Πιθανότατα καταπατημένη ακτογραμμή. Μετατροπή σε γήπεδο τένις, εμπνευσμένο αρχιτεκτονικά από τα περίφημα γήπεδα του MORDILLO…
Το γήπεδο δυστυχώς δεν είναι μόνο. Ακολουθεί ένα τεράστιο κτίσμα (βίλλα), πάνω ακριβώς στη θάλασσα, με «ιδιόκτητο» ακρωτήρι. Είναι περίεργο το αίσθημα που ένοιωσα, όταν φέτος είδα να ξεφυτρώνει κολλητά του, ένα εξίσου ... παραθαλάσσιο φασαριόζικο μπάρ.
Χα! Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, σκέφτομαι κάθε φορά πηγαίνοντας για μπάνιο.
Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να, πως να το πω, μου ‘ναι μεγάλη η μέρα, και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους που σε κάποια γωνιά τους πηρ’ ο ύπνος τα τρένα. «Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου», από τα «εκατό ερωτικά σονέτα». Απόσπασμα. Από την ενότητα «Μεσημέρι». 1959.
Χάραγμα του Α. Τάσσου σε πλάγιο ξύλο. 426/1000 1974
Raining Pleasure 26.7.10
Και παραλίγο να επιβεβαιώσουν με το «χειρότερο» τρόπο το όνομά τους, αφού μεγάλα μαύρα σύννεφα εμφανίστηκαν αμα τη αφίξει τους στο 47ο χλμ. Περίεργο να γράφεται από μένα αλλα ευτυχώς, δεν έβρεξε. Έτσι είχα(με) την ευκαιρία με τη φίλη Σ (aka M.B.) αμέσως μετά από μια βουτιά και με τα αλάτια ακόμα πάνω μας να ιδρώσουμε όπως παλιά. Να χορέψουμε μέχρι εξάντλησης τραγουδώντας τους στίχους που ξέρουμε από χρόνια μαζί με κάμποσους ακόμη παρευρισκόμενους.
Ωστόσο, δεν ήταν λίγος ο κόσμος που φορώντας τα «καλά» του, θα βρισκόταν εχθές το βράδυ, στο «wannabe παραλία» club, όποιος καλλιτέχνης κι αν εμφανιζόταν. Τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε όχι μόνο από την νυχτερινή τους ένδυση αλλά κυρίως από την μηδενική ανταπόκριση, τις γυρισμένες στη σκηνή πλάτες και τα μπουκάλια στα ρεζερβέ τραπέζια.
«Μα καλά γιατί ήρθαν;» διερωτήθη κάποιο νεαρό ζευγάρι πίσω μας. Τους χαμογελάσαμε συνεχίζοντας να ενοχλούμε χορεύοντας την νυχτερινή διασκέδαση των ασχέτων. Οι R.P. καθ’ όλα επαγγελματίες έπαιξαν ένα όμορφο, όχι απαραίτητα best of, ενενηντάλεπτο σετ και έκλεισαν με το “Oh, Carol” και το “Twist and Shout”. (Για το δεύτερο επιφυλάσσομαι, ας όψονται οι μπύρες).
Μεταξύ άλλων Is that Yoo, Breath In Breath out, Romance, 2U,Fake, Castor Bossa, You are not young anymore, Free, Love was just a girl, Our father, Run to the disco, Who’s gonna tell Juliet καθώς και η διασκευή τους στο Light my Fire που είχα πολλά χρόνια να ακούσω.
Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα κομμάτια, ο Billy (aka Βασιλικός), είπε τη φράση που θα μπορούσε να είναι ο απόλυτος σουρεαλισμός. «Το φεγγάρι δουλεύει με ρεύμα – όχι ότι δε μου αρέσει - μα γύρω του κολυμπάνε άνθρωποι. Θέλει προσοχή!» Υπήρξε απόλυτα ακριβής όμως, καθώς αναφερόταν στο τεράστιο φωτιστικό θαλάσσης, που συμπλήρωνε ως δίδυμο φεγγάρι το πραγματικό.
Σα déjà vu ήρθαν στο μυαλό οι εκκλήσεις των έκπληκτων, από την τεράστια και μη αναμενόμενη προσέλευση κόσμου, διοργανωτών στο περίφημο «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη»: «Παρακαλούμε για την δική σας ασφάλεια βγείτε από τη θάλασσα. Καλώδια με ρεύμα υψηλής τάσης είναι ποντισμένα στο νερό»
Ακριβώς 27 χρόνια πριν – την 25η Ιουλίου του 1983. Ο κόσμος κατά δεκάδες χιλιάδες συνωστιζόταν στην ομόνυμη πλαζ του ΕΟΤ και εκατοντάδες ήταν οι λουόμενοι που αψηφώντας τις προειδοποιήσεις,ι κολύμπησαν γύρω από την πλωτή σκηνή που φιλοξενούσε το Σαββόπουλο, τη Ζορμπαλά, το Γερμανό, το Νταλάρα και την Αφροδίτη Μάνου στο πλευρό του Κηλαϊδόνη.
Φανατικός του Λουκιανού ο πατέρας μου, τρισευτυχισμένος μα αγνοώντας (ευτυχώς) το μέγεθος που θα έπαιρνε το γεγονός οδήγησε όλη την οικογένεια με εισιτήρια στο χέρι στο μεγαλύτερο beach party που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Ο ήχος ήταν πραγματικά, χάλια. Σε αρκετά σημεία δεν ακουγόταν τίποτα. Εκεί, παρέες με κιθάρες τραγουδούσαν τη δική τους μουσική. Και μεις, ξαπλωμένοι στην παραλία ακούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας απο ένα φορητό ραδιοφωνάκι της διπλανής παρέας. Την ίδια ώρα που ο πατέρας μου προσπαθούσε να εντοπισει σημεια ...κατάλληλα για παιδιά κάτω των 15 ετών, που σημαίνει μακριά από σκηνές που περιείχαν σεξ και κάθε ποικιλίας αναθυμιάσεις...
Πίσω στο πρόσφατο χθεσινό παρελθόν. Σα να ήταν 1985 ξανά. Χόρευε δίπλα μου. See through μπλουζάκι, ο ένας ώμος έξω και από μέσα τιράντα μαύρη – χέρια λυγισμένα, σπάσιμο μέσης δεξιά αριστερά. Χτένισμα Bananarama και βάψιμο Siouxsie – το κεφάλι ελαφρά γυρμένο, βλέμμα προς το πάτωμα. Στενό κολάν, νομίζω ασημί και μπότες - ένα βήμα εμπρός ένα πίσω. Ασταμάτητη. Ήρθε μόνη όπως και έφυγε. Η απόλυτη παρουσία.
Το "project" καθαρισμού της παραλίας δε μπορώ να πώ ότι βρήκε σπουδαία απήχηση στους συλλουόμενους. Ευτυχώς όμως είχα την αμέριστη βοήθεια των φίλων Ν, Α, και Β. Κατά τ’ άλλα βλέμματα συγκαταβατικά, ενίοτε επιδοκιμαστικά, δυο-τρεις θετικές κουβέντες όταν συζητούσαμε με τον κόσμο, μα εντέλει μόνο ένας θεώρησε σκόπιμο να μας συνδράμει. Ο Γ., που εξομολογήθηκε ότι είναι και ο συγγραφέας του συνθήματος πάνω από την αυτοσχέδια χωματερή. Γάντια μιας χρήσης, καπελάκια και σε ελάχιστο χρόνο είχαμε μαζέψει τουλάχιστον 15 μαύρες σακκούλες, γίγας, σκουπίδια. Μπορεί και να καταφέρναμε περισσότερες μα ο πλησιέστερος κάδος βρίσκεται σε απόσταση 800 μέτρων. Τα αποτελέσματα είναι ομολογουμένως ορατά, αλλά θέλει πάρα πολύ δουλειά ακόμη και όσο κι αν αυτό ακούγεται κοινότοπο, πρέπει να εστιάσουμε κυρίως στη νοοτροπία.
Νοιώθω ηρεμότερος, γυρνώντας απίτι, έχοντας μαζέψει τα απορρίματα άλλων παρά γκρινιάζοντας για το πόσο απαράδεκτοι (συν)άνθρωποι με περιστοιχίζουν. Άλλωστε όπως συχνά λέει και ο Ν: «Είναι καλύτερα να ανάψεις ένα κερί από το να καταριέσαι το αιώνιο σκοτάδι» ...ή κάπως έτσι.
Ο καύσωνας τελικά δεν ήρθε, τουλάχιστον όπως μας τον περιέγραφαν, οι φίλοι – εργαζόμενοι γαρ – αποχώρησαν και εγώ συνεχίζω τις μεγαλύτερες διακοπές της δεκαετίας. Στην παραλία, ρεμβάζοντας ή μαζεύοντας σκουπίδια, διαβάζοντας με τις ώρες, σερφάροντας ακόμα με «δανεικό» δίκτυο και ακούγοντας τις δεύτερες γρατζουνισμένες κόπιες δίσκων, που στο αρχαίο πικάπ ηχούν σαν καινούριες. Άλμπουμ του καλοκαιριού μου θεωρώ πλέον το “The Dock of the Bay” του Otis Redding και το “Tiger Bay” των Saint Etienne. Εννοείται, όπως πάντα, και εκείνον του Al Stewart.
Το πιο φρέσκο μου άκουσμα – αν και μετρούν κι αυτοί ήδη 20 χρόνια – θα είναι η συναυλία των φίλων Raining Pleasure, αύριο Δευτέρα, όχι πολλά μέτρα από το σπίτι μου, ακριβώς όμως 47 χιλιόμετρα από την Αθήνα προς το Σούνιο. Αυτός είναι και ο λόγος που έκανα κάποιες σκέψεις για έναν «διαγωνισμό», με ...έπαθλο τη βραδυνή διαμονή ... όποιου/ας απαντούσε στις 3 ερωτήσεις που ακολουθούν. Ωστόσο δε γνωρίζω ακόμη, αν και πόσος χώρος θα υπάρχει καθώς αρκετοί φίλοι έχουν δηλώσει πως θα έρθουν συνεπώς...
Εν πασει περιπτώσει οι ερωτήσεις θα ήταν:
1.Πόσα άλμπουμ έχουν βγάλει οι R.P.;
2.Ποιά η αρχική σύνθεση της μπάντας;
3.Ποιο το τωρινό συγκρότημα του πρώτου αποχωρήσασα κιθαρίστα/συνσυνθέτη των R.P.;
29 χρόνια μετά, είδα ξανά τον άλλοτε καλοκαιρινό μου φίλο. Δεν τον αναγνώρισα. Δε με πείραξε.
Είναι συχνά στα όρια περιοχών ή εποχών όπου η καθημερινότητα αποκτά ενδιαφέρον. Το Dinard είναι μια πόλη της Βρετάνης που φαίνεται να ζει υπό το βάρος του παρελθόντος της, στα όρια Γαλλίας – Μ. Βρετανίας. Ευγενής λουτρόπολη μιας άλλης εποχής, αντλεί πλέον την όποια δόξα της από την Κελτική καταγωγή των κατοίκων της και τις σύγχρονες Βρετανικές επιρροές της. Περπατώντας στους δρόμους της, έχεις την εντύπωση ότι ακόμη αναζητά την εθνική της ταυτότητα.
Σήμερα για τον επισκέπτη μιας τέτοιας πόλης στη Γαλλική επικράτεια ο χρόνος φαίνεται να κυλά με μια δόση λεπτής ειρωνείας. Σε αντίθεση με ότι είναι γνωστό για τους Γάλλους και την διάθεση τους για ξένες γλώσσες, εδώ οι κάτοικοι μιλούν την Αγγλική χωρίς ενδοιασμούς, έχοντας αφομοιώσει και αρκετές συνήθειες των γειτόνων τους, πέρα από το Κανάλι. Κάθε φθινόπωρο μάλιστα διοργανώνουν το British Film Festival, ενώ περιδιαβαίνοντας την πολύβουη ακτογραμμή της κάπου συναντάς και το άγαλμα του πιο φλεγματικού ίσως Βρετανού, του Alfred Hitchcock.
Μέρος αυτής της σύγχυσης και οι γλάροι στο παρακείμενο beach-bar οι οποίοι εξίσου ειρωνικά διαψεύδουν το όνομα της παραλίας που εκτείνεται μπροστά τους...
Δ.Τ.
Υγ. Ελπιζω να τα περνάς καλά εκεί στις παραλίες. Να' ξερες πόσο σε ζηλεύω..
Εδώ ζούμε περίοδο παρατεταμένου καύσωνα, με απίστευτη βαρεμάρα και πολυυυυυύ αργούς ρυθμούς. Σου στελνω εντυπώσεις από την πρόσφατη εξόρμηση μας στη Γαλλία (Βρετανη).
Ο καλός φίλος Δ έφτιαξε τη ζωή του στο Βέλγιο, η Σ τον ακολούθησε. Τώρα ζούνε μαζί, τρώνε, κρυώνουν και ζεσταίνονται μαζί και προπάντος δε χάνουν την ευκαιρία να ταξιδεύουν. Άλλοτε θα είχε στείλει μια καρτ ποσταλ, τώρα ένα e-mail. Σε αναμονή του επόμενου...
«Τα σκουπίδια στο σπίτι σας ΖΩΑ» έχει γράψει κάποιος με σπρέι στον υπερκείμενο τοίχο, μα το πλαστικό βουνό τείνει να καλύψει το σύνθημα που πασχίζει να ενεργοποιήσει τα τελευταία ψήγματα ντροπής των αποχωρούντων λουόμενων. Και να φανταστείς, ότι η παραλία είναι αυτή των γυμνιστών. Ανθρώπων που θεωρητικά έχουν επιλέξει να έρθουν εγγύτερα στη μαγεία του φυσικού τοπίου.
Πάνε να φέρουν τη φύση στα μέτρα τους ξανά, αντί να γίνουν αυτοί μέρος της περιβάλλουσας ομορφιάς.
«Γκρίνια τέλος» ξανασκέφτηκα, το πρωί που κατηφόριζα για την παραλία. Εφοδιασμένος με σακκούλες και δεκάδες γάντια μιας χρήσης, είχα στο νου το εξής project: Να βρώ τους συνήθεις συλλουόμενους, 4-5 άτομα δηλαδή που πηγαίνουν στην παραλία πρωινές ώρες όπως και εγώ και να τους πείσω να κάνουμε ένα ντου στην πλαστική βαρβαρότητα . Έλεγα θα στρώσω στη δουλειά και εκείνον τον ψαρά, το μπανιστιρτζή, που του ΄χα βάλει τις φωνές τις προάλλες καθώς πέταγε στην παραλία τα καπνισμένα τσιγάρα των 3 πακέτων του. Ατύχησα.
«Φυγόπονοι και δειλοί», γέλασα γιατί σήμερα έλειπαν όλοι. Μόνο ο Γάλλος ήταν εκεί. Ο Γάλλος έχει περιφράξει 4 τετραγωνικά μέτρα παραλίας με μια μονή σειρά απο μεγάλα βότσαλα, να μη παρασέρνει την άμμο ο αέρας και τα κύμματα. Καθαρίζει την άμμο, την ισιώνει, τακτοποιεί το «φράχτη» του καθημερινά πριν στρώσει την πετσέτα του. Ήταν ήδη εκεί όταν έφτασα και ξεροψηνόταν ως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησα να μαζεύω τις σβησμένες γόπες. Μόνος, κάτω από τον ήλιο που σιχαίνομαι, εκτός της σκιερής βάσης μου, αντιμέτωπος με εκατοντάδες, μπορεί να λέω και λίγα αποτσίγαρα.
«Ντεν εκει νόημα αυτό που κάνεις» με σταμάτησε ο Γάλλος για να συνεχίσει σε σπαστά ελληνικά διανθισμένα απο κάμποσα αγγλικά (μα και γαλλικά που δεν καταλαβαινα) : «Έρχομαι εδώ τα τελευταία 5 χρόνια. Τα πρώτα 2 μάζευα και εγώ κάθε λογής σκουπίδι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με κορόιδευε κι όλας ο κόσμος. Μα πίστευα πως σιγά σιγά θα αλλάξετε εσείς οι Έλληνες. Και αλλάζετε μα προς το χειρότερο. Έχετε τις ομορφότερες παραλίες της Μεσογείου, πίστεψέ με έχω πάει σε πολλές – και Ευρώπη και Αφρική – έχετε τις ομορφότερες μα πάντα τις πιο βρώμικες. Ντρέπομαι που το λέω μα δεν έχετε ελπίδα. Εγώ πλέον δύναμαι να καθαρίσω μόνο αυτή τη μικρή περιοχή. Δεν ωφελεί σου λέω. Αύριο θα είναι τα ίδια»
Συνέχισα. Μία παρέα, αρτιαφιχθείσα με κοίταξε περίεργα. Αισθάνθηκα λίγο γραφικός – μπορεί και να ήμουν – έτσι γυμνός με ένα πλαστικό γάντι και μια σακκούλα. Γέμισα μια σακούλα μεγάλη μόνο με αποτσίγαρα. Δεν κατάφερα πολλά μα τουλάχιστον ένοιωσα καλύτερα. Αύριο θα συνεχίσω.
Ελπίζω κάποια μέρα όταν η νοοτρπία του "ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ'' - που λέει και το εσώρουχο του μαλάκα που το άφησε στην παραλία - εξαλεφθεί, να μη χρειάζεται cropping για να δείξεις τη φωτογραφία της αγαπημένης σου παραλίας.
 |
Κι άλλοι αγάπησαν και το βροντοφώναξαν κι άλλοι ερωτεύτηκαν και το διαλάλησαν περήφανοι, με λόγια και με πράξεις. Αλλά εσύ βρήκες το λάθος τρόπο, δε στο καταλογίζω όμως. Είναι θέμα παιδείας και αισθητικής, μα που να το σκεφτείς;
