Franco: ένας αξιότιμος φίλος

Τον Francesco τον γνώρισα μέσω YouTube (fraccc51) το 2007. Συνταξιούχος φιλόλογος ο βασικός του "τίτλος" μα εγώ γνώρισα τον Franco σαν ερασιτέχνη κινηματογραφιστή.
Έπεσα πάνω σε ένα βιντεάκι του, που δε ντρέπομαι να πω πως είδα δεκάδες φορές συνεχόμενα, γελώντας και βουρκώνοντας, την ίδια στιγμή.
Είναι τραβηγμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δύο κύριες λήψεις σε κανονικό φιλμ, super 8 της cinepressa. Πρωταγωνιστές, στο ομορφότερο air guitar του κόσμου, οι μαθητές του 6-θέσιου σχολείου στο οποίο ήταν διορισμένος, νέος καθηγητής. Σε ένα φτωχό, ορεινό χωριό – παρ’ ότι στον Ιταλικό βορρά – πάνω από τον κόλπο της Τζένοβας. Όχι μακριά από τον τόπο που επέλεξε έκτοτε να ζει. Μόνιμα πλέον, με τη γυναίκα του και την κόρη του, η τελευταία τουλάχιστον μέχρις ότου εγκατασταθεί λόγω δουλειάς στην Ιαπωνία.

Του έγραψα ενθουσιασμένος στ’ αγγλικά, δε μου απάντησε αρχικά – μιας και όπως αποδείχτηκε δεν τα κατείχε – μα στη συνέχεια απάντησε με περισσή προθυμία στα σχόλια που σύνταξα με τα λιγοστά τότε ιταλικά μου.

Ναι, μιλάω λίγο τη γλώσσα, όσο τη θυμάμαι βέβαια από την ηλικία των 12 που την παράτησα. Και ήταν η σύμπτωση που εκείνο τον καιρό χρειάστηκε να συνεχίσω τη …δια βίου εκπαίδευση μου, για επαγγελματικούς λόγους, προσπαθώντας να βρω το συντομότερο δυνατό την από 25ετιας αφημένη άκρη του ξένης γλώσσας.

Η αρχική επιλογή διδάσκουσας, υπήρξε ατυχής καθώς η διδα Ε. δεν κατάλαβε ποτέ το επείγον του θέματος. Ως κάκιστη επαγγελματίας υπολόγισε τα δίδακτρα μόνο ως έξτρα χαρτζιλίκι καθώς η 35χρονη διαμονή της στην οικογενειακή εστία δεν απαιτούσε έξοδα από το μέρος της. Η ντροπιαστική ασυνέπειά της οδήγησε στη μη φιλική λήξη της συνεργασία μας.

Στράφηκα έτσι ξανά στη …sig.ra L, την πάλε ποτέ καθηγήτρια των 12 μου χρόνων. Βέρα ιταλίδα τούτη, πανθομολογουμένως κουκλάρα (και τώρα όπως και τότε) δέχτηκε ευτυχώς να με βοηθήσει.

Τα ιδιαίτερα ξαναξεκίνησαν και μαθητής πάλι εγώ βρέθηκα να αφομοιώνω όλα τα νέα που αφορούσαν την πεθερά, τον σύζυγο, την κουνιάδα της και τους γείτονες… Απίστευτο χάσιμο μα ευτυχώς όλα ειπωμένα στην Ιταλική.

Ως δωδεκάχρονος εγκατέλειπα πολλές φορές το μάθημα εσπευσμένα, να προλάβω τους Ντιουκς από την αρχή, μα τώρα δεν είχα παρόμοια πρόφαση. Έτσι, τις μέρες που δεν υπέφερα άλλα "νέα", μήτε συγκεντρωνόμουν στην εκμάθηση φράσεων όπως: "Τι όμορφο κόκκινο μήλο!! Μακάρι να είχα ένα. Θα μπορούσα να έχω ένα μήλο παρακαλώ?" , απλά σηκωνόμουν, πλήρωνα και έφευγα. Ντρέπομαι μα ένοιωθα πως δε γινόταν αλλοιώς. Μια τέτοια μέρα πρέπει να ήταν που κατάλαβα μεν τι σημαίνει και μίσησα δε την περιβόητη Υποτακτική.

Εντωμεταξύ η αλληλογραφία με τον Francesco συνεχιζόταν πυκνότερη. Διστακτικότερα στην αρχή: "Αγαπητέ φίλε, θα χαρώ πολύ αν με αφήσεις να σε βοηθήσω στα Ιταλικά, άλλωστε γι αυτό είναι οι άνθρωποι πλασμένοι, να βοηθά ο ένας τον άλλο… μην ξεχνάς επίσης ότι υπήρξα καθηγητής καθώς και ότι στα 70 μου έχω πολύ ελεύθερο χρόνο", και απλόχερα αργότερα.

Έφταναν καθημερινά στο mail μου κείμενα, δημοσιεύματα, κριτικές ταινιών που έπρεπε να διαβάσω και να δω και παράλληλα διορθωμένες οι εκθέσεις και οι εργασίες που του είχα στείλει εγώ, ο συνεπέστατος πλέον καλός μαθητής.

"Αντάλλαγμα" ζήτησε ο Francesco μετά από μήνες: περήφανος ανταποκρίθηκα, να τον μάθω αρχικά να χειρίζεται την γιαπωνέζικη ψηφιακή του κάμερα. Να τον βοηθήσω κατόπιν στο ψηφιακό editing και τις μουσικές επιλογές μέχρι να νοιώσει σίγουρος να καταπιαστεί με το φιλμάρισμα ξανά. Ο κινηματογραφιστής είχε ξυπνήσει μέσα του.

« …να έρθεις να σε φιλοξενήσουμε, φέρε μαζί σου και παρέα αν θέλεις, έχουμε χώρο …θα έρθω να σας πάρω από το αεροδρόμιο …είναι όμορφα εδώ στα βουνά τέτοια εποχή» η μόνιμη επωδός των γραμμάτων (άγνωστο γιατί μα δεν μου ταιριάζει να τα καλώ mail παρ’ ότι ηλεκτρονικά) του Franco. Όμως δεν τα κατάφερα να παραβρεθώ στις βόλτες, τις σχεδιασμένες στα χιονισμένα δάση με τις φουντουκιές.

Τα μαθήματα Ιταλικών συνεχίζονταν ωστόσο με αμείωτο ρυθμό και τελικά η πρόοδος μου διαπιστώθηκε στις εξετάσεις. Το μοριοδούμενο πτυχίο ήταν πλέον στην κατοχή μου την ώρα που ο professore διήγε δεύτερη κινηματογραφική νεότητα, συσπειρώνοντας φίλους, γείτονες και συγχωριανούς του για πρωταγωνιστές.

Όπου κλήθηκα, τον συνέδραμα με δικό μου οπτικό υλικό, να τα ενσωματώσει καθώς ήθελε σε κάποιες από τις νέες του δουλειές.

Το «Θέλω να προλάβω το χρόνο που έχασα» έγινε το νέο του μότο.

Με το πέρασμα του καιρού η αλληλογραφία παρότι αραίωσε, ελλείψει των καθημερινών μαθημάτων, ήταν τώρα περιεκτικότερη: εβδομαδιαίοι απολογισμοί γεγονότων, σκέψεων και συναισθημάτων. Φυσικά η ροή footage προς επεξεργασία, ψηφιοποιημένων original film, κριτικών, νέων ιδεών και κάμποσης μουσικής συνεχίστηκε κανονικά.

Την δεύτερη εβδομάδα που δεν έλαβα γράμμα του, δεν ανησύχησα καθώς είχε ξανατύχει. Την τρίτη εβδομάδα στο inbox μου βρήκα το παρακάτω mail:

« …δεν ξέρω αν με γνωρίζεις …ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή πριν από 15 μέρες …μιλούσε για σένα, σε θεωρούσε φίλο του …έφαγα τον κόσμο να σε εντοπίσω στο δίκτυο …λυπάμαι που δε κατάφερα να σε ενημερώσω νωρίτερα, μα ακόμα δεν έχω συνέρθει …θα ήθελα κάποια στιγμή να βρεθούμε …έχουμε να φτιάξουμε μαζί το αρχείο του»

Ο αξιότιμος professore Franco έφυγε ξαφνικά και χωρίς λόγο πριν από κάποιους μήνες. Μου λείπει ακριβώς όπως οι δικοί μου άνθρωποι που έτυχε να φύγουν.

Από τη σελίδα του στο ΥΤ, που ακόμα στέκει, παρ’ όλο που πολλά λείπουν καθώς προσπαθούσε μα δεν πρόλαβε να τα αποκαταστήσει από το παλαιό υλικό, παραμένουν κάποια που έφτιαχνε όντας καθηγητής με τους μαθητές του και αρκετά από αυτά που καταπιάστηκε τελευταία.

κοινές σκέψεις

Δεν ξέρω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω.
Μόλις όμως σταθώ στα πόδια μου θα την κάνω σίγουρα από εδώ ...το βιοτικό επίπεδο πάει από το κακό στο χειρότερο ...και δε θέλω να στηρίζομαι στην καλωσύνη των ξένων.
Δεν ξέρω τι θα γίνω αν θα μεγαλώσω.
- "Τι κοιτάς και 'συ ρε ηλίθιε;"


πόσο ποιο ταιριαστό soundtrack από το Ghost Town των Specials; για κάποια πανέμορφα free remixes πάτα

μάλλον ήταν ναυτία

 "Ένα καπνό παρακαλώ και ένα πακετάκι χαρτάκια ασημί." ίσα που άρθρωσα, ζαλισμένος από τους 42 οC. Ήταν από τα πιο ζεστά απογεύματα που έχω ζήσει στην Αθήνα.

Αύγουστος 2007. Οι δρόμοι άδειοι, ποιος τρελός και γιατί να περπατάει μεσημεριάτικα ανάμεσα στα καυτά μπετά των Αμπελοκήπων.

Θερμές μάζες αέρα, νόμισα, πως πήραν την ξέπνοη φωνή μου και δεν αφησαν τη φράση μου να φτάσει στον αποδέκτη.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση καύσωνα παραμένω και εγώ αμπαρωμένος στο σπίτι, με τα παντζούρια, μάλιστα, ερμητικά κλειστά.

Η αρτιαφιχθείσα εξ Αμερικής όμως, οικογένεια των θείων, πλήρης, μετά των ξαδέλφων παρέθετε δείπνο …προς τιμήν μας.

Μήτε η αρνητική μου διάθεση μήτε η απειλή να εμφανιστώ με τη διαβόητη πορτοκαλί μου βερμούδα έπιασαν τόπο. Και έτσι, έχοντας υποκύψει – τελευταία φορά ορκιζόμουν – στους συναισθηματικούς εκβιασμούς της μητρός μου, ρίχτηκα εν μέσω καύσωνα στην οδύσσεια Αμπελόκηποι – Βούλα, να παραστώ στην πρώτη εδώ και χρόνια εκδήλωση με όλο το συγγενολόι, τουλάχιστον σε μέρα που δεν περιλαμβάνει ...καφέ και κονιάκ.

Το ότι δεν οδηγώ, σε συνδυασμό με τη γραφική δυσανεξία μου στα ταξί δυσχέραιναν την κατάσταση μιας και η διαδρομή έπρεπε να καλυφθεί με λεωφορεία, μετρό και κάποιο μέρος της πεζή.

Χρειαζόμουν σίγουρα τσιγάρα.

"Ένα καπνό παρακαλώ και …" πήρα φόρα να ξαναπώ, άνοιξα τα μάτια τώρα καθώς με σκίαζε η τέντα του περιπτέρου, μα δε το εκστόμισα.

Προσπάθησα να απομακρυνθώ …διακριτικά, αθόρυβα, μην τύχει και ενοχλήσω τον περιπτερά που με φερμουάρ κατεβασμένο αυτοϊκανοποιούνταν, απόλυτα συγκεντρωμένος στην μικρή τηλεόραση εμπρός του.

Οπισθοχώρησα, να βγω από την ακτίνα των προσωπικών στιγμών του μεσήλικα έγκλειστου. "Άλλο και τούτο σήμερα που …" χαμογέλασα μα δεν απόσωσα τη σκέψη μου καθώς συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν μόνος.

Στο παράπλευρο παράθυρο του περιπτέρου, πίσω από μια ντάνα περιοδικά που έκλεινε το μεγαλύτερο του μέρος, έστεκε ακίνητο ένα κοριτσάκι. Όχι πάνω από 10-12, παχύσαρκο και ιδρωμένο μέσα στην εκτυφλωτική ροζ του φόρμα, προσηλωμένο στα τεκταινόμενα εντός του κουβουκλίου. Είχε φέρει το ένα χέρι κοντά στο πρόσωπο του για αντήλιο και δε αντιλήφθηκα να ενοχλείται από την παρουσία μου ή μήπως δεν με πρόσεξε καν.

Ναυτία είναι μάλλον η λέξη αυτού που ένοιωσα. Τρία αμήχανα βήματα αργότερα, καθάρισα με έναν ψεύτικο βήχα το λαιμό μου, και είδα τη ροζ φόρμα να ξεκολλάει από το παράθυρο και να τρέχει φρενιασμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

thank you mr Jello

Συμπέρασμα: H συναυλία του κου Jello Biafra ήταν η καλύτερη που έχω δει φέτος και από τις καλύτερες που έχω δει πoτέ.

Τι προηγήθηκε αυτής της πρότασης;

Μιάμιση ώρα καθαρόαιμου hardcore punk, πολιτικού λόγου που σπάνια ακούς σήμερα και μιας όχι απρόσμενης θεατρικής κινησιολογίας στα όρια του καμπαρέ και της παντομίμας καθ’ όλη τη διάρκεια των τραγουδιών.

Με όψη τσαρλατάνου ευαγγελιστή που κάνει το κοινό του να παραληρεί ο J.B. έδωσε ένα καταπληκτικό show. Ταρακούνησε το Gagarin για τα καλά και δικαίως υπήρξε αντικείμενο λατρείας των παρευρισκομένων σε εκδηλώσεις που φανταζόμουν ότι μόνο ο Morrissey προκαλεί στους φαν του.

Ενήμερος για τα κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών έκανε συγκινητικές, ξεσηκωτικές αναφορές στη δικτατορία των συνταγματαρχών, στον Παπανδρέου και την αεροσυνοδό του, και τη σημερινή οικονομική κρίση.

Στάθηκε παραπάνω στα Δεκεμβριανά προκαλώντας -ουρλιάζοντας “Fuck the Police” - το χάος στο ασφυκτικά γεμάτο Gagarin. "Police truck", το γνωστό του και αγαπημένο μου φαλσεττο και κάπου εκεί παρέδωσε εαυτόν στα χέρια του κόσμου, ακλουθώντας τους από ώρα ξέφρενους θεατές, σε ένα απίστευτο crowd surfing.

Απεκδυόμενος νωρίς τη στολή χασάπη με την οποία εμφανίστηκε, αποκάλυψε ένα σακάκι ραμμένο με την αστερόεσσα, (τη σημαία των United Snakes Of America, κατά τα λεγόμενα του), στη συνέχεια έμεινε με το μαύρο του t-shirt για να καταλήξει ημίγυμνος στο τέλος να τραγουδά και να χορεύει, μανιασμένος, με ορμή συγκρινόμενη με εκείνη ενός Jagger προερχόμενη ωστόσο από το απόλυτα γήινο, ανθρώπινο σώμα του, των πενηνταδυο χρόνων και την punk νοοτροπία του, των εκατοντάδων Watt.

Δεινός χειριστής του λόγου ο ίδιος, αν πρόσεχες βέβαια τι έλεγε, ξέρει πώς να σε γκαζώσει, να σε εξεγείρει βάζοντας ταυτόχρονα ο ίδιος τα όρια του ανεξέλεγκτου επαναλαμβάνοντας τη φράση: “Be reasonable, get down in the streets but please remain reasonable”

Dead Kennedys ανθολόγιο: Holiday in Cambodia, California Uber alles, Too drunk to fuck μεταξύ νεότερων του κομματιών (I Won't Give Up, Electronic Plantation, Three Strikes, New Feudalism) πολλές ροχάλες και περισσότερος ιδρώτας.

Εντυπωσιακά μεγάλη παρουσία των παρά κάτι (αν όχι) πενηντάρηδων.

«Τώρα που τον είδα μπορώ να πεθάνω» είπε κάποιος από αυτούς.

Οι Guantanamo School Of Medicine, άριστοι συνοδοιπόροι του. Να αποδώσω τα εύσημα και στους δικούς μας Deus Ex Machina που άνοιξαν με φρενήρη τρόπο τη βραδιά, εμφανιζόμενοι πριν τον «πατέρα μας» όπως οι ίδιοι είπαν.

Μια παλιότερη ιστορία...

Τόσες ροχάλες είχα να δω από τη συναυλία των Ramones, 20 χρονιά πριν. Τότε, ο αποδημήσας πλέον Joey σε αντιδιαστολή με την νηφαλιότητα (πες την και στωικότητα αν όχι αποδοχή) του Jello Biafra - που απλά τις ξεκολλούσε από πάνω του - είχε φρικάρει τελείως. Είχε διακόψει τη συναυλία και παρέμενε με το δάχτυλο τεντωμένο δείχνοντας κάποιον από το κοινό που είχε εντοπίσει ότι τον έφτυνε επανειλημμένα.

Περιέγραφε θυμάμαι δια μικρόφωνου την εμφάνιση του τύπου – ο όποιος ήταν ομολογουμένως κομμάτια - μέχρις ότου οι μπράβοι του Ρόδου τον εντοπίσουν και τον πετάξουν έξω. Μου είχε φέρει στο μυαλό θυμάμαι, εκείνη τη σκηνή από το The Wall όπου ο Geldof (ως rock star Pink) εντοπίζει στο κοινό ομοφυλόφιλους, μαύρους και εβραίους και τους παραδίδει στην οργή του όχλου και στα σκυλιά της αστυνομίας...

Στο τέλος της συναυλίας ο τύπος βρισκόταν ακόμα έξω, μα σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, χτυπώντας τη γροθιά του σε ένα μεταλλικό διαχωριστικό που υπήρχε στο ταμείο – ο καρπός του διαλυμένος με τα κόκκαλα να προεξέχουν – αρνούμενος να μπει στο ασθενοφόρο, πριν του δώσουν οι ίδιοι οι Ramones πίσω το αντίτιμο του εισιτήριου.

Ένα ακομα highlight

οι τρίχες

Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου έχω καταλάβει πως από τη δεύτερη κιόλας επίσκεψη μια κομμώτρια η ένας κομμωτής που σέβεται τον εαυτό του σε αναβαθμίζει από την κατηγορία: πελάτης σε εκείνη του φίλου. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις σε ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων, να ακούσεις οτιδήποτε ο/η υπάλληλος θεωρεί ενδιαφέρον και να απαντήσεις προφορικά ερωτηματολόγια που αγγίζουν τα όρια της ανάκρισης.

"Πως θέλετε να σας κουρέψω;"

"Σιωπών… "

Έχοντας την ευγένεια να μη μπορώ να απαντήσω κατ’αυτόν τον τρόπο ο λόγος για τον οποίο εμπιστεύομαι την κόμη μου αποκλειστικά σε old school κουρείς είναι προφανής. Να απολαμβάνω με τα μάτια μισόκλειστα, σχεδόν υπνωτισμένος από τους ήχους των ψαλιδιών και της κουρευτικής μηχανής, αυτό το τέταρτο που διαρκεί η μόνη επι πληρωμή φροντίδα που μου παρέχω.

Αρχοντάνθρωπος ο κυρ Αντώνης, υπήρξε μέχρι της ομολογούμενης ξαφνικής συνταξιοδότησης του, ο αγαπημένος μου μπαρμπέρης. Λιγομίλητος, χιουμορίστας ως άνθρωπος, καθαρός και δεξιοτέχνης ως επαγγελματίας. Μέχρι τη μέρα που ένα "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" στην τζαμένια πόρτα του μαγαζιού του σηματοδότησε τις εξελίξεις στη γειτονιά πέριξ του Ερυθρού Σταυρού: καταρχάς η μεσήλικη παρέα, που χρονοτριβούσε καθημερινά εκεί, ξεσπιτώθηκε και εγώ ξεκίνησα μια μαραθώνια αναζήτηση νέου κουρέα.

Αλώνισα σχεδόν όλους τους Αμπελοκήπους, περπάτησα χιλιόμετρα, κουρείο με την κανονική σημασία της λέξης δε συνάντησα. Πλην ενός, του οποίου η επιγραφή «Το Κουρείο» στην πρόσοψη δήλωνε όπως αποδείχτηκε μόνο την επωνυμία του στεγαζομένου κομμωτηρίου. Δεν είχα προλάβει να κλείσω την πόρτα και ήδη βρισκόμουν αντιμέτωπος με 3 ερωτήσεις: "Ζεσταίνεστε όσο και εγώ;"

"Τα μαλλιά σας είναι ξηρά; Σας ρωτώ για να ξέρω με τι θα σας λούσω… ή μήπως είστε λουσμένος;"

"Λέτε να πάμε για εκλογές;".

Το τελευταίο ερώτημα ήταν μάλλον ρητορικό μιας και απευθυνόταν στην τηλεόραση που έδειχνε τις ειδήσεις στη διαπασών.

Ντράπηκα να φύγω, μα δεν ξαναπάτησα. Έκτοτε έχω δοκιμάσει ουκ ολίγα κομμωτήρια, απογοητεύομαι όμως όχι πάντα από την πολυλογία των υπαλλήλων αλλά και το δυσανάλογα πολλαπλάσιο αντίτιμο που ζητείται.

Τελευταία εξέλιξη στη συνεχιζόμενη έρευνα ένα μικρό κουρείο στην Δ. Πλακεντίας που παρ’ότι δεν είναι νέο δεν είχα ξαναπροσέξει. Το διευθύνει ένας συμπαθής Αιγύπτιος, με τη χαρακτηριστική υπερευγένεια της φυλής του. Καθισμένος, ελλείψει πελατείας, έξω από το άδειο μαγαζί του, με συντροφιά τη μικρή του κόρη, αναπολεί πιθανότατα τις μέρες στην πατρίδα του τυλιγμένος στην πνιγηρή ζέστη της πόλης.

Μου αντιγυρίζει αμέσως την καλημέρα ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα σετ καινούρια αποστειρωμένα ξυράφια.

"Να σας πάρω λίγο και το μούσι; Έτσι μοιάζετε με τον Μπιν Λάντεν…"

Δεν έχει άδικο, σκ'εφτηκα, έγνεψα καταφατικά χαμογελώντας και ξεκίνησε να με κουρεύει σιωπών.

η συγκυρία του "kill the poor"

Είμαι οργισμένος τελευταία, είναι πολλά αυτά που πρέπει να διαχειριστώ, καταρχάς να τα βάλω σε μια συναισθηματική τάξη και κατόπιν να ασχοληθώ με τα πρακτικά.
Καλώ στα μουγκά - σαν όλους - σε βοήθεια. Ποιον; Δεν ξέρω.
Μονάχα η Συγκυρία το δεξί χέρι της Θεάς Τύχης φαίνεται να ακούει τις εκκλήσεις μου. Και όπως είναι φυσικό διαλέγει την καλύτερη στιγμή να στείλει τον Jello Biafra στην Αθήνα.
Τον J.B., των θυμωμένων Dead Kennedys, τον αυτοαποκαλούμενο αναρχικό, τον ιδεολόγο ποιητή, τον αριστερό υποψήφιο δήμαρχο του San Francisco, τον επιβιώσαντα από δολοφονική επιθεση αναρχοηλιθίων που χτυπώντας τον φώναζαν "Sellout rock star, kick him".
Τι περιμένω από τούτο το live;
"Να μετατρέψει τη φωνή μου σε ουρλιαχτό" θα απαντούσα νεότερος.
"Να κάνει τις σκέψεις μου φωνή" σκέπτομαι τώρα.
Ζητάω πολλά;

Υγ. Nazi Punks Fuck Off

Ο Jello Biafra παίζει αύριο Τετάρτη 23/6 στο Gagarin με τους Guantanamo School Of Medicine. εισιτηριο - προπωληση 20 ευρώ

ένα αστικό haiku

Πριν χρόνια μέσω του φίλου Μ έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα με τις πρώτες, σπιτικές ηχογραφήσεις του Μάνου Χατζιδάκι στο έργο: "Τα τραγούδια της Αμαρτίας". Με τον ίδιο το συνθέτη στο πιάνο και δοκιμές στα φωνητικά – πάνω στους στίχους του Χριστιανόπουλου - από το Δώρο Δημοσθένους (αν δεν απατώμαι). Τούτο το απόσπασμα είναι το εναρκτήριο θέμα της ηχογράφησης. Και είναι η πρώτη μουσική που συνταίριαξε στο μυαλό μου καθώς άρχιζα να μοντάρω τις εικόνες που τράβηξα τις προάλλες, σε ένα σχεδόν εγκαταλειμμένο αρχοντικό στην περιοχή του Μεταξουργείου, που σήμερα στεγάζει στο ισόγειο του μόνο τον κυρ Σπύρο τον τυπογράφο.

ο μαλάκας

Για να υπάρξει συνέχεια στις ανθρώπινες σχέσεις και δη τις οικογενειακές συνήθως κάποιος πρέπει να κάνει το μαλάκα. Να κάνει τουλάχιστον ένα βήμα πίσω και να σώζει την κατάσταση. Θα ήταν καλό όμως ο ρόλος του μαλάκα να αλλάζει που και που. Σαν τις μουσικές καρέκλες ένα πράγμα, θα έπρεπε κάθε φορά να στέκεται κάποιος άλλος όρθιος. Κι όμως, κοίτα που πρέπει πάλι να τον κάνω εγώ!

Τι να πω;

Όταν η αδιαλλαξία είναι η ηπιότερη λέξη, την ώρα που δεν αντέχω να εκφέρω την αρμόζουσα προσβολή ενός βαρύτερου χαρακτηρισμού, η πρώτη μου αντίδραση είναι να σκύψω το κεφάλι και να απομακρυνθώ προσπαθώντας να αποφύγω τα όποια ξεσπάσματα ετοιμολογίας. Κοκκινίζω εντωμεταξύ, τα μηνίγγια μου χτυπούν και η θερμοκρασία μου ανεβαίνει απότομα. Βρέχω το κεφάλι μου συνεχώς, να γλιτώσω το εγκεφαλικό, μα στεγνώνει αμέσως. Ανοίγω άλλη μια μπύρα. Σήμερα ο ρόλος με στενεύει πολύ.

στα πέριξ

Θέατρα, μουσικές σκηνές, εργαστήρια τέχνης από τη μια, μπουρδελα, κατειλημμένα ετοιμόρροπα κτίρια, οδομαχίες με σπαθιά από την άλλη. Κοινός παρονομαστής η πηχτή μυρωδιά του κάτουρου που διαχέεται και καλύπτει τα πάντα. Μεταξουργείο. Το κέντρο της πόλης, που αρνείται να ερημώσει, μόνο εποικείται ξανά και ξανά από κάθε λογής πληθυσμούς, μια δυο τρεις φορές.

Και εγώ συνεχίζω να το περπατώ όπως παλιά. Με τις μητροπολιτικές μου μνήμες να με προστατεύουν και να με συνταιριάζουν στο αστικό αυτό χώρο που ανέκαθεν υπήρξε …κακόφημος.

Εξακολουθώ να ρίχνω τη ματιά μου σε κτίρια κι ανθρώπους, υπάκουος στις επιβολές της όποιας μου διάθεσης. Ξαναγράφω γνώριμες διαδρομές, παρακολουθώντας και φωτογραφίζοντας την πόλη μου που αλλάζει αναπόφευκτα. Διεκδικώντας το κομμάτι της πόλης που μου αναλογεί, παραμένοντας - αναίτια ίσως - άφοβος, απρόσβλητος από το ειδησεογραφικά μεταδιδόμενο μικρόβιο του τρόμου.

Μέχρι πρότινος πίστευα πως το κέντρο της πόλης γεννά αντανακλαστικούς φόβους μόνο στους «Αθηναίους» των προαστίων, τους εξ επαρχίας επισκέπτες και περισσότερο δικαιολογημένα στις ασυνόδευτες γυναίκες.

Εντυπωσιακά διαψεύστηκα ωστόσο τις προάλλες παρατηρώντας το φίλο Τ. Βέρος Αθηναίος ο ίδιος και άλλοτε δεινός περιπατητής των δρόμων αυτών, απώλεσε σε δυο μόλις χρόνια απουσίας από την πρωτεύουσα τα βασικά αντισώματα προσαρμογής του. Κάτοικος πλέον της ευρύτερης παράλιας Αττικής, αισθάνθηκε αμήχανα αν όχι αγχωμένα στα πέριξ του Μεταξουργείου με την αρτηριακή του πίεση να επιστρέφει στα φυσιολογικά επίπεδα μόνο άμα τη απομακρύνσει μας από την περιοχή.

Μια δύσθυμη παρατήρηση χωρίς καμμία διάθεση γκρίνιας.

a dining room

Αθήνα, 17.6.2010, οδός Κεραμεικού

περί τυφλότητος

 

Το ένα μάτι μου τυφλό, τεμπέλικο που το έλεγαν κάποτε, δε βοηθάει πολύ. Δεν έχει δει πάνω από 30% αυτών που θα έπρεπε σε όλη του τη ζωή. Το άλλο - το καλό - κάνει ότι μπορεί πίσω από τα φίλτρα της υπερμετρωπίας και του μυωπικού αστιγματισμού που το ταλαιπωρούν.

"Θα βάλει γυαλιά ο μικρός" απεφάνθη ο οφθαλμίατρος πριν 35 χρόνια. Τρεις μέρες αργότερα βρέθηκα οχυρωμένος πίσω από ένα μεταλλικό σκελετό με κρύσταλλα προσπαθώντας να συνέρθω από την ξαφνική σφαλιάρα που έβαλε την αυτοπεποίθηση μου ως 5χρονου σε φθίνουσα πορεία.

Τις πρώτες προσφωνήσεις: "ο γιαλακιας", αντιμετώπισα την επομένη κιόλας μέρα. Και ομολογώ πως η απάντηση: "Κι εσύ είσαι …ατζαμής", που με είχε ερμηνεύσει να δίνω ο πατέρας μου, δεν έπιασε τόπο.

Τα γυαλιά - φακούς δε το τολμάω να βάλω - τα συνήθισα γρήγορα, τα θεωρώ έκτοτε υποχρεωτικό αξεσουάρ της γκαρνταρόμπας μου. Μα χωρίς να είμαι βέβαιος αν αυτό σημαίνει κάτι – απλή βαρεμάρα ή …εκδίκηση; - τα αφήνω πάντα βρώμικα.

Ακούγεται περίεργο μα δεν είναι σπάνιο ξένα χέρια να μου τα αποσπούν για να τα καθαρίσουν. Στέκομαι τότε με εκείνο το ιδιαίτερο αίσθημα γύμνιας που μου προκαλεί η απουσία τους, να τα παρακολουθώ να θαμπώνουν με χνώτα που δε μου ανήκουν, να καθαρίζονται ανάμεσα σε ρούχα η χαρτομάντιλα με μικρές κυκλικές κινήσεις κάποιων δάκτυλων που λίγο αργότερα τα τοποθετούν στην αρχική τους θέση.

Τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση τους μάλλον έχει επιδεινωθεί. Ακόμα κι όταν φτάνουν τα κρύσταλλα να είναι μη διαπερατά από το ηλιακό φως, ακόμα κι όταν ο δείκτης διάθλασης τους ανεβαίνει επικινδύνως , δεν τα καθαρίζω. Σκέπτομαι καμιά φορά πως είναι καλύτερα έτσι. Όσο λιγότερο απασχολείται το οπτικό νεύρο τόσο πιο ήρεμος είμαι. Όσο λιγότερα ερεθίσματα τόσο χαμηλότερη αρτηριακή πίεση…Και γελάω με τη σκέψη αυτή, τουλάχιστον μέχρις ότου η καλοσύνη των ξένων ξαναπάρει πρωτοβουλία.

εγχώρια προϊόντα

Δεν ξέρω τι με έπιασε τον τελευταίο καιρό. Χωρίς καμιά πρόθεση και πριν το καταλάβω βρέθηκα να ακούω σχεδόν αποκλειστικά άλμπουμ εγχώριας δισκογραφίας.
Μόλις τέλειωσα λοιπόν την τρίτη ακρόαση του Exit. Σπανία δίνω τρίτη ευκαιρία, μα προσδοκούσα τόσο να παρασυρθώ στη δεύτερη μουσική διαδρομή της Μόνικας καθώς με σχεδόν εφηβική ορμή είχα λατρέψει τον πρώτο της δίσκο.

Δυστυχώς και πάλι δεν παρασύρθηκα. Δεν είναι κακός ο δίσκος, κάθε άλλο. Δεν ξεφεύγει όμως από την κατηγορία: "για ελληνικός καλός είναι" καθώς του λείπει η πρωτοτυπία που θα έκανε αναγκαία την ύπαρξη του. Πέρα από το καταπληκτικό Χατζηδακικό "Yes I Do" στέκει απλά σαν ένα b side του παρθενικού Avatar. Ας καταφύγω στα κλισέ περί της δυσκολίας του δεύτερου δίσκου αναμένοντας (όποτε) την επόμενη της κίνηση.

Στην ίδια ακριβώς κατηγορία – αυτή του b side album - τοποθετώ και το "Ολη η αληθεια για τα παιδια του '78" των κατά τα αλλά αγαπημένων Κόρε Ύδρο. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του σχετικά νέου τους πονήματος μου θυμίζουν μουσικά εντονότατα αυτά της "Φθηνής Ποπ Για Την Ελίτ" – του προηγούμενου τους - και για μένα – αριστουργηματικου δίσκου.

Κρίμα σκέφτομαι. Όχι τόσο για τους δημιουργούς και τις προαναφερθείσες αξιοπρεπείς δουλειές, μα για όλους τους μουσικούς παραγωγούς και δημοσιογράφους-διαμορφωτές κοινής γνώμης που υπερέβαλλαν εαυτούς τιμώντας συχνά με 5 στα 5 αστεράκια τους δίσκους αυτούς. Πως και γιατί? Κεκτημένη ταχύτητα; Φιλικές σχέσεις με τους "ανεξάρτητους" και μη εταιριάρχες; ή πρόωρο γήρας οδήγησαν εν τέλει στο πολύ κακό για το …λίγο. Θα τους δικαιολογούσα μόνο αν δεν είχαν ακούσει τις προηγούμενες δουλειές αμφότερων.

Πέραν τούτων εντυπωσιακό είναι το "Χωρίς Επίκληση" των Κόρε Ύδρο που μαζί με το "Αγρίμι" και το ομώνυμο "Κουστουμάκι" του Τhe Βoy αποτελούν την εξ’ ολοκλήρου απενοχοποίηση του ζεϊμπέκικου.
Και μιας και ο λόγος για τον The Boy …το “Κουστουμάκι” του είναι δισκάρα.
Ξεπερνώντας την πρωτύτερη προσωπική μάλλον επιφυλακτικότητα μου και ίσως και κάποιες προκαταλήψεις για τα παιδιά διάσημων, το έβαλα, το άκουσα – κανονική προσεκτική ακρόαση – και κόλλησα.
Λοιπόν χωρίς περιστροφές λέω πως είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα τελευταία. Αναφορές μπορείς να βρεις πολλές και εδώ, αν μη τι άλλο όμως όχι στις δικές του δουλειές. Τα αυτιά μου πανηγυρίζουν στο παραμορφωτικό πρίσμα του The Boy που επανακωδικωποιεί όχι μόνο τη Σαββοπουλική μέθοδο τραγουδοποιΐας και παραγωγής αλλά και τους λαϊκούς δρόμους που συναντούσες σε δουλειές συνθετών όπως ο Λοΐζος, ο Μούτσης και ο Κουγιουμτζής τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80. Και κάπου εκεί συναντά τους Σ.Ν. στο συγκινητικότατο "Είμαι αυτός" .

Από κάποια άλμπουμ που είχα αγοράσει παλιότερα και εντάσσονται στην κατηγορία εγχώριας δισκογραφίας ξεχωρίζω το Vintage του Vassiliko(υ), το οποίο έχει μεν στυλ μα είμαι πραγματικός φαν των δικών του συνθέσεων.
Το "Rock 'N Roll Mafia" των Matisse μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, το έχω λειώσει, το «All Great Events” των "Μy wet Calvin" συμπαθέστατο αλλά δεν παύει να "ακούγεται σαν live προβάδικο του 93" όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε κάποιος φίλος, με ένα πολύ έξυπνο χειροποίητο artwork τουλάχιστον στη βινυλιακή του έκδοση, συμπληρώνω εγώ.


Τέλος - μάλλον καθυστερημένα - άκουσα τον δαφνοστεφανωμένο από τους κριτικούς, Lolek. Δεκάδες φορές, ξεχασμένο στο repeat μέχρι που άρχισα να σιγοτραγουδώ κιόλας. Πάγωσα μόνο τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είχα επιδοθεί σε ένα sing along αμάσητων επιρροών σε κομμάτια των Pogues, του Cohen και του Tom Waits της εποχής του "Looking for heart of Saturday night".


Οψόμεθα για τη νέα σοδειά.

τι απέγινε ο κώστας

Μια βόλτα στο Μοναστηράκι μου πρόσφερε ένα ακλόνητο επιχείρημα για όσους αμφισβητούν το ταλέντο του προηγούμενου πρωθυπουργού της χώρας.
Ένα εθνικό κεφάλαιο ποτέ δεν πάει χαμένο! Ακόμα και η μοναχική διαδρομή ενός αυτοδημιούργητου μπορεί να διακοπεί όταν βρεθεί μπροστά στη ...Φλώρα Σταρ!!!


ο κώστας στην Popular

στο θέατρο Βράχων με τους Specials

Έχω την εντύπωση ότι ο περισσότερος κόσμος που βρισκόταν στο Θέατρο Βράχων (αλήθεια άνοιξαν οι πόρτες;) είχε ήδη πιάσει το peak της βραδιάς στην εμφάνιση των Dub Inc. οι οποίοι είναι - αν και με όχι πάντα σπουδαίες συνθέσεις - τρομεροί διασκεδαστές. Κάτι οι αβανταδόρικος χορός του παχουλού τραγουδιστή Hakim "Bouchkour" Meridja κάτι οι ξεσηκωτικες reggae απαγγελίες του Aurélien "Komlan" Zohou σε συνδυασμό με τις αραβικές μελωδίες και τα αφρικανικά κρουστά φαίνεται ότι κατάφεραν το ελληνικό κοινό να τους λατρέψει.

Έτσι το ίδιο κοινό, φάνηκε λίγο πιο συγκρατημένο στο βρετανικό cool των Specials. Δεν αναφέρομαι φυσικά στη μερίδα του κόσμου - συμπεριλαμβανόμενου και εμού - που βρέθηκε στο Kosmos Festival ειδικά για αυτούς. Παίζοντας ένα play list βασισμένο στις μεγαλύτερες τους επιτυχίες (τούτος είναι και ο λόγος που ο Jerry Dummers δεν παίζει πια μαζί τους) πέρασαν εύκολα τα standards που επιβάλλει μιας απλά αξιοπρεπής επανασύνδεση αφήνοντας πίσω υπόνοιες περί αρπαχτής. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να εισχωρήσουν με μια εμφάνιση σαν κι αυτή σε νέο κοινό μα σου έδιναν ένα ακόμα λόγο να θυμηθείς γιατί τους λατρεύεις ήδη από παλιά.

"A Message to You, Rudy", "Do the Dog", "It's Up to You" "Nite Klub" , "Doesn't Make It Alright", "Concrete Jungle","(Dawning of A) New Era", "Blank Expression", "Too Much Too Young", "Little Bitch" , "Enjoy Yourself", "Rat Race", "Man at C & A", "Do Nothing", “Gangsters”, "Stereotypes"

Αρνητικό στην εμφάνιση των Specials η αδικαιολόγητη (?) απουσία encore που κόστισε ένα παρατεταμένο γιουχάισμα στους διοργανωτές. Επίσης το ότι δεν έπαιξαν το Ghost Town ήταν ειλικρινά μια απογοήτευση για όλους, ίσως για μένα κάπως μικρότερη μιας και το έχω ακούσει ερμηνευμένο live επί Αθηναϊκού εδάφους, από τον Terry Hall κάμποσα χρόνια πριν.

Την βραδιά άνοιξαν οι Staff Benda Bilili, στους οποίους είμαι σίγουρος πως θα διασκέδαζα περισσότερο αν μου άρεσε το latin ska με δόσεις ρούμπας & κούμπιας που έπαιζαν στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους. Αλλά δεν.

Παραθέτω το περίφημο Rat Race, όπως το βιντεοσκόπησα ατη συναυλία:


Εδώ πάλι από την κάμερα μου το (A Dawning Of A) New Era

καθημερινοί εμφύλιοι

"Τέτοιο ξύλο δεν έχω ξαναφάει, μου πήραν τη βέρα, τα χρήματα, το ρολόι κι όμως εκεί! ακόμα με έδερναν. Επέμεναν πως είχα κι άλλα. Ειδικά ο μικρότερος από τους 3. Ένας 16χρονος με κάτι άγρια μάτια, τέτοιο μίσος.
"Σπάστε του τα χέρια" τσίριζε ενόσω οι άλλοι 2 ακόμα με κοπάναγαν. Φοβήθηκα, είχαν και μαχαίρι και όπλο. Ήταν και νύχτα. Είχα στη μέσα τσέπη τις κάρτες, μαζί με το δίπλωμα, την άδεια και την ταυτότητα. Αυτά μέχρι τελευταία στιγμή προσπάθησα να τα κρύψω. Τι είπες; Να τα ‘δινα; Άντε να τα ξαναβγάλεις μετά. Τελικά όμως, τα βρήκαν κι αυτά.
Αλλά τους έπιασαν, γιατί πέρα από μένα την έπεσαν και σε άλλους 5 εκείνο το βράδυ. Τους αναγνωρίσαμε όλοι, στην ασφάλεια. Και ο άλλος συνάδελφος, 65 χρονών αυτός, πέρα από το ξύλο του έσπασαν όλα τα δόντια, τον είδα τον άνθρωπο, είναι για λύπηση.
Μια κυρία, σε μια κούρσα την επομένη μέρα που ήμουν ακόμα μαυρισμένος από το ξύλο με είπε γουρούνι ρατσιστή με τους μετανάστες. Πες με ρατσιστή πες με όπως θες, της λέω. Εμένα, φίλε μου, δε με νοιάζει η χώρα. Ας ήταν και από την Ελβετία. Αλλά μια φορά εγώ ακόμα ξένους τους λέω κι ας είναι γεννημένοι, όπως αποδείχτηκε, και οι τρεις εδώ. Δεύτερης γενιάς, έτσι δεν τους λένε; "

Πλήρωσα την κούρσα, 2,80 και κατέβηκα

θύμα εμπιστοσύνης

Τη μέρα που χάθηκε η εμπιστοσύνη, δεν τη θυμάμαι. Γιατί απλά δεν το κατάλαβα. Δεν ήταν που είχα την προσοχή μου στραμμένη αλλού, αλλά τη θεωρούσα πάντα δεδομένη, ποτέ δεν είχα ανησυχήσει άλλωστε για μία ενδεχόμενη απώλεια. Και να ‘μαι ξάφνου, με την ψυχολογία του επαρχιώτη στην ζούγκλα της πόλης, προσπαθώντας άγαρμπα να ξυπνήσω τα κοιμισμένα μου αντανακλαστικά. Αρχίζω να παίζω και εγώ το παιχνίδι της επιφυλακτικότητας. Απέναντι σε ότι συμβαίνει γύρω μου. Γίνομαι πιο παρατηρητικός, αποστασιοποιούμαι, ερμηνεύω συμπεριφορές, απογοητεύομαι και τελικά προσπαθώ να μη μου στρίψει.

Ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά, με τους καλοκαιρινούς φίλους στην κατασκήνωση, επέβαλλε τους εξής κανόνες: Έκλεινες τα μάτια – τα δέναμε νομίζω με ένα μαντήλι – έσφιγγες τους μυς σου και έπεφτες προς τα πίσω αλύγιστος σα βέργα, σαν κορμός. Πίσω σου στεκόταν ο όποιος συμπαίκτης είχε οριστεί - δεν ήταν υποχρεωτικά ο κολλητός σου - να σε πιάσει, μη σπάσεις και ματώσεις στο έδαφος. Και εναπόθετες την ακεραιότητα σου σ’αυτόν, ευελπιστώντας αν μη τι άλλο πως θα σεβαστεί τους κανόνες, θα είναι εκεί και θα προσπαθήσει για το καλύτερο.

Γύρω μου άνθρωποι πέφτουν, ψυχικά, ηθικά, οικονομικά, ίσως ετοιμάζομαι και εγώ. Κάποιους τους γνωρίζω καλύτερα, κάποιους όχι, αρκετούς τους αγαπώ. Το ξέρω πως αν κάποιος ζητήσει βοήθεια είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τον προστρέξουμε αρκετοί. Αρκεί να φωνάξει δυνατά, να τον ακούσουμε. Δεν είμαι σίγουρος αν θα τον προλάβουμε, μα θα έχουμε τρέξει. Από ντροπή ή από φιλότιμο αν όχι από καλοσύνη, δεν έχει σημασία, ο καθένας μας ας το κάνει για τους δικούς του λόγους.

Το στοίχημα ωστόσο, έχει χαθεί. Αυτό δεν είναι εμπιστοσύνη. Γιατί οι κανόνες του παιχνιδιού επιβάλλουν την εκ των πρότερων παρουσία του συνανθρώπου. Του συμπαίκτη που ενώ δεν τον βλέπεις ξέρεις πως θα βρίσκεται ήδη εκεί όταν πέφτεις.

Στα αυτιά μου τελευταία δε φτάνουν παρά κουβέντες της καθημερινότητας. Τις οποίες όταν ξεγυμνώσω από το άγχος της εκφοράς του λόγου, διακρίνω όχι μια αλλά δεκάδες εκκλήσεις.

Και προετοιμάζομαι να συνδράμω ή να αρνηθώ, να με συνδράμουν ή να μου αρνηθούν, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, γνωρίζοντας πως η εμπιστοσύνη είναι θέμα ψυχισμού και δεν ανακτάται αυτόματα, ειδικά τούτη την ώρα που έχω αρχίσει να συνηθίζω στα νέα δεδομένα και όλα μου φαίνονται πιθανά αν όχι και λογικά.

ημερολόγια Σαββάτου 5.6.2010

Σάββατο 5 Ιουνίου. Λίγες μόνο ώρες πριν την εμφάνιση του Rufus Wainwright, ήταν η διοργάνωση του Athens Pride 2010. Ήμουν εκεί. Νομίζω πως ήταν πολυπληθέστερη από την αντίστοιχη περσινή. Και κατά τη γνώμη μου περισσότερο «πολιτική», πιο συνειδητοποιημένη, παρά του ότι στη θέση του Πανούση και των Berlin Brides είχαν προσκληθεί φέτος η Τάμτα και η Παπαρίζου…
Παραθέτω ένα βιντεάκι, όπου προσπαθώ να ντοκουμεντάρω σε 3 λεπτά την παρέλαση των 7 χιλιάδων και πλέον – κατά πολλούς – φετινών συμμετεχόντων.
Το Stonewall, to τραγούδι που χρησιμοποίησα ως μουσική επένδυση, είναι του φίλου Α (aka Blueworks) με ευθείες αναφορές στην electropop σκηνή των αρχών του 80.



ΥΓ Εντωμεταξύ, η υπερβιταμίνωση από τα 26 ζελεδένια καραμελάκια που έφαγα κατά το πρώτο μέρος της εμφάνισης του Rufus καλά κρατεί μιας και στα σκοτάδια του Λυκαβηττού δε διάβασα πως η μέγιστη ημερήσια κατανάλωση δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 7 κομμάτια.

ευτυχώς άλλαξα γνώμη

Χειροκρότησα με την ψυχή μου και έφυγα ενθουσιασμένος από το θέατρο του Λυκαβηττού. Αν και δε το περίμενα. Μέχρι τελευταία στιγμή υπήρξα ταλαντευόμενος για το αν θα παρακολουθήσω την παράσταση του Rufus Wainwright. Είναι ίσως η μοναδική φορά που, παρότι κάτοχος εισιτήριου, και ήδη πάνω στο λόφο, δεν έχω την παραμικρή όρεξη να μπω στο συναυλιακό χώρο.
Σκέψεις μεταπώλησης του εισιτήριου μου με καταλαμβάνουν. Θες το κρύο, θες ότι μόλις κάτι μέρες πριν μάθαμε ότι θα εμφανιστεί μόνος με ένα πιάνο, το όλο γεγονός δε φάνταζε ιδιαίτερα ελκυστικό. Παίρνω μία μπύρα από τη γνώριμη καντίνα.

20 χρόνια πριν το θέατρο του Λυκαβηττού ήταν ο τελικός προορισμός πολλών περιπάτων μας. Ποτέ σε τυχαίες μέρες όμως. "Κατά σύμπτωση" πάντα κάποια συναυλία θα γινόταν και μείς, άφραγκοι είχαμε ανέβει το λόφο, μόνο και μόνο προσδοκώντας στη Θεά Τύχη, να ανοίξει τις πόρτες του θεάτρου για τους τζαμπατζηδες το συντομότερο δυνατό. Και επειτα ήρθε στο μυαλό η εμφάνιση των Nιts εκεί, ένα απροσδόκητο live του 1989 που παραμενει σταθερά στο top3 των καλύτερων συναυλιών που έχω δει ποτέ.
Νομίζω πως η θύμηση αυτή έκανε ματ στο παιχνίδι της αναποφασιστικότητας. Αυτό ήταν.
Δε χρειάστηκα ούτε μία…ανάσα εμψύχωσης και να’ μαι που ανεβαίνω στο ανώτατο των διαζωμάτων, αυτό με τις πορτοκαλί καρέκλες. Ναι, το θέατρο του Λυκαβηττού έγινε κι αυτό ταξικό!!!.
Αραιά καθήμενοι οι ένοικοι των προφανώς πανάκριβων καφέ και λευκών καθισμάτων στην πλατεία του θεάτρου, ολότελα άδεια τα κίτρινα καθίσματα που είναι και τα περισσότερα, και η γνώριμη πληρότητα του πορτοκαλί διαζώματος. Το όποιο με ένα ΝΤΟΥ που όμοιο δεν έχω ξανασυναντήσει, χύθηκε , ανθρώπινος χείμαρρος, στον απόλυτα κενό – κίτρινο - χώρο άμα τη λήξη του χαιρετισμού των φεστιβαλικών αρχών, προ της εμφανίσεως.
Και έπειτα τη σκυτάλη πήρε ο Rufus. Με ένα ικανοποιητικότατο σετ 8 τραγουδιών από τον τελευταίο του δίσκο κατά τη διάρκεια του οποίου η υφιστάμενη απαγόρευση του χειροκροτήματος δε με …καταπίεσε. Και έπειτα από ένα διάλειμμα, ένα δεύτερο μέρος αποθεωτικό. Απολαυστικά επικοινωνιακός ο Rufus, χιουμορίστας και εξομολογητικός μα προπαντός μεγάλη φωνή. Ερμήνευσε το ρεπερτόριο που αγαπάς ακόμα κι αν δεν είσαι ο μεγαλύτερος του fan.
Ύμνησε την πρόσφατα αποβιώσασα μητέρα του, μνημόνευσε τον αγαπημένο του Jeff Buckley και τελικά αισθάνθηκα ότι γέμισε μεγαλειωδώς ολόκληρη τη σκηνή κάνοντας με να μετανιώσω εντελώς για τις όποιες αρχικές μου αμφιβολίες.
Τα ίδια αισθήματα ευφορίας βίωσαν τόσο οι συμπαριστάμενοι Α και Ν, όσο και η Κ που δια τηλέφωνου απόλαυσε μόνο το Going to a town.



Στα θετικά και η διαφημιστική προσφορά ενός ολοκλήρου κουτιού ανά θεατή μιας πιθανότατα υγιεινής έκδοσης των ζελεδένιων haribo, το οποίο και κατανάλωσα στο πρώτο δεκάλεπτο.

τα πρώτα 80 χρόνια

"Καλέ κυρία Σάσα που πάτε;"
"Να σου πω την αλήθεια δε θυμάμαι..." είπε η Σάσα με την πόρτα του ασανσέρ ανοιχτή μπροστά της.
"Νομίζω πως ο κύριος γιατρός μου είπε πριν λίγο να πάω στο δωμάτιο μου."
"Αχ κυρία Σάσα μου, ο κύριος γιατρός δεν έχει έρθει σήμερα."
Η κυρία Σάσα άφησε την πόρτα να κλείσει και κίνησε να πάει στο σαλόνι με τους άλλους. Αλλά δε τα κατάφερε, παραπάτησε και ίσα που πρόλαβε να στηριχτεί στον πορτοκαλί τοίχο πίσω της. Έπειτα άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να κυλίσει μέχρι που βρέθηκε να κάθεται στο πάτωμα.
Την ίδια στιγμή χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η θυρωρός άνοιξε βιαστικά και έτρεξε να βοηθήσει την κυρία Σάσα.

Μαζί με τη φασαρία από το δρόμο, και με ένα κουτί ταρτάκια στα χέρια πέρασε την είσοδο του γηροκομείου ο Τ.
Κοίταξε αμήχανα γύρω του να τη βρει, και άμα την εντόπισε, την πλησίασε και τη φίλησε. Έπειτα της συστήθηκε για μια ακόμα φορά, και κάθισαν και οι δυο αντικριστά σε ένα τραπεζάκι δίπλα στην εξώπορτα. Την κοίταζε με ύφος στενάχωρο, τον κοίταζε κι αυτή μα το πιθανότερο δεν τον έβλεπε. Και έπιασε να της μιλαει για ότι του περνούσε από το μυαλό. "Λυπούμαι πολύ που τα πράγματα πήγαν έτσι, αδελφούλη μου" του αντιγύρισε ξάφνου εκείνη. Εκείνος έσφιξε στο χέρι το μπαστούνι του, κατάπληκτος με τη στιγμιαία διαύγεια και την ταυτοποίηση του οικογενειακού τους δεσμού. Πάει καιρός που δεν τον αναγνωρίζει παρ’ όλο που πάει συχνά να την επισκεφτεί.
«Μου είχατε λείψει τόσο, κρίμα που μένω μακριά σας» πρόλαβε να πει και ξανάπεσε στη προτύτερη αλαλία. Ούτε ένα τρεμόπαιγμα , ούτε μια σπίθα, όσο προσηλωμένα κι αν κοίταζε ο Τ στα ξεραμένα της μάτια. Σημάδι ότι η επικοινωνία με τον έξω κόσμο είχε διακοπεί απότομα.

"Μη στενοχωριέσαι κορίτσι μου, υπομονή και όλα θα πάνε καλά…" της είπε "… άλλωστε μόνο τα πρώτα 80 χρόνια είναι δύσκολα" φόρεσε το καπέλο του, πήρε το μπαστούνι του και κίνησε να φύγει μα κοντοστάθηκε για μια στιγμή καθώς την άκουσε πίσω του να επαναλαμβάνει: "Λυπούμαι πολύ που τα πράγματα πήγαν έτσι, ωραία τα λες αδελφούλη μου"

"Εξώφυλλα δίσκων που ποτέ δεν υπήρξαν"

Πριν λίγο καιρό, ένας φίλος, άγγλος Youtuber, μουσικός, μου ζήτησε να φτιάξω ένα βίντεο για ένα του τραγούδι. 70’s folk rock το στυλ του, στις γραμμές των Jackson Browne και James Taylor, ίσως και λίγο στου Neil Young το συγκεκριμένο κομμάτι.

Προσπαθώντας να στήσω ένα βιντεάκι με 70’s αισθητική, έφτιαξα το εξώφυλλο ενός 7ιντσου που υποθετικά θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει τότε ο αγαπητός Mel.

Κάπου εκεί πρέπει να ξεκίνησε και η ιδέα για ένα "παιχνίδι", πάνω στην οποία πάτησε τούτο εδώ το πόστ. Καλά κρυμμένη μέχρι προχθές, όταν σερφάροντας, εντόπιζα άρθρα για ένα προσφιλές μου θέμα, τα artworks στα εξώφυλλα δίσκων.

Πηδώντας από τη μια σελίδα στην άλλη έπεσα πάνω σε ένα πραγματικά εξειδικευμένης θεματολογίας forum oπου κόσμος πολύς αντάλλασε απόψεις, άλλοτε κόσμια – άλλοτε όχι, για …τις γραμματοσειρές στις κυκλοφορίες των Smiths.

Ε, λοιπόν αυτά  είναι μερικά από τα …

"εξώφυλλα δίσκων που ποτέ δεν υπήρξαν"

που έφτιαξα

The Smiths - Could be a lost album cover art

a 4AD single that never existed

 

The Breeders - Could be

πάνω: The Smiths, στο κέντρο: οποιοδήποτε κυκλοφορία της 4AD, της εταιρίας με τα θρυλικά εξώφυλλα και κάτω The Breeders 

 

Various Artists - A brit pop art cover

a P-Funk cover that never was

art cover for experimental

 
πάνω Various Artists - Brit Pop (Lush, La's,Oasis), στη μέση Post Funk 70 Motown και κάτω συλλογη Αvant Garde - NuJazz

Various Artists - The new vanguard-ism in electro vol 1

 

ε, αυτό εννοείται

 πάνω Various Artists - Electronica (ισως και PSB) και στη μέση δε νομίζω πως χρειάζεται εξήγηση

στοχεύσατε... πυρ

Όταν με το πράσινό σου polo, την κοιλιά της τέταρτης δεκαετίας και το πρόσωπο σου ακάλυπτο στέκεσαι απέναντι από τα ΜΑΤ με την πέτρα στο υψωμένο σου χέρι σίγουρα θα έχεις σοβαρούς λόγους.

H φωτογραφία είναι απο την προχθεσινή διαδήλωση έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία και είναι δανεισμένη απο το indymedia

Όρεξη να’χεις.

Και ενώ ο κόσμος χάνεται στις Σέρρες …ετοιμάζουν το μεγαλύτερο ρυζόγαλο στον κόσμο και στο Λεωνίδιο ήδη σχεδιάζουν το 12ο Φεστιβάλ Τσακώνικης Μελιτζάνας.

Ναι αλήθεια είναι. Η πρωτοπορία της ελληνικής διασκέδασης ρίχνεται σε επιχορηγούμενα συνήθως γλέντια και ξεσκάει σε γιορτές δημαρχιακής κραιπάλης. Σε νεοσυσταθέντα πανηγύρια, που αυτοαποκαλούνται θεσμοί παρ’ όλο που δεν αριθμούν παραπάνω από 6, βαριά 7, διοργανώσεις στο ιστορικό τους.

Στημένα δε, υπό την αιγίδα της τοπικής αυτοδιοίκησης ως διαφημιστικά τρικ της εκάστοτε ντόπιας παραγωγής με βασικό σκοπό τη διεκδίκηση μεγαλύτερου μερτικού από τα κονδύλια των πάλαι ποτέ Κοινοτικών Πακέτων Στήριξης …υπό τους ήχους πάντοτε λαϊκών ασμάτων. Ενίοτε προσκεκλημένοι οι τοπικοί βουλευτές, φκιασίδια προσδίδοντα κύρος, που προωθούν τις καριέρες τους, εξυμνώντας τη Διεθνή Γιορτή Μπάμιας (Ν. Ηλείας) στους "πύρινους" λόγους και τα "λαοφιλή" blogs τους.

Αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ ποιους μπορεί να αφορούν αυτά τα γλέντια πέρα από τους ντόπιους κάτοικους, "άρχοντες", πολιτικούς …και τις οικογένειες τους.

Δεν έχω άλλωστε ακούσει ποτέ από κάποιον ΜΗ κάτοικο να επιλέγει τον τόπο διακοπών του λόγω της Γιορτής Πεπονιού για παράδειγμα, που θα λάβει χώρα στη συγκεκριμένη περιοχή (Μολόχα - Δ. Νεάπολης). Η φιλοσοφία του "Γιάννης πίνει – Γιάννης κερνάει" ως αυτοσκοπός θριαμβεύει.

Ποια θρησκευτικά πανηγύρια, ποιες Ικαριώτικες γιορτές; Ποια μέρα μουσικής, ποιο bfest και ποιο Athens Pride ;

Εδώ χάσαμε ήδη το Φεστιβάλ Αγκινάρας 2010 την 01 Μαΐου στα Ίρια Αργολίδας.

Αλλά δε μασάμε… Υπάρχουν πέραν των προαναφερόμενων ουκ ολίγα που μπορούμε να συμμετάσχουμε.

Η Γιορτή Σύκου που θα διοργανωθεί φέτος για 7η συνεχή χρονιά στον Πολύλοφο του Δ. Ανδρούσας

Η 2 σε 1 η Γιορτή Καλαμποκιού και Κρέατος στο Πύθιο Ολύμπου.

Η Γιορτή Γάβρου στην Ν.Σκιώνη Χαλκιδικής που …πέρυσι πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία …όπως διαβάζω,

Η … "παραδοσιακή θεσμοθετημένη Γιορτή Σαρδέλας" των ψαράδων της Νέας Κρήνης

Η … "όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η θεσμοθετημένη" Γιορτή της Λεμονιάς στην Αίγινα

Και εκατοντάδες άλλες γιορτές και φεστιβάλ φρούτων, λαχανικών, ψαριών και κρεάτων σε μια ατέλειωτη λίστα. Όρεξη να’χεις.