"εσύ τι γλώσσα μιλάς?" με ρώτησε ο Άγγλος

Την πρώτη-πρώτη φορά που είχα πάει Λονδίνο - μέσα της δεκαετίας του 90 - , με θυμάμαι να τριγυρνάω στους δρόμους της πόλης μονάχος με ένα χάρτη στο χέρι και ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη (το μεγάλο με τους δίσκους το είχα αφήσει σε ένα locker στη Victoria). Κάποια στιγμή, δε θυμάμαι σε ποια γραμμή του υπόγειου ήταν που ρώτησα ένα μεσήλικο συνεπιβάτη κάποια πληροφορία. Εκείνος σηκώθηκε βιαστικός, με τράβηξε από το μανίκι άρον άρον και μαζί πεταχτήκαμε από το βαγόνι στην αποβάθρα του σταθμού. 

Περπάτησε πλάι μου σημειώνοντας με το παρκερ του μια διαδρομή από μελάνι στο χάρτη μου κι έπειτα ανεβαίνοντας τις ατέλειωτες κυλιόμενες μου έπιασε την κουβέντα: 

- Εσύ ποια γλώσσα μιλάς? με ρώτησε κι εγώ αγχωμένος για την προφορά μου κι ίσως κι ελάχιστα προσβεβλημένος  του απάντησα "Μα φυσικά αγγλικά, τόσην ώρα πως καταλαβαινόμαστε;" ή κάτι τέτοιο. Έκοψε εκείνος λίγο το βήμα του και απολογήθηκε που δεν έγινε κατανοητή η ερώτησή του. 

 - Ποια είναι η μητρική σου γλώσσα ηθελα να μάθω, Είμαι σχεδόν σίγουρος πως είσαι Ευρωπαίος πράγμα που σημαίνει πως είμαστε από την ίδια χώρα άρα η ερώτηση μου δε θα μπορούσε ποτέ να είναι "Από ποια χώρα είσαι?" 

Γέλασα με την καχυποψία μου, μιλήσαμε διανύοντας ένα ακόμα τσιγάρο δρόμο κι έπειτα με χαιρέτησε.

 - Καλά να περάσεις εδώ, εγώ πρέπει να βιαστώ να γυρίσω στο σταθμό γιατί αυτή δεν είναι η στάση μου και θ' αργήσω στη δουλειά, τώρα τον δρόμο το ξέρεις, κοίτα τι σου σημείωσα στο χάρτη¨δεξιά, επειτα στο δεύτερο αριστερά και θα το δεις μπροστά σου. 

#

Την πρώτη-πρώτη φορά που είχα πάει Λονδίνο, θυμάμαι πως κάθε τόσο με σταματούσαν (3 φορές σε μια μέρα) αστυνομικοί για σωματικό έλεγχο. Δίπλα μου περνούσαν ανενόχλητες φάτσες που μπροστά τους εκείνη του Tricky μοιάζει παραδείσιου χερουβείμ αλλά η δική μου - ποιος ξέρει γιατί - μάλλον κινητοπούσε το αστυνομικό τους δαιμόνιο. Χέρια στον τοίχο, πόδια ανοιχτά και σωματικός έλεγχος αρχικά κι έπειτα διαβατήρια, ταυτότητες κλπ.  Ευτυχώς κανείς τους δεν έψαξε την μπροστινή θήκη του μικρού μου σακιδίου στην πλάτη μου.

#

Μια άλλη φορά στην Αγγλία βολτάραμε με τον Ν. στο Brighton. Ήταν η εποχή που τα κλικ στη μηχανή μου ήταν μακρόσυρτα, και τα ενσταντανέ στα "φωτογραφικά" άλμπουμ δεν ήταν παγωμένα στο χρόνο μα είχαν ακόμα και επί παραγγελία σάουντρακ: