το μυαλό μου, μού μιλάει

Προχθές ονειρεύτηκα πως ήμουν έγκυος! Είχα μια μεγάλη, φουσκωμένη, διάφανη κοιλιά και μέσα της ένα πιτσιρίκι γελούσε κολυμπώντας σε ένα ζουμί που φωσφόριζε ένα μπλε χρώμα, ακόμα και μέσα από το χοντρό μου χειμωνιάτικο παλτό. 

"Μαμά, το μυαλό μου μού μιλάει συνέχεια", είπε προ ημερών ο τετράχρονος γιος ενός φίλου στη μητέρα του. Το ίδιο κάνει και το δικό μου μικρέ σπόρε, μου ‘ρθε να του απαντήσω αλλά κατάπια τη φράση πριν την πω. Αγνοώ πως χειρίζεται ο πιτσιρικάς τις κουβέντες του μυαλού του, ξέρω όμως πως στις δικές μου εγώ απαντάω, συζητάμε ώρες ατέλειωτες, τα πάμε καλά, δε μας ενοχλεί καν η παρουσία τρίτων. Είμαι αφηρημένος τελευταία μου λένε.

Περιμένω να ανάψει πράσινο. Δε διασχίζω το δρόμο παρ’ ότι δεν περνάει – ούτε ακούγεται να έρχεται - κάποιο αυτοκίνητο. Άλλη φορά θα διέσχιζα το δρόμο στο λεπτό. Καθυστερώ ηθελημένα να φτάσω στον προορισμό μου. Γι αυτό άλλωστε δεν μέτρησα 312 πλάκες πεζοδρομίου (μέχρι που βαρέθηκα), 16 γάτες και 9 κοντές γυναίκες με ανοιχτές ομπρέλες - οι πιο επικίνδυνες - παρ’ ότι δε βρέχει μέχρι να φτάσω στο συγκεκριμένο φανάρι; Ανάβει πράσινο και περνάω απέναντι. Έφτασα.

Μια τσιγγάνα με τραβάει από το μανίκι. Μου ζητάει με σπαραχτική φωνή χρήματα, " να φάει ψωμί η οικογένειά μου", μου λέει. Μαζεύομαι ενστικτωδώς και την προσπερνάω. Ενοχικά δίνω κάνα δυο ψιλοκέρματα στον επόμενο ζητιάνο που συναντώ, υπάρχουν άπειροι σήμερα. Σκέφτομαι ανεξιλέωτος ακόμα την τσιγγάνα.

Επιβραδύνω ξανά. Μπροστά μου περπατά κουτσαίνοντας μια καλοβαλμένη ηλικιωμένη κυρία, ίσα που στέκεται όρθια. Στο δεξί χέρι – ευτυχώς προς τη μεριά του τοίχου - βαστάει την τσάντα της. Μόλις που καταφέρνει να κρατήσει σφιχτά τα δάχτυλά της γύρω από τα λουριά και εγώ κατεβαίνω στο οδόστρωμα για να την προσπεράσω, μην τύχει και την τρομάξω έτσι ετοιμόρροπη που φαίνεται.