άκου την αντανάκλασή μου

Μετά από πάμπολλες ακυρωμένες προσπάθειες (το 99,9% των οποίων για λόγους που αμφότεροι προσπαθούμε να ξεχάσουμε) ευελπιστούμε πως αύριο θα τα καταφέρουμε. Ο φίλος Κ που συνεχίζει το θεσμό των καλεσμένων τις Υπόγειες Αντανακλάσεις του θα έχει τη Δευτέρα 31/1 τη συνδρομή των μουσικών επιλογών του υπογράφοντα.

Βασικά κριτήρια στο ξεδιάλεγμα τω ν τραγουδιών που θα ακουστούν από τις 20:00 έως τις 22:00 είναι η ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ αλλά και η σχεδόν μηδενική συχνότητα που αυτά εκπέμπονται στο ραδιόφωνο. Όσοι ενδιαφερόμενοι, ας πατήσουν το παρακάτω εικονίδιο.

Η εκπομπή Υπόγειες Αντανακλάσεις μεταδίδεται κάθε Δευτέρα 20:00 - 22:00 στον Indieground Radio. Στο παραπάνω link του σταθμού υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας μέσω text messaging.

ένας ιδιόμορφος πόλεμος

Νέοι άνθρωποι στα 25 – 30 παντού. Τακ τακ τακ, ένας χτύπος. Μακρυμάλληδες, γενειοφόροι, δυο τρεις μεγαλόσωμοι με ξυρισμένα κεφάλια και μούσια, κι ανάμεσα τους λίγες trendy φατσούλες «Ιταλίας». Οι γυναίκες, φανερά λιγότερες, κυκλοφορούν με casual εμφάνιση. Ο χώρος γύρω ρυπαρός αλλά τα παιδιά φαίνονται εντάξει. Απλό ντύσιμο, χαμογελάνε δουλεύοντας, που και που σταματάνε και ακούν το παράξενο τακ τακ που αντηχεί στο χώρο. Ξανασκύβουν στις δουλειές τους, καθισμένοι στα γραφεία που άλλοτε θα έβλεπες μπλε καπελάκηδες, καλοξυρισμένους αστυνομικούς. Είσαι στο τμήμα.

Λίγες ώρες πριν ψάχνεις μάταια στους κάδους της περιοχής. Προτιμάς τους μπλε της ανακύκλωσης αλλά οφείλεις να κοιτάξεις και στους πράσινους. Βουτάς κάθε είκοσι μέτρα στη βρώμα που αναδύεται, ευτυχώς το κρύο καθυστερεί την αποσύνθεση των οργανικών απορριμμάτων. Βιάζεσαι μην σε προλάβουν οι σκουπιδιαραίοι ή όσοι ψάχνουν για τον άρτο τον επιούσιο. Την ώρα που αποφεύγεις τα αγριεμένα βλέμματα των τελευταίων, το στομάχι σου παίρνει την πρωτοβουλία να συστραφεί ενώ ταυτόχρονα γνέφεις αρνητικά στα κελεύσματα νυκτόβιων έγχρωμων εμπόρων και βαποριών. Ακολουθείς κάποιον που κουβαλά κάτι τυλιγμένο σε μια κουβέρτα, μα δεν τολμάς να τον ρωτήσεις τι. Εξαφανίζεται στο υπόγειο 57, έχει αρχίσει να βρέχει και δεν έχεις βρει τίποτα που κάποτε σου ανήκε. Θες να πας τουαλέτα επειγόντως.

Σπασμένο το παράθυρο πίσω απ’ του οδηγού, άνοιξαν και το πορτμπαγκάζ. Στα απολεσθέντα προσμετρούνται τα τρία τέταρτα του ηλεκτρονικού σου εξοπλισμού, τα προσωπικά σου έγγραφα και μια σακούλα μήλα. Ο καιρός μάζεψε σύννεφα πάνω από την Αθήνα και τουρτουρίζοντας κοιτάς κάθε περαστικό με καχυποψία. Θα ‘θελες να μη σου είχαν τύχει όλα αυτά. Να ήσουν σπίτι.

Τακ τακ τακ. Είσαι στο τμήμα. Τα χτυπήματα σταματούν όταν κάποιος υπάλληλος ανοίγει μια - σαν ντουλάπας - πόρτα. "Δεν έχω φάει από εχθές, θέλω λίγο ψωμί", ακούς σε σπαστά αγγλικά. Ακούς (και δυστυχώς βλέπεις) την απάντηση σε άπταιστα ελληνικά. Φαντάσματα καλοξυρισμένων μπλε ενστόλων μιλούν μέσα από τα παιδιά που πριν λίγο σου φαίνονταν εντάξει. Ο επαγγελματισμός του κλάδου τους είναι εκεί και εσύ δε ξέρεις που να αφήσεις το αίσθημα του άμαχου που σε έχει καταλάβει.

Παρ’ το χαμπάρι, βρίσκεσαι ανάμεσα σε μη προσανατολισμένα διασταυρούμενα πυρά σε έναν ιδιόμορφο πόλεμο.

Η τοιχογραφία είναι από το πάρκιγκ της οδού Διδότου (δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμα), ενώ η πινακίδα από τους Αμπελόκηπους.

μήπως έχετε ένα δεκάλεπτο παρακαλώ;

Μήπως θα είχατε ελεύθερο ένα δεκάλεπτο; Αποκρίθηκα πως είχα ένα και ευχαρίστως θα το σπαταλούσα απαντώντας τηλεφωνικά σε ένα ερωτηματολόγιο που αφορούσε σ τα ΜΜΕ. Σκέφτηκα μια γρήγορη λίστα με τις επιλογές που θα εκθείαζα, αλλά μ’ έναν μαγικό τρόπο τα περιοδικά που διαβάζω και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που ακούω δεν υπήρχαν, απουσίαζαν εντελώς από την έρευνα.

"Πρέπει να επιλέξετε μόνο από όσα σας εκφωνούμε", με ενημέρωσαν, έτσι για να κρατήσω το ενδιαφέρον μου αλώβητο διάλεξα 2-3 σταθμούς και κάνα δυο περιοδικά (τα μη …χειρότερα) και ξεκινήσαμε.

Ανακαλώντας σήμερα τις απαντήσεις μου είμαι σίγουρος πως βρίσκομαι εκτός της καμπύλης των ασφαλών αποτελεσμάτων της έρευνας, πιθανότατα στα όρια του στατιστικού σφάλματος.

Στις εφημερίδες – των free press συμπεριλαμβανόμενων – τα πήγα καλύτερα. Χρειάστηκε μόνο να επαναλάβω πως δε διαβάζω αθλητικές και αντιθέτως με ότι περίμενα δε νομίζω ότι έβγαλα το άχτι μου, προσπάθησα μάλιστα να επιδείξω αντικειμενικότητα. Χάρισμα που απώλεσα όταν ζητήθηκε η κρίση μου για τους «δημοσιογράφους»/παρουσιαστές των βραδινών δελτίων. Αν και την τελευταία διετία είμαι σε αυστηρή νηστεία από τα τηλεοπτικά δρώμενα, ιδιαίτερα τα ειδησεογραφικά, δέχτηκα να απαντήσω από μνήμης και μεταξύ άλλων η βαθμολογία που έδωσα πήγαινε κάπως έτσι.

Τη ροή της βαθμολογίας μου διέκοψε η ερώτηση:
"ΤΗΝ Προκόπη Δούκα την γνωρίζεται;"
"Όχι, αλλά ξέρω ΤΟΝ Προκόπη Δούκα αν σας βολεύει" απάντησα για να ακούσω έκπληκτος: "Λυπάμαι εμείς την Προκόπη Δούκα έχουμε.
Σιγά μην έχετε και την Ζέτα Δούκα, (αυτό δε το είπα), όμως επέμεινα:
Θα θέλατε να το ξανακοιτάξετε μπας και σας απαντήσω;
---Παύση ----
"Ωωω!!! Συγγνώμη κύριε, έχετε δίκιο συνεχίστε".
Λοιπόν:

Σκέφτομαι μήπως το παράκανα. Μπα! Οι τηλεθεατές και τα κανάλια τους έχουν τους δημοσιογράφους που τους αξίζουν. To ίδιο ισχύει για ακροατές και αναγνώστες, δημοσκόπους και ερευνητές. Και έτσι εξηγείται η επικράτηση του αντιστρόφου ανάλογου.

Boomtown Rats - Don't believe what you read

υγ. Χρόνια πριν το είχα μαράζι να συμμετάσχω σε τηλεφωνική δημοσκόπηση. Μετά από μια δυο αποτυχημένες κλήσεις στις οποίες ήμουν εκτός δείγματος - είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω φύλου - ήρθε η μεγάλη στιγμή και για μένα.

Συμμέτασχα ξεκαρδισμένος σε μια έρευνα για χυμούς και φρουτοποτά! Μου είχαν αναγνωστεί πάνω από 10 brandnames και τουλάχιστον 8 προϊόντα αυτών και με αταίριαστη επισημότητα μου είχε ζητηθεί να τους κρίνω ως προς τη γεύση, το χρώμα αλλά και …τη νεανικότητά τους. Γελούσε θυμάμαι και η κοπέλα στην άλλη άκρη της γραμμής.

Είχα βγάλει νικητές στους φυσικούς χυμούς το φραγκοστάφυλο, το γκρέιπ φρουτ και το βατόμουρο παρ’ ότι δεν τους είχα δοκιμάσει. Στους δε συμπυκνωμένους είχα βαθμολογήσει με άριστα το υπερζαχαρούχο συμπυκνωμένο παρασκεύασμα (1/4 «χυμός» – 3/4 νερό αραιωμένο στο ποτήρι), σύνηθες αλλοτινό δώρο σε νοσηλευόμενους ασθενείς. Εγώ όμως τον ψήφισα ως φόρο τιμής στη γιαγιά μου που τον λάτρευε.

To artwork είναι της φίλης Αλεξάνδρας Σιάφκου

που βρεθήκαν τόσες χαρές;

1

Το καινούριο βιβλίο του Jonathan Coe το ξεκίνησα τελικά στην αγγλική του κόπια, παρ’ όλο που τελικά απέκτησα και την Ελληνική. Κι αυτό γιατί ως κατ’ εξοχήν γρήγορος αναγνώστης (fast reader), επέλεξα να μειώσω το ρυθμό ανάγνωσης προκειμένου να ευχαριστηθώ - σελίδα τη σελίδα - την κατάβαση (;) στον κόσμο του Maxwell Sim. Και νιώθω μια μικροευτυχία να με καταλαμβάνει κάθε μέρα, όταν έρχεται η στιγμή της μελέτης.

2

Πετάχτηκα από την καρέκλα μου και πανηγύρισα όρθιος για 75 δευτερόλεπτα μόλις άκουσα το νέο. Πρέπει να έβγαλα και «επινίκια» ιαχή. Ο Κυνόδοντας του Λάνθιμου υοψήφιος για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και εγώ χαμογελάω σα να επρόκειτο για δική μου επιτυχία.

3

Ενθουσιασμένος τηλεφώνησα στους γνωστούς άγνωστους με τους οποίους κυλιόμαστε παιδιόθεν στα καταστρώματα του πάλαι ποτέ Ρόδου και του Gagarin. Ένα μπουκέτο "ηρώων" που με τον άλφα ή βήτα τρόπο σημάδεψε την "υποκουλτούρα" της παρέας μας, θα βρεθεί στη σκηνή του τελευταίου την Παρασκευή 4/2. Big Sexy Noise aka Lydia Lunch και Gallon Drunk, με την συνδρομή των Momus (απίστευτος στα live και όχι μόνο) και Blaine L. Reininger (ex(?) Tuxedomoon). Θα είμαστε εκεί.

Και δεν είναι μόνον αυτοί. Ακολουθούν διάσπαρτες μέσα στο δίμηνο, οι εμφανίσεις των Wire, Black Mountain, Television Personalities, Monochrome Set καθώς και αυτή των Cockney Rebel (προσωπική λατρεία κ γι αυτό θα χρειαστώ ξεχωριστή ανάρτηση για την εμφάνιση τους στο Ρόδον το 1990).

4

Και εδώ είναι τα 30+ τραγούδια-εκπρόσωποι των καλύτερων άλμπουμ του 2010 όπως επιλέχτηκαν από το φίλο Ν και παρουσιάστηκαν (ή θα παρουσιάζονταν αν έφτανε ο χρόνος) την προηγούμενη Δευτέρα στην εκπομπή Υπόγειες Αντανακλάσεις. (Η λίστα με τα τραγούδια βρίσκεται στο πρώτο σχόλιο της ανάρτησης). Click pic to dl

Μικρή μου καρδιά πώς να αντέξεις τόσες χαρές; γέλαγα όση ώρα βούρτσιζα τα δόντια μου. Ας γκρεμιστεί ο κόσμος αργότερα αν γίνεται. Γίνεται;

για ένα Φυλλάδιο

1.

Θα είχα σταματήσει να πηγαίνω στο παζάρι βιβλίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος , παρ’ ότι αγαπημένος θεσμός, μιας και το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν οι προσφερόμενοι τίτλοι μειωνόταν εκθετικά χρόνο με το χρόνο. Είχε φτάσει σημείο να βρίσκεις ως επί τι πλείστον τις κακομεταφρασμένες εκείνες εκδόσεις που συναντάς στα καροτσάκια στους δρόμους, ναι αυτά με τα άθλια εξώφυλλα.

Πέρσι όμως η απλοχεριά (πες τη και επαγγελματικό ξεστοκάρισμα) των εκδοτικών οίκων υπήρξε μεγαλειώδης. Είχα φύγει φορτωμένος θυμάμαι, αν και είχα παραστεί διστακτικά. Έτρεμαν τα χέρια μου από την κούραση για μέρες. Έτσι ελπιδοφόρα ξεκίνησα και σήμερα και σίγουρα δεν απογοητεύτηκα από το παζάρι - παρ’ ότι κατά τη γνώμη μου κάπως φτωχότερο -.

2.

Είμαι ενθουσιασμένος όμως με την απόκτηση μιας μικρής χαρτόδετης κασετίνας που συγκεντρώνει τα τεύχη 1-8 του Φυλλαδίου. Το τρίμηνο (αρχικά) Φυλλάδιο με τον υπότιτλο "περιοδικό πνευματικής ζωής" ξεκίνησε το 1978 υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Ιωάννου (1927-1985) και το τελευταίο τεύχος 8 έχει έτος έκδοσης το 1985. Και σ’ αυτό δημοσιεύονται κυρίως δικά του συγγραφέα: πεζογραφήματα, μεταφράσεις, ποιήματα, εντυπώσεις από διαβάσματα ή ξαναδιαβάσματα , γνώμες για διάφορα θέματα και γεγονότα.

3.

Στον κόσμο του Γιώργου Ιωάννου με (μας) είχε μυήσει πριν χρόνια ο φίλος Τ. Μας κέντριζε καιρό, στριμώχνοντας τις μικροϊστορίες του αγαπημένου του πεζογράφου μέσα στις δικές του κουβέντες. Μετά μας δώρισε κάποια κόπια του «Για ένα φιλότιμο» και άλλη προσπάθεια δε χρειάστηκε. Ο Ιωάννου με (μας) τράβηξε στον κόσμο του.

Σε μια βόλτα μάλιστα με τον Ν στη Θεσσαλονίκη, χειμώνας του ‘08, θες η διάθεση - θες η βαριά ομίχλη της πόλης, μου φάνηκε πως είδα κάτι από την πόλη του ανδρός, κατά πως την περιγράφει ο ίδιος στην «Ομίχλη» του.

και η συνέχεια:

".....Δε θυμάμαι από πού ερχόταν εκείνη η ομίχλη· μάλλον κατέβαινε από ψηλά. Tώρα, πάντως, ξεκινάει βαθιά απ' τα όνειρα. Aυτά που χρόνια μένανε σκεπασμένα μ' ένα βαρύ καπάκι, που όμως πήρε απ' την πίεση για καλά να παραμερίζει.
Πέφτει πολλή ομίχλη, γίνομαι ένα μ' αυτήν, και ξεκινάω. Aκολουθώ άλλες σκιές ονοματίζοντάς τες. Περπατώ κοιτάζοντας το λιθόστρωτο. Aυτό σε πολλούς δρόμους και δρομάκια ακόμα διατηρείται. Δεν υπάρχει, βέβαια, ανάμεσα στις πέτρες το χορταράκι, που φύτρωνε τότε. Όλα έχουν γκρεμίσει ή ξεραθεί. Kανένας θάνατος δεν είναι καλός. Ω, και νά 'ταν αλήθεια, αυτό που λένε, πως θα τους ξαναβρούμε όλους
Aκολουθώντας τις σκιές μπαίνω πάντα στον ίδιο δρόμο. Tα δέντρα και τα φυτά θεριεύουν μες στη μοναξιά και τη θολούρα. Γίνονται σαν κάστρα τεράστια. Φτάνω στο αγέρωχο σπίτι το τυλιγμένο με κισσούς και φυλλώματα. Παρόλο που οι σκιές κοντοστέκονται και σα να μου γνέφουν, εγώ δεν πλησιάζω καν στην Πορτάρα. Θαρρώ πως μόνο αγαπημένο πρόσωπο θα με πείσει κάποτε να την περάσω.
Φεύγω και ξαναχάνομαι μέσα στα τραμ, τα φώτα και την κίνηση. O νους μου είναι κολλημένος στην ομίχλη και σ' όλα όσα είδα μέσα σ' αυτήν. Προσπαθώντας να ξεχαστώ περπατώ πολύ τις ομιχλιασμένες νύχτες. Aισθάνομαι κάποια ανακούφιση με το βάδισμα. Tα μεγάλα βάσανα κατασταλάζουνε σιγά σιγά στο κορμί και διοχετεύονται απ' τα πόδια στο υγρό χώμα."

τα 30 something του 10

Τι σχέση έχει ο Mark Ronson με τον David Sylvian και οι Massive Attack με τους Chap (ναι! πάλι οι Chap) και τους Antony & the Johnsons;

• α. ‘Ολοι οι προαναφερόμενοι κυκλοφόρησαν καινούρια άλμπουμ το 2010.
• β. Τα τελευταία άλμπουμ των προαναφερόμενων αν και αξιόλογα (μεταξύ πολλών άλλων) μόλις που αναφέρθηκαν όταν δεν αγνοήθηκαν.
• γ. Συμπεριλαμβάνονται στη λίστα με τα καλύτερα του προηγούμενου έτους που διάλεξαν οι φίλοι Ν και Κ.
• δ. Όλα τα παραπάνω.

Με δεδομένο ότι σωστή απάντηση είναι η (δ) αλλά αγνοώντας (παρά το inside information) τόσο την τελική κατάταξη, όσο και τα άλμπουμ που συμπληρώνουν την 30αδα(!), προτείνω σε όποιον ενδιαφερόμενο/η την ακρόαση των Υπόγειων Αντανακλάσεων αύριο Δευτέρα 24/01. Στο Ιndieground Radio (20:00-22:00).

Την επόμενη Δευτέρα (31/1) το φίλο Κ θα συνοδεύει στο studio του Ιndieground Radio για την επιλογή της μουσικής ο υπογράφων. Υγείας αμφοτέρων επιτρέπουσας.

κι ο ποιητής με χέρι υγρό

Γνωριστήκαμε στο δρόμο για το νοσοκομείο. Θα ήταν ένας μήνας που είχαμε καταταγεί κι οι δύο και τώρα καθόμασταν σε διπλανά καθίσματα του στρατιωτικού λεωφορείου που μας μετέφερε στην Αθήνα για εξετάσεις. Μιλήσαμε για πολλά, εστιάσαμε σε λιγότερα και αμφότεροι πιθανολογήσαμε την αρχή μιας φιλίας – έστω και με τη “στρατιωτική” σημασία της λέξης - .

Δύο μήνες στην εκπαίδευση, - όχι τη βασική, την άλλη -, λιωμένος στις σκοπιές εγώ, έβρισκα παρηγοριά τα απογεύματα σε κουβέντες με το φίλο μου, που τυχερότερος εκείνος, δεν είχε συμπληρώσει ούτε τις μισές των δικών μου ωρών ορθοστασίας. Του παράγγελνα στις εξόδους του Σαββατοκύριακου και τις διανυκτερεύσεις του να μου φέρνει εφημερίδες και το μουσικό τύπο, πιστός φίλος ερχόταν φορτωμένος και τα απόθετε στο κρεβάτι μου, τα ‘βρισκα μόλις ξυπνούσα.

"Θα στο ανταποδώσω", του ‘λεγα ,"...όποια φορά θα είμαι εγώ έξω. Φτιάξε λίστα, τι θες να σου φέρω." Αλλά περίμενα μάταια, το όνομά μου δε θα εκφωνούνταν στους εξοδούχους του διημέρου ούτε την προτελευταία εβδομάδα της εκεί παραμονής μας, παρ’ όλο που κάποιοι ήδη μετρούσαν δύο, ίσως και τρία σπιτικά Σαββατοκύριακα. Θα ’μαι στο τελευταίο ΠΣΚ, δε βαριέσαι θα είχα σκεφτεί, βρίζοντας ταυτόχρονα την τύχη μου (ακριβώς όπως θα έκανα και σήμερα).

Παραπονούμενος βγήκα μόνο την τελευταία Παρασκευή, την επόμενη εβδομάδα θα μεταθετόμουν, όταν για 9^η φορα στο στρατόπεδο, το όνομα μου θα συμπεριλαμβανόταν στους "άτυχους" παραμένοντες. Πάλι εδώ; με είχε ρώτησε ο υποδιοικητής. Τι έκανες πάλι; (Παρ’ ότι "τύπος και υπογραμμός" σε όλη μου τη θητεία είχα καταφέρει να μαζέψω ουκ ολίγες μέρες φυλακών και κρατήσεων). Στα παράπονά μου που ακολούθησαν δεν είχα φανταστεί ποτέ την ψυχρολουσία που θα ερχόταν. Δια στόματος ανωτέρου ενημερώθηκα λοιπόν, πως ο καλός μου φίλος - «κληρωμένος» ο ίδιος για τέταρτη φορά – είχε μυστικά συνεννοηθεί ώστε να αντικατασταθεί γι άλλη μια φορά το όνομά μου με το δικό του στη λίστα των αδειούχων.

 

Καχύποπτος στον επαγγελματισμό ενός καραβανά, κάλεσα το φίλο Β και τον ρώτησα, άμα της εξόδου μου από το διοικητήριο. Κι εκείνος σα να κοίταζε κάτι που βρισκόταν πίσω μου (στο ύψος της κοιλιάς μου), μουρμούρισε: Είχα προβλήματα, κατάλαβέ με, συγγνώμη. Οι άλλοι ήταν βύσματα, δε μπορούσαν να τους κρατήσουν μέσα. Έμοιαζε η στιγμή με φινάλε αμερικάνικου έργου. Εκεί όπου την ανατροπή της προτελευταίας σκηνής ακολουθεί ο γνωστός μονόλογος του "κακού" που εξηγεί όλα εκείνα που τον οδήγησαν σε μιαρές συμπεριφορές και πράξεις. Ήμουν τότε στα 26, αυτός στα 27, και ήταν η τελευταία φορά που του μίλησα. Νομίζω και η τελευταία που τον είδα.

Δεν πίστευα ποτέ ότι απ αυτό το γεγονός θα ‘βγαζα κάτι περισσότερο από τα τότε συμπεράσματα, εν προκειμένω μιαν ανάρτηση. Φταίει όμως που τις "προάλλες" έπεσα πάνω του κάπου στο δίκτυο. Η φωτογραφία του μου επιβεβαίωσε πως δεν επρόκειτο για συνωνυμία. Επάγγελμα ποιητής, δηλώνει σήμερα, ο προ δεκαπενταετίας «φίλος μου» δημοσιογράφος. Και έπειτα εντόπισα σε ουκ' ολίγες σελίδες που αφορούν τα της ποίησης, τα καλλιτεχνικά βιογραφικά και τα επιχορηγούμενα πεπραγμένα του. Διάβασα αρκετά από τα ποιήματά του. Καταγγελτικά, μεταξύ άλλων προσωπικών αδιεξόδων, καυστικά για την σημερινή κατάσταση με στίχους που στέκονται ιδιαίτερα σκληροί απέναντι στην αδικία.

lol

Now meet your fate

The Chap - We'll See To Your Breakdown from Lo+LOAF TV on Vimeo.

Το είχα δει λίγο πριν το τέλος του 2010, σε ιδιωτική προβολή, μα δεν τόλμησα να "ανεβάσω" ούτε ένα"παγωμένο" του καρέ, μιας και οι Chap ήταν στην πρίζα για τη μέρα που το καινούριο τους video θα έκανε πρεμιέρα στο Pitchfork‏. Κι αυτό έγινε σήμερα.

Από το τελευταίο τους άλμπουμ, “Well done Europe” , το τρίτο single “We’ll see to your Breakdown” , σκηνοθετημένο από τους Larry Seftel & David Day.

Οι φίλοι Chap τραγουδούν ‘we hate you’ με την εκκεντρική τους, ευρωπαϊκή ευγένεια και ο γλυκύτατος – δε βρίσκω που έχω σημειώσει το όνομά του – ηθοποιός (υπάλληλος supermarket όταν δεν είναι καρατερίστας σε ρόλους εύσωμων) να υπομένει πολλά στο "εκφραστικό" του σώμα.

The Chap -We'll See to Your Breakdown

Pack your bags
Go on, goodbye
Trust was breached
Hips don’t lie
You will never have a job
You will never have lunch in this town again
We’ll see to that cause we hate you
Leotard
But it’s too late
Trust was breached
Now meet your fate

το μεγάλο ρεμάλι

“Όρτσα μωρή, ίσωμα”, φώναξε ο 45χρονος σύζυγος στην προπορευόμενη κυρία που σκόνταψε στο πεζοδρόμιο και η γυναίκα του γελώντας τον κράτησε πιο σφιχτά από το μπράτσο .

Πλατεία Συντάγματος 2010. Έχοντας απολέσει την εκρηκτικότητα "αυτόκλητου υπερασπιστή των αδυνάτων" που με καταλάμβανε παλαιότερα, σύρθηκα μέχρι τις πύλες του μετρό αφήνοντας τον αποκτηνωμένο συμπολίτη να συνεχίζει το αναίτιο bullying του στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας.

Μου ‘ρθε στο νου το λατρεμένο Μεγάλο Ρεμάλι του Reiser. Αντικοινωνικό, ανένταχτο, αναίτια προσβλητικό, ξεπερνώντας τα εσκαμμένα. Παράδειγμα ιδανικού αυτόχειρα της τελευταίας σελίδας , μ’ ένα κονσερβοκούτι να προσφέρει την αγαλλίαση στα ταραγμένα μας ήθη.

υγ. η λέξη "ήθη" χρησιμοποιείται χωρίς ίχνος ειρωνίας, με όλη της την ξεχασμένη πλέον σημασία.

unfollow

Σε μια συνεχή αναμετάδοση προσωπικών καταστάσεων, συναισθημάτων και γεγονότων που άλλη φορά θα βαριόντουσαν και οι φίλοι σου να ακούσουν (εκτός και αν η διήγησή σου περιλάμβανε τη φράση "…και μετά βγήκε ένας δράκος …"), στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό η περιλάλητη μπλογκόσφαιρα. 

Στο δίκτυο όπου όλα είναι δυνατό να γραφούν. Και - καλώς η κακώς - υπάρχει και το απαραίτητο αναγνωστικό κοινό στην ομφαλοσκόπηση οποιουδήποτε αποφασίσει – εμού συμπεριλαμβανομένου – να μην γράφει σε μπλε "τετράδιο Διεθνές" αλλά να εκτίθεται, σε όποιο βαθμό κρίνει, στο αυτοσχέδιο μίνι big brother του blog του.

Συμμετέχω και ‘γω σ αυτό το παιχνίδι. Όχι μόνο ως συντάκτης "συναισθηματικά φορτισμένων" αναρτήσεων αλλά και σαν αναγνώστης. "Εθίζομαι" αμαρτωλά στην καθημερινότητα άλλων, άγνωστων σε μένα ανθρώπων, παρατηρώ, διαβάζω παθήματα και κατορθώματα και θέλω να δω ...τι θα γίνει στη συνέχεια. Και το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό.

Κάποιες φορές θυμώνω κι όλας. Απογοητεύομαι και εγκαταλείπω οριστικά την ανάγνωση (όλο και περισσότερων τελευταία) ιστολογίων, παρατηρώντας την κουραστικά θεσφατολογική γραφή τους που διεκδικεί το αλάθητο και αποζητά λιβανιστήρια και εξαπτέρυγα σχόλια. Διερωτώμαι αν το ίδιο κάνω κι εγώ και φοβάμαι την απάντηση "ίσως", καθώς συνήθως αναρτώ εν θερμώ. Πιστεύω ωστόσο πως αποφεύγω το σκόπελο παραχώνοντας ένα τουλάχιστον "κατά τη γνώμη μου" μέσα στις παραγράφους, να αμβλύνεται έτσι η ψευδοβαρύτητα πιθανής αναρτώμενης ξεροκεφαλιάς μου. "Ξεγράφομαι".

Ξεφυλλίζα τις προάλλες στο σπίτι του Ν το "The Terrible Privacy of Maxwell Sim". Το καινούριο βιβλίο του αγαπημένου Jonathan Coe – στην αγγλική του κόπια-, και σκάλωσα σε μια παράγραφο της 1^ης ή της 2^ης σελίδας. Πήγαινε κάπως έτσι: " …ο τάδε (δε θυμάμαι το όνομα) είναι φίλος, ή μάλλον ήταν, γιατί από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησα να αποζητώ την συντροφιά του. Σκέφτηκα «ποιο το νόημα σε όλο αυτό» και απλά δεν του ξανατηλεφώνησα..." .

Μεγαλώνοντας, θα ήταν μεγαλοστομία, και δε θα πω ότι αξιολογώ φίλους, «φίλους» και γνωστούς. Απλά έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι ποιο είναι – αν υπάρχει - το νόημα (το παραμικρό νόημα) στη συναναστροφή μου με αυτούς που χρεώνω ως κύκλο μου. Κι όταν αυτό – εύκολα ή δύσκολα – δε βρεθεί, τότε κόβω πρώτος τις επαφές, ενοχικά στην αρχή, μέχρις ότου σταματήσουν και τα τελευταία ευχητήρια τηλεφωνήματα ευγενείας σε γιορτές και γενέθλια (τα τελευταία σπάνια τα θυμάμαι ούτως ή άλλως). 

Αν υπήρχε το unfollow this person κατά το unfollow this blog ή το unfriend του facebook θα το πάταγα με περισσή νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Παρ’ όλο που κάποιοι ενδεχομένως και να μου λείψουν, είναι απόφαση μου πως η μυρωδιά κάποιου δε συντηρείται μόνο από τηλεφωνική αναφορά σε ήδη ξεζουμισμένες κοινές αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι βέβαια, γιατί επιμένουν να μου τηλεφωνούν αυτοί στις ονομαστικές μου. Ίσως γιατί δε θυμάμαι να πάτησα και το block this user.

Όσον αφορά στα blog και τους bloggers, τα πράγματα είναι φαινομενικά πιο εύκολο. Για την αυξάνουσα δυσανεξία σε πρώην αγαπημένες σελίδες - για λάτρεις της έξης όπως εγώ -ενδείκνυται η αποχή από αυτές για 5-7 ημέρες, η διαγραφή από τη λίστα αγαπημένων και η κατάργηση των όποιων shortcuts σε οδηγούν σε αυτές. Όταν οι σχέσεις – γιατί και η ανάγνωση , ως καθημερινή συνήθεια είναι μια μορφή σχέσης, φτάσει κοντά στο "I love to hate you",το νόημα έχει χαθεί και η αποτοξίνωση ως μέσο κατάκτησης της αδιαφορίας είναι μονόδρομος. Κατά τη γνώμη μου.

υγ. Τον τελευταίο καιρό, άστοχες/άτοπες το λιγότερο θέσεις, άλλοτε λόγω ώριμης σκέψης, άλλοτε εν είδη εκκεντρικής πολιτικής ανορθοδοξίας ή/και χιούμορ δημοσιεύονται σε ιστολόγια που έχαιραν της υπόληψής μου και πλήθος υμνητικών σχολίων τα ακολουθούν. Και μένω να αναρωτιέμαι πως δικαιολογείται για παράδειγμα η δράση των χρυσαυγιτών στα πέριξ της Αχαρνών, πως απενεχοποιείται η στάθμευση στα πεζοδρόμια ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείται η ανυποληψία της κίνησης των street panthers, πως θεωρείται βλάσφημος ο αντικαπνιστικός νόμος (είμαι καπνιστής) ή γιατί να προτείνεται ως συμφέρουσα λύση για την Αθήνα το κτίσιμο μεγάλων οικοδομημάτων (μουσείων ή εμπορικών κέντρων) στους μέχρι τώρα ελεύθερους χώρους της. UNFOLLOW.

υγ 2. Προτείνω ανεπιφύλακτα το "Σαν τη βροχή πριν πέσει" του J. Coe, όπως κι εκείνα με τα οποία τον "γνωρίσα": "Η λέσχη των τιποτένιων", "Τι ωραίο πλιάτσικο" και " Η λέσχη του ύπνου".

είναι πιθανή η αυτονόμηση του μήλου;

Το μήλο και η μηλιά κατά τη λαϊκή ρήση δεν απέχουν πολύ. Κι αν τύχει και το μήλο, στη φυσιολογική του πορεία ενηλικίωσης, το προσπαθήσει, η ανεπιστρεπτί απόδρασή από την προγονική σκιά είναι αμφίβολη. Η ιδεολογική αυτονόμηση του απόγονου, έχω την εντύπωση πως καθοδηγείται από τα ψήγματα γονικών πεποιθήσεων, που του έχουν εμφυτευθεί έστω και εν αγνοία του.

Το συζητάμε «χρόνια τώρα» με τους φίλους, συμφωνούμε, διαφωνούμε, ενίοτε κάποιοι εσφαλμένα αρνούνται να παραδεχτούν ότι εμπίπτουν στην συγκεκριμένη κατηγορία. Ακόμα κι όταν τα λόγια τους ακούγονται σαν κασέτες BASF που μετετράπησαν άκομψα σε mp3. Τα περιβάλλοντα των ίσκιων κάτω από τα οποία ανατραφήκαμε, φανερά ή κρυφά τα κουβαλάμε οι περισσότεροι στη διάρκεια της ζωής μας. Κάπου, κάπου (συνήθως στις πιο κρίσιμες στιγμές) τα συναντάμε όπως αναδύονται στην επιφάνεια κι είναι δείγμα οξύνειας το αν θα τα αντιληφθούμε.

Μιας και το παραπάνω σχόλιο δεν αποτελεί – όπως τίποτα άλλωστε - κανόνα χωρίς εξαιρέσεις, ένα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων των προγόνων θα ‘πρεπε να φαντάζει άχρηστο κωλόχαρτο και αναξιοποίητο σε κάθε περίπτωση. Είναι όμως έτσι;

Αφορμή για το παραπάνω σχόλιο η ανάγνωση δύο σημερινών ειδήσεων. Η πρώτη αφορά στη γερμανίδα συλληφθείσα ως ύποπτη για συμμετοχή σε Ελληνική τρομοκρατική οργάνωση. Αναπαράχθηκε από αστυνομία και ΜΜΕ (και χρησιμοποιήθηκε ως επιβαρυντικό στοιχείο) η υποτιθέμενη συγγένεια (μητέρα - κόρη) λόγω της συνεπωνυμίας της με την Barbara Meyer (τρίτης γενιάς στελέχους της RΑF-Φράξια Κόκκινος Στρατός).

Την ίδια στιγμή που η - και εδώ είναι η δεύτερη είδηση - Marine Le Pen κόρη του Jean-Marie Le Pen εκλέγεται και αναλαμβάνει την προεδρία του Εθνικού Μετώπου και τη συνέχιση του διαβόητου λόγου του πατέρα της.

To artwork της ανάρτησης αποτελείται από διάσημα logos.

Το περίφημο μήλο της Beatle-ικής Apple , το έμβλημα της Γερμανικής οργάνωσης RAF, το νεότερο σήμα του Εθνικού μετώπου και το φαινομενικά άσχετο με την ανάρτηση mod-όσημο που δεν παύει να είναι το σήμα κατατεθέν της Bρετανικής Royal Air Force (RAF) και το παραθέτω λόγω του συνονόματου της με την προαναφερθείσα RAF.

οι κολυμβητές, οι χειμερινοί

Του τηλεφώνησα πριν λίγες μέρες. 'Αργησε να απαντήσει, τον φαντάστηκα να κατευθύνεται στη συσκευή σέρνοντας το πόδι του στο πάτωμα . Ο γύψος που αντικατέστησε το νάρθηκα, έτριξε κατά την επαφή του με το μωσαϊκό, λίγο πριν τρακάρει στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ή τουλάχιστον έτσι ερμήνευσα εγώ, τους παράξενους ήχους που ακούστηκαν από την άλλη άκρη της γραμμής λίγο πριν το «Παρακαλώ…» και το καταιγιστικό «Ναι καλά είμαι, μάλιστα εχθές πήγαμε με τη Ρ να δούμε τους Χειμερινούς Κολυμβητές στο Παλλάς, όπου…». 

ΟΙ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΣ 11.01.11

"Πριν από 3 βδομάδες το πρωτοσκεφτήκαμε. Αφορμή η εμφάνιση μιας φίλης με την μεικτή χορωδία Γλυκών Νερών στην παράσταση των Κολυμβητών στο Παλλάς στις 11-1-2011.

Έχοντας παρακολουθήσει το συγκρότημα «ζωντανά» 2-3 φορές στο παρελθόν και με θετική άποψη γι’ αυτούς, δέχτηκα! Ξεπέρασα και τον όποιο σκεπτικισμό – λίγο ο χώρος, λίγο το τσουχτερό εισιτήριο -όταν έμαθα ποιοι μουσικοί παίζουν. Αναθάρρησα!

Πράγματι μόλις είδα το Μπάμπη Παπαδόπουλο να κουρδίζει την κλασική κιθάρα του, ενθουσιάστηκα. Τόσο με τις Τρύπες, όσο και με τις κατοπινές του δουλειές, δεν έχει αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης για το ταλέντο του.

Γύρω στις 9 και 10 ο Αργύρης Μπακιρτζής πλησίασε το μικρόφωνο και έκανε ξεκάθαρο με τα πρώτα του λόγια, ότι δε θα μας μείνει άντερο από τα γέλια που θα προκαλούσε με ιο πηγαίο του χιούμορ. Εντάξει κάποια αστεία θα τα είχε προετοιμάσει, αλλά ξέρω από έγκυρη πηγή, ότι το γκρουπ σπάνια κάνει πρόβες, οπότε καταλαβαίνει κανείς, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο αυθορμητισμός σ’ αυτή την παρέα!

Και τι παρέα.. ένας κι ένας! Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στην κιθάρα. Ο Μιχάλης Σιγανίδης στο κοντραμπάσο, ο οποίος έχει τιμήσει με το έργο του τη Τζαζ σκηνή της ημεδαπής. Ο Θοδωρής Ρέλλος στο κλαρίνο και το σαξόφωνο, γνωστός για τα όσα έχει κάνει τόσα χρόνια με τους Mode Plagal. Ο Κώστας ο Βόμβολος στο ακορντεόν, ο Κώστας Σιδέρης και Δημήτρης Μυστακίδης μπουζούκι και φωνητικά, και ο Διονύσης Ρούσος στην ακουστική κιθάρα! Μια μπάντα που φέτος κλείνει 30 χρόνια δισκογραφίας και το γιορτάζει με καλεσμένους, όπως ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, ο Τζίμης Πανούσης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Γιάννης Ζουγανέλης (ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ) κ.α.

Αν ψάχνεις να βρεις μια φράση που να περιγράφει αυτό που παρακολούθησα στο λάιβ, αυτή η φράση είναι, ¨Οργανομένο Χάος¨! Ένα σόου που είχε τα πάντα. Ποίηση, Ιστορία, Σινεμά, καντάδες, ρεμπέτικα του μεσοπολέμου, φρη τζαζ αυτοσχεδιασμούς, τα πάντα!

Είναι συγκινητικό να βλέπεις έναν άνθρωπο σαν τον Αργύρη Μπακιρτζή να δίνει πάνω στη σκηνή μια άλλη διάσταση σ’ αυτό που λέμε περφόρμανς, χωρίς όμως να κάνει κατάχρηση της όποιας προβολής δέχεται. Είναι γνωστοί άλλωστε οι Χειμερινοί Κολυμβητές για το μικρό αριθμό των εμφανίσεών τους.

Τέλος πάντων, ό, τι και να λέμε, αδυνατεί να περιγράψει την εμπειρία ενός τέτοιου λάιβ. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τους τσεκάρετε με την πρώτη ευκαιρία. Να ξέρετε μόνο ότι: ¨ο δρόμος που γλιστράει μες στους λόφους, είναι φορτωμένος με ναπάλμ¨.

ΚΜ "

Φίλε Κ, σου εύχομαι γρήγορα περαστικά, χρωστάς εκπομπές. Όσο για τους Κολυμβητές, αν κρίνω από παλαιότερες εμφανίσεις τους που έχω παρακολουθήσει, είμαι σίγουρος πως τα λες καλά.

31536000 δευτερόλεπτα

Κάμποσες φορές σκέφτηκα με ποιο τρόπο θα έδινα τον επετειακό χαρακτήρα στην ανάρτηση για τον ένα χρόνο ύπαρξης του blog. Σχεδίαζα σαρκαστικές αυτοκριτικές, οργάνωνα αφιερώματα στις «καλύτερες στιγμές» του lemonostiftis μα και στις πιο δύσθυμες και συνέτασσα κάθε είδους λίστα. Λίστες με τα καλύτερα σχόλια, τα αγαπημένα μου ιστολόγια, τις πρώτες αναρτήσεις καθενός ή τα πιο περίεργα keywords μέσω των οποίων κάποιοι προσγειώθηκαν στη σελίδα μου.
Τώρα που έφτασε όμως η στιγμή των γενεθλίων δε μου έρχεται τίποτα από όλα αυτά να παραθέσω. Δεν τολμάω ούτε μια ευχαριστήρια - κατά κάποιο τρόπο - λίστα στα ψευδώνυμα των ανθρώπων με τα ενδιαφέροντα μυαλά που συνάντησα δικτυακά αυτούς τους 12 μήνες, κι αυτό μόνο από φόβο μην παραλείψω κάποιον. Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα για τις συναντήσεις αυτές.

Επηρεασμένος λίγο και από το κλίμα της προηγούμενης ανάρτησης και τις μουσικές (που μεταξύ άλλων) ακούγαμε τότε, δίνω μεταφρασμένο σε mp3 ένα από τα πραγματικά αγαπημένα μου βινύλια. Τη συλλογή Cicadas - An Electric Guide To The Greek Underground (1987 Pegasus) με No Man’s Land, Villa 21, Mushrooms, Blue Light, Anti Troppau Council και Human Grape στα αυλάκια του.

Click pic to dl

υγ. Επιφυλάσσομαι μόνο για ένα «αφιέρωμα» στις πρώτες αναρτήσεις των blog που διαβάζω, τις οποίες πάντοτε «κυνηγώ» και διαβάζω , μιας και συνήθως δίνουν μια πιο "καθαρή" - αφελέστερη και αφτιασίδωτη - εικόνα του εκάστοτε συντάκτη.

20 χρόνια: άγνωστος, νεκρός και ξεχασμένος

Άγνωστων στοιχείων μέχρι και σήμερα ο τέταρτος νεκρός, αθρήνητος εδώ και 20 χρόνια, από τη μέρα που πνίγηκε από τους καπνούς, ο τέταρτος παγιδευμένος στο φλεγόμενο 'Κ. Μαρούση' στην Πανεπιστημίου. Διπλά, αλλόκοτα τραγική η ιστορία του και σχεδόν ξεχασμένη. 

Ήταν η 10^η Ιανουαρίου 1991. Η επόμενη της δολοφονίας του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα, που βρίσκει τον κόσμο στο δρόμο, και τα πρώιμα μικροεπεισόδια στις παρυφές της Αθηναϊκής διαδήλωσης να εξελίσσονται με τη βοήθεια της αστυνομίας σε πολύωρες συγκρούσεις χιλιάδων με τα ΜΑΤ. Ένα από τα 4.000 δακρυγόνα που επισήμως ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στη συνέχεια στο μοιραίο κτίριο.

Είχε προηγηθεί ένας θερμός μήνας διαδηλώσεων, αναταραχών και καταλήψεων σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις, σε πανεπιστήμια και σχολεία. «Οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις» έγραφαν οι εφημερίδες τότε, από την περίφημη αλλαγή του 81 και μετά. Υποκινήτρια η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη μέσω του διαβόητου Βασίλη Κοντογιαννόπουλου που χρημάτιζε υπουργός παιδείας - πριν πάρει ακόμα μεταγραφή στο Πασοκ -.

Μουδιασμένοι έξω απ’ το πολυτεχνείο, στεκόμασταν χιλιάδες κόσμου. Καθισμένοι οι περισσότεροι στα πεζοδρόμια και στα κράσπεδα των καταστημάτων ή κατευθείαν στο οδόστρωμα της Πατησίων, σε θυμωμένα πηγαδάκια συζητούντων, υπό τους ήχους μεγαφώνων που «καθησυχάζαν» με Νταλάρες, τσιμινιέρες, και Παπακωνσταντίνου. Και παντού στους γύρω δρόμους υπήρχαν κλούβες, ΜΑΤ και πάσης φύσεως ασπιδοφόροι και μη ένστολοι..

Τα μεγάφωνα του ΕΜΠ επέμεναν να μας βομβαρδίζαν αλύπητα με τα γνωστά άσματα του (γεωγραφικά οριζόμενου) χώρου, και μόνο που και που παρεμβάλλονταν υπνωτιστικά φρέσκες φωνές σε παρωχημένη συνθηματολογία που προκαλούσαν τα γέλια και τα γιουχαΐσματα των συγκεντρωμένων.

Όχι για πολύ. Ο Μίκης και ο “Ωρωπός” του θα διακόπτονταν βίαια, αψιμαχίες και ήχοι από σπρωξίματα και μπουνιές θα ακούγονταν σε όλη τη Στουρνάρη και την Πατησίων από Ομόνοια έως Μουσείο μέσω της μικροφωνικής του ιδρύματος. Κατάληψη στην κατάληψη, αλλαγή κασέτας και από τις πρώτες νότες του, το Doom Town των Wipers θα σκέπαζε τον παγωμένο ήχο εκατοντάδων ανθρώπων που σηκώνονται όρθιοι, το θόρυβο από τα τενεκεδάκια που κυλούν στην άσφαλτο, ακόμα και το βηματισμό των διμοιριών που έτρεχαν προς το μέρος μας. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Περισσότερα τόσο για τη βραδιά της δολοφονίας του Τεμπονέρα όσο και για τις επόμενες μέρες εδώ.

ξεχασμένες πτυχές

Μια κάθοδος στο κέντρο της πόλης και μια εκούσια διάσχιση του Πεδίου του Άρεως μετά από μήνες μου υπενθύμισαν ότι η Αθηνά κατά την μυθολογία ήταν η θεά της σοφίας, της στρατηγικής και του πολέμου.

Ω, καιροί! …Ω, ήθη!

"Τι λες ρε ; σου ‘πε τέτοιο πράγμα; ", σταμάτησε και κοίταξε με απορία τον κολλητό του καθώς έσφιγγε στην αγκαλιά του την κοπέλα του, εκείνος κρατούσε μόνο τα σχολικά βιβλία, δεμένα μ’ ένα χοντρό λάστιχο. 

"Ναι! μα δεν τον άφησα έτσι. Επειδή ρε πατέρα – του είπα - εσύ είσαι παλιαδερφή και πήγες αεροπορία με βύσμα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάω κι εγώ; Δεν ήξερε τι να απαντήσει ο "νεαρός". Προσπάθησε μόνο να με καλοπιάσει: με ρώτησε αν θέλω να πάμε να “χτυπήσουμε” μαζί κάνα τατουάζ. Άκου το μαλάκα…. Και πώς θα με δεχτούν εμένα μετά στις ειδικές δυνάμεις; Κι έπειτα έκανε πως σταυροκοπιέται."

Ακούγοντας λάθρα - προσφιλής συνήθεια και “διαστροφή” – ανακαλύπτω, παράλληλα στο δικό μου, σύμπαντα. Αυτή τη φορά εκείνο μιας παρέας καθ’ όλα φυσιολογικών (τουλάχιστον εμφανισιακά) δεκαεπτάρηδων στα πέριξ των Αθηνών.

ο μεγάλος θανατικός

Πάντα αναρωτιόμουν που πάνε τα κινούμενα σχέδια όταν πεθαίνουν. Και στην αγαπημένη μου σειρά εδώ και δεκαετίες οι θάνατοι είναι συχνότατοι. Στους λοιπόν, γιατί περί αυτών ο λόγος, η αθανασία καταργήθηκε κάπου το 1987. Έκτοτε η ιδιαίτερη συμπάθεια που τρέφω για τους δευτεραγωνιστές και τους ρολλίστες κομπάρσους – μικρός τρελαινόμουν για τον άναρχο Φέθρυ στο Μίκυ Μάους – δέχεται πολλαπλά χτυπήματα. Κι αυτό γιατί η λίστα των αποδημησάντων κατοίκων του Springfield που άνοιξε με τη φράση της Marge, "Children, your elderly Uncle Hubert has passed away.", είναι μεγάλη και δε φαίνεται να τελειώνει και σύντομα.

Αποτίοντας φόρο τιμής στους “ήρωες” που δε θα ξανασχεδιαστούν, συγκέντρωσα όσο περισσότερους από αυτούς σε μια προσπάθεια να μη …σβηστούν και από τη μνήμη μου (μας).

Οι κάτωθι:

1 Amber PaiGow Simpson, 2 Red Barclay, 3 "Fat Tony" D'Amico, 4 Dr. Nick Riviera, 5 Fred Konike, 6 Snowball II, 7 Bleeding Gums Murphy, 8 Dr. Marvin Monroe, 9 Mr. Teeny II, 10 Beatrice "Bea" Simmons, 11 Maude Flanders, 12 Ernest K. Smithers, 13 Asa Phelps, 14 Mona Simpson, 15 Pinchy the Lobster, 16 Aunt Gladys Bouvier, 17 James Bont, 18 Shary Bobbins, 19 Sideshow Bob's Father, 20 Rex Banner, 21 Jebediah Obadiah Zachariah Jedediah Springfield, 22 Grampa Simpson,

είναι μόνο μερικοί από τους εκατόν τόσους θανάτους που έχουν πλήξει το Springfield και μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και άπαντες οι Green Day.