τα κουρέλια και πάλι

Συνέχεια από το προηγούμενο…

…κι αμέσως μετά την έξοδο μας από το Συνεργείο πήγαμε στο παρακείμενο Tribe και είδαμε τους Dark Rags. Μια σχετικά νέα ελληνική μπάντα (σχηματίστηκαν το Μάιο του 2010), με punk rock/garage ήχο σε ένα CBGB’s (!!!) αισθητικής live για το οποίο είμαι σχετικά σίγουρος ότι δεν ήταν μονάχα οι μπύρες ή/και η όποια προσωπική μυθολογία, οι λόγοι που μ’ έκαναν να το δω έτσι.

Ευχαριστήθηκα στο σφιχτό αυθόρμητο σετ τους, τόσο τις δικές τους συνθέσεις όσο και ότι επέλεξαν να διασκευάσουν (πχ. Barracudas, νομίζω ήταν το Summer Fun), τον cool επί σκηνής αντιηρωισμό τους, το Drunken Angel Εp τους που μας χάρισαν, μα πάνω απ’ όλα την συντροφιά της Β και του Τ.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια αφ’ ότου βρεθήκαμε τελευταία φορά οι τρεις μας, σε αυτή την αυστηρά πυρηνική σύνθεση, έτσι οι μνήμες των πάλαι ποτέ νυχτερινών μας εξορμήσεων μας είχαν από κοντά ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευής. Και ήταν και αυτός ο ήχος των Dark Rags που λίγο να έκλεινες τα μάτια, σε έστελνε κλοτσηδόν εικοσιτόσα χρόνια πίσω, τη μέρα που η περίφημή μας τρόικα ανακάλυπτε κάπου στην Πάτρα, τη μαγεία του αλησμόνητου Swing, του ομορφότερου γκαραζομαγαζιού που έχει υπάρξει ποτέ, αλλά γι αυτό ίσως μιλήσω κάποια άλλη φορά.

Οι Dark Rags αποτελούνται από πρώην (?) μέλη των Dustbowl, Teddy Boys From The Crypt, Velvoids and Lipstick Traces.

http://www.myspace.com/the_darkrags

Έξοδος

Επίθετα συνοδευτικά σε μια έξοδο:  εντυπωσιακή, απαρατήρητη, εκούσια ή μη, κοινή ή/και προμελετημένη αποκτούν μια αταίριαστη σ’ αυτά δραματικότητα όταν η ζωή είναι η απάντηση στο ερώτημα: έξοδος από πού; Μια συμβολική μελέτη του αναπόφευκτου - ή καλύτερα των στιγμών που προηγούνται αυτού -, στοιχειοθετείται μέσα από διηγήσεις, περιγραφές και ζωντανές αναμεταδόσεις σ’ ένα σπονδυλωτό θεατρικό έργο πέντε μονόπρακτων.

Τα επεισόδια της Εξόδου – καθένα γραμμένο από διαφορετικό συγγραφέα – (Δ. Γκενεράλης, Β. Ραπτόπουλος,  Σ. Σερέφας, Αλ. Σταμάτης, Μ. Φάις) πατάνε στο σήμερα,  κουβαλώντας όμως μνήμες αρχαίας τραγωδίας (αυτές έμαθα άλλωστε πως είναι και οι συνδετικές λέξεις-κλειδιά του έργου) τόσο μορφολογικά όσο και θεματολογικά. Ορίζουν τα λόγια και τις πράξεις των ηρώων τους σε μια εντελώς ανθρώπινη διάσταση με έναν ιδιότροπο χορό (!!! για τη σκηνή του οδοντιατρείου) να παρακολουθεί, να σχολιάζει και ενίοτε να επεμβαίνει.

Ξεχωρίζω το σπαρακτικό/σπαρταριστό (δεν υπερβάλλω) «Ερινύα με τανάλια» του Σάκη Σερέφα, όπως και μια σκηνή στον «Θάλαμο», που παρ’ ότι απαίδευτος σχετικά στην τέχνη του θεάτρου, την εντάσσω στο προσωπικό μου ανθολόγιο καλύτερων στιγμών.

Εντυπωσιασμένος τόσο από τους ηθοποιούς (Μ. Αιγινίτου, Ειρ. Δράκου, Δ. Κούρτη, Άν. Κουτσαφτίκη, Σπ. Τσεκούρας, Χ. Χαραλάμπους) όσο και από την δουλειά των ισάριθμων των μονόπρακτων σκηνοθετών/τριών  (Γ. Μαρκοπούλου, Λ. Μελεμέ, Δ. Μπίτος, Ελ. Μποζά, Άρ. Τρουπάκης).

Μινιμαλιστικά τα σκηνικά (Αλ. Σιάφκου, Αρ. Καρανάνος), λειτουργικότατα – ναι! αυτό είναι το ζητούμενο – σε υποβάλλουν χωρίς προσπάθεια, σε εντάσσουν - ανεξαρτήτως διάθεσής σου - στο  χωρόχρονο των κειμένων.

Η θεατρική παράσταση Έξοδος παίζεται από Πέμπτη έως Κυριακή στο θέατρο Συνεργείο (Κολωνού 31 Μεταξουργείο).

κάποτε που χορεύαμε

Ναι, κάποτε χορεύαμε έτσι ακριβώς.

Σαν εκστασιασμένοι, άναρχοι, μοναχικά ίσως, στα ολόδικά μας χιτ, παρακολουθώντας μέσα από μισόκλειστα μάτια και καπνούς τις κομματιαστές σκηνές όπου φίλια σώματα έπρατταν το ίδιο.

Όχι ότι μάθαμε εντωμεταξύ καινούριες φιγούρες, έτσι θα χορεύαμε ακόμα, μα δε βρισκόμαστε πλέον συχνά. Ή όποτε συναντιόμαστε μιλάμε πρώτα για τις δουλειές μας, αυτές που έχουμε ή αυτές που χάσαμε, και μετά για την κρίση ή τις οικογένειες: τις παλιές με τις αλλοδαπές νοσοκόμες για νέα μέλη και τις φρέσκες που κάναμε ή σκοπεύουμε να σκαρώσουμε.

Θα μου πεις πάντα μιλάγαμε για αυτά, τα εν οίκω του καθενός και της καθεμιάς μας, τους εαυτούς μας. Έτσι δεν είναι;

Σωστά, απλά τώρα δεν περισσεύει μετά, χρόνος κι όρεξη για χορό. Ή όπως αλλιώς ονομάσεις την λυτρωτική τελετουργία δωματίου που προσέθετε κοινές μνήμες στην παρέα - χωρίς το προαπαιτούμενο των ξένων γεγονότων – και στην οποία άλλοτε συχνότατα επιδιδόμασταν.

Το cool as fuck - που έλεγαν κάποτε και οι Inspiral – τραγούδι του Cave, το λατρεύω. Όπως και το συνοδευτικό ταινιάκι. Από τα ομορφότερα που έχω δει.

Χτυπάει κατευθείαν στις χορδές μιας νοσταλγίας που δεν μου είναι εύκολο να ξορκίσω και μου δημιουργεί πάντα την προσδοκία για μια επόμενη μάζωξη.

Και την ελπίδα πως εκείνη τη φορά που θα βρεθούμε θα καταφέρουμε ξανά στο τέλος να συγχρονιστούμε, όρθιοι, στις φιγούρες-σήματα κατατεθέντα των σωματότυπών μας.

Για το φίλο Τ,με τον οποίο - για πολλοστή φορά εχθές – «ανακαλύπταμε» εαυτούς και φίλους στα καρέ του Fifteen Feet Of Pure White Snow.

they could have been bigger than ....

 Να μου τηλεφωνήσεις να ακούσω κανά κομμάτι, του 'χα πει, με πήρε μα άκουγα κάτι παραμορφωμένους ήχους, θα φταίει η σύνδεση σκέφτηκα. Το πρωί είδα 1-2 βίντεο που τράβηξε κατ' εντολή μου ο φίλος Ν και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν η τηλεφωνική γραμμή ο φταίχτης. Τον κάλεσα στη δουλειά, στείλε μου τι έγινε χθες το βράδυ του είπα.

Του ανταποκριτή ΝΜ :

 

Στιγμιότυπο 1: Παιδιά έρχονται οι TV Personalities !

Απίστευτο! Πόσα χρόνια τους περιμέναμε… Πριν κάποια χρόνια λοιπόν, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι θα έρχονταν Αθήνα είχαμε τυπώσει και μπλουζάκια (χειροποίητα, όχι μαλακίες), έτοιμοι. Αμ δε όμως, μας την έσκασε ο Dan…Τα χρόνια πέρασαν, τα μπλουζάκια ξέβαψαν κι εγώ μοναδικός εκπρόσωπος της τριανδρίας κατευθύνομαι προς το Tiki

Στιγμιότυπο 2: 10:15μμ Φαλήρου 15. Θέση Parking ακριβώς έξω από το Tiki.

Τυχαίο; Μάλλον…Μέσα το αδιαχώρητο. Indie φατσούλες κλπ  τραλαλα, μόλις τελείωσαν οι Callas. Με το που παραγγέλνω μπύρα, να σου ο Dan στη σκηνή

Παρένθεσις: Το Tiki είναι ωραίο μπαράκι σε πολύ ωραίο σημείο, ο τύπος που το έχει ή που παίζει μουσική δεν ξέρω, φαίνεται πολύ συμπαθής, οι τιμές λογικές: 18 ευρώ στην είσοδο και 5 ευρώ η μεγάλη μπύρα, μια χαρά, ο χώρος ευχάριστος, κλείνει η παρένθεσις

Στιγμιότυπο 3 Silly girl

Είναι γεγονός! Ο τύπος είναι κομμάτια, προσπαθεί να πιάσει για δεύτερη φορά το silly girl, το κοινό βοηθάει, η φωνή και η προφορά του επίσης, η μπάντα πολύ καλή, αλλά… ο τύπος είναι κομμάτια… τι να κάνουμε

Ακόμα μια φορά, άντε, πάμε σκέφτομαι. Η μπάντα ξεκινάει άψογα το κάθε κομμάτι, ο Dan μπαίνει και σιγά – σιγά πέφτει, αποσυντίθεται, αφαιρείται μένουν μόνο τα κολλήματα του….

Dan:    Hello, we are the Strokes.

            Hello we are the Coldplay, Blur, Oasis, Radiohead etc

Τα απωθημένα του..

            How on earth did the velvet underground that? (ή κάπως έτσι)

Το κοινό το μισό προσπαθεί να τον εμψυχώσει (fuck the velvets man!) και το μισό έχει αρχίσει να δυσανασχετεί (fuck you, go home loser κλπ)

Αισθάνομαι λίγο άσχημα. Ο Dan βέβαια είναι κομμάτια, ψυχασθενής whatever, αλλά όχι επιθετικός… Βγάζει όμως μια θλίψη. Who said that? I have more money that you and I still get all the girls (and the boys). Don’t I?

Κουτσά στραβά τελειώνει η συναυλία, απογοήτευση; Όχι για τη συναυλία, αλλά για τον τύπο ρε γαμώτο, ταλαιπώρια (όχι ταλαιπωρία, ταλαιπώρια).

Στιγμιότυπο 4. Three wishes

Μαγεία. Όχι από το συγκρότημα καλέ, ο συμπαθής dj-ιδιοκτήτης(;) το παίζει και το tiki είναι εκστασιασμένο. Η συναυλία έχει τελειώσει όπως όπως (τι; Encore; Θα αστειεύεστε) και ο Dan σαν παιδάκι τραγουδάει ευτυχισμένος δίπλα στον dj τα τραγούδια του, playback.

Μετά κάθεται μόνος του στον καναπέ δίπλα, χαμένος με τις σκέψεις του…

 Στιγμιότυπο 5^ο και τελευταίο (εντάξει, καλή η θέση parking, το μπουφάν στο αμάξι, αλλά πρέπει να φεύγουμε κιόλας)

Ελαφρύς κανιβαλισμός, μέσα στο πρόγραμμα. Indie trendy ζευγαράκι πλησιάζει στον καναπέ του Dan, τι τρυφεροί σκέφτομαι, πάνε να του κάνουν παρέα, κι εγώ άμα είχα λίγο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα το έκανα και ξαφνικά απόμακρύνεται μια ο ένας μια η άλλη και αρχίζουν τις φωτογραφίες. Εδώ που λέτε, τα λέω με τον Dan, του λέω σοβαρέψου ρε επιτέλους, σταμάτα τα ναρκωτικά και το shoplifting, you could have  been bigger than the beatles (σ.σ. υπερβολή, άντε bigger than the Arctic monkeys). Λογικό θα μου πείτε, να μη βγάλουν και μια φωτογραφία τα παιδιά;

Ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως με επηρέασε ο άλλος ο τύπος, 55something με σουπερχάιτεκ μακηστριανταφυλλοπουλος μικροκάμερα στο ένα χέρι, φορητό λίγο στραβωτικό φλάς στο άλλο, δεν άφησε λεπτό τον Dan. Τι τραβάς ρε φίλε συνέχεια; Εντάξει κι εμείς τραβήξαμε, αλλά αυτό παραπάει τι να πω…

Αυτά.

Verdict                                    Συναυλία                                 3/10

                                    Συνολική εμπειρία                              8/10

ΥΓ: είμαι περίεργος να ψάξω στο YT τι τράβηξε ο τύπος, μιλάμε για υπερπαραγωγή (είπα ότι φορούσε και γυαλί Ιουλίου; - ποιος είσαι ρε φίλε;)           

ήττα 1 - νι 1

Μέχρι που πήρε χαμπάρι η μάνα μου ότι είμαι άρρωστος, με βασάνιζαν μόνο ο πυρετός και οι πόνοι σ’ όλο το σώμα. Πλέον όλα αυτά πέρασαν σε δεύτερη μοίρα καθώς βρήκα το μπελά μου, να δίνω αναφορά στη μητέρα μου που τηλεφωνεί κάθε μία ώρα περίπου (ενίοτε, βάζει και τον πατέρα μου να καλεί, όποτε «διαισθάνεται» ότι το παρακάνει). Κάνει τηλεφωνικές διαγνώσεις, θερμομετρήσεις διά αξιολόγησης της έντασης της φωνής μου και με βομβαρδίζει με ερωτήσεις Θες φρούτα, έχεις να φας; ήπιες ζεστά/βιταμίνες/; έβαλες θερμόμετρο, πήρες αντιβίωση; να σου φωνάξω γιατρό; Κι εγώ σφίγγοντας τα δόντια μην τύχει και την αποπάρω, προσπαθώ να ακούγομαι υγιής, αστείος, σφύζων από ευεξία, ώστε να διασκεδάσω την ανησυχία της. 

Τηλέφωνο: Να περάσω να σου φέρω μια σούπα; Όχι ευχαριστώ, σε παρακαλώ, μην ανησυχείς!  

Κουδούνι: Ορίστε σου έφερα μια σουπίτσα. Το ξέρεις πως θα είσαστε για πάντα τα μωρά μου, είπε γλυκά καθώς την στραβοκοίταξα και δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. When I was a child I had a fever…

Μια φίλη γέννησε προχθές. Είναι ήδη δυο βράδια ξάγρυπνη μου είπε στο τηλέφωνο. Το φαντάζομαι της απάντησα χαμογελώντας. Εναρμονισμένοι στο ρυθμό του ιδιότυπου baby boom των τελευταίων μηνών η Κ και ο Τ προσέθεσαν ένα νέο μέλος στην παρέα. Καλωσορίζω - εκ του μακρόθεν λόγω γρίπης - την άφιξη του μικρού Χ των 2800 γραμμαρίων με τις θερμότερες των ευχών μου για μια καλή ζωή.

Ξαπλωμένος στον καναπέ, ναρκωμένος από τους 38,9 C μου, χαζεύω τις ράχες των βινυλίων, προσπαθώντας να μαντέψω από τα χρώματά τους ποιος είναι ποιος. Τα μάτια μου καίνε και πονάνε, τα κλείνω και φτιάχνω στο μυαλό μου λίστες. Τα καλύτερα τρίτα κομμάτια των δεύτερων πλευρών (τα πιο αδικημένα της παραγωγής), συγκροτήματα που τo όνομά τους αποτελείται από δύο όμοια συνθετικά (βρήκα οκτώ) ή άλμπουμ που έχω να ακούσω (ολόκληρα) πάνω από δέκα χρόνια.

Σηκώνομαι που και που, αλλάζω πλευρές και δίσκους, ακούω αρκετά από την τελευταία λίστα και σκέφτομαι ποια κομμάτια απ’ αυτά θα επέλεγα και με ποια σειρά θα τα έγραφα σε μια φανταστική κασέτα. Κι έπειτα ναρκώνομαι για δίωρα. Ξυπνάω από ρίγη ή από τη μυρωδιά του brownies που ψήνεται στην κουζίνα. Ώρες μετά, η κασέτα παύει να είναι φανταστική καθώς - μεταξύ ασπιρίνης και αναβράζοντος ντεπόν – την στήνω, σχετικά πρόχειρα ίσως μιας και ούτε όλα τα προεπιλεγμένα κομμάτια έχω σε mp3, ούτε αντέχω να μετατρέψω όσα λείπουν από τα βινύλια.

Όποιος θέλει μπορεί να την ακούσει click pic to dl.

To tracklist είναι στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

ήρωας σουηδικής ταινίας

1

Είχα πυρετό όλη τη νύχτα. Ξύπνησα έντρομος και κάθιδρος, το ρολόι έδειχνε 8:15, είπα θα αργήσω στο γραφείο. Το ξυπνητήρι δεν είχε χτυπήσει στις 7:11 ως όφειλε – δεν το άκουσα ή ξέχασα να το ρυθμίσω; Σκέφτηκα λίγο καλύτερα και με το παντελόνι τώρα στα χέρια, συνειδητοποίησα πως δε εργάζομαι εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο στη συγκεκριμένη θέση. Ηρέμησα. Πάλι καλά που δεν ξεκίνησα να πάω, θα θύμιζα "ήρωα" σουηδικής ταινίας μικρού μήκους. Φόρεσα ένα στεγνό μπλουζάκι και ξανάπεσα για ύπνο. Η αναστάτωση είχε μείνει γιατί ονειρεύτηκα αγχωμένος ξανά, αυτή τη φορά πως δεν είχα πάρει το πτυχίο μου !!! 

Μ’ ένα κεφάλι καζάνι και πόνους σε όλο μου το σώμα στέκομαι για λίγο μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, γράφω μια δυο αράδες και προετοιμάζομαι να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες που θα συναντήσω στο επόμενο όνειρο.

Πάω να ξανακοιμηθώ. 

2

RIP of the day: Αφιερωμένο στη γλυκύτατη (?)μούσα του Russ Meyer. Την Tura Satana, του Faster Pussycat Kill Kill! (ελληνικός τίτλος Γκαζια, Βία & Λαγνεία) και πολλών άλλων ταινιών υποκουλτούρας, που έφυγε στα 73 της πριν λίγες μέρες, αρχές Φεβρουαρίου. 

Το προβοκατόρικο και άκαρδα βίαιο Faster Pussycat είναι ένα b movie περιωπής του 1965, sexploitation (άνευ γυμνού πάραυτα), το οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σαν prequel της Ταραντίνειας φιλμογραφίας - όποιος δεν το έχει δει, ας το πράξει, πάντα όμως με παρέα –. Μια πολύ καλή αίσθηση αποκτάς για την ταινία ήδη από τους τίτλους (δες παρακάτω), με το αριστουργηματικό ομόνυμο κομμάτι των The Bostweeds, το οποίο φυσικά έχουν διασκευάσει και οι Cramps.

Ladies & Gentlemen, welcome to violence

Η T.S. σε μιά συνέντευξή της το 2008

στην ακίνδυνη εκδοχή της

Όπου και να πας, αυτούς τους χαρακτήρες θα τους συναντήσεις. Όρνια, μαυρόγυπες, κοράκια μα και κάποιους ακόμα. Άγνωστης ταυτότητας αυτοί, παρατρεχάμενοι & λάτρεις της εξουσίας των ισχυρότερων. Κι όλοι μαζί, σμάρια, κοπάδια, αγέλες, συντεχνίες.

Τουλάχιστον ο φίλος Π συνάντησε μια τέτοια συντροφιά στην ακίνδυνη (εάν είσαι ζωντανός) πτερωτή εκδοχή της, στο δάσος της Δαδιάς. Την αποθανάτισε και μου έστειλε τις φωτογραφίες.

Εδώ η συντροφιά σε
απαρτία εν ώρα φαγητού.

shadows on the walls

Shadows on the Walls of the Cave

Old women love young men.
Old myths come down and are played on earth again.
They whisper while we rattle our chains
Moving from darkness to the Free,
Like one who must be blinded to see
Shadows on the walls of the cave.

Choosing theft or poverty,
Drawing on the wisdom of Socrates
And the ghost of Aquinas, 600 years in the grave,
Searching out reality,
Finding things not to seem what they be
But shadows on the walls of the cave.

Ships of State manipulate their puppets on a string.
And those who think they know the most know less than nothing.
New age prophets claim to unveil what’s locked behind the door.
Ancient tunes rise from the ocean floor.

No matter what goes wrong,
The Power of Love is gonna prove to be too strong,
And one person at a time, things will change.
And in that final hour,
We’ll see that arrogance and power
Are just shadows on the walls of the cave.

Ο Gregg Gordon είναι αμερικανός αδισκογράφητος τραγουδοποιός. Με βρήκε στο ΥΤ μέσω μιας φανατικής (με όλη τη σημασία της λέξης) θαυμάστριας που του διένειμε το project: “ I Conquered the Gods”, (του οποίου τόσο ο συνθέτης Djmindtrip όσο κι εγώ που έφτιαξα το vide-ακι γίναμε αποδέκτες δεκάδων μηνυμάτων ημερησίως).

Τουλάχιστον όσον αφορά στα δικά μου εισερχόμενα μεταξύ των άλλων μηνυμάτων της εν λόγω θαυμάστριας, έφτασε από την άλλη όχθη του ατλαντικού, και ένας υπερσύνδεσμος για τη μουσική του G.G. μαζί με μια παράκληση του ιδίου για “οπτικοποίηση” ενός από τα κομμάτια του.

Διάλεξα λοιπόν το παραπάνω καθώς μου αρέσει το καθ’ όλα Reed-ικό στυλ του (ίσως και με μια μικρή δόση Τ. Petty – που τον θυμήθηκα τώρα - στην αλλαγή), χώρια που και μου κόλλησε αμέσως στο μυαλό και το τραγουδάω συνεχώς.

(keep) kypseli in athens

Τι κοιτάτε ρε;

Σε μας μιλούσε; Κατεβάσαμε τις ματιές μας από τις προσόψεις των απέναντι κτιρίων του ‘30 στο ύψος του προσώπου της και την κοιτάξαμε. Η φορτωμένη με σακούλες σουπερμάρκετ πενηντάρα, εξοργισμένη από την παραμικρή μας «ανυπάκουη» αντίδραση συνέχισε με την ίδια ανατολικοευρωπαϊκή προφορά:

Ναι απαγορεύεται! Να φύγετε από ‘δω!!!

Και να πάμε που; Να φύγουμε από την Κυψέλη; Ο ένας έχει την κατοικία του στην καρδιά της, ο άλλος στις παρυφές της κι εγώ κοντογείτονας συχνά πυκνά βρίσκομαι στους δρόμους της. Και οι τρεις, εκείνο το βροχερό Σαββατιάτικο πρωί ως περιπατητές βολτάραμε και χαζεύαμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων, τραβάγαμε που και που και καμιά φωτογραφία. Εντωμεταξύ κάμποσα ζευγάρια μάτια στάθηκαν πάνω μας, το καταλάβαινες ότι έδιναν το δίκιο σ'αυτόν που φώναζε περισσότερο, και δεν είμασταν εμείς αυτοί.

Είπαμε ή μάλλον προσποιηθήκαμε πως το περιστατικό δε μας χάλασε τη διάθεση και τραβήξαμε προς ένα από τα μαύρα "έθνικ" κομμωτήρια της περιοχής, να κουρευτεί κάποιος εξ ημών πουτο επιθυμούσε.

Το κομμωτήριο το εντοπίσαμε γρήγορα. Χτυπήσαμε το κουδούνι, ήταν ανοιχτό, χαρήκαμε αρχικά και ανεβήκαμε από τα σκαλιά. Στο κατώφλι της μισάνοιχτης πόρτας του πρώτου ορόφου, στάθηκε μπροστά μας κάποια κοπέλα του καταστήματος (face control ?). Έριξε μια ματιά μα δεν ενέκρινε το πέρασμά μας στην επόμενη πίστα. Φάγαμε πόρτα(!) και φύγαμε. Είχε πιάσει και βροχή, γυρίσαμε στο αυτοκίνητο.

Να τη βράσω την πολυπολιτισμικότητα, σκέφτηκα εκνευρισμένος, όταν δεν είναι επιθυμητή από όλες τις πλευρές. Προσπάθησα να ηρεμήσω και βάλθηκα να φτιάχνω πιθανά κι απίθανα σενάρια (φοβήθηκαν, μήπως τους έχει τύχει αυτό ή το άλλο κλπ) που θα δικαιολογούσαν τέτοιες συμπεριφορές απέναντί μας. Μάταια όμως.

Τουλάχιστον τις φορές που βρεθήκαμε – μήνες μετά – στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής - για την υπόθεση της διάρρηξης και λεηλασίας του αυτοκινήτου μας πάλι στο προαναφερθέν προάστιο -, ο φυλετισμός μεταξύ των συγκυψελιωτών της όποιας φυλής ήταν απών. Το καταλάβαινες από τις αλληλέγγυες ματιές στην αίθουσα αναμονής . Αλλά τώρα τι να το κάνεις;

Keep Shelly in Athens - Fokionos Negri Street

τα παιδία του Άρεως

1

Τα έκαναν όλα, έσωσαν αμάχους (έτσι τουλάχιστον το διαφήμισαν), πήδηξαν φωτιές, απέφυγαν εχθρικά πυρά, έπεσαν από ελικόπτερα ακριβώς εκεί που ήθελαν, κυλίστηκαν μάχιμα στη λάσπη και τσάκισαν τους κακούς. Κωδική ονομασία: ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ.
Ένα όμορφο σώου με το ελληνικό στράτευμα να πρωταγωνιστεί, τους ανωτέρους τους να χειροκροτούν και κάποιους κατοίκους της περιοχής να οδηγούν αδιάφοροι πίσω από τα τεκταινόμενα. Υπήρξε ομολογουμένως αρτιότερα σκηνοθετημένο από άλλες χρονιές.
Το περίεργο είναι πως κάπου εκεί ανάμεσα στις θύμησες γυμναστικών επιδείξεων περασμένων δεκαετιών, εμφανίστηκε ένα νέο (?) σώμα του στρατού: η αστυνομία (!) .

Ντυμένοι απαράλλαχτα με τους γνωστούς-αγνώστους ματατζήδες εντυπωσίασαν τους θεατές παρουσιάζοντας το πιο επίκαιρο μέρος του σώου. Κι αυτό διότι απέναντι από τα ηρωικά μας στρατά δε φάνηκαν να είναι οι γνωστοί αλλόθρησκοι και τα πάτρια εδάφη επιβουλευόμενοι. Οι "εχθροί" που προοικονομούσαν την πλοκή του συγκεκριμένου σκετς ήταν συμπολίτες μας μεν, μεταμφιεσμένοι σε διαδηλωτές δε με πολιτικά ρούχα, κάποιων εκ των οποίων τα φούτερ έφεραν μάλιστα και κουκούλες.

Και η χρήση ασπίδων, κλομπ, δακρυγόνων (σε μωβ χρώμα), κροτίδων, αυρών, εκπαιδευμένων σκύλων, αντλιών εκτόξευσης νερού, μπουλντόζων καθώς και ότι άλλου επιστρατεύτηκε προκειμένου να αναχαιτίσει την προέλαση της ημέτερης (μασκαρεμένης) ορδής χειροκροτήθηκε δεόντως.

Από το τριτοτέταρτο λεπτό της βιντεοσκοπημένης άσκησης και μετά, οι προβολές των εικόνων στην καθημερινότητα και οι συνειρμοί γίνονται περίεργοι. Η σκέψη για το χειρότερο του κόσμου (και δυστυχώς από μας δοκιμασμένο) σενάριο σε κάνει να τρομάξεις και να κοιτάξεις αλλού. Τι σκατά έχουν στο νου τους; Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι.

Το φαιδρότερο της υπόθεσης (γιατί υπάρχει και τέτοιο) βρίσκεται στα gadgets της μεταμφίεσης των "εχθρών". Οι μασκαράδες-διαδηλωτές, κρατούν πανό που γράφουν “PEACE” (φωτο 1), και “...GO HOME” ενώ τραγουδούν κάτι που μου ακούγεται σαν “We want peace”. Και αυτές οι λέξεις - έκριναν οι εμπνευσμένοι σκηνοθέτες της παράστασης - πως θα ‘ταν ιδανικές ως κόκκινο πανί για όσους ξ’ ημών φορούν, αναγκασμένοι, τα άλλα τα ρούχα τα χακί.

2

Η αρνητική χροιά που έχει η λέξη ΕΙΡΗΝΗ στους στρατιωτικούς κύκλους μου ‘φερε στο μυαλό ένα ανεκδοτολογικής φύσης μα πραγματικό περιστατικό. Ήταν πριν χρόνια που ο φίλος Ν, δόκιμος αξιωματικός τότε, συνέτρωγε στο στρατόπεδο, ανήμερα Κυριακή του Πάσχα, με πλήθος καραβανάδων και άλλων (αυτό)αποκαλούμενων επισήμων.

Στο γιορτινό γεύμα τον συνόδευε η ελληνοβρεττανή φίλη του, η Ι. Αφ’ ότου η ένστολη «συντροφιά» πήρε τις θέσεις της γύρω από το τραπέζι και για κάμποση ώρα, ο διοικητής του στρατοπέδου εκφώνησε το λόγο του, μέσω του οποίου ευχήθηκε κάθε καλό για τη χώρα, το στράτευμα, την εκκλησία, την καριέρα και την προσωπική ευτυχία των αξιωματικών και των οικογενειών τους. Στη συνέχεια ευχήθηκε κάθε κακό στους εχθρούς της πατρίδας όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Μετά το τέλος του λόγου του επικράτησε για δευτερόλεπτα ησυχία και τότε βρήκε την ευκαιρία η φίλη Ι να σηκωθεί όρθια και να κάνει τη δική της, πες την αφελή - πες την προβοκατόρικη - πρόποση.

"Ας ευχηθούμε κάτι και για την Παγκόσμια Ειρήνη" είπε με το ποτήρι της υψωμένο. Κάποιοι έβηξαν, κάποιοι την κοίταξαν με απορία, κάποιοι γέλασαν και κανείς δε μίλησε.

Τα στιγμιότυπα των σκηνοθετημένων οδομαχιών που παραθέτω είναι από το video - trailer της άσκησης. Αναρτημένο στο ειδησεογραφικό kilkistoday.gr.