PJ Harvey, Brian Jonestown Massacre, Slowdive: ιστορίες για ηλεκτρικούς έρωτες, ψυχεδέλεια και σουβλάκια

Ανέκαθεν συμπαθείς μα λίγο ψιλοαδιάφοροι οι Βρετανοί Slowdive στα αυτιά μου. Από εκείνα τα συγκροτήματα μιας ανθίζουσας σκηνής (της shoegaze/dream pop των early 90s στην προκειμένη) που συμπληρώνουν το μουσικό της τοπίο, προσφέρουν τα τραγούδια τους στα μέσα της πρώτης πλευράς κάποιας κασετοσυλλογής αλλά ποτέ δε σε κάνουν να εξανίστασαι και να αναφωνείς «Γιατί ρε γαμώτο αυτή η μπαντάρα δεν έγινε μεγάλη και τρανή;» μες την τσαντίλα.

Κάπως έτσι θα ξεκινούσα την όποια αναφορά μου στους Βρετανούς Slowdive από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μέχρι εχθές που τους είδα να παίζουν ζωντανά στο νεοσύστατο Release Festival. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Slowdive

Η χθεσινή ήταν μια πολύ καλή συναυλιακή μέρα για μένα, - πιστεύω και για πολλούς άλλους από εμάς - μιας και ήταν εκεί όλοι οι ευφρόσυνοι παράγοντες ενός πετυχημένου φεστιβάλ. Σασπένς για το αν τελικά θα πραγματοποιηθεί λόγω του άστατου και συχνά παράδοξα καταρρακτώδους για θέρος καιρού, σχεδόν εφηβικός προεόρτιος ενθουσιασμός, συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων για την διακομιδή και την τελική συνάντηση, φίλοι, πάρα πολλοί φίλοι κι ακόμα περισσότερες εστίες καλών γνωστών διάσπαρτων στο τερέν της πλατείας Νερού (η οποία ευτυχώς δεν δικαίωσε το όνομά της), αλκοόλ σε …ωραίες ποσότητες, άφθονες μπύρες, τσίπουρα και τεκίλες (και μια σοκολάτα υγείας πορτοκάλι να διορθώνει κάθε τόσο τη γεύση), άρτια διοργάνωση με προσεγμένες λεπτομέρειες (ευχαριστήθηκα πολύ το εν είδη εισιτηρίου flyer που μοιράστηκε αναμνηστικά και σε αντικατάσταση των μπακαλοαποδείξεων που θεωρούνται σήμερα εισιτήρια), συζητήσεις με άγνωστους και ευγενείς ανθρώπους (Ναι, οι BEAK είναι μεγάλη μπάντα), επανασύνδεση με φίλους μας που ταξίδεψαν χιλιόμετρα για τις κοινές μας μουσικές αγάπες αλλά και με άλλους, ξεχασμένους, από τα παλιά (αλλά κι με έναν που παρότι με φίλησε και με αγκάλιασε και μιλήσαμε και κάνα πεντάλεπτο δεν κατάφερα να θυμηθώ αν τον έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου), όμορφο πλήθος συνθεατών, θα ‘λεγα συνομήλικων αν κρίνω και από το ισοϋψές ανάστημα των περισσότερων, εύκολη οπτική πρόσβαση στη σκηνή, συναίσθημα και φυσικά γενναίες δόσεις καλής μουσικής. 

Τους Noise Figures τους είχαμε από χέρι χαμένους, δουλεύαμε οι περισσότεροι ακόμα τη στιγμή που θα ανέβαιναν στη σκηνή, η τεράστια όμως κίνηση στη Βασ. Σοφίας και τη Συγγρού μας στέρησε την ικανοποίηση να ακούσουμε και τους Closer. Ήταν όμως ο μακρινός βόμβος του μπάσου τους που μας προσανατόλισε στην πορεία μας προς το συναυλιακό χώρο, δυο τρεις νότες προλάβαμε να ακούσουμε όλες κι όλες από το τελευταίο τους τραγούδι και τον αποχαιρετισμό τους.

Slowdive

Μπύρες, καλή διάθεση, δροσερό παραθαλάσσιο απόγευμα και Slowdive. Νομίζω ήταν οι μνήμες της παρατεταμένης εφηβείας των 20something που με ανατρίχιασαν ίσως ακόμα περισσότερο και από την ίδια τη μουσική τους. Προσηλωμένος στην πρώτη-πρώτη σειρά, στην ελάχιστη απόσταση από το τοτέμ των τεράστιων ηχητικών εγκαταστάσεων κλείνω τα μάτια (δε χάνεις τίποτα από την αντιηρωική σκηνικά τους παρουσία) και στροβιλίζομαι χαοτικά ακίνητος στον μακρόσυρτο ελεγειακά θορυβώδη ήχο τους και τα 23 μου χρόνια. 

Catch the Breeze και το στήθος μου δονείται και συντονίζεται στον όγκο των ηχητικών κυμάτων της μουσικής. Μεγάλη απόλαυση· η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. 

αυτά έπαιξαν οι Slowdive

BJM

Κι έπειτα βγήκαν οι Brian Jonestown Massacre. 

Ο Anton Newcomb και η παρέα του οι οποίοι προς τιμήν τους παρακολούθησαν ολόκληρο το set των Slowdive με κατανυκτική προσήλωση από τα πρανή της σκηνής. 

Brian Jonestown Massacre

Πρώτη φορά ντυμένος στα λευκά, πολύ σπάνιο αυτό, μου λέει ο Antony K στα δεξιά μου, ο ειδικός Brianjonestownmassacroλόγος της παρέας απαριθμώντας μου τα ονόματα των μελών της μπάντας, επισημαίνοντάς μου τις 2 απουσίες των (δε θυμάμαι ποιων) καθώς και την έκτακτη συνδρομή του κιθαρίστα των Dead Skeletons στο ρόστερ της μπάντας. 

Με φόρα από το shoegaze παρελθόν τους στην απόλυτα ψυχεδελική αισθητική που τιμούν σήμερα, καταλαμβάνουν τη νύχτα ικανοποιώντας νομίζω με τις επιλογές τους το όλο και αυξανόμενο ελληνικό κοινό.

Ικανοποιώντας και με το παραπάνω και τα δικά μου αυτιά μεν, μην καταφέρνοντας όμως να με κάνουν να μετανιώσω (παρόλο που θα το ήθελα) που την προηγούμενη φορά που εμφανίστηκαν στην Αθήνα προτίμησα τις αγκαλιές των Of Montreal αντί των δικών τους που έπαιζαν την ίδια ημέρα. Vad hands med dem, Pish, Leave it Alone, Days Weeks & Moths, Disappoint(?), Anemone μερικά από τα τραγούδια που έπαιξαν (και δε νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω ξανά ποιανών συνδρομή χρειάστηκα για την καταγραφή τους).

PJH

Let England Ssake

Για την εμφάνιση της PJ Harvey τώρα τι να σου πω; Έχω την εντύπωση πως είναι μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ κι αυτό το προσυπογράφω στην ιστορία μου δίχως ίχνος υποκειμενικότητας μιας και ποτέ στο παρελθόν δεν έχω δηλώσει ο μέγας των φανατικών. 

Σκέφτομαι, αν την πω Ιέρεια θα κατηγορηθώ για χρήση στερεότυπων αλλά παρόλα αυτά δεν μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει αλλιώς. Δεν γίνεται. Η ουσία του ροκ εν ρολ συγχωνευμένη σε μία γυναίκα είναι γεγονός: η ένταση, η θεατρικότητα, τα πιστεύω και τα βιώματα, η λαγνεία και το σεξ, η συγκίνηση, ο ιδρώτας του δεινού χορευτή και το σπάραγμά του, ο ηλεκτρισμός, το ταξίδι και ο σκοπός, το πνεύμα της Patti Smith, η απίστευτη φωνή και ο χειρισμός της, οι καταραμένοι έρωτες, ο μυστικισμός της Diamanda Galas, η απώλεια και η ευτυχία μα προπάντων οι ίδιες οι συνθέσεις καθαυτές δίπλα στο συγκρότημά της, αυτόν τον αιώνια αγέραστο ανθό μιας άλλοτε νεολαίας που κάποτε άλλαζε με τον τρόπο του τον ρου της μουσικής ιστορίας, του John Parish και του Mick Harvey (!!!) συμπεριλαμβανομένων. Απλά πράγματα.

PJ Harvey & band

κι αυτά τραγούδησε η Polly

Στο after party που δόθηκε κάπου στα βάθη των Πατησίων, όσοι δεν έπρεπε να ξυπνήσουν από τα χαράματα για τις δουλειές της επομένης, τιμήσαμε τη δυνατή μουσική και το αλκοόλ μέχρι πρωίας.

Πάμε για άλλα!