ιστορίες από τους διαδρόμους

Προχθές της διέγνωσαν τη λευχαιμία και να μου το θυμηθείς: ο άντρας της φταίει που την παράτησε με τέσσερα παιδιά για μια ρωσίδα.

Δε με νοιάζει ούτε με πόσο έτρεχε ούτε που η τροχαία δε βρήκε το παραμικρό φρενάρισμα, αλλά να μην περάσει να δει τον άνθρωπο που σμπαράλιασε έστω για δύο λεπτά;

Πάντα έλεγε “Τουφεκίστε με σαν με δείτε ανήμπορο”, μα κοίτα τον! στα 94, με εγκεφαλικό και παρακαλάει να ζήσει.

Κοιμήθηκε στης νύφης του σα βγήκε εχθές από το Γενικό Κρατικό, που να γυρνάει νυχτιάτικα στο χωριό, πήγε να σηκωθεί και έπεσε, νόμισε πως ήταν στο κρεβάτι του,.

Όχι ρε παππού δεν είναι ράμματα , για ακτινογραφία σε πήγαν, μόνο να χαρείς μην τα …ακουμπάς.

Τι κακό έκανα ρε προϊστάμενε, το άφησα επίτηδες για τα μικρά παιδιά του θαλάμου, να περνάνε την ώρα τους.

Γιατρέ ανησυχώ, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω, ιδρώνω,

Last days of August

Ένα περσινό μου βιντεάκι, θυμάμαι εσκεμμένα ακατέργαστο, που μου ξαναφέρνει τη γνώριμη γεύση. Αυτή που είχαν ανέκαθεν οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Είναι γυρισμένο στην ανθρωποφάγα παραλία των Αγίων Σαράντα στο Πήλιο. Συγκινούμαι πάντα όταν βλέπω την πυρηνική οικογένεια, αφοσιωμένη να παίζει με τα κύματα. Δυστυχώς δεν γνωρίζω καμμία πληροφορία για το υπέροχο lofi κομμάτι που χρησιμοποίησα.

13ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

13ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Φαίνεται ενδιαφέρον...



Για το πρόγραμμα εδώ

Όσοι πιστοί προσέλθετε, παρέχεται φιλοξενία.

ήσυχες μέρες (;)

Επιβράδυνα το βηματισμό μου σα να το περίμενα και τους «έπιασα» επ’αυτοφωρω ενώ πέταγαν τα πλαστικά κύπελλα του καφέ στις παρυφές της παραλίας. Στα τέσσερα βήματα που μας χώριζαν πρόλαβα να σκεφτώ τους καλούς μου τρόπους, το marketing της ανθρώπινης επικοινωνίας και το κήρυγμα που θα ‘πρεπε να εκφωνήσω.

Άνοιξα το στόμα και τους τα έχωσα αγρίως. «Συγκρατήσου» ήταν το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν.

Σήμερα κατέβηκα στην παραλία νωρίτερα απ’ότι συνήθως. Ημουν μόνος μου (ο ψαράς δεν πιάνεται, βρίσκεται εκεί 24.7). Συγύρισα το χώρο στη σκιά του βράχου όπως θα τακτοποιούσε κάποιος το γραφείο του και έκανα μια βουτιά για να ξυπνήσω. Καλύτερο από μια κούπα καφέ, σκέφτηκα. Καλή διάθεση, πολύ διάβασμα, φρούτα, μακροβούτια, κουβεντούλα με κάποιους συλλουόμενους και η αίσθηση – που από το πρωί δε μ’ άφησε - ότι το καλοκαίρι οσονούπω τελειώνει.

Είχα μήνες να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου. Και μετά ήρθε το καλοκαίρι και διάβασα ...αρκετά.

George Pelecanos – Ζήτημα τιμής (***)
Philip Roth – Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής (*****)
Tom Robins – O τρυποκάρυδος (***)
Tom Rob Smith – Παιδί 44 (****)
Αύγουστος Κορτώ – Οι νεράιδες του Μαν (**)
Joseph Heller – Catch 22 (*****)
Μένης Κουμανταρέας – Η μυρωδιά τους με κάνει και κλαίω (***)
Georges Perec – Χορείες χώρων (***)
George Langelaan – The Fly (διήγημα) (***)
Dale Peck – Martin & John (***)
Dominique Fernandez – H δόξα του παρία (**)
Αλέξης Πανσέληνος – Η μεγάλη πομπή (***)
Douglas Coupland – Microserfs (****)
Leonard Cohen – Tο αγαπημένο παιχνίδι (το διαβάζω τώρα)

Στη φωτό η σκεπτική Α., ένα από τα νεότερα μέλη της παρέας, τη μέρα που γέλαγε συνέχεια κι ας ήταν μέσα στην κολυμπήθρα.

ποιος είπες ;;;

Πήρε όλες τις δυνατές πόζες – όσες της επέτρεπε το κορμί της - δίπλα στο άγαλμα. Φώναξε και τις φίλες της για μια ομαδική φωτογραφία.
"-Ποιος είπαμε οτι ήταν αυτός τελικά;" ρώτησε το σύζυγο απομακρυνόμενη.

Αύγουστος 2010
Καρπενήσι

η πεταλούδα

Τριπολη 1996.Κεντρο εκπαιδευσης αεροπορίας. 6:30 πρωι, σερνομαι νυσταγμένος για την υποχρεωτικη πρωινη σιτιση οταν βλεπω καποιον να στεκεται ακινητος μπροστα απο μια κολωνα καιι να κοιταζει την κορυφη της. Σουρεαλισμος σκεφτομαι, στεκομαι διπλα του και κοιταζω και γω προς τα πανω. Μια καφε πεταλουδα, μεγαλυτερη δεν εχω ξαναδει, καθοταν ψηλα στην κολωνα, καθε φτερο μεγαλυτερο απο την παλαμη μου. Πισω μου σταθηκε ακομα ενας, διπλα μου αλλος κι αλλος παραδιπλα. 10 ατομα , ακινητα να κοιταζουμε την πεταλουδα στην κορυφη της κολωνας, αναλογιζομενοι πιθανοτατα που εχουμε μπλεξει. Πρεπει να ηταν ο 11ος που ηρθε πισω μας, πηρε μια πετρα, σημαδεψε και έριξε την πεταλουδα σπασμένη στο χώμα.
Θυμάμαι οτι καποιος τον επιασε στα μπουκετα, την ωρα που οι υπολοιποι μηχανικα σχηματισαμε ενα κυκλο γυρω τους, να μη φαινεται καυγας απο μακρια.


Το παρπάνω περιστατικό, είχα στείλει ως σχόλιο στο blog του Ephemeron, και το θυμήθηκα πάλι προχθές – μαζί με κανα δυο άλλα - καθώς στην παρέα ήταν ο φίλος Γ. που υπηρετώντας όψιμα την θητεία του, εξιστορούσε μια καθημερινότητα ξεχασμένη από καιρό.

τι άλλα νέα;

Τα νέα είναι ενδιαφέροντα. Τρέχουμε ακόμα ένα ήσυχο καλοκαίρι χωρίς μεγάλες απογοητεύσεις. Ο μέσος όρος της χοριακής γοναδοτροπίνης της παρέας αυξάνει κι αυτό είναι καλό. Τα μπάνια συνεχίζονται, όπως και το άραγμα στην παραλία. Ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, ρέμβη και σκραμπλάκι με το Ν, πάντα στη σκιά του μεγάλου βράχου, ενίοτε και κάποιων σκέψεων για το Σεπτέμβριο που πλησιάζει.

Μαζεύουμε ακόμη σκουπίδια από την παραλία και τα πέριξ, δεν είμαστε πλέον οι μόνοι, μαζεύουν κι άλλοι!!! Η παραλία είναι καθαρότερη από άλλοτε και οι καλημέρες με τους συλλουόμενους έχουν αυξηθεί. Καλή διάθεση τις περισσότερες ώρες.

Ο W. Burroughs σταμάτησε να ανησυχεί αν θα πιαστούν οι αιμορροΐδες του στην πόρτα του λεωφορείου που κλείνει. Τώρα νοιάζεται μόνο να μη του τις δαγκώσει κάποιο ψάρι, από αυτά τα ασημένια με τα αφύσικα κοφτερά δόντια και τις δύο ρίγες – μια μαύρη και μια κίτρινη - που διατρέχουν κάθετα το λιπόσαρκο σώμα τους στο ύψος της ουράς.

Η πραγματικότητα εξασθενεί λίγο μετά το μικρό γεύμα. Τα όνειρα του μεσημεριανού ύπνου είναι αναζωογονητικά. Διαρκούν ελάχιστα με αποσυντονίζουν για πολύ περισσότερο. Χειμώνες, βροχές, περιπέτειες και έρωτες, οδομαχίες και φαγητά σε πόλεις που δεν έχω επισκεφτεί (ίσως και να μην υπάρχουν), ταξίδια με φίλους, παράξενα προσκλητήρια νεκρών και ζωντανών.

Βουτιές την ώρα που ο ήλιος δύει μπροστά μας, τον κοίταξα κατάματα κάποιες φορές, κι έπειτα στο σπίτι το μπαλκόνι μεταμορφώνεται σε θερινό σινεμά, προβολή πάνω σε άσπρο σεντόνι. Φίλοι, ανήψια, φιλοξενούμενοι. Πεπόνι, μπύρες και φυστίκια.

Ήρεμο καλοκαίρι, γλυκύτατη ρουτίνα οικογενειακή, γνωρίζοντας πως έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου.

well done Chap

We Work in Bars. Οι φίλοι Chap από το νέο άλμπουμ τους “Well Done Europe” – που παρεμπιπτόντως μόλις μου έφεραν σε βινύλιο – στο καλύτερο, μαζί με το Even Your Friends κομμάτι του. Η σκηνοθεσία είναι του Harry Rambaut.



The Chap - We work in bars from Harry Rambaut on Vimeo.

ο ξένος

Σαν πιστός που σέρνει πάντα μαζί του τη βίβλο, το κοράνι ή ό,τι άλλο του υπαγορεύει το συναίσθημά του, κουβαλάω πάντα μαζί μου τον "Ξένο". Την ιστορία του «Χριστού που μας αξίζει» όπως είχε πει ο ίδιος ο Καμύ το 1954.

Έτσι τις μέρες που η ζέστη με ξεγυμνώνει από σκέψεις, θέλω και πρέπει - και εγώ νοιώθω ικανός για το οτιδήποτε - ανατρέχω στο προσωπικό μου ευαγγέλιο. Αναζητώ ξανά και ξανά το σύνδεσμο με την πραγματικότητα, τις ώρες που το μυαλό μου βράζει και τα πάντα έχουν πάρει αφόρητα ανθρώπινες διαστάσεις.

Είναι ο καυτός ήλιος, αυτός που ξεθωριάζει χρώματα και συναισθήματα, τον οποίο ανέκαθεν εχθρευόμουν. Εκείνες τις αλλόκοτες ζέστες που πληθαίνουν και κάνουν το αυτόματο της αναπνοής να είναι η μόνη προβλέψιμη συμπεριφορά.

Ως έφηβος θα κατέρρεα, έκτοτε – ίσως εξίσου ανώριμος - παίρνω στα χέρια μου ξανά, την προσωπική μου ιερή σύνοψη. Διαφορετική έκδοση κάθε φορά, άλλη αποδόση, άλλη

μετάφραση. Όχι από κάποιο κόλλημα μα σαν ιεραπόστολος σε επιχείρηση προσυλητισμού, χαρίζω το βιβλίο αμα τη αναγνώσει του στο εγγύτερα γνωστό μου άτομο.

Υγ. Ομολογώ πως ήταν οι Cure με το Killing an Arab – το πρώτο τους single(1979) - που με μύησαν στον κόσμο του Ξένου κοντά 25 χρόνια πρίν. Φοβούμενοι παρεξηγήσεις από την ασχετοσύνη των ηλιθίων, το 45αρι κυκλοφόρησε αρχικά με συμβουλές - σε αυτοκόλλητο - ενάντια σε ρατσιστική χρήση του τραγουδιού. Εντωμεταξύ, σήμερα που η ηλιθιότητα έχει θριαμβεύσει το συγκρότημα υπακούοντας στην πολιτική ορθότητα της εποχής αυτολογοκρίνουν το κομμάτι τους. Τραγουδούν πλέον ... “Kissing an Arab” ή στην καλύτερη …“Killing Another” .

δημόσιος κίνδυνος

Είμαι ένας άνθρωπος της πόλης, γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα σε πόλεις. Η εξοχή είναι για μένα μια ξένη χώρα. Ίσως δεν θα ‘πρεπε να είναι έτσι αλλά έτσι είναι. Μ’ ευχαριστεί να βρίσκομαι στην εξοχή ακριβώς όπως μ’ αρέσει να βρίσκομαι και σε μια ξένη χώρα.

Είναι η αίσθηση του να είσαι μακριά. Και ακόμα η αίσθηση του προσωρινού που με διακατέχει όταν βρίσκομαι μακριά.Στην ξένη χώρα, έπειτα από κάποιες μέρες, θα επιβιβαστώ σε ένα αεροπλάνο και θα την εγκαταλείψω. Και είναι στο χέρι μου να την επισκεφτώ ξανά και ξανά, όποτε το θελήσω.

Εδώ όμως υπάρχει μία διαφορά. Όταν έρθει η ώρα να αναχωρήσω από την εξοχή, τα πόδια μου βαραίνουν παρ’ όλες τις βαθειές αναπνοές. Αποχαιρετώ τα δέντρα (ένα προς ένα αν θα μπορούσα), τους αγρούς με τα λουλούδια ή τα στάχυα γιατί ξέρω πως απλά δε θα τα ξαναδώ. Είναι σχεδόν βέβαιο πως πάντα θα βρεθεί ο ένας που θα προλάβει να τα καταστρέψει μέχρι να θελήσω να ξαναγυρίσω σε αυτά.

Σαν κι αυτόν τον ένα, που Αύγουστο μήνα, τον ξηρότερο της τελευταίας δεκαετίας, θεώρησε λογικό να ανάψει φωτιά μέσα σε ένα από τα μεγαλύτερα και πυκνότερα εναπομείναντα ελατοδάση της χώρας. Σε ένα δάσος στο οποίο τη «μονοτονία» των ελάτων σπάνε μόνο δυο σειρές πλατάνων που γιγαντώνονται στις όχθες των τρεχούμενων νερών που το διασχίζουν.

12 Αυγούστου, μεσημέρι στο Παναιτωλικό της Ευρυτανίας με 37^o βαθμούς C.

Χρειάστηκαν περισσότερες από μια δυο κουβέντες προκειμένου να πειστεί να ξεκινήσει την κατάσβεση του …κατορθώματος του!!! Την ίδια ώρα που η (κατά μάνα κατά κύρη) κόρη του, έγραφε σε κάθε βράχο της περιοχής LFE και άλλα βλακώδη tags χρησιμοποιώντας τα κάρβουνα της πατρικής εστίας ως μαρκαδόρους.

Πόσο μυαλό χρειάζεται επιτέλους;

XL σημαίνει σαράντα

Η "κρίση" των 40 μου χτύπησε την πόρτα στα 35, οπότε τώρα που τα φτάνω και βιολογικά, δεν έχω παρά να ευχαριστιέμαι τις ευχές των φίλων και να αντεύχομαι με τη σειρά μου τα καλύτερα για όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά.

Η υγεία και η ευτυχία των δικών μου ανθρώπων είναι και ΔΙΚΗ μου ευτυχία, μιας και οι όποιες χαρούμενες στιγμές τους, μικρές τε και μεγάλες αντανακλούν κατευθείαν πάνω μου.

Θα ήθελα να μην ήσουν εδώ

«Θα ήθελα να μην ήσουν εδώ», μου είπε και εγώ τον κοίταξα με απορία.
Το ξέρω πως γίνομαι ενοχλητικός όταν δεν έχω όρεξη, αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε καμμία τέτοια διάθεση από μέρους μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι ίσως η ιδέα που έχει κάποιος για σένα, η ιδέα που προηγείται της φυσικής σου παρουσίας.

Φυσικά η ευχή του Ν δεν έπιασε και εγώ ήμουν ακόμα εκεί, προσπαθώντας να διασκεδάσω την πλήξη που μου προκαλούν καταστήματα σαν το IKEA.
Αρνήθηκα όμως αργότερα την είσοδό μου και στο παρακείμενο τεράστιο κατάστημα.
Περίμενα απ’ έξω, χαζεύοντας τα αεροπλάνα να απογειώνονται όταν ένα τζιπ σταμάτησε παραδίπλα. Άνοιξε η πόρτα, μια ηλικιωμένη γυναίκα ίσα που πρόλαβε να κατέβει πριν το αμάξι ξαναξεκινήσει απότομα.
Κοντοστάθηκε στο λιοπύρι, καταμεσής του πάρκινγκ και με αργά βήματα προσέγγισε το πεζοδρόμιο. Πέρασαν 2-3 λεπτά μέχρι την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια να το ανέβει. Έπειτα, συγκέντρωσε το βλέμμα της χαμηλά, στα πόδια της.
«Τα άτιμα τα γηρατειά αγόρι μου, συγχώρεση σε κανέναν δε δίνουν» μου είπε όταν προσφέρθηκα να τη βοηθήσω και έφυγε σκασμένη στα γέλια φωνάζοντας «Την ευχή μου, ούτε παυσίπονο μη χρειαστείς στη ζωή σου, να ! σαν και μένα που ‘μαι 82, ή 83;». Είχα προλάβει να τη "μαλώσω": "Γηρατειά, γηρατειά αλλά τα ψώνια, ψώνια".

Την χρειάζομαι την ευχή μιας και‘γω όπου να ναι γίνομαι 40.

Στη φωτό, ένα από τα καλύτερα graffiti του ευφυέστατου είρωνα Banksy , στο Λονδίνο, το οποίο δυστυχώς κατέστρεψαν βάνδαλοι με spray.

dancing queen

Το «χρώσταγα» από τις 26.7 αλλά το δανεικό δίκτυο της εξοχής αποδείχτηκε αρκετά ασταθές, όσες φορές και να προσπάθησα να το ανεβάσω.

Σούνιο 2010

Ανακατευτήκαμε με το λίγο κόσμο, φωτογραφηθήκαμε όπως κάνουν όλοι, σαστίσαμε με τις πέρδικες που ανεξήγητα έχουν κατακλύσει τα πέριξ του ναού. Βυθιστήκαμε στη γαλήνη του τοπίου, χαζέψαμε τον πορτοκαλί δίσκο στον ουρανό, χαμογελάσαμε με τις πόζες των εν αφθονία περίπου μοντέλων και των λιγότερων περίπου beatniks.

Μα ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε καν από το μυαλό η προοπτική μιας κατάβασης του βράχου, όπως κάποτε, νομίζω ήταν το ‘95. Τότε που σε μια κρίση βλακείας, εγώ και η Ι. είχαμε αποφασίσει να πατήσουμε το νοτιότερο άκρο της Αττικής. 

Φύλακες τότε δεν υπήρχαν, ο κόσμος παραδόξως ήταν ελάχιστος και μόνο κάτι μεθυσμένοι τεράστιοι ρώσοι γελούσαν, ακούγοντας τα άδεια τους μπουκάλια να σπάνε στα βράχια που τα εκσφενδόνιζαν. Τους είχαμε προσπεράσει, μην τολμώντας περισσότερα από πλάγιες ματιές αποδοκιμασίας πριν κατέβουμε το μικρό γκρεμό μπροστά ακριβώς από τις κολώνες.

Η θάλασσα ήταν «λάδι» και αυτό μας έκανε να πιστεύουμε ότι θα ήταν εύκολο να κολυμπήσουμε. Βγάλαμε τα ρούχα μας, και με ένα «εγώ μπαίνω» γεμάτο αυτοπεποίθηση, η Ι. προχώρησε με φόρα το τελευταίο βήμα για το μακροβούτι που την βύθισε στα σκούρα μπλε νερά.Στάθηκε σωτήρια η δική μου αργοπορία. Κι αυτό γιατί η παραμικρή αναταραχή στην επιφάνεια της θάλασσας μεταφραζόταν σε μία τρομαχτική ταλάντωση, στην επαφή της με τα βράχια.

Κύμα ενός μόλις εκατοστού στα ανοιχτά νερά εξελισσόταν σε 1.5 μέτρο «άδειασμα», η στάθμη κατέβαινε γρήγορα πριν επανέρθει βίαια στην πρότερη της θέση με ένα υπόκωφο παφλασμό. Και ολόγυρα μεγάλα ψάρια να μετατρέπουν τα γέλια της Ι αρχικά σε πανικό και στη συνέχεια σε κλάμα. Ίδρωσα να καταφέρω να την τραβήξω πίσω στο βράχο και να την ηρεμήσω. Κι όταν με τα πολλά συνήλθε, ε τότε βούτηξα και εγώ.

Έκτη Αυγούστου

Μέχρι τα 12 μου χρόνια, κάθε 6^η Αυγούστου, δεν έκλεινα μάτι από το φόβο. Εφιάλτες καταστροφής κατέκλυζαν τον ύπνο μου, ίσως και 1-2 μέρες πριν ή/και μετά.

Κάθε χρόνο παρ’όλο που παρακαλούσα να το έχω ξεχάσει, τελικά θυμόμουν πάντα να ανοίξω τα κρατικά κανάλια και να δω το ντοκυμαντέρ για το βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Και έτσι, πάλι οι ίδιοι εφιάλτες με έκαναν να επαναλαμβάνω : "Εντάξει είμαι, εντάξει..." στους γονείς μου κάθε φορά που με σκουντούσαν να ξυπνήσω, ανήσυχοι κι οι δυο τους από το παραμιλητό μου.

Μου πήρε χρόνια να καταφέρω να το ξεχνάω. Mα τι κρίμα ! το θυμόμουν πια, όλες τις υπόλοιπες μέρες, ακόμα κι όταν χόρευα τις πρώτες νότες των OMD.

Ζήτω οι βόμβες, κύριοι

Ζήτω το καλοκαίρι

Έκτη Αυγούστου, Τρύπες. Από το "Πάρτυ στο 13ο όροφο".

Υγ. Ευχαριστώ για την παρουσίαση και τα καλά του λόγια τον blogger: Memorias de Adrianos. Τιμή μου.

ανταπόκριση

Τετάρτη τον φώναξαν στη δουλειά ενώ βρισκόταν σε άδεια. Τελικά την κράτησε τη θέση, παρ’ όλο που τον απέλυσαν. Παραιτήθηκε κάποιος συνάδελφος του, «Κρατήστε αυτόν» είπε, «Φεύγω εγώ».

Κάποιες σιωπές το καλοκαίρι δεν αντέχονται, ειδικά όταν δεν είσαι μόνος.

Ηλιοβασίλεμα στην αγαπημένη μου παραλία. Κολυμπάω με το πρόσωπο κατ’ ευθείαν στον κόκκινο ήλιο. Τον κοιτάζω και καταλαβαίνω πως ακόμα και έτσι μου καίει τους αμφιβληστροειδείς. Του γυρνώ την πλάτη και κάνω μακροβούτι με κλεστά τα μάτια. Μα ακόμα και έτσι, μέσα στο νερό πλέον, βλέπω τον κόκκινο δίσκο του και μάλιστα διπλό.
Ενθουσιάζομαι. Την επόμενη μέρα προσπαθώ να το επαναλάβω. Κοιτάζω τον ήλιο κατάφατσα. Του γυρνώ την πλάτη και με κλειστά μάτια βυθίζομαι ξανά.
Περίεργο! Το μόνο που βλέπω είναι το σήμα της asics tiger…

Σκουπίδια ξαναφάνηκαν στην παραλία, καφέδες παρατημένοι. 'Οπως εύστοχα σημείωσε ο athensville : Ποιός θα στο μαζέψει, αγόρι μου;

κάτι πάει να γίνει

«Εγώ ελπίζω,εσύ;» σκεφτόμουν πριν από λίγες μέρες, και ομολογώ πως ξόρκιζα περισσότερο το φόβο μου ότι δε θα αλλάξει τίποτα.

Σήμερα όμως γύρισα σπίτι από την παραλία, ενθουσιασμένος. Κουβέντα στην κουβέντα με τους συλλουόμενους, χάρηκα συνειδητοποιώντας πως είναι αρκετοί αυτοί που θα βοηθούσαν στην καθαριότητα της περιοχής - της παραλίας δηλαδή και των πρανών που οδηγούν σε αυτή. Το θέμα ήταν να γίνει η αρχή.

Και δεν είναι μόνο αυτό! Πέρα από τη μη αύξηση του όγκου των σκουπιδιών (κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο) υπήρξε πρωτόγνωρα εμφανής μείωση αυτου. Πράγμα που σημαίνει πως μπήκαν κι άλλοι ...στο παιχνίδι.

Eίμαι ενθουσιασμένος παρ' όλο που ξέρω πως θέλει κι άλλη, πολλή δουλειά. Μα - ακόμα και αν διαψευστώ - ειλικρινά ελπίζω πως τελικά μπορεί και να τα καταφέρουμε.

αρκεί ένα κουνούπι να φτερουγίσει

Ένα τεράστιο ΠΛΑΦ ακούστηκε μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Ο Ν καθισμένος στη βεράντα, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, σκότωσε ανάμεσα στις παλάμες του ένα αιμοβόρο ανωφελές κουνούπι. Η Δαγκωνιά, ο σκύλος του γείτονα, ξύπνησε ταραγμένη,ανακάθισε για μια στιγμή ακίνητη και γάβγισε μια φορά δυνατά. Εξαγριώθηκε με την ηχώ της φωνής της και ανταπάντησε στο παρελθόν της. Άλλα οκτώ σκυλιά μόλις ξαγρύπνησαν. «Κάτι γίνεται» ίσως σκέφτηκαν και βάλθηκαν να αλυχτούν ομαδικά.

Νευρικότητα και ανησυχία απλώθηκαν στα γύρω σπίτια και κάποια πατζούρια άνοιξαν, οι κλοπές και οι ληστείες είναι συχνές στην περιοχή μας τελευταία. «Σεισμό θα κάνει» σκέφτηκε, πιο ήρεμος ο κος Η. σηκώθηκε αργά απ’ το κρεββάτι του, μα έτρεξε πανικόβλητος, να απενεργοποιήσει το συναγερμό της οικίας του που για 12^η φορά άρχισε να ηχεί σήμερα, όλες από δικό του λάθος χειρισμό. 

«Μπαμπά, μπαμπά, γρήγορα! Πρέπει να μπήκαν κλέφτες στους καινούριους» φώναξε πιθανότατα ο γιος του αξιωματικού από τη σοφίτα του διπλανού σπιτιού μα αυτός, ακόμα με το σώβρακο, ήταν ήδη έξω, με το όπλο στο χέρι. «Κλείστο επιτέλους το ρημάδι νυχτιάτικα» ακούστηκε πίσω απο κάποιες γρίλλιες - κανείς δεν κατάλαβε ποιές, και έπειτα ένα «Ποιον είπες μαλάκα ρε;» - αυτό από το δρόμο.

Ο φάρος του περιπολικού ήδη πλησίαζε – προφανώς νωρίτερα ειδοποιημένο από κάποιον περίοικο – όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός. Τα γαβγίσματα τώρα πολλαπλασιάστηκαν, ενώθηκαν με τις ανθρώπινες στριγγλιές και το θόρυβο από παραθυρόφυλλα που κλείνουν με κρότο. «Μπαμπά, μπαμπά, το παντελόνι σου!» φώναξε σίγουρα ο γιος του αξιωματικού τρέχοντας πίσω από το περιπολικό, με ένα ακαθόριστο κομμάτι υφάσματος στο χέρι.

Ο Ν είχε πέσει για ύπνο όταν λίγο αργότερα έφτασε το ασθενοφόρο. Άκουσε τη σειρήνα να σταματά, πόρτες αυτοκινήτου να ανοίγουν και να ξανακλείνουν με δύναμη και ομιλίες που παρ’ όλο που ήταν δυνατές δεν ξεχώριζε τα λόγια. Είχε εντωμεταξύ τυλιχτεί με το σεντόνι μέχρι τ’ αυτιά, πάση θυσία να γλιτώσει από ένα κουνούπι που τον περιτριγύριζε.

Αύγουστος 2010 ,

καλοκαιρινά δευτερόλεπτα

Έριξε τη μπάλα της στη θάλασσα. Στάθηκε στην άκρη του κύματος παρακολουθώντας το σύζυγο που απομακρυνόταν κολυμπώντας.

“Please, bring my ball back to me” του φώναξε.

“I’m not your dog honey” τον άκουσα να λέει καθώς ξεμάκραινε.
Άνδρος 2008

.

ακατάλληλο ...διά ανηλίκους

Ένα απλό (?) ορθογραφικό λάθος μετατρέπει μία παιδική παράσταση σε ...κατάλληλη από 18 και άνω. Ο πράσινος gummy αρκούδος με το δαγκωμένο αυτί σε νέες ...περιπέτειες !!!

Η Αλίκη στη χώρα του CUMMY Bear…