπως κάποτε παραπονιόμουν εδώ μέσα πως είχα χάσει τον προφορικό μου λόγο, έτσι πλέον πιστεύω – χωρίς να παραπονιέμαι όμως – πως χάνω πλέον και τον γραπτό.

Αυτά τα ολίγα ως απάντηση στην ερώτησή σου, η οποία είμαι 100% σίγουρος πως δεν ήταν τυπική, και γι αυτό την απάντησα εκτενέστερα απ’ ότι ίσως έπρεπε. 

Ευχαριστώ Αμπζ.