7 χρόνια

"Εφτά χρόνια Lemonostiftis!..." ξεκινούσε ένα προσωπικό μήνυμα που έλαβα σήμερα από την Absentminded . Το μισοδιάβασα στην οθόνη του κινητού μου, - η πρσβυωπεία γαρ δε μου επέτρεψε να ολοκληρώσω την εν κινήσει ανάγνωση ολόκληρου του μηνύματος - κι έπειτα ξεχύθηκα στο κατόπι του λεωφορείου που θα με πήγαινε σπίτι. 

Καθισμένος σε μια κενή θέση δίπλα σε παράθυρο, λαχανιασμένος ακόμα από το τρέξιμο, ακούμπησα το κεφάλι μου στο παγωμένο τζάμι και την τσάντα με τους δίσκους πλάι στο δεξί μου πόδι, έκλεισα τα μάτια και μόνο τότε συνειδητοποίησα πως ειχα ξεχάσει τα "γενέθλια" του πνευματικού μου τέκνου. 

[Τις ημερομηνίες των γενεθλίων και των ονομαστικών εορτών ακόμα και των πιο αγαπημένων μου προσώπων δεν τις θυμάμαι εύκολα. Και η αλήθεια είναι πως πλέον αυτό δε με προβληματίζει όπως συνέβαινε παλαιότερα. Ίσως να απενοχοποιήθηκα, ίσως να αποδέχτηκα πως μεγαλώνοντας αδυνατίζει η μνήμη μου.]

Χαμογέλασα μόνος μου και υποσχέθηκα νοερά, τόσο στον εαυτό μου όσο και στην Αbs που το θυμήθηκε πως θα έγραφα σήμερα δυο τρεις γραμμές στο παρόν ιστολόγιο. Σε τούτο το ψηφιακό τετράδιο που ουκ ολίγες στιγμές στο παρελθόν μου κράτησε καλή συντροφιά σε καιρούς ενθουσιασμού ή απόγνωσης, με βοήθησε να εξωτερικεύω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου - έστω και κρυπτογραφημένα - , να εκτονώνομαι, να επικοινωνώ, να ξαλαφρώνω καταγράφοντας την καθημερινότητά μου, να χειρίζομαι το λόγο και γιατί όχι ακόμα και να κοινωνικοποιουμαι (παρότι μοναχικό σπορ το ιστολογείν) γνωρίζοντας άλλοτε δικτυακά κι άλλοτε από κοντά πολλά, καλά κι ενδιαφέροντα άτομα που τολμώ να αποκαλώ φίλους, 

Τον τελευταίο - αρκετό - καιρό δε γράφω συχνά στο μπλογκ. Κάποια στιγμή στο μέλλον όμως, νομίζω θα μου ξανάρθει η όρεξη να μουτζουρώνω συχνότερα τις ψηφιακές του σελίδες.