ἀνταπόκριση ἀπό το '70 : το Γαϊτανάκι

-"Παιδιά σε λίγο φεύγουμε, μη τυχόν και δεν είσαστε έτοιμοι". Είναι Σάββατο απόγευμα του Φεβρουαρίου, και έχουμε να πάμε θέατρο. Η αδελφή μου ήταν πρωινή στο σχολείο - εγώ πάω ακόμα νήπιο οπότε σήμερα δεν είχα - γύρισε, φάγαμε μαζί στης γιαγιάς, κοιμηθήκαμε και τώρα απόγευμα ετοιμαζόμαστε. Έχουμε να πάμε θέατρο στο Γαϊτανάκι.

Ο μπαμπάς μάς πηγαίνει συνέχεια θέατρο, έμενα δε μου αρέσει όμως και τόσο πολύ. Μου αρέσει πιο πολύ το σινεμά. Δε με πάνε όμως γιατί δεν υπάρχουν πολλά ελληνικά έργα και στα ξένα πρέπει να μου διαβάζουν τα γράμματα και ενοχλούμε τους γύρω. Την τελευταία φορά μας έκανε παρατήρηση μέχρι και …η αδελφή μου. Θέατρο όμως πάμε πολύ, τελευταία είχαμε δει και τον Οδυσσεβάχ και το Μορμόλη, καλό ήταν.

Το γαϊτανάκι το διάλεξε φυσικά ο μπαμπάς γιατί κάπου άκουσε ότι το ‘χει γράψει το τραγούδι ο Κηλαϊδόνης και τον Κηλαϊδόνη ο μπαμπάς τον λατρεύει. Έχουμε όλες τις κασσέτες και τα "Απλά μαθήματα..." και εκείνη με το "Ντροπή τέτοιο παιδί". Και το έργο το έχει φτιάξει η κυρία Σαρρή, ο μπαμπάς την ξέρει την κυρία Ζωρζ, μας χαρίζει πάντα και βιβλία της, στην αδελφή μου δηλαδή αφού εγώ δεν ξέρω ακόμα να διαβάζω.

Στο έργο ο γεροΝικόλας τελικά τα κατάφερε. Παράτησε τα βιβλία του και με τη βοήθεια του γιατρού Ξανανιώνη, έκανε το τραγούδι των μικρών κοριτσιών αλήθεια. Έπεισε όλα τα παιδιά του κόσμου εκείνη τη μέρα της άνοιξης να πιαστούν χέρι και να φέρουν την ειρήνη. Ο μπαμπάς δεν ξέρω αν πέρασε καλά, εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας. Ειδικά στο τέλος που τα παιδιά πρέπει να σηκωθούμε και να τραγουδάμε πιασμένα χέρι. Στην αρχή δεν θέλαμε να πάμε, ούτε εγώ ούτε η αδελφή μου, εγώ ντρεπόμουν αλλά ο μπαμπάς επέμενε. "Θα πάτε έστω και με το ζόρι" είπε για να συνεχίσει: "κοιτάξτε, πηγαίνατε σαν όλα τα παιδάκια". Και πήγαμε, και είχε δίκιο και μετά δεν κατεβαίναμε γιατί ήταν πάρα πολύ όμορφα. Πρέπει να είπαμε το "αν όλα τα παιδιά της γης πιασμένα χέρι-χέρι" πάνω από 100 φορές . "Ο κύκλος θα γινόταν πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ", ο κύκλος είχε γίνει τεράστιος, από τη μια κρατούσα το χέρι της αδελφής μου αλλά μετά χαθήκαμε αφού όλο και αλλά παιδιά έρχονταν και πιανοντουσαν μαζί μας. Δε χωραγαμε στη σκηνή πια. Ο κύκλος κατέβαινε κάτω από τη σκηνή και έκανε πολλά ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα καθίσματα μέχρι πίσω τις πόρτες που είχαμε μπει. Οι μεγάλοι γελούσαν μαζί μας και ‘μείς τραγουδαγαμε όλο και πιο δυνατά. Ήταν από τις μέρες που μου άρεσαν πιο πολύ και είχα περάσει πιο καλά.

Είδατε που δε θέλατε να σηκωθείτε? είπε ο μπαμπάς. Και εμείς τον παρακαλέσαμε να μας πάει ξανά στο γαϊτανάκι την άλλη εβδομάδα. Κι αυτός είπε να πάμε σε ένα άλλο έργο το ερχόμενο Σάββατο αλλά εμείς είπαμε «έλα, έλα, έλα σε παρακαλούμε» αρκετές φορές και μας ξαναπήγε. Και ξανασηκωθήκαμε και ξέραμε όλα τα λόγια, όχι μόνο του τραγουδιού και έγινε πάλι ο ίδιος χαμός. Και μας αγόρασε και το δισκάκι, να το ακούμε στο πικάπ της θείου Γιώργου γιατί εμείς δεν έχουμε.

Να’το. Στι πικάπ του θείου Γιώργου. Άμα θες να το ακούσεις και εσύ πάτα ΕΔΩ .

...κάπου στην Αθήνα

Δε χρειάζεται. Εσύ έχεις ήδη πληρώσει και με το παραπάνω. Εμείς θα έπρεπε να ανταποδώσουμε με κάποιο τρόπο που πήρες πάνω σου τις αμαρτίες μας,
και όπως φάνηκε ήτανε βαριές.
Σ'ευχαριστούμε.
Οι συμπολίτες σου....

το μουσικό απόγευμα

-->

Το διαφημιστικό έντυπο του dj haqq

Την 24η Φεβρουαρίου, ημέρα Τετάρτη και ώρα 9:15 μμ σας προσκαλούμε να παραβρεθείτε στη μουσική εκδήλωση που διοργανώνει το Θέατρο Συνεργείο επί της οδού Κολωνού 31 εις το Μεταξουργείο. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει με το μουσικό απόγευμα του “dj” haqq, το οποίο θα περιλαμβάνει ανεξάρτητες μουσικές στις οποίες αρεσκόμαστε. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ζωντανή εκτέλεσις τραγουδιών υπό των «Παράξενων Ημερών».

Η είσοδος κοστίζει 12 ευρώ και στην καταβληθείσα τιμή περιλαμβάνονται και δωρεάν ποτά.

Δια περισσοτέρας πληροφορίας, πιέσατε εδώ.

...είσαι σοβαρος? ...τι σ' άρεσε σε αυτή την ταινία ?

“A Serious Man” , Coen brothers και πάλι. Thumbs up!!! από όλη την παρέα που το είδαμε. Δε ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι η αρχική ιστορία - αν και είμαι κοντά 40 χρονών – με τρόμαξε. Μετά το "πρώτο σοκ", η ηρεμία – αρχικά τουλάχιστον – σε συνδυασμό με την ονειρική νωχέλεια των διαδραματιζομένων γεγονότων λειτούργησαν τελείως ψυχεδελικά πάνω μου. Έμεινα βυθισμένος απολαυστικά σαν να με αφορούσε προσωπικά κάθε κουβέντα των πρωταγωνιστών. Έπιασα τον εαυτό μου μάλιστα να ταυτίζεται με …σχεδόν όλα της τα μελή της οικογενείας. Παρέμεινα μέχρι τέλους καθηλωμένος από το ρυθμό της ταινίας, τον τόσο διαφορετικό από ότι περίμενα(με) έχοντας δει το trailer, και σφίχτηκε το στομάχι μου στο τελευταίο πεντάλεπτο.
Η σχολαστική περιγραφή της Αμερικής των μέσων προαστίων, μου έφερε στο μυαλό την Παγοθύελλα του Ang Lee. Φαντάστηκα τις δυο οικογένειες να μένουν σε κοντινά προάστια η γιατί όχι σε γειτονικά σπίτια*. Να ζουν, να επαναλαμβάνονται, να παρεκκλίνουν της τυπικής ευτυχίας, να «τιμωρούνται» από ανώτερες αυτών δυνάμεις και να βιώνουν την κατάρρευση με φόντο το χάος των φυσικών φαινομένων.

Το ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη αμερικανική
ρουτίνα είναι ιδωμένη μέσα από τόσο διαφορετικά πρίσματα «καταντά» συγκινητικό για μένα. Πιο κοντά αυτό σα σκέψη για τη δική μου καθημερινότητα παρά ως κριτική κινηματογραφικής ταινίας .
Αυτά τα ολίγα είχα στο μυαλό μου και λιγότερα μπορεί και να εκστόμισα όταν το πρότεινα στην πραγματικά κινηματογραφόφιλη φίλη μου Χ. Κι αυτή το είδε. Και μου απάντησε έτσι που με έκανε να γράψω το ποστ αυτό.

………….«καλημερούδια απλά να ρωτήσω τι σας άρεσε σε αυτή τη μπαλαφάρα των Coen? Lemon που είδες το happy feeling δεν κατάλαβα....μαύρη ταινία, αδιάφορη σαν θέμα, δεν με άγγιξε καθόλου αν είσαι εβραίος το χιούμορ των Coen κάτι μπορεί να σου πει, από την άλλη καμία σχέση με παγοθύελλα (αυτή η σύγκριση είναι ύβρις ,θα πέσει φωτιά να σε κάψει!!!!!!!)πιο πολύ έμοιαζε θεματολογία με το American Beauty,του Sam Mendes. ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΟΝ ΑΓΓΛΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ. Πως έπιασε το συναίσθημα μιας προβληματικής αμερικανικής οικογένειας των προαστίων-κατι που οι βλαχοαμερικάνοι Coen δεν πέτυχαν.....για μένα το αριστούργημα των Coen ήταν ο ΒIG LEBOWSKI και μετά από αυτό μετριότατες ταινίες σαν κ αυτή - ακόμα αναρωτιέμαι γιατί πήραν το Όσκαρ για το No Country For Old Men?????? & δεν έχει δοθεί καλύτερα σε ταινία του ΤΑRANTINO!!!!!!!!! anyway απλά η γνώμη μου-περι ορέξεως στην τέχνη -κολοκυθόπιτα, άπλα κάθισα βρε lem με τέτοια λαχτάρα να τη δω μετά από όσα μου είπες κ περιμενα,περιμενα αλλά μάπα το καρπούζι φιλάκια»…………………….. .


*Δυστυχώς αυτό δε θα μπορούσε να έχει συμβεί καθώς τις δυο κινηματογραφικές οικογένειες χωρίζει και χρονική απόσταση 5 ετών τη στιγμή της αποτύπωσης των παθών τους.

ΣτΣ. στη πρώτη φωτογραφία λεπτομέρεια από το...σερβίτσιο που "πρωταγωνιστεί" στην παγοθύελλα.

Juliette Greco ...συνέβη στις Βρυξέλλες

Περίπου ένα μήνα πριν είδαμε το An Education σε σενάριο του Nick Hornby. Kαλή ταινία, όχι τίποτα συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου. Το ομορφότερο στοιχείο του φίλμ είναι η απόδοση της εποχής . Αγγλική επαρχία, Λονδίνο μα και Παρίσι στις αρχές, ίσως και λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετία του 60. Κάποια στιγμή στην ταινία, όταν η 16χρονη ηρωίδα Jenny Mellor εξερευνά την "μεγάλη ζωή" με τον σχεδόν διπλάσιας ηλικίας playboy David Goldman σε ένα παρισινό καμπαρέ, γίνεται ένα σχόλιο για την Juliette Greco. Την μέχρι τότε άγνωστη σε μας γαλλίδα τραγουδίστρια. Το "Greco" ως επώνυμο κάπως λειτούργησε και μας έκανε να αναζητήσουμε περισσότερες πληροφορίες για μια πιθανή ελληνική καταγωγή της. Καμιά συγγένεια όμως, πλήρης διάψευση.

Στo YouTube βρήκαμε τις πρώτες εικόνες και ήχους της Juliette. Les Amours Perdues το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε , του Gainsbourg και από κει και πέρα αρχίζει ένα γαϊτανάκι συνδεόμενων με αυτήν ονομάτων: Jean-Paul Sartre, Boris Vian, Serge Gainsbourg, Miles Davis, Jean Cocteau. Σίγουρος τώρα, άνοιξα καινούριο υποφάκελο με τίτλο «Greco» στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου, κάτω από τον φάκελο γαλλική σκηνή της δεκαετίας του ‘60, αναμένοντας κι αλλά tags.

Δύο μήνες μετά , βρισκόμαστε με το Ν. στις Βρυξέλλες, φιλοξενούμενοι καλών μας φίλων. Είναι Δευτέρα πρωί, έχει -6 C και -ντυμένοι κρεμμύδια- βολτάρουμε στην παλιά πόλη στην περιοχή του Sablon. Όλα είναι χιονισμένα κι εμείς συνεχίζουμε, αντιστεκόμενοι στο ψύχος με γάντια, κασκώλ, καλή διάθεση, και μανιταρόσουπες. Την προηγούμενη έχουμε κάνει την παρθενική μας επίσκεψη στο Παρίσι. Είμαστε ενθουσιασμένοι, έχουμε αποφύγει τόσο το ίδιο το θανατηφόρο ατύχημα της αμαξοστοιχίας Βρυξέλλες-Χαλ, στη γραμμή του Παρισιού, όσο και τις συνέπειες του (πληροφορία εκτός θέματος).

Οι δρόμοι είναι άδειοι, η περιοχή έρημη και τα μαγαζιά κλειστά, δε θα ανοίξουν σήμερα, αργούν λόγω του χθεσινού κυριακάτικου παζαριού που «θυσιάσαμε» για το Παρίσι.

Μαζεμένους ανθρώπους είδαμε μόνο φτάνοντας στην πλατεία. Φορτηγάκια, χαρτόκουτα παντού, άδεια και γεμάτα ,άνθρωποι να ξεδιαλέγουν πράγματα απούλητα, απομεινάρια της χθεσινής πραμάτειας. Οι έμποροι – τσιγγάνοι σίγουρα – πωλούν κοψοχρονιά ή και χαρίζουν όπως αποδείχτηκε αυτό που θες. Κάποιοι ζητούν να πληρωθούν για πράγματα που δεν τους ανήκουν. Αρκεί να κάνεις το "λάθος" να τους κοιτάξεις με ένα ¨οτιδήποτε¨ στο χέρι. Βλέπω μια δυο κούτες με δίσκους και με τη γνωστή ευτυχία που με καταλαμβάνει στα παζάρια, ορμάω και αρχίζω και ψάχνω. Λοιπόν έχουμε και λέμε, απολογισμός: 2 δίσκοι . 1) Sidney Becket 10ιντσο της Blue Note, αυθεντική ετικέτα της εταιρίας του 1953 μάλλον και 2) Juliette Greco - "Α l’Οlympia" . Ρωτάω κάποιον, τον κοντινότερο σε έμενα τσιγγάνο την τιμή , με παίρνει προφανώς για ιταλό και μου λέει « μομεντο – παντρονε» και εξαφανίζεται με τους δίσκους μου. "Ντουο" μου κάνει γυρνώντας. Πληρώνω τα 2 ευρώ και φεύγω.

Λοιπόν μέσα στο δίσκο της Juliette Greco υπάρχει ένα βιβλιαράκι με τη φωτογραφία της, το οποίο όταν τελικά ξεφυλλίζω συνειδητοποιώ ότι δεν είναι ένθετο του δίσκου όπως αρχικά νόμιζα. Είναι το πρόγραμμα μιας ζωντανής της εμφάνισης, ενός ρεσιτάλ στο “Theatre 140” των Βρυξελλών. Σπουδαίο artwork, sixti-λα τρομερή. Πέρα από τις φωτογραφίες και το γαλλικό (που δεν καταλαβαίνω) κείμενο, έχει καταπληκτικής γραφιστικής αισθητικής διαφημίσεις της εποχής. Και όχι μόνο αυτό, η τύχη μου συνεχίζεται καθώς ανακαλύπτω και ένα αυτόγραφο - με μπλε στύλο - στη δεύτερή του σελίδα. Θα το ξανακοίταζα αργότερα.

Αθήνα 2010,

Ακούω την Greco α l’Οlympia, πολύ καλός δίσκος, παίζει καλά, παρ' όλες τις γρατζουνιές που έχει μαζέψει από το 1966. Ακούω ξανά και ξανά το “La fiancée du pirate” , τη δικιά μας δηλαδή «Τζένη των πειρατών», των Weill - Brecht. Ανακαλύπτω και το “ Reveuse Et Fragile “ του δικού μας Γιάννη Σπανού – να και η ελληνικός κρίκος . Προσπαθώ τώρα να αποκρυπτογραφήσω και το αυτόγραφο . Δε μπορώ να καταλάβω τι γράφει , ότι συνδυασμούς και να κάνω, για να είμαστε ειλικρινείς Juliette Greco δε βγαίνει, ένα michelle γράφει σίγουρα, ίσως και δυο , και μετά μου φαίνεται πικολι ή κάτι τέτοιο . Πλάκα θα έχει να το έχει αφιερώσει στον Piccoli …. σκέπτομαι, αλλά μάλλον αποκλείεται, τι σχέση να έχει το ένα με το άλλο. Σερφάρω λίγο να βρω περισσότερες πληροφορίες και να!!! Να που τελικά βγαίνει νόημα. Η υπογραφή μπορεί να είναι του Michel Piccoli αφού ήταν , κοίτα να δεις σύμπτωση, ο δεύτερος της σύζυγος εκ των τριών (1966-1977).

Βρυξέλλες 1967,

«….ελα καλημέρα, ναι, ναι ο Michel είμαι , όχι ρε συ δε χάθηκα χθες, είχα πάει στο Theatre 140 να δω τη Greco, έχουν δίκιο όσοι λένε "encompasses millions of poems", φοβερή συναυλία, θα σου δείξω το πρόγραμμα, όταν έρθεις, ναι , ναι είναι κούκλα- αα μη ξεχάσω , μάντεψε ποιος ήταν εκεί , όχι , ούτε αυτός ……ο Michel Piccoli, ναι ρε και δε θα το πιστέψεις ,μου έδωσε και αυτόγραφο, όχι, ναι, πολύ κύριος ……»

υγ. Παρεμπιπτόντως τώρα, 43 χρόνια μετά από αυτό το τηλεφώνημα διαβάζω την «Πίκρα», το τελευταίο πόνημα του Νick Ηornby, το οποίο είναι μεγάλη απογοήτευση! Κρίμα

ΣτΣ. Στα παρατιθεμενα links βρισκονται τα τραγουδια από το συγκεκριμένο δισκο. Στις φωτογραφίες: 1. το οπισθόφυλλο του δόσκου 2.το πρόγραμμα του ρεσιτάλ και 3. το αυτόγραφο

ἀνταπόκριση ἀπό το '70 : Καισαριανή

Είναι Κυριακή και ο μπαμπάς μου αποφάσισε σήμερα να πάμε όλοι στη Δροσιά. Δε με πείραξε πολύ, γιατί όταν πάμε στη Δροσιά τρώμε πάντα πεϊνιρλί και έμενα μου παραγγέλνουν πάντα αυτό με το βούτυρο το λειωμένο και τα λουκάνικα.

Ο ήλιος καίει παρά πολύ σήμερα αλλά φοράμε παλτά γιατί είναι Φεβρουάριος . Ο μπαμπάς, η μαμά, η αδελφή μου και εγώ περιμένουμε το λεωφορείο να έρθει ,γιατί ο μπαμπάς δεν οδηγεί και εμείς δεν έχουμε και αυτοκίνητο. Το λεωφορείο δεν έρχεται και όλοι είμαστε λίγο νευριασμένοι. «Αφού αργεί πολύ να πάρουμε ταξί» λέει η αδελφή μου μα οι γονείς λένε ότι τελικά θα γυρίσουμε πίσω στο σπίτι . Όμως τελευταία στιγμή βλέπουμε ένα να έρχεται.

«Γράφει Καισαριανή» λέει η μαμά, αλλά παρόλα αυτά μπαίνουμε και έτσι αντί για Δροσιά ξεκινάμε για Καισαριανή. Εκεί περπατάμε κάμποση ώρα , μπορεί και ώρες μου φαίνεται έμενα, σε κάποια λιβάδια που έχουν γύρω δέντρα και που βγάζουμε και φωτογραφίες. Έβγαλε η μαμά το μπαμπά, έμενα και την αδελφή μου, ο μπαμπάς τη μαμά, την αδελφή μου και έμενα αλλά και η αδελφή μου έμενα, τη μαμά και το μπαμπά.

Οι φωτογραφίες που τράβηξαν η μαμά και ο μπαμπάς

 

Έμενα δε μου έδωσαν να τους βγάλω φωτογραφία αλλά και της αδελφής μου βγήκε κουνημένη . Περπατήσαμε κι άλλο αλλά κουραστήκαμε όλοι και πεινάσαμε . Μα πουθενά κάτι να φάμε - ούτε πεϊνιρλί, ούτε τίποτα να αγοράσουμε, ούτε νερό να πιούμε - όποτε κατηφορίσαμε πάλι στη στάση να περιμένουμε το λεωφορείο της επιστροφής. Χαιρόμαστε όλοι παρά πολύ όταν αυτό έρχεται και γυρνάμε σπίτι . Η μαμά και ο μπαμπάς πήγανγια ύπνο και εμείς στρωθήκαμε στην τηλεόραση να δούμε τη Μάγια τον ελέφαντα.

 

Η φωτογραφία πoυ τράβηξε η αδελφή μου. Είναι κουνημένη , δεν είναι ?

pieta

λεπτομέρεια από graffitto στου Ψυρρή

…την κοιτάζω που κλαίει. βλέπω τους ώμους της να τραντάζονται από τους λυγμούς και από τα μάτια της να τρέχουν ποτάμια. ο έντονος ήλιος από πάνω θολώνει το περίγραμμα του κεφαλιού της και με τυφλώνει. κάνει τόση ζέστη που δε μπορώ να πάρω ανάσα. κλείνω τα μάτια μου τελείως μα την ακούω.
…κλαίει ακόμα γοερά. κι εγώ δε μπορώ να κάνω τίποτα, ούτε να κουνηθώ ούτε να της μιλήσω, να την παρηγορήσω , έχει στεγνώσει το στόμα μου. τα δάκρυα της πέφτουν κατευθείαν στο μέτωπο μου.
κάποια στιγμή το αναφιλητό της σταμάτησε, όχι για πολύ. ήταν τη στιγμή που σηκώθηκα που την άκουσα να βγάζει την κραυγή, κάτι σαν "γιε μου" πριν ξαναρχίσει το κλάμα.

απομακρύνθηκα.
κάθομαι και την παρατηρώ από απόσταση. τη βλέπω τώρα ολόκληρη. είναι καθισμένη στην άσφαλτο που κυματίζει από τη ζεστή. και κρατάει το σώμα μου. αγκαλιάζει τους ώμους μου και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. τα μάτια μου είναι βρεγμένα από τα δάκρυα της, το στόμα μου ανοιχτό και από το στομάχι μου χύνεται αίμα κατευθείαν πάνω στο δρόμο.
βούρκωσα στην αρχή και τελικά ξύπνησα από το κλάμα μου…

WELL DONE EUROPE

The Chap live at synch festival 06

"Μεγάλη μέρα !!!" για τους Chap όπως οι ίδιοι ανακοίνωσαν μέσω της σελίδας τους στο MySpace. 15 μόλις ώρες πριν ξεμπέρδεψαν με το τελικό master του νέου τους άλμπουμ. 
 

Και εγώ, έχω την τιμή να το έχω ΗΔΗ στα χέρια μου, αμιξάριστο βέβαια. Τυπικό Chap, σκέφτομαι σαν γνήσιος fan, μόλις το "Pain Fan" ξεκινά. Όπως ακριβώς όταν ακούς το «Remain in Light» λες τυπικό Talking Heads!!!

Από τις πρώτες νότες της εγκεφαλικής ποπ του "Even your friend" καταλαβαίνω ότι θα γίνει το αγαπημένο μου κομμάτι. Το ακούω τρεις φορές ανακόπτοντας τη ροη του άλμπουμ. Οι 5 πλέον Chap, έχουν αλλάξει? Μετά από το τρομερό «Mega Breakfast» έχουν το άγχος του... τέταρτου δίσκου? υπάρχει άραγε τέτοιο άγχος?

Το «We work in bars” πάντως είναι κομματάρα, σίγουρα φτιαγμένο χωρίς άγχος.

Ο Πάνος και η Claire ζουν στο Λονδίνο, ο Keith και η Berit (η οποία "τρέχει" εκεί και τους ΟΜΟ) στο Βερολίνο και ο Johannes διακτινίζεται στις άκρες αυτού του γεωγραφικού δίπολου. «Παρόλα αυτά οι Chap» έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει και μας αιφνιδιάζουν θετικά και πάλι.

“Obviously” “Chalet Chalet”

Η διασπορά τους αυτή σημαίνει άπειρες ώρες προβών και ηχογραφήσεων, όχι μόνο στο Λονδίνο όπως πρότινος, αλλά κυρίως στη διάρκεια της περιοδείας της μπάντας. Στο ενδιάμεσο των φεστιβάλ , των εμφανίσεων μα κυρίως μέσα στο βαν. Τις ώρες που έγραφαν διαδρομές αλλά και νέα τραγούδια όπως πιθανότατα τα “Few Horoscope”, “Torpor”, καλύπτοντας συγχρόνως μεγάλες αποστάσεις ανά την Ευρώπη και την Αμερική.

Προ καιρού ο Πάνος πρόβλεψε ότι «οι Chap θα τις περάσουν τις εξετάσεις (σ.σ. του νέου δίσκου) με λίαν καλώς. Νομίζω ότι μπορεί να χτυπήσουν και άριστα. Ανυπομονώ να ακούσω την τελική μορφή του άλμπουμ.

«We’ll see to your breakdown” μια ακόμα φορά το "Even your friend".

Τους Chap, δεν τους λες πια Λονδρέζους, αλλά Ευρωπαίους. Οι ευρωπαίοι Chap τα καταφέρνουν πολύ καλά, ακούστε το “well done you” (το πρώτο single), το επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι ίδιοι, οπότε αναφωνούν: WELL DONE EUROPE.

The Chap - Younger People

the HAM album

directed by lemonostiftis

8:25 - 8:52 πμ

Πίεση 12,5 μεγάλη 8,9 μικρή

Μια γουλιά καφέ ακόμα και δρόμο

2 γάτες σχεδιάζουν τα γατιά του μέλλοντος , περνώ όσο πιο αθόρυβα να μη τις διακόψω

Παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα, κλήσεις στα παρμπρίζ

Ένας σκύλος κυνηγάει την ουρά του

Ψιχαλίζει μα δεν έχω ομπρέλα

Ο ταμίας ανόρεκτος δεν ανταποδίδει την καλημέρα μου

Βρέχει, δεν έχω ομπρέλα, βρέχομαι

Ένας σκύλος κυνηγάει την ουρά του

2 άντρες με ροζ χαρτιά στα χεριά μιλάνε έντονα και χειρονομούν

1 γάτος με μισόκλειστα μάτια αράζει κάτω από ένα υπόστεγο, περνώ όσο πιο αθόρυβα να μην τον ανησυχήσω

Γνέφω για καλημέρα στη γειτόνισσα

Μια γουλιά καφέ ακόμα.

αλήτη, παληάνθρωπε, βλάκα, ζώον

--> ….Ιδόν τήν δικογραφίαν - Σκεφθέν κατά τόν Νόμον

1.- Νομίμως φέρεται πρός περαιτέρω συζήτησιν η προκειμένη υπόθεσις μετά τή σχετικήν προδικαστικήν απόφασιν τού οικοίου Εισηγητού δικαστού καί τήν διεξαγωγήν τών δι'αυτής αποδείξεων.

2.- Εκ τών ενόρκων, καταθέσεων τών νομιμοτύπως εξετασθέντων μαρτύρων (δύο εκατέρωθεν), τών περιεχομένων είς τά επικαλούμενα καί προσαγόμενα από 18-5-1970 πρακτικα συνεδριάσεως τού ρηθέντος εισηγητού απεδείχθησαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.

Οι διάδικοι μετά τήν τέλεσιν κατά τήν (../../1968) τού μεταξύ τους γάμου ήρχισαν να φέρωνται πρός αλλήλους απρεπώς, νά αλληλοϋβρίζονται και έν γένει νά επιδεικνύουν συμπεριφοράν αντίθετον πρός τήν έκ τού ηθικού δεσμού τού γάμου επιβαλλόμενην είς συζύγους. Ειδικότερον ο εναγόμενος ηδιαφόρει διά τήν συντήρησιν τής εναγούσης, απηγόρευεν είς ταύτην νά μεταβαίνει πρός επίσκεψιν τών οικείων της, επέστρεφε τάς μεταμεσονυκτίους ώρας είς την συζυγικήν οικίαν καί εξύβριζε τήν ενάγουσα διά τών λέξεων " ψεύτρα, υποκρίτρια, αλήτισσα". Κατά τά Χριστούγεννα τού έτους 1968 εξύβριζε ταύτην, εκδηλώσασαν τήν επιθυμίαν νά μεταβή πρός επίσκεψιν τών συγγενών της, διά της φράσεως "ψεύτρα, υποκρίτρια,δέν πρόκειται να βγής από τό σπίτι μας, οι συγγενείς σου, άν τούς αρέσει ας έλθουν εδώ". Κατά την πρώτην (Πρωτοχρονιά ) του 1969 ηρνήθη νά μεταβή εις τήν οικίαν τού θείου της Κ.Κ., όστις επρόκειτο νά παραθέσει είς αυτούς (διαδίκους) και τούς λοιπούς συγγενείς γεύμα και εν συνεχεία εξύβρισε ταύτην διά των άνω λέξεων προσθέσας “ νά μέ αφήσουν ήσυχον οι συγγενείς σου, οι δήθεν αριστοκράτες καί νεόπλουτοι». Τάς αυτάς ύβρεις εξεστόμισε κατ’αυτής και κατά την ../../1969, καθ’ήν έδει να μεταβούν δι’επίσκεψιν ετέρου εορτάζοντος θείου της. Τέλος περί τάς αρχάς του μηνός Απριλίου 1969 απεχώρησεν ούτος της συζυγικής οικίας, εξ ής παρέλαβε μετά τινας ημέρας και τά ατομικά του είδη διασπασθείσης έκτοτε της εγγάμου συμβιώσεως των διαδίκων. Ετέρωθεν και η αντεναγόμενη επέδειξε ζηλότυπον και εριστικόν χαρακτήρα, ηδιαφόρει διά την παρασκευήν του φαγητού και διά την καθαριότηταν των ενδυμάτων του αντενάγοντος, εδήλου πρός αυτόν ότι θα τον εγκαταλείψεη και τον εξύβριζε διά των λέξεων «αλήτη, παληάνθρωπε, βλάκα, ζώον» . Κατά την ../3/69 προσελθούσα αυτή κατόπιν σχετικής ειδοποιήσεως είς την πατρικήν οικίαν του αντενάγοντος, ένθα ευρισκόμενος ούτος υπεστησας κρίσιν έλκους στομάχου, εξ ού έπασχεν, τον εξύβρισεν είπουσα «αλήτη, παληάνθρωπε, αχαίρευτε, δεν έχεις δικό σου σπίτι παρά ήλθες στής μάννας σου, εγώ φεύγω να σε φροντίσει αυτή". Κατά την 30/3/1969 τον εξύβρισε καί πάλιν εν τή συζυγική οικία διά της φράσεως "αλήτη, χωριάτη, κτήνος, φύγε από εδώ παληάνθρωπε, ξεφορτώσου με καί πήγαινε στήν μάννα σου".

Επειδή εκ τών αποδειχθέντων ως άνω παραπτωμάτων εκατέρου τών διαδίκων ήτο δυνατόν κατά την κρίσιν του Δικαστηρίου να επέλθη και επήλθε τώ όντι τόσον ισχυρός κλονισμός ε'ις τήν σχέσιν τού γάμου τών διαδίκων ώστε βασίμως η εξακολούθησις της εγγαμου συμβιώσεως τούτων αποβαίνει αυτοίς αφόρητος, υπαιτιότητι αμφοτέρων.............

............Κατ'ακολουθίαν τούτων δέον όπως γίνωσι δεκταί αί υπό κρίσιν αγωγή και ανταγωγή ως ουσία βάσιμοι καί κηρυχθεί λελυμένος ο μεταξύ των διαδίκων γάμος υπαιτιότητι αμφοτέρων τούτων.

Δια ταύτα