Μεγάλη Δευτέρα στο Μικρό Παλλάς

Ο Βασιλικός – για μας ο Μπίλλυ – δίνοντας μια καθηλωτική, συγκινητική παράσταση, γνήσιος performer άλλωστε, μέτρησε ακόμα μια φορά το καλλιτεχνικό του μπόι και βγήκε κερδισμένος. Όπως και εμείς που βρεθήκαμε γύρω του.
Ίσως να ήταν και η 50η φορά που τον είδα live μα η πρώτη χωρίς τους Raining Pleasure, μιας και το losing my religion που μου είχε τραγουδήσει κάποτε - όντας κι οι δυο μεθυσμένοι έξω από το “Μάγο του Οζ” -…δεν μετράει.
Οι διασκευές ήταν ανέκαθεν αγαπημένο hobby των Pleasure και του Μπίλλυ. Έχοντας κάποτε μόνο ένα ντέμο στη δισκογραφία τους κατάφερναν τρίωρα live απανθίζοντας μια τεράστια γκάμα διασκευών. Στις αρχές μάλιστα πριν κατακτήσει το δικό του ύφος δεν ορκιζόσουν ότι δεν ήταν ο Μorrissey ή ο Bono που άκουγες αλλά ο δικός μας Μπίλλυ. Ποιος από τους ορκισμένους τους φαν δε θυμάται το Here there and Everywhere και φυσικά την καταιγιστική εκτέλεση τους στο Tom’s Dinner και κάμποσα άλλα κάποια εκ των οποίων ξανακούμε πλέον στο Vintage.
Με τη Σ και τον Ν ανατριχιάσαμε, περάσαμε θαυμάσια και οι τρεις με τις επιλογές του, τις ιδιαίτερα πειραγμένες ερμηνείες – συγκλονιστική αυτή του Famous Blue Raincoat - την φωνή μα και την φανερά βελτιωμένη του πρόζα, καθώς μεταξύ των κομματιών αφηγούνταν, συχνά αυτοσαρκαζόμενος στίχους του και προσωπικές του στιγμές.
Λόγια που λειτουργούσαν σαν πρόλογοι η σαν μικρές πάσες στους αξιέπαινους μουσικούς του πριν να ξεκινήσουν το επόμενο τραγούδι. Το δέσιμο και η χημεία της νέας του μπάντας παρεμπιπτόντως μου έφερε στο μυαλό – και όχι για λόγους ενδυματολογικούς – την μπάντα του Hedwig, τους Angry Inch – και αυτό είναι πράγματι κομπλιμέντο.
Το κοινό του Παλλάς ήταν …το κοινό του Παλλάς, άλλα αν κοίταζες προσεκτικότερα θα αναγνώριζες και κάποιες γνωστές φατσούλες από τα παλιά, μεγαλωμένες βέβαια τόσο όσο και οι δικές μας.
Πρόλαβα και έβγαλα και κάποιες φωτογραφίες (και βίντεο ??) παρ’όλη την πολιτική απαγόρευσης του θεάτρου και είχε ήδη μπει η Μεγάλη Τρίτη όταν χαιρετήσαμε τον Μπίλλυ, τον αγκαλιάσαμε και ευχαριστήσαμε για τη γαμάτη βραδιά.

η μαγική φλογέρα

Πολλές φορές καθώς κινούμαι στην πόλη, ειδικά όταν δε βιάζομαι και τριγυρνώ ψιλοάσκοπα, επιλέγω καινούριες διαδρομές. Διασκεδάζω και με μια μικρή, καινούρια παράκαμψη που με γλιτώνει από τη ρουτίνα της γνωστής πορείας.
Κάποιες φορές βρίσκω τον εαυτό μου να περπατά σε δρόμους που δε θυμάμαι πότε ή γιατί ακολούθησα.
Συνήθως όμως αφήνομαι σε κάποια από τις αισθήσεις μου να με οδηγήσει έστω και για λίγο. Ένας ήχος - όχι απαραίτητα μουσική – η μυρωδιά ενός φαγητού η ενός τσιγάρου μπορούν να με βγάλουν εκτός πορείας.
Όπως επίσης και η ματιά κάποιου ανθρώπου, οι κουβέντες μιας παρέας ή η θέα μιας ιδιαίτερης περπατησιάς που τράβηξε την προσοχή μου γίνονται η μαγική φλογέρα που μαγνητισμένος πίσω της περπατώ.
Είναι όταν το συνειδητοποιώ που πιάνω την φωτογραφική και γίνομαι paparazzο άγνωστων ανθρώπων.

London ...is calling

Πριν κάμποσους μήνες βρεθήκαμε με τον Ν στο Λονδίνο, ταξίδι αναψυχής για φίλους και για δίσκους. Έχοντας επισκεφτεί το Λονδίνο πολλάκις, και παρότι δεν εντόπισα ιδιαίτερες διαφορές από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, ήταν αυτή η πρώτη φορά με εντυπωσίασε η πληθώρα των πινακίδων που συναντήσαμε σε κάθε μας βήμα. Παρακαλώ οδήγα, πρόσεχε, κατευθύνσου, κοίτα αριστερά ...κοκ.

Γοητευμένος αρχικά με την φροντίδα που δείχνουν οι εκεί αρχές στους πολίτες τους ένοιωσα κολακευμένος όταν κατάλαβα ότι αφορούν και εμάς, τους αλλοδαπούς επισκέπτες της νήσου. Είναι όλα εν τάξει, επεξηγηματικές πινακίδες, πανέμορφα σήματα, εξαιρετικής pop art αισθητικής ταμπέλες που δεν πρόκειται να σε αφήσουν να χαθείς ακόμα και …να το θέλεις. Είναι αδύνατο να μη το θαυμάσει αυτό ένα συνηθισμένο στην κακώς εννοούμενη αναρχία - ελληνικό μάτι!!!

Μα και οι ίδιοι οι άγγλοι άλλωστε, και μιλώ εκ πείρας, είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να παρακάμψουν τη διαδρομή τους προκειμένου να σου υποδείξουν τη σωστή κατεύθυνση, μια στάση ή το τρένο που πρέπει να πάρεις για να βρεθείς στον όποιο ζητούμενο προορισμό.

Πίσω στις πινακίδες όμως. Τον περασμένο Νοέμβρη στο τελευταίο ταξίδι μου εκεί, συνειδητοποίησα - όχι απαραίτητα συνομοσιολογικά σκεπτόμενος - ότι οι πινακίδες όχι μονό σε βοηθούν μα πιθανώς σου υπαγορεύουν πώς να ζεις. Ποιο πεζοδρόμιο να ακολουθήσεις, που να κάνεις στάση, που, πότε και τι να ψωνίσεις! Και δεν ευθύνεται μόνο η ευρέως διαδεδομένη χρήση της προστακτικής στο βρετανικό συντακτικό.

Σήκωσα την κάμερα μου λοιπόν και άρχισα να φιλμάρω ένα μέρος των εκατοντάδων πινακίδων που συναντήσαμε. Χαλαρός στην αρχή, επιφυλακτικότερος έπειτα από τις αρκετά εχθρικές ματιές φυλάκων αστυνόμων αλλά και περαστικών.

Γυρνώντας στην Αθήνα μόνταρα τις σκηνές αυτές στο ακόλουθο κλιπακι.

Χρησιμοποίησα δε αρχικά σαν υπόκρουση το περίφημο «Sheep» των Housemartins με τούτους τους χαρακτηριστικούς στίχους:

"Sometimes I get so angry with the simple life they lead
The shepherd’s smile seems to confirm my fears
They've never questioned anything, They've never disagreed
Sometimes I think they must have wool in their ears
And when you see a can I see a crook
And when you see a crowd I see a flock
It's sheep we're up against
Sheep we're up against"

Ανεβάζοντας το στο YT είχα μια ροη μηνυμάτων, ιδιαίτερα από άγγλους Youtubers, γνωστούς μου ή μη. Εντυπωσιακό ότι κάποιοι με συνεχάρησαν, όχι για το αισθητικό αποτέλεσμα άλλα για το …θάρρος μου να διακινδυνεύσω κάποια τέτοια γυρίσματα. Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί ακριβώς έτσι, δεν ένοιωθα βολικά με κάποιες ματιές αλλά όχι ότι κινδύνευα κιόλας. Ακόμα κι όταν έμαθα την περιπέτεια της συζύγου ενός εξ αυτών, την οποία σχεδόν συνέλαβαν για φωτογράφηση δημοσίων χώρων και ανάγκασαν να σβήσει τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει προκειμένου να την αφήσουν να φύγει.

Έψαξα κατόπιν να βρω τη νομοθεσία που ισχύει και κατέληξα ότι όλα στηρίζονται στην κρίση του εκάστου «οργάνου». Δυο πολύ ενδιαφέροντα βίντεο για περιπτώσεις σύλληψης για φωτογράφηση σε δημόσιο χώρο στην Αγγλία μπορείς να δεις πατώντας εδώ αλλά και εδώ.

Η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι ταραντινικά γελοία αλλά καλυτέρα δες το.

-->

υγ1 το παρόν ποστ συντάχθηκε ακούγοντας το Studio 150 του Paul Weller
υγ2 τα γνωστά θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο ΥΤ με έκαναν και άλλαξα τη μουσική.

25η μαρτίου 2010

Εχθές ρώτησα ένα δεκαεπτάχρονο: "Τι έγινε ρε, σα σήμερα?"
"Τίποτα δεν έγινε στις 24" μου απάντησε. Γέλασα κι εγώ μα το συνέχισα:
"Ωραία! Τίποτα σα σήμερα αλλά σαν αύριο?"
"Κάτι έγινε αλλά δεν θυμάμαι τι" …τον κοίταζα απογοητευμένος που ανέβηκε στο σκέιτ του και έφυγε.
Ε λοιπόν αυτός ο μικρός αδιάβαστος είναι κατ’ εμέ κλάσεις ανώτερος από τον γνώστη της ιστορίας, ιδιοκτήτη σημαιοστολισμένης βεράντας με θέα το οικειοποιημένο από έτη και μεταμορφωμένο σε ιδιωτικό παρκινγκ πεζοδρόμιο, για τον απλούστατο λόγο ότι εφαρμόζει έστω και εν αγνοία του μια βασική αρχή της δημοκρατίας, δεν ενοχλεί κανέναν.

το φιάσκο

"ΕΛΑ εδώ είμαι….εδώ" του φώναξα μα δε με άκουσε.
"ΕΟ ….ΕΟ …εδώ" ...συνέχισα. Τίποτα.
Μα τι να κάνω επιτέλους, σκέφτηκα, να αυτοπυρποληθώ, η να του ρίξω καμιά χειροβομβίδα μπας και με προσέξει… Άσε είναι και 17 Νοέμβρη και μπορεί να με πάρουν για κάνα προβοκάτορα και άντε ξέμπλεξε μετά.
Θυμάσαι την 1η Μάη που είχε γίνει το ίδιο?
Τον είχα δει και τότε από μακριά, στο Σύνταγμα περπατούσε μπροστά από τον άγνωστο στρατιώτη. Πάλι του φώναζα, τι φώναζα …ούρλιαζα δηλαδή, και φυσικά δε με είχε ακούσει. Μάης μήνας, ο ήλιος έκαιγε σα φωτιά, άναρχος ο καιρός όπως τώρα , κι εγώ με την κουκούλα μέχρι τα μάτια - να μη φαίνεται ο τριχοφάγος που με ταλαιπωρούσε, προσπαθούσα να τον προλάβω. Θα με πάρουν για τρομοκράτη σκεφτόμουν αλλά και πάλι ποιος με έβλεπε; Καμιά κάμερα μόνο, και ένα ελικόπτερο που πετούσε πάνω από το κεφάλι μου, αυτό που έκανε το δαιμονισμένο θόρυβο που σκέπαζε τη φωνή μου.
Ενώ τώρα, ο κόσμος είναι πολύς, περαστικοί, αστυνομία, περιπολικά με σειρήνες αναμμένες - δεν ξέρω γιατί - η πορεία είναι για το απόγευμα. Έχω φτάσει σχεδόν έξω από την πρεσβεία πρόσεξα, και πάλι η φωνή μου καλύπτεται από ήχους μεγαλύτερους και …κοίτα που θα τον ξαναχάσω.
Ένα χτύπημα στο πόδι, ο συνήθης ύποπτος, ένα τραύμα που δε λέει να κλείσει δε μου επιτρέπει να τρέξω. Όσο οργανωμένος κι αν πίστευα ότι ήμουν για μια τέτοια περίσταση, ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα βίωνα σαν …αναπαράσταση τα ίδιο γεγονός….. Η απόσταση που μας χωρίζει έχει τώρα μεγαλώσει …έχει φτάσει κοντά στην επιχείρηση με τα αυτοκίνητα, στη γωνία λίγο πριν την τράπεζα., και καμμια φωνή όσο δυνατή κι αν είναι δε θα έφτανε με ασφάλεια στ’ αυτιά του. Γαμημένη συνομωσία της κακής μου τύχης σκέφτομαι. Είναι αλήθεια πως η γκαντεμιά μου δεν έχει όριο. Μοιάζει με ωρολογιακό μηχανισμό, με βόμβα που σκάει πάντα χωρίς προειδοποίηση και με τρομοκρατεί εδώ και χρόνια… Τον έχασα πάλι.
Και τι ήθελα ? Να του πω μόνο: "Έϋπ φίλε μου έλειψες, πάμε για κάνα καφέ, να τα πούμε όπως παλιά, εδώ πιο πάνω στα Εξάρχεια".
Επιστρέφω. Ασφαλής πλέον στο σπίτι μου, στη "γιάφκα" με τα βινύλια, αράζω στην πολυθρόνα και ξεδιπλώνω την εφημερίδα. Προσπαθώ να διαβάσω την προκήρυξη για μια θέση στο ελληνικό δημόσιο – στο υπουργείο οικονομικών, μα πέφτω σε ύπνο βαθύ σα νεκρός, δε θα ξυπνήσω ούτε με σφαίρες.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2007 απο το σύντροφο και φίλο Σ.Μ. στο Βερολίνο

Tune in !!!

Τετάρτη 24 Μαρτίου
21.30 – 23.00

.audio novel guest - χωρίς novel
στο κόκκινο,
σε ένα εορταστικό πρόγραμμα με

τις "Eξομολογήσεις ενός βινυλιομανούς" !!!

105.5 FM ή stokokkino.gr

πάμε σαν άλλοτε

Κάποτε πριν πολύ καιρό, που πέρασε γρηγορότερα απ'ότι περιμέναμε, η αγορά ενός δίσκου θεωρούνταν ιδιαίτερα σημαντική. Ενεργοποιούσε ένα σωρό μηχανισμούς πριν το πλατώ σταματήσει να γυρνά και το βινύλιο ταξινομηθεί στην αλφαβητική του θέση, ασφαλισμένο στο χαρτονένιο του «βρακί».

Καταρχάς έπρεπε να έχεις εξοικονομήσει τα χρήματα. Άνοιγες κουμπαράδες, βούταγες ψιλά από τις τσέπες των δικών σου, κρατούσες τα ρέστα από τα ψώνια και άμα χρειαζόταν…μπορούσες να πέσεις και πιο χαμηλά…Φεύγαμε τρέχοντας χωρίς να πληρώσουμε τις μακαρονάδες μας μόλις συνειδητοποιούσαμε ότι θα ξοδεύαμε χρήματα ταμένα στους δίσκους της επόμενης μέρας.

Στην συνέχεια έπρεπε να είσαι σίγουρος για το δίσκο που θα αγόραζες. Γείτονες ραδιοπειρατές και μεγαλύτερα αδέλφια στην αρχή, Άκης Εβενης, Ξυνοπουλος ή Πετρίδης στην καλύτερη, αργότερα , οι μέντορες και διαμορφωτές του προσωπικού μας γούστου. Προαπαιτούμενες βουτιές σε λίστες των 100 και προτεινόμενα των τελευταίων σελίδων του Ποπ & Ροκ, του Ήχου , ίσως και το Τοπ & Στίχοι όταν ήμασταν λίγο μικρότεροι.

Έτσι λοιπόν ήσουν έτοιμος να ξεκινήσεις για το Happening στη Χαρ. Τρικούπη ή το New Wave στους Αμπελοκήπους. Εννοείται ότι είχες ακόμα τις επιλογές του Pop Εleven, της Τζίνας, του 7&7 ή του Remember.

Υπήρχαν φορές που ξεκινούσες χωρίς κάποια πληροφορία για κάποιο τραγούδι που είχες ακούσει στο ράδιο. Τότε, προκειμένου να μη γυρίσεις με άδεια χέρια σπίτι, υπήρχε πάντα το ενδεχόμενο, να σε ακούει όλο το δισκάδικο να τραγουδάς στον πωλητή το ζητούμενο κομμάτι. Μου είχε συμβεί ουκ ολίγες φορές, με πιο «επιτυχημένη» μου ερμηνεία αυτή στο Wedding Song του Dylan… πρέπει να ήμουν κάπου στα 16.

Η ιεροτελεστία του ανοίγματος του δίσκου μου φέρνει ανατριχίλες ακόμα και στις σημερινές μου αγορές. Η μυρωδιά, η υφή του χαρτονένιου εξωφύλλου, τα ένθετα (αν είναι εισαγωγής), οι μικροί ήχοι του στατικού ηλεκτρισμού καθώς το βινύλιο βγαίνει για πρώτη φορά από τη χάρτινη θήκη. Και φυσικά οι πρώτες του στροφές πάνω στο πλατώ με τη βελόνα να ταξιδεύει πάνω του. Μαγεία…

Τότε τους δίσκους τους ακούγαμε ολόκληρους, προσεκτικά …σχεδόν τους μαθαίναμε. 1η πλευρά, 2η πλευρά, στίχοι , ένθετα και φωτογραφίες, αξιολογούσαμε κάθε κομμάτι , μαθαίναμε όλους τους τίτλους ανεξαιρέτως, γνώριζες για παράδειγμα πως λέγεται μέχρι και του 4ο τραγούδι της δεύτερης πλευράς.

Κάπου εκεί ανάμεσα στις πρώτες ακροάσεις τον ενέγραφες και στη λίστα με τους δίσκους - αν και το βήμα αυτό δεν εθεωρείτο απαραίτητο από όλους – προσωπικά το τηρούσα και το ΤΗΡΩ ευλαβικά. Αύξων αριθμός, καλλιτέχνης, τίτλος δίσκου, ημερομηνία κυκλοφορίας , ημερομηνία αγοράς…

Και έπειτα ερχόταν η σειρά των φίλων. Να έρθουν σπίτι, η να πας εσύ με το δίσκο παραμάσχαλα, να τον ακούσετε μαζί, να σχολιάσετε, να κρατήσετε σημειώσεις για να φτιάξετε συλλογές, να κάνετε τις απαραίτητες ανταλλαγές και τέλος να τον αντιγράψεις σε κασέτες για όσους δεν είχαν πικάπ ή να τον δανείσεις σε όσους εμπιστευόσουν ότι δε θα στον γρατζουνίσουν απ’ αυτούς που είχαν.

Σήμερα τις περισσότερες φορές κατεβάζουμε πολλαπλάσια άλμπουμ όσων έχουμε ανάγκη και αγοράζουμε μάλλον λιγότερα όσων πραγματικά θέλουμε, τα ακούμε μια φορά , μπορεί και λιγότερο αν πατάμε το σκιπ στα μισά του κομματιών και τελικά διαμορφώνουμε γνώμη πριν καλά μπούμε στο πετσί του δίσκου.

Τι μεσολάβησε όμως μεταξύ των δυο καταστάσεων? Καταρχάς 2 δεκαετίες και…. Εντωμεταξύ οι δίσκοι έγιναν cd, η αγορά μουσικής ακρίβυνε και γιγαντώθηκε. Και ξανακρίβυνε λίγο προτού τα cd παραδώσουν σκυτάλη στα mp3. Σ’αυτούς τους άυλους τίτλους, με το χάρισμα να είναι παρανόμως προσβασιμοι και εύκολα αποκτησιμοι κατά εκατοντάδες.

Κι εμείς? Εμείς μεγαλώσαμε, πιάσαμε δουλειές, πληρώσαμε τα cd χρυσά στην αρχή, πριν τα απορρίψουμε, ματαιοδόξως αγοράσαμε περισσότερα απ όσα μπορούσαμε να ακούσουμε, λατρέψαμε αρκετά που τα ξεχάσαμε γρήγορα, μπλοκάραμε από τη ροη των νέων κυκλοφοριών, αγωνιστήκαμε να καταλάβουμε τις νέες τάσεις.

Και συγχρόνως δε μαζευόμαστε σε σπίτια για να ακούσουμε δίσκους μαζί, ακούμε μόνοι με τα i-pod μας κάνοντας jogging ή βιαστικά μέσα στ’ αμάξια μας. Στηθήκαμε σε οθόνες με τις ώρες, κατεβάσαμε δισκογραφίες ολόκληρες, τις ακούσαμε ελάχιστα η καθόλου, πατήσαμε το σκιπ χιλιάδες φορές, εκδικηθήκαμε τις δισκογραφικές που μας έκλεβαν χρόνια, μιας και δεν πληρώνουμε πλέον, αλλά χάσαμε μαζί με το μέτρο και το κριτήριο. Πιθανότατα κάποιοι από μας και το νόημα.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν το ευχαριστιόμουν. Δεν μου κολλάγανε πλέον νέες μελωδίες, δεν είχαν το χρόνο - πλην εξαιρέσεων - να εγγραφούν στο μυαλό μου. Δεν προλάβαινα να μάθω τους στίχους, ούτε καν να βγάλω δικούς μου όταν δεν τους καταλάβαινα, σιγοτραγουδούσα γι αυτό παλιότερα κομμάτια στο μπάνιο και στους περιπάτους μου.

Έτσι πάτησα φρένο. Κατέβηκα από το τρένο και ξανάπιασα την αργή μα ανθρώπινή μου ταχύτητα. Το ξέρω ότι δε θα τα μάθω όλα, θα μου ξεφύγουν και κάμποσα αριστουργήματα αλλά θα είμαι πάλι εγώ με τη μουσική. Και νοιώθω ήδη ήρεμος γιατί θα μπορώ να ξαναευχαριστηθω το πρώτο μου βινύλιο, θα μπορεί να έρθει η σειρά κάθε δίσκου μου να ξαναπαίξει τουλάχιστον άπαξ πριν αποχαιρετήσω τα γήινα .

μια σχέση 40 χρόνων

Μοναστηράκι 2010

Εμένα η Αθήνα δε με μισεί, και αυτό έχει ενδιαφέρον. Δε με λατρεύει κι όλας αλλά να που πλησιάζουμε την τέταρτη δεκαετία αγαστής μα καθόλα εξαρτημένης - δεν τρέφω αυταπάτες για το αμφίδρομο της υπόθεσης - σχέσης.
Δε την εγκαταλείπω και δε συμμετέχω καν σε φαντασιώσεις στις όποιες ζω μακριά της. Μ’αρεσει να την περπατάω, να τη φωτογραφίζω, να τη διασχίζω, να την περιποιούμαι, και να τη δοξάζω, να την παρατηρώ, να την περιγράφω, να την υπερασπίζω, να την κατακρίνω, να την καίω, να τη σταναχωρω και να την καταστρέφω, να την αναπνέω, να τη σιχαίνομαι και να τη βρίζω, να τη συγχωρώ, να την κατουράω, να την αναπνέω, να τη ζωγραφίζω, να την αναπολώ, να τη φτύνω, να της απολογούμαι, να την τραγουδώ (*)...
Αρκεί να είμαστε μαζί όπως εχθες που ξαναπερπατησα στο κέντρο της όπως παλιά, όταν μετεφηβος, κατ επίφαση εργαζόμενος, άεργος, ξεκινούσα τον μεγάλο μου περίπατο στο ιστορικό κέντρο, καθημερινά. Καφές στο χέρι, αέρηδες, πάνω στα σκαλάκια, τσιγάρο και εφημερίδα και πάντα κι ένας δίσκος, δεύτερο χέρι -150 δραχμές. Με ήλιο ή ψιλόβροχο, ακόμα και την ώρα που θα έπρεπε να βρίσκομαι 40 χλμ βορειότερα για τη δουλειά μου.
"Με βροχή ή με τόσο ήλιο μην ξεκινάς, άφησε το για την επομένη" –μου υπαγόρευε η λογική μου (?) – και υπάκουος βρισκόμουν ξανά στα πέριξ του ιερού βράχου τετραγωνικά. Καθισμένος στο γνωστό πέτρινο παγκάκι κάτω απο τα κυπαρίσσια ( κατεβαίνοντας το βράχο του Άρειου πάγου κάνε αριστερά , μπες στο πρώτο άνοιγμα των συρματοπλεγμάτων που θα συναντήσεις και θα το βρεις) με την δεύτερη καλύτερη θέα της πόλης, χωμένος στο όχι ζεστό σακάκι μου, να χαλαω - παίρνοντας πόζες μοντέλου – τα κάδρα μακρυμάλλη φωτογράφου που με στοχεύει με τηλεφακό από απόσταση.

(*) ... ο ύμνος της πόλης μου ;-)

από το ανοιχτό παράθυρο

Κοιτάζεις από το ανοιχτό παράθυρο.
Θα μπορούσες να ευχαριστιέσαι ταυτόχρονα έναν καφέ, ξέγνοιαστος με ένα τσιγάρο στο χέρι, ή να έχεις κάνει μόλις έρωτα και να ρεμβάζεις γυμνός την πόλη από ψηλά.
Μπορεί απλά να ψάχνεις για σπίτι και να τσεκάρεις αν έχει θέα όπως το λέει η αγγελία ή κρυμμένος, να μαζεύεις απ’ το έξω εικόνες πριν ξανακλειστείς πίσω από τις κουρτίνες. Θα μπορούσε να περιμένεις σε αίθουσα αναμονής ιατρείου, μην έχοντας τι άλλο να διαβάσεις ή πάλι να σ’ έχουν μόλις απολύσει και να μην ξέρεις που αλλού να στρέψεις τη ματιά σου ή ακόμα-ακόμα να κοιτάς αν είναι αρκετά ψηλά για να πηδήξεις έξω.

το αετοφάγο δέντρο

  Περπατώντας σε ένα από τα ελάχιστα πάρκα της Αθήνας έπεσε η ματιά μου σ'αυτό το δέντρο, και ένα ρίγος με διαπέρασε την ίδια στιγμή.

"Κοίτα να δεις που ήρθε και στη χώρα μας αυτή η ποικιλία", σκέφτηκα...

Όποιος μικρός διάβαζε, "ο Σνούπυ & η παρέα του" δε μπορεί παρά να θυμάται το Αετοφάγο Δέντρο. Το αιμοβόρο δέντρο που κάθε χρόνο έπιανε στα κλαδιά του και ξέσκιζε τους χαρταετούς του Τσάρλυ Μπράουν. Στην αρχή με παραξένευε μα αργότερα κατάλαβα το σκοτεινό μυαλό του μικρού Τσάρλυ, όταν έπειτα από οδυνηρές σκέψεις πρόσφερε αυτοβούλως - στο τελευταίο καρέ - τον καινούριο του αετό, μεζέ στο αετοφάγο δέντρο που τον "κοίταζε" παραπονεμένα και από έτους νηστικό.

 Yγ. το post συνταχθηκε ακουγοντας το "i can't escape myself".
Ο Τσαρλυ Μπραουν είναι ο πρώτος αντιήρωας της pop κουλτούρας
Αν θες να μαθεις περισσοτερα για το αετοφάγο δέντρο πατα εδώ

τα παράσιτα

Η είδηση είναι ότι ο Ν.Π.– ο απολυμένος των εκδόσεων ΑΓΡΑ – επαναπροσελήφθη. Δεν γνωρίζω ολόκληρο το παρασκήνιο και τις συνθήκες και δεν νομίζω εν τέλει να έχει και τόση σημασία. Ξέρω μόνο ότι είναι από τις ελάχιστες φορές – μαζί με εκείνη των απεργών της WIND – που το γεγονός δεν θάφτηκε ούτε ευτυχώς "χρειάστηκε" κάποια δολοφονική απόπειρα για να κοντραριστούν με το κοινό αίσθημα οι αντεργατικές πρακτικές των εργοδοτών.
Παραμένει όμως η μοναδικότητα της περίπτωσης για τη θέση που πήραν κάποιοι 43 άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που παραδόξως(?) συμπαρατάχτηκαν με την εργοδοσία, γεγονός απεχθές μα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό του ασήμαντου μικρόκοσμού τους.

ich bin ein terrorist

Κατά τις περιγραφές των πεσόντων από τα σύννεφα γειτόνων, φαινόταν και φερόταν σαν ένας καθημερινός άνθρωπος, κλειστός μα εργατικός, μορφωμένος με άποψη για τα κοινά…
Ο Λ.Φ. έφαγε μια σφαίρα κατευθείαν στην καρδιά και εξέπνευσε υπηρετώντας τα δικά του ιδανικά. Τον μακαρίζω γιατί έφυγε ακαριαία, πρωταγωνιστής μεγάλης στιγμής της δικής του ζωής.

...και εγώ, ο μικρός, που μέχρι τώρα ζήλευα μόνο εκείνους που πέθαναν στον ύπνο τους…



stencil στο τείχος του Βερολίνου - 2007

you are my destiny

as covered by Vassilikos

ένα παράλληλο σύμπαν

Λίγο μετά το 2000, σε ένα νεοκλασικό στην Πλάκα, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα Φυσικής στον Κ. που πήγαινε τρίτη Λυκείου. Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη 4-6 ανελλιπώς για δυο συνεχόμενα χρόνια.
Όπως συχνά συμβαίνει, για να μην πω πάντοτε, υπάρχουν μέρες που οι μαθητές δεν ανταποκρίνονται σε οτιδήποτε σχετικό του μαθήματος και ο περί ου ο λόγος Κ δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Τις μέρες αυτές ένας διδάσκων πρέπει να επαναφέρει για εκατομμυριοστή φορά στο μυαλό του, ότι κάνει μάθημα σε ζωντανά πάρτυ ορμονών, η βλακεία, η αδιαβασιά ή ακόμα και η όποια ευφυΐα των οποίων, θα ενεργοποιήσει την Ιώβειο υπομονή μέσα από τα τρίσβαθα πηγάδια της αυτοσυγκράτησης του, προκειμένου να μη χειροδικήσει.
Είναι οι φορές που έπειτα από μια ερώτηση σου ο μαθητής κοιτά το λευκό χαρτί με τις γραμμές μπροστά του, το κοιτάς και εσύ μέχρι που οι ευθείες αρχίζουν να συστρέφονται , ξεκινάς να μετράς μέσα σου το χρόνο και αντί όποιας απάντησης (το "δεν ξέρω", θεωρείται απάντηση) ακολουθει μια καθόλα ήρεμη μα πνιγηρή απραξία.
Τις περισσότερες των περιπτώσεων ξεφεύγω από τέτοιες βαλτώδεις καταστάσεις με "χειρουργικά" παιδαγωγικούς τρόπους της παλιάς σχολής, …είναι κάποιες φορές όμως που τα πράγματα πάνε χειρότερα ...για μένα.
Αυτό το "χειρότερα ...για μένα" εξηγείται με τη θεωρία των παράλληλων μεν, συγκοινω- νούντων δε συμπάντων, στα οποία καταδύομαι ακουσίως και εξερευνώ για τεράστια χρονικά διαστήματα δισεκατομμυρίων νανοδευτερολέπτων. Παλαιοτέρα τρόμαζα, μα τώρα λογω πείρας αντιλαμβάνομαι τα πρώιμα συμπτώματα εκκίνησης της κατάποσης - είναι συνήθως τα ίδια - συνεπώς αναγνωρίζοντας τα δεν έχω λόγο να φοβάμαι πια. Στη διάρκεια των φαινομένων αυτών πιθανολογώ ότι με καταπίνει κάποιος χωροχρονικός λάκκος.
Ο φωτισμός εξασθενεί, ακόμα και αν είναι μέρα …γίνεται ψυχοφθορικα κίτρινος, το σώμα μου γίνεται δύσκαμπτο, τα δευτερόλεπτα γιγαντώνονται, και οι περιφερειακοί ήχοι πολλαπλασιάζονται. Η μάλλον τα αυτιά μου γίνονται υπερβολικά ευαίσθητοι δέκτες ήχων από τα μέσα δωμάτια. Τηλεοράσεις , τσακωμοί, μισοί διάλογοι σε τηλεφωνικές γραμμές, θόρυβοι από ακόμα πιο μέσα δωμάτια, καζανάκια και πλυντήρια, νερά που πλένουν αμάξια πέφτοντας από το δεύτερο όροφο, το λεωφορείο που περνά και η κίνηση των δρόμων. Οτιδήποτε παράγει πάνω από 0.2 ντεσιμπέλ το αντιλαμβάνομαι ανυπόφορα εκκωφαντικό στη σιγή που επικρατεί στο δωμάτιο του μαθήματος. Κάθε άλλη σκέψη νεκρώνει, και κυριαρχεί μονό η βίαιη αίσθηση πως χαραμίζεις τη ζωή σου δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο και ναρκωμένος στέκεσαι να το παρακολουθείς.
Συνήθως κατά τις επιστροφές μου στην πραγματικότητα θέλω να τρέξω ουρλιάζοντας να γλιτώσω από αυτά τα επιμηκυμένα ντε τε (dt) ανυπόφορης μιζέριας.

Λοιπόν σ’ αυτό το σπίτι στην Πλάκα, αυτά τα χωροχρονικά επεισόδια απλά δεν συνέβαιναν. Δεν άργησα να καταλάβω το γιατί. Ο ήχος που ερχόταν από τα μέσα δωμάτια ήταν η γείωση μου. Και αυτός ήταν ο ήχος του Β. - αρτιαφιχθέντα στην Ελλάδα - που είτε γέμιζε το χρόνο ανεργίας του είτε απλά εξασκούσε τεχνικές και πνευμόνια, έπαιζε σαξόφωνο με τις ώρες. Είχε επιστρέψει από την Νέα Υόρκη όπου δούλευε για να καταφέρει να αρχίσει/συνεχίσει/περατώσει– δεν θυμάμαι - τις σπουδές του στη jazz και κυρίως έπαιζε σαξόφωνο.
Έτσι, ενώ δίδασκα φυσική στον Κ., ταυτόχρονα παρακολουθούσα τις μουσικές παραστάσεις του …μέσα δωματίου. Σημείωνα όσα μου άρεσαν (ανάλογα με την ώρα που είχαν παιχτεί) και πριν να φύγω ζητούσα του Β, περισσοτερες πληροφορίες. Ο Β τότε εξηγούσε, ανέλυε, έδινε όλα τα data που θα με έστελναν για "κατάθεση χρημάτων" στο κοντινότερο δισκάδικο.
2010
Όπως και τότε, bebop και ragtime παίζει κυρίως ο Β. , δεν ξεφεύγει, δεν φλυαρεί δεν τον λες mainstream όμως. Την Παρασκευή 12 Μάρτιου θα παίξει με το κουαρτέτο του αλλά και τον Grail Bailey- σαξοφωνίστα του Ray Charles – στο ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ (Κολωνού 31, Μεταξουργείο) jazz standards με το νεουορκέζικο δικό του τρόπο.

... το γκρέμισμα των ειδώλων

"Αν επιθυμείτε να δείτε live τους Violent Femmes, αρκεί να τους κλείσετε για το βράδυ του πάρτυ σας, τη δεξίωση του γάμου σας ή τα βαφτίσια του μονάκριβου σας απογόνου".

Όχι δεν το βγάζω από το μυαλό μου, υπάρχει πράγματι αυτή η ανακοίνωση στο επίσημό τους site. Οποία παρακμή για το πάλαι ποτέ λατρεμένο συγκρότημα, τους δίσκους του οποίου λειώσαμε χορεύοντας τις περισσότερες φορές μέχρι τελικής πτώσης. Δυστυχώς όμως έχει και συνέχεια…

Ο De Lorenzo την έκανε νωρίς, το 1993, (ζήτησε μόνο και του επετράπη η επάνοδος στο ρόστερ ως δεύτερος ντράμερ, σε μια επετειακη εμφανιση την πρωτοχρονιά του 2006). Ο Brian Ritchie όμως πρόλαβε ως ενεργό μέλος της μπάντας να δει ή μάλλον να ακούσει το Blister in the sun στη διαφήμιση των Wendy's burger. Οποία ξεφτιλα για το αγαπημενο συγκρότημα του Robert Plant, του D. Davis (Kinks) και των Ramones.

Η κατάληξη αυτή που κάνει τη συνεργασία του Gordon Gano με τους Πυξ Λαξ να μοιάζει κορυφαία στιγμή στην καριέρα του στα 00’s ώθησε τον Ritchie όχι μόνο στην προσφυγή του σε δικηγόρους άλλα και στη δημοσίευση της παρακάτω επιστολής … :

«Για τους φαν που δικαίως παραπονούνται για τη διαφήμιση των Wendy's burger στην όποια ακούγεται το Blister in the Sun, ετούτο μόνο πρέπει να γνωρίζουν : Ο Gordon Gano είναι ο εκδότης του τραγουδιού και η Warner η εταιρία πισω απ'αυτό. Άπαξ και συμφωνήσαν να το χρησιμοποιήσουν καταυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει τίποτα άλλο που μπορεί να κάνει η υπόλοιπη μπάντα, καθώς δε μας ανήκει ούτε το κομμάτι …ούτε και το ηχογράφημα. Αυτή είναι η showbiz. Επομένως όταν βλέπετε αμφίβολης ποιότητας η ακόμα και αηδιαστική - όπως σ αυτή την περίπτωση - χρήση της μουσικής μας μπορείτε απλά να "ευχαριστείτε" την απληστία την αναισθησία και το φθηνό γούστο του Gordon Gano. Ήταν δυστυχώς γραφτό του να χάσει τόσο την στιχουργική όσο και τη συνθετική του ικανότητα πολλά χρόνια πριν, απόρροια πιθανότατα της προσωπικής του έλλειψης αυτοσεβασμού όπως άλλωστε δηλώνει και η συνέργεια στην εκπόρνευση των τραγουδιών μας. Ούτε ο Gordon (ως χορτοφάγος) ούτε εγώ (ως καλοφαγάς) τρώμε σκουπίδια σαν τα Wendy's burgers. Δε μπορώ να τα υποστηρίξω ούτε να προσυπογράψω τη συμφωνία γιατί διαφωνώ με τα τρόφιμα των πολυεθνικών για διατροφικούς, πολιτικούς, υγειονομικούς, οικονομικούς και περιβαλλοντικούς λογούς. Παρόλα αυτά βλέπω το έργο της ζωής μου να ευτελίζετε στα χέρια του επαγγελματικού μου εταίρου ξανά και ξανά, παρά του ότι έχω εναντιωθεί ουκ ολίγες φορές. Όσο αηδιασμένοι είστε εσείς, ακόμα περισσότερο είμαι εγώ».

Τελευταία κυκλοφορία των V.F. ήταν ο φόρος τιμής στο «Crazy» των Gnarls Barkley οι οποίοι προηγουμένως είχαν διασκευάσει το περίφημο " Gone Daddy Gone”. Πέρα από την όποια πικρή γεύση μου άφησαν οι πληροφορίες αυτές, πραγματικά ευχαριστήθηκα διαβάζοντας τις ανεκδοτολογικής μορφής καταγραφές τυχαίων γεγονότων που έζησαν οι τέσσερις αυτοί αμερικανοί ως μέλη των V.F., οι οποίοι κατά δήλωση του Gano το 2009 έπαψαν να υπάρχουν…

Λυπάμαι που δεν τους έχω δει live, χαίρομαι που έστω και δια της διάλυσης απεφυγαν περαιτέρω κατρακύλα.

i can't believe the news, oh boy

Μόλις έλαβα το παρακάτω e-mail από τον N., το οποίο παραθέτω αυτούσιο :

“ Ο τύπος για μένα έβγαλε τον καλύτερο δίσκο του 2009.
Danger Mouse And Sparklehorse Team Up With David Lynch
http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=104129585
ακούστε πχ το "Little Girl" (με την χαρακτηριστική φωνή του Julian Casablancas των Strokes)
για κατέβασμα όλου του άλμπουμ : http://lix.in/-512054
Δυστυχώς ο Mark Linkous το μόνο μέλος των Sparklehorse (μονο ο ντράμμερ Scott Minor υπήρξε από καιρό σε καιρό δεύτερο μέλος της μπάντας) αυτοκτόνησε εχθες.
- RIP Mark...
Διαβάστε όλο το άρθρο...
http://www.rollingstone.com/rockdaily/index.php/2010/03/06/sparklehorses-mark-linkous-takes-own-life/ ”

ο σταθμός του Κεραμεικού

Ο σταθμός του μετρό στον Κεραμεικό έχει κατά τη γνώμη μου το καλύτερο design, συγκρινόμενος τουλάχιστον με τους old school σταθμούς τόσο της κόκκινης όσο και της μπλε γραμμής.
Η κάθοδος μου στις αποβάθρες του σημαίνει το τέλος της εβδομαδιαίας εξόρμησης για δίσκους, και την ταυτόχρονη έναρξη της μελαγχολίας ενός ακόμα κυριακάτικου απογεύματος.
Αυτό όμως που κάνει το σταθμό, ξεχωριστό για μένα, είναι ότι έχει πάντοτε μια αλλόκοτη ηρεμία. Είναι σαν υπόγειος ναός, μετά τη λειτουργία, ή σαν φουτουριστικό καταφύγιο, απότομα εγκαταλειμμένο… « ούτε τη μουσική δεν πρόλαβαν να κλείσουν φεύγοντας» σκέφτομαι συνήθως…κι εγώ, ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους (αν όχι ο μόνος) που επέζησαν από μια υποθετική καταστροφή της Αθήνας, σφίγγω την τσάντα με τους δίσκους πάνω μου. Σήμερα την επιστημονική αυτή φαντασίωση διέκοψαν δυο άντρες με στολές που με προσπέρασαν τρέχοντας στις κυλιόμενες σκάλες. Ένας φύλακας της αττικό μετρό και ένας αστυνόμος. Μηχανικά έβαλα το χέρι στην κωλοτσεπη και ακούμπησα το εισιτήριο μου. Ήταν εκεί.
Στις αποβάθρες δεν τους είδα πουθενά. Ένας συρμός, περίεργο αυτό, σταματημένος μέσα στο τούνελ, τα μεγάφωνα σιωπηρά, σβηστός και ο φωτεινός πίνακας των δρομολογίων. Μόνο ένας μονότονος ήχος που έρχεται μέσα από το τούνελ. Σαν κάποιος να κτυπάει ξύλινα σφυριά πάνω σε μέταλλο. Πολλές φορές και με ένταση.Σιγά σιγά ξεκαθάρισα και κάποιες ανθρώπινες φωνές, πνιχτές στην αρχή που όλο και δυνάμωναν μέχρι που οι δυο άντρες που είδα πριν βγήκαν από το τούνελ κρατώντας μια γυναίκα από τις μασχάλες. Παχουλή, και ντυμένη στα μπλε, υποβασταζόμενη σχεδόν σερνότανε. Ο σταθμός είχε περισσότερο κόσμο τώρα απ ότι συνήθως, όμως ήταν το ίδιο βουβός.
Καθώς το περίεργο τρίο με πλησίασε, είδα το ανέκφραστο πρόσωπο της γυναίκας και ένας κόμπος που μου σφήνωσε στο λαιμό μου ‘φερε δάκρυα στα ματιά. Είχε κρυφτεί και έψαχνε να βρει κουράγιο να αυτοκτονήσει είπανε. Στράφηκα προς την άλλη μεριά, έβγαλα τη φωτογραφική μου μηχανή και τράβηξα αυτή την εικόνα του σταθμού.Ήρθε το τρένο και επιβιβάστηκα.
Στον επόμενο σταθμό το βαγόνι πλημμύρισε από εξαντλημένα μέλη χεβυμεταλλικών συγκροτημάτων - χθες ήταν το Up the hammer festival - φορτωμένων με όργανα και ενισχυτές στο δρόμο για το αεροδρόμιο. Άνοιξα την Athens Voice και διάβασα το αφιέρωμα στη μέρα της γυναίκας.
Κατέβηκα Πάνορμου.

μια ...μικρού μήκους για τη Δράμα

"Μα έδωσες 20 ευρώ?" ρώτησα τον Τ. φανερά έκπληκτος.

"Θα το έπαιρνα ο κόσμος να χαλούσε", μου απάντησε, "κι εσύ καμιά φορά δεν κάνεις καμιά μαλακία έτσι …επειδή σου ήρθε? ...άλλωστε τι είναι? ...μια ώρα μάθημα – είναι καθηγητής σε ιδιαίτερα ο φίλος μου– αφιερωμένη στην Τζούλια".

"Μόνος σου το δες?"

" Όχι με την Α"είπε

Η Α είναι η κοπέλα του. Τελικά οι περισσότεροι των φίλων που δημοσκόπησα την είδαν (7 στους 10) και μάλιστα με με τα ταίρια τους.

"Σ’εφτιαξε ?" η τελική μου ερώτηση.

"Κοίτα να δεις, είναι επαγγελματική δουλειά, τη Τζούλια τη γουστάρω τρελά, θυμάσαι από πότε – είναι απίθανος κώλος - αλλά προσωπικά όχι, θα λεγα ότι δε με καύλωσε".

Με αφορμή τον παραπάνω διάλογο κατεβάσαμε την 26-λεπτη εργάρα και την παρακολουθήσαμε, με το Ν και τον Τ.

Οκ, είχε ενδιαφέρον, για άλλους περισσότερο για άλλους λιγότερο, αισθητικά φθηνότερη απ' ότι περίμενα, από πλευράς ηθικής κανένα πρόβλημα αλλά ναι, κάτι με ενόχλησε στην όλη φάση. Μου πηρέ ώρα μετά την …προβολή να καταλάβω τι μου έφταιγε.

Δεν αμφισβητώ την ομορφιά της πρωταγωνίστριας, ούτε την τεχνική η το ειδικό της βάθος. Αμφισβητώ την συμμετοχή της την ίδια. Μου φάνηκε σαν να ήταν ωσεί παρούσα μπροστά στην κάμερα, κρέας χωρίς ψυχή, σα να μην καταλάβαινε το μέγεθος της στιγμής. Και όπως και να το κάνεις η έκθεση σε ένα τέτοιο γύρισμα, ιδιαίτερα αν είναι το πρώτο, είναι μια κάποια περίσταση . Και η Τζούλια ήταν κατώτερη αυτής μιας και …δεν ήταν καν εκεί.

Κάθε διαφορετική κρίση και προσέγγιση δεκτή

ΥΓ. "Σήμερα το βράδυ θα γεννηθούν πολλά παιδιά" είπε ο Τ. μετά την ταινία.

...ήταν όντως Booker T ?

Και να που η Χ. γίνεται ένα είδος κινηματογραφικής ανταποκρίτριας του blog.
Με την αγαπητή Χ μας ενώνουν κοινές αρχές ...κινηματογραφικής παιδείας αλλά αυτό δε μας εμποδίζει να διαφωνούμε αιώνια ως προς τις …καλύτερες μας ταινίες.

Ένα παράδειγμα είναι το «Dancer in the dark”...εκείνη γελάει και χλευάζει αδιάκοπα και εγώ δεν της απαντάω γιατί έχω ακόμα τον κόμπο στο λαιμό και τα μάτια μουσκεμένα.
Ποστάρω λοιπόν το τελευταίο της τηλεγράφημα:

«…μόλις είδα το crazy heart με τον Jeff Bridges και πολύ λυπάμαι που θα πάρει το όσκαρ σύμφωνα με τις προβλέψεις και θα το χάσει ο υπέροχος Colin Firth από το Α single man.... πόσο βλάχοι είναι αυτοί οι αμερικανοι με την καντρι μουσική και ήμαρτον πια, μια ακόμα ταινία με έναν τελειωμένο αλκοολικό...έλεος βρε παιδιά......
δική σας
Χ. "

Δεν το χω δει το Crazy Heart αλλά έχω δει το Single Man, το οποίο είναι συγκινητικά απλό και στυλιστικα υπέροχο πραγματικά. Μια σκηνή που λάτρεψα στην ταινία, είναι αυτή που ο George (Colin Firth) και η Charley (Julianne Moore) χορεύουν ακούγοντας Booker T (?).
Δείχνουν αμφότεροι τόσο ερωτικοί, ιδίως ο Colin Firth, που ως άλλος Jarvis (ένας είναι ο Jarvis ) δίνει ρεσιτάλ αγγλικής nerd ατσουμπαλοσύνης.

Ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ είναι ο άνθρωπος που έγραψε το θρυλικό «Αντίο Βερολίνο», το βιβλίο στο οποίο πάτησε το μιούζικαλ και η ταινία «Καμπαρέ». Δικό του και το «Ενας Ανδρας Μόνος».

δευτέρα πρωί, 06:59

Δευτέρα πρωί ξυπνάω πάντα στην ώρα μου, 6:59 ... πετάγομαι λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι των 7:01 … και μετράω τις κινήσεις που θα έκανα αν πήγαινα ακόμα δουλειά.

...λοιπόν το ξυπνητήρι στο snooze για 7 λεπτά ακόμα, τα μετραω ξύπνιος πλέον, και να'μαι, όρθιος... κατουρώντας, με το στόμα γεμάτο οδοντόκρεμα ...προσπαθώντας ταυτόχρονα με κόπο να μη συντονίζω το σώμα μου στη συχνότητα ταλάντωσης του χεριού που βουρτσίζει τα δόντια μου ...για ευνόητους λόγους...κρύο νερό στο πρόσωπο και στο σβέρκο…ααα…..

Αλλάζω πλευρό, δε βολεύομαι , γυρνάω ανάσκελα και συνεχίζω να απαριθμώ.

...ρούχα ως συνήθως τα χθεσινά: κοτλέ παντελόνι, κοντομάνικο φανελάκι, καρώ πουκάμισο απ’εξω και αθλητικά παπούτσια, μπουφάν ...χαρτοπετσέτα διπλωμένη προσεκτικά με τη διπλή δοσολογία νες καφέ και ζάχαρης, στην τσέπη μου... τσάντα με κάμερα και κάνα βιβλίο και ….έξω από το σπίτι.

...κατηφορίζω την οδό Χ’’ταδε όπως κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια ...παλιά έπρεπε να προλαβαίνω και το τρένο των 7.32, ξυπναγα νωρίτερα τότε, είχα μετατεθεί όμως κοντινότερα στο σπίτι μου εξοικονομώντας αρκετά λεπτά ύπνου.

... λίγο παρακάτω γνωστή γειτόνισσα μου κλείνει το δρόμο και υποχρεώνομαι τελικά να την καλημερίσω προτού με αφήσει να συνεχίσω...κάθε μέρα στοιχηματίζω πως θα την αποφύγω αλλά χάνω ...γαμώτο ...το περίεργο είναι ότι την συνανταω οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κι αν περάσω από οποιοδήποτε δρόμο της περιοχής.

...κατευθείαν στο φούρνο τώρα για … « το κουλουράκι σας με τις σταφίδες και σήμερα? γάλα θα πιείτε?» με ρωτάει πάντα με εμπορική γλυκύτητα η φουρνάρισσα . «ναι στο πρώτο, όχι στο δεύτερο ερώτημα σας» απαντώ και τη βλέπω που στραβώνει τα χείλια της. Ευτυχώς…

... η ανθρωπογεωγραφία της διαδρομής σταθερή … μαθητές συνοδευόμενοι από γονείς στο δρόμο για το σχολείο και φυσικά πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι σαν και μένα …ασυνόδευτοι ...τους γνωρίζω ...γνωριζόμαστε, φατσικά εννοείται, όλοι... με μερικούς ανταλλάσουμε από καιρό σε καιρό και κανα χαμόγελο ...του στυλ πάλι εσύ και πάλι εγώ "work and work and work and work till you die" σιγοτραγουδάω, μα ...δεν ακούγονται καθόλου προφητικοί οι στίχοι.

...smithers jones

...τα παιδιά, έχει πλάκα να τα παρατηρώ που μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο ...βλέπω ξανά την ίδια ροζ τσάντα, έκτο χρόνο φέτος ... το κορίτσι που την κρατάει έχει ασχημύνει πολύ – ήταν γλυκύτατο πρωτάκι - και δε κραταει πια από το χέρι τον παππού της

... στο γωνιακό ψιλικατζίδικο η Δ τακτοποιεί πάνω στο ψυγείο των παγωτών τις σημερινές εφημερίδες... μου χαμογελάει όπως κάθε μέρα ...καλημεριζόμαστε ...καπνό και χαρτάκια έχω για σήμερα, οπότε δε μπαίνω στο μαγαζί ...ανοίγω ελάχιστα βήμα

... στο τέλος της κατηφόρας λίγο πριν στρίψω ο γνωστός 55αρης ως συνήθως βγαίνει με το αυτοκίνητό του από το γκαράζ και κλείνει το πεζοδρόμιο... ο απόλυτος συγχρονισμός μιας και συμβαίνει κάθε μέρα να με προλαβαινει 1-2 μέτρα πριν προλάβω να περάσω πρώτος... πρέπει να κατεβώ από το πεζοδρόμιο άμα θέλω να προχωρήσω... oι μαργαρίτες που είχε φυτέψει έξω από το γκαράζ του, δεν έπιασαν, τον έβλεπα να τις ποτίζει κάθε πρωί με το κουστούμι και τα κλειδιά στο χέρι.

...διασχίζω ένα καφέ, υπάρχει ήδη κόσμος που περιμένει τις αγουροξυπνημένες γκαρσόνες να τον σερβίρει… προσπερνώ άλλη μια «γνωστή» μου γυναίκα, 35αρα την κάνω εδώ και 7 χρόνια, καλοχτενισμένη και εντυπωσιακά βαμμένη που φορά ταγέρ μεγαλοστελεχους και κάθεται στο ίδιο τραπέζι κάθε πρωί...πίνει καφέ φίλτρου...την πρόσεχα ανέκαθεν, και να μην ήθελα δεν περνάει απαρατήρητη, μα την καμαρώνω κιόλας από τότε που την ταυτοποίησα με την υπάλληλο του τμήματος αλαντικών του διπλανού supermarket.

...λίγα βήματα ακόμα και φτάνω στο γραφείο... μπαίνω... είναι 8 και ένα λεπτό ...δεν άργησα κανείς δε μπορεί να μου πει τίποτα ...

Σηκώνομαι από το κρεββατι, βάζω νερό στο γκαζάκι για καφέ …και πάω για κατούρημα.

Fiery Furnaces...του ανταποκριτη N. Cabinek

Οι Fiery Furnaces δεν είναι εύκολη περίπτωση… Από τη στιγμή όμως που το 2005 άκουσα το Bitter Tea πραγματικά κόλλησα, για μένα είναι απλά η/οι μουσική/οι του μέλλοντος μαζί με τους Of Montreal. Όμως μετά το προηγούμενο με την αναβολή των Of Montreal ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Νάτος όμως στο Αν ο Matthew αυτοπροσώπως να πουλάει ο ίδιος το merchandise!!! Do you have it in Large? No, buy try XL, it will shrink. Sorry but it’s HUGE!!! I’ll take this (από μέσα μου: with the crappy stamp of Parthenon) instead. Ok, it may shrink though. Ε ρε κόλλημα

Εντάξει, αυτός είναι. Που είναι όμως η αδερφή του? Καθόλη τη διάρκεια άφαντη. Τι ,τόσο ντίβα είναι και αφήνει το αδερφάκι του να πουλάει τη πραμάτεια του και να κουρδίζει τη κιθάρα του μόνο του? Σίγουρα άρρωστη θα είναι, ίσως το jet lag από… ISTANBUL? στις 2/28? ποιος ξέρει που να είναι η Eleanor?

ΤΑ ΝΤΑΝ, τελευταία στιγμή κάνει την εμφάνιση της, όχι, όχι το παίρνω πίσω, δεν είναι καθόλου ντίβα, απλή και σούπερ γοητευτική. Ναι, ναι θυμίζει πολύ P.J Harvey και Patti Smith, αλλά μάλλον είμαι ανώμαλος γιατί μου θυμίζει και λίγο Παπαρίζου όταν πρωτοεμφανίστηκε, πριν περάσουν τα μπουζούκια από πάνω της.

Επόμενο άγχος: Αγνοείται ο ντράμερ σύμφωνα με την κοπέλα από πίσω που είναι μέσα στα πράγματα (ο φίλος μου ήταν πρώην ταμίας του Vinyl Micro).

Ουφ, εντάξει, πέρασε κι αυτό, εμφανίστηκε κι αυτός και πραγματικά το rhythm session της συναυλίας κυριολεκτικά γάμαγε! Είχα μείνει με το στόμα ανοικτό και ένα χαμόγελο χαραγμένο! Απίστευτοι τύποι, μουσική 2010, πραγματικά. Και το αίσθημα δεν έφυγε μέχρι τέλους. Τα αδέρφια εννοείται απίστευτα, ο Matthew κοιτούσε έντονα την αδερφή του και χαμογελούσε σπάνια, σε κέρδιζε όμως με την ιδιοφυία του.

Ο Jason Loewenstein των Sebadoh στο μπάσσο, επίσης απίστευτος, απολάμβανε, έτσι έδειχνε τουλάχιστον ,την κάθε στιγμή. Οι τύποι έκαναν ότι ήθελαν πάνω στη σκηνή, τέτοιες εναλλαγές tempo (σωστό?) ούτε σε jazz συναυλία, τι να πω. Έπαθα μεγάλη πλάκα, δεν κουράστηκα καθόλου, και πραγματικά ένοιωσα μεγάλη ευτυχία που τους είδα, α και θαυμασμό. Πραγματικά, τους θαύμασα.

Κάπως έτσι πέρασα φίλε μου Α, με δυο μπιρίτσες, το ντουμάνι από το πιο in crowd της Αθήνας, τον Γιάννη (τον Πετρίδη βρε, ναι αυτός πρέπει να ήταν στο πλάι κι όχι ο χάλιας σωσίας του που πετυχαίνουμε σε όλες τις free συναυλίες ). Σούπερ!

Να μας ξανάρθετε παιδιά κι αν τα relatives που χαιρετίσατε και τους αφιερώσατε το… δεν μπορούν να σας φιλοξενήσουν, εμείς είμαστε εδώ ( ελπίζω ό Αν να πλήρωσε κανονικά τους φίλους μας κι όχι σαν τους Chap που τον κυνηγάνε ακόμα…).

To Rub Alcohol Blues με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία

να θυμάσαι τους ... Fiery Furnaces

Σε λίγο !!! Ανταπόκριση του ειδικού αποσταλμένου Ν. από τη χθεσινή συναυλία των Fiery Furnaces. Πιθανότατα να ανέβει και οπτικό υλικό !!!
Οι F.F. είναι η Patti Smith και οι Dinosaur Jr μαζί να παίζουν τα πιο διαταραγμένα blueς που έχεις ακούσει τελευταία τριγυρισμένοι από εικονίσματα των Zeppelin και του Coltrane.
Πολύ καλό το support των 15μελων The Voyage Limpid Sound.

guru come back

Σερφάροντας ξημερώματα Τρίτης, λίγα κλικ πριν καταρρεύσω από την κούραση έπεσα πάνω σε μια κακή είδηση που με ξαγρυπνησε για τα καλά. Ο Guru έπαθε καρδιακή προσβολή και είναι σε κώμα για δεύτερη μέρα. Είναι ο Guru, ο ραπερ των Gangstarr και περισσότερο αγαπητός ως ο διοργανωτής των περίφημων Jazzmattazz. Στα 4 volume των οποιων συμμετειχαν από τον Ronny Jordan και τον Donald Byrd μεχρι τους Jamiroquai, την D.C. Lee, τον Bradford Marsalis και δεκάδες άλλοι πασίγνωστοι τζαζιστες της παλιάς πρωτοπορίας, ράππερς old school μα και της τότε νεότερης γαλλικής κοπής, soul φωνάρες και μουσικοί απο όλες τις γωνιές του πλανήτη. Δεν είναι μόνο η λύπη για τον άνθρωπο, τον μουσικό και την τέχνη του. 

Είναι και λίγο πιο προσωπικό. Είναι που καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν οι καλλιτέχνες της γενιάς σου σταματούν η προσπαθούν …να σταματήσουν την στον κόσμο τούτο αναπνοή τους.
Ο Guru είναι γεννημένος το 1966.
Περαστικά .

i love to ...hate them - The Fiery Furnaces.

Αύριο θα πάμε να δούμε με το Ν και τον Τ τους Fiery Furnaces. Ακούγεται περίεργο αλλά ότι έχω ακούσει από αυτούς μέχρι στιγμής ταξινομείται σε τρεις κατηγορίες:

1. αυτά που δε μου άρεσαν πολύ
2. αυτά που δε μου άρεσαν ιδιαίτερα
3. αυτά που δε μου άρεσαν καθόλου

Τότε γιατί πηγαίνω? “Είναι πολύ εγκεφαλικοί” λέει ο Ν για να συμπληρώσει “Είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει την τελευταία διετία μαζί με τους Of Montreal” .
Νομίζω όμως πως ακολουθώ την παρέα στο ΑΝ γιατί έχω καιρό να πάω σε συναυλία* και η τιμή του εισιτηρίου, επιτρέπει να πειραματιστώ πάνω στα όρια της αντοχής μου.
Ελπίζω από αύριο τα αδέλφια Matthew και Eleanor Friedberger να με κάνουν να αλλάξω γνώμη και θα το παραδεχτώ αμέσως.
Αα, και καλό μήνα.

*Η jazz των Pi-quartet στις Βρυξέλλες και οι Παράξενες Μέρες δεν πιάνονται στις επίσημες μου συναυλίες.