για τη "Φωτογραφία"

"Αν είναι να βρίσκεσαι στο στόμα ενός λύκου, καλύτερα να βρίσκεσαι στο στόμα ενός λύκου χορτάτου."

Το τρίπτυχο: “Ψαξ’ το, βρες το, δες το”, είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω για τη “Φωτογραφία” του Νίκου Παπατάκη. Μπορεί να μου πήρε δεκαετίες δυόμιση, μα πριν μερικές βραδιές που εδέησα τελικά και την είδα, τα 'βαλα με τον εαυτό μου που καθυστέρησε τόσο. Μέρες τώρα μετά την προβολή είναι ακόμα - σχεδόν κυριολεκτικά - καρφωμένη στο κεφάλι μου.

Αν ήθελα να συνοψίσω τα της ταινίας, αποφεύγοντας συγχρόνως να μαρτυρήσω την υπόθεση, θα μιλούσα για ένα κλειστοφοβικό, ψυχολογικό θρίλερ (έτσι το βίωσα εγώ) με πρωταγωνιστές δύο έλληνες μετανάστες, εγκλωβισμένους στο χωρόχρονο μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Καστοριάς και Παρισίων.

Η τρέλα, η στέρηση, η εμπιστοσύνη ή/και η έλλειψη αυτής κινούν τα νήματα της ζωής τους, καθορίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις και τους ωθούν σε παιχνίδια εξουσίας, χειραγώγησης και εκμετάλλευσης με φόντο κάποια φωτογραφία, που λόγω ενός "χαζού" ψέματος μετατρέπεται σε κύριο άξονα της πλοκής.

Απομαγνητοφωνώντας κάποια σκηνή του φιλμ θα μπορούσα να πω ότι είναι μια ταινία για: “ … όλους αυτούς που στον κόσμο εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους για πεπρωμένα που δεν είναι τα δικά τους, κυνηγώντας τα διαρκώς σαν τον Γεράσιμο και μένα, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να τα φτάσουν.”

Αντάξιο της ταινίας και του σασπένς αυτής είναι και το επίπεδο του soundtrack. Υπογεγραμμένο από τον Χριστόδουλο Χάλαρη.

Ντισαβαντάζ ο κακός και ασυγχρόνιστος ήχος – τουλάχιστον στην κόπια που είδαμε εμείς – καθώς και ένα προδοτικό “αρχαίο” spoiler - σύσταση του φίλου Τ., που κρυμμένο στη μνήμη μου για δεκαετίες φώναξε “φτου και βγαίνω” λίγο μετά τις πρώτες σκηνές του έργου.

Σε αρκετά ιστολόγια αναπαράγεται πως “Η Φωτογραφία” έχει ψηφιστεί από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου σαν μία από τις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Παρ’ ότι δεν κατάφερα να διασταυρώσω την εγκυρότατα (ποιοι, που, πότε) της πληροφορίας, την επικροτώ και σπεύδω να την υιοθετήσω. Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το βασικό επιχείρημά για ετούτη την πρότασή μου.

Λίγα λόγια για το Νίκο Παπατάκη
 

Γεννημένος το 1919 στην Αιθιοπία, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Παρίσι, όπου και απεβίωσε το 2010.

Μεταξύ άλλων, στον περιπετειώδη βίο του, υπήρξε αντιστασιακός κατά της Ιταλικής Κατοχής στην Αιθιοπία, γκρουμ αθηναϊκού ξενοδοχείου στη δικτατορία του Μεταξά, παραγωγός της μόνης ταινίας του Jean Genet στο Παρίσι και του Shadows του Κασσαβέτη στη Νέα Υόρκη, ιδρυτής του λογοτεχνικού καμπαρέ “Tο Kόκκινο Pόδο” (“La Rose Rouge”), στέκι των υπαρξιστών του Σεν-Ζερμέν, όπου πρωτοεμφανίστηκαν η Juliette Greco (στσ !!!), ο Boris Vian, ο Léo Ferré, ο Marcel_Marceau, ο Michel Piccoli και ο Raymond Queneau.

Έκανε το Les Abysses, την πρώτη από τις 5 συνολικά ταινίες του σε ηλικία 45 χρονών. Βασισμένη στις Δούλες του φίλου του Jean Genet, ήταν η επεισοδιακή Γαλλική συμμετοχή στο φεστιβάλ των Καννών του 1963.

Υπήρξε ο πρώτος σύζυγος της Anouk Aimée και αργότερα σύντροφος του τότε μοντέλου Christa Päffgen η οποία και υιοθέτησε λόγω αυτού το προσωνύμιο Nico για το υπόλοιπο της ζωής της.

Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Νίκου Παπατάκη βρίσκεται εδώ.

Φιλμογραφία
1. «Les Abysses» («Η Αβυσσος»), 1963,
2. «Οι βοσκοί», 1967,
3. «Gloria Mundi» 1976 ,
4. «Η φωτογραφία», 1986,
5. «Les Equilibristes» («Ο ισορροπιστής»), 1991.

η εξυπνάδα πάει παντού

Η συλλογή φωτογραφιών του κινήματος "η εξυπνάδα πάει πεζοδρόμιο" συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και θα μπορούσα να παραθέσω τώρα, περισσότερα κατορθώματα των smart τύπων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Βάζω φρένο όμως στην δημοσίευση της εμπαθούς παρατηρητικότητάς μου επιλέγοντας να αναρτήσω μόνο τούτη, η οποία αποδεικνύει ότι τελικά η εξυπνάδα δεν πάει μόνο πεζοδρόμιο, πάει παντού!!!

"υλικά που χρειαζόμαστε" - πλατεία Συντάγματος

Αν “τύχει” και σου περισσεύει κάτι από τα επόμενα πάρ’το μαζί σου πριν κατέβεις στο Σύνταγμα. Το χρειάζονται. Αντιγράφω από το αναρτημένο πλακάτ:

Camping

Καρεκλες!, τραπέζια!, σκηνές, κουβέρτες, υπνόσακοι, λινάτσες, στράτζα, καραβόπανο, σχοινιά (χοντρά), πάγκους, παλέτες, ξυλουργικά εργαλεία (καρφιά-σφυριά), σακούλες σκουπιδιών, σκούπες, γάντια, πιάτα πλαστικά, πηρούνια-κουτάλια & μαχαίρια πλαστικά.

Ηλεκτρονικά

Υπολογιστές, μπαλαντέζες, walkiε talkie, μικροφωνική, προτζέκτορας, πανί προβολής, ηχεία, εκτυπωτές Α4 και μελάνια, ενισχυτές, γεννήτρια ρεύματος, αλκαλικές μπαταρίες, βουβουζέλες (στς. !!!) μείκτης ήχου.

Πρώτες Βοήθειες

Γάντια αποστειρωμένα, πιεσόμετρο, οινόπνευμα καθαρό, γάζες-επιθέματα, βαμβάκι, επίδεσμοι, malox, κολάρα, σύριγγες, συσκευές ορρού, ορροί, depon, ασπιρίνες, υλικά συρραφής, betadine, οξυζενέ, fenistil, simeco.

Γραφική Ύλη

Μαρκαδόρους, μπογιές, πινέλα, σπέυ, πλαστικά χρώματα, χαρτόνια, υφάσματα, φακέλους Α4, σελοτέιπ, χαρτί Α4, παραμάνες, συρραπτικό, στρατσόχαρτο, atlacol, καδρόνια για πανό,

Μαγειρική

Εστίες υγραερίου, φιάλες υγραερίου, σκεύη μαγειρικής.

Είδη καθαρισμού, σκούπες - φαράσια.

Yγ. Μόνο κατά την ανάρτηση της επόμενης φωτογραφίας συνειδητοποίησα ότι δεν έγραφε: "ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΟΙ ΠΟΝΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΑΝ" αλλά οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ. Σιγάτη διαφορά θα μου πεις.

η επανάσταση δε θα μεταδοθεί στην tv

Gil Scott Heron (1 April, 1949 – 27 May, 2011) RIP




The Revolution Will Not Be Televised

You will not be able to stay home, brother.
You will not be able to plug in, turn on and cop out.
You will not be able to lose yourself on skag and skip,
Skip out for beer during commercials,
Because the revolution will not be televised.

The revolution will not be televised.
The revolution will not be brought to you by Xerox
In 4 parts without commercial interruptions.
The revolution will not show you pictures of Nixon
blowing a bugle and leading a charge by John
Mitchell, General Abrams and Spiro Agnew to eat
hog maws confiscated from a Harlem sanctuary.
The revolution will not be televised.

The revolution will not be brought to you by the
Schaefer Award Theatre and will not star Natalie
Woods and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia.
The revolution will not give your mouth sex appeal.
The revolution will not get rid of the nubs.
The revolution will not make you look five pounds
thinner, because the revolution will not be televised, Brother.

There will be no pictures of you and Willie May
pushing that shopping cart down the block on the dead run,
or trying to slide that color television into a stolen ambulance.
NBC will not be able predict the winner at 8:32
or report from 29 districts.
The revolution will not be televised.

There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of pigs shooting down
brothers in the instant replay.
There will be no pictures of Whitney Young being
run out of Harlem on a rail with a brand new process.
There will be no slow motion or still life of Roy
Wilkens strolling through Watts in a Red, Black and
Green liberation jumpsuit that he had been saving
For just the proper occasion.

Green Acres, The Beverly Hillbillies, and Hooterville
Junction will no longer be so damned relevant, and
women will not care if Dick finally gets down with
Jane on Search for Tomorrow because Black people
will be in the street looking for a brighter day.
The revolution will not be televised.

There will be no highlights on the eleven o'clock
news and no pictures of hairy armed women
liberationists and Jackie Onassis blowing her nose.
The theme song will not be written by Jim Webb,
Francis Scott Key, nor sung by Glen Campbell, Tom
Jones, Johnny Cash, Englebert Humperdink, or the Rare Earth.
The revolution will not be televised.

The revolution will not be right back after a message
bbout a white tornado, white lightning, or white people.
You will not have to worry about a dove in your
bedroom, a tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl.
The revolution will not go better with Coke.
The revolution will not fight the germs that may cause bad breath.
The revolution will put you in the driver's seat.

The revolution will not be televised, will not be televised,
will not be televised, will not be televised.
The revolution will be no re-run brothers;
The revolution will be live.

να γίνεσαι ένας ακόμα από το πλήθος

Το σύνθημα που με ανατρίχιασε ήταν και το πιο απλό: Δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και ένιωσα χρέος να ξελαρυγγιαστώ φωνάζοντάς το. Μέρα διαμαρτυρίας δεύτερη και βροχερή. Σήμερα κατέβηκα στο Σύνταγμα μόνος. Το πλήθος φανερά λιγότερο από εχθές, ο κόσμος όμως σα να έδειχνε περισσότερο αποφασισμένος. Συνάντησα τους γνωστούς που μου αναλογούσαν, κουβέντιασα, διάβασα ψηφίσματα και ανακοινώσεις, φώναξα, περιφέρθηκα, τράβηξα βίντεο και φωτογραφίες.

Πολιτικά, η όλη φάση δε ξέρω σε τι ποσοστό με καλύπτει. Μπορεί από τη μία να χαίρομαι αφάνταστα το ακαπέλωτο του θέματος, διατύπωσα (από μέσα μου) από την άλλη, αρκετές αντιρρήσεις σε πράγματα που είδα κι άκουσα. Παρ’ όλα αυτά κατάφερα να αφήσω στην άκρη τις σκέψεις τις «κακές» και να εστιάσω σε αυτά που με ενώνουν με τους χιλιάδες διπλανούς μου. Έτσι νομίζω ή μάλλον είμαι σίγουρος πως άξιζε τον κόπο που ξανακουβάλησα τη φυσική μου παρουσία στο κέντρο της πόλης κι έγινα ένας ακόμα από το όμορφο πλήθος του Συντάγματος.

Αυτά.

Υγ. Αν κάποτε οι Γάλλοι και οι Ιταλοί αναρωτηθούν αν ήταν το κάλεσμα ή αν το θες η “λεπτή” ειρωνεία των ZITTI CHE SVEGLIAMO GLI ITALIANI (Σιωπή, θα ξυπνήσουμε τους Ιταλούς) και SILENCE LES FRANCAIS DORMENT (Ils rêvent de '68) (Ησυχία, οι Γάλλοι κοιμούνται, ονειρεύονται το 68) αστικός μύθος, την απάντηση θα μπορέσουν να βρουν εδώ.

Παραλειπόμενο 1: Παρευρισκόμενος διαδηλωτής στην προσπάθειά του να διασχίσει το πλήθος, έπεσε πάνω σε ένα καρότσι. Με το που κατάλαβε το είδος του εμποδίου που έριξε, σταμάτησε, το ανασήκωσε και βλέποντάς το άδειο φωνάξε: "Ωχ! Που είναι το μωρό;" Εντωμεταξύ το "αγανακτισμένο" βρέφος (φωτο) άραζε παραδίπλα στην αγκαλιά της μητέρας του.

Παραλειπόμενο 2: Βασιλίσσης Σοφίας, ανηφορίζω προς Ευαγγελισμό. Στα δεξιά μου η μάντρα του Εθνικού κήπου, στα αριστερά μου μια φαινομενικά άδεια κλούβα της αστυνομίας και τρεις ασπίδες στο δρόμο ακουμπάνε πάνω της. Μπροστά μου ένα σύννεφο καπνού – δεν κατάλαβα από πού έβγαινε - το οποίο η υγρασία δεν αφήνει να διαλυθεί. Ανάξιο λόγου θα σκέφτηκες, μα δε σου’ πα πως ήταν από τα τσιγάρα τα άλλα που δεν πωλούνται στα περίπτερα.

καλύτερα να μη σε ξεμοναχιάσουν

Ε, και τι έγινε δηλαδή; ελπίζω να ΜΗ με ρωτήσεις αύριο. Γιατί πραγματικά δε θα ξέρω τι να σου απαντήσω. Θα μπορέσω μόνο να σου πω πως:

25-30 χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν, στην πραγματικότητα ήμασταν μάλλον περισσότεροι αφού ο κόσμος εναλλάσσονταν συνεχώς, συζήτησαν, φώναξαν, βρήκαν παλιούς γνωστούς και ίσως κάποιοι να έκαναν και νέους. Θυμήθηκαν ή γνωρίστηκαν εντέλει με την ψυχολογία του να είσαι στους δρόμους. Να προσπαθείς να μην τα δέχεσαι όλα αγόγγυστα, ούτε να αποδέχεσαι τα πάντα συνηθίζοντάς τα σαν φυσιολογικά. 

Κι όλα αυτά ειρηνικά – τουλάχιστον μέχρι τις 10:30 που αποχωρήσαμε. Και τονίζω το ειρηνικά παρ’ ότι ανερυθρίαστα ομολογώ την πίστη μου πως η βία (θα) είναι ενίοτε απαραίτητο συστατικό των αλλαγών. 

Τη σημερινή έκφραση των αγανακτισμένων δε τη λες επανάσταση, ίσως όμως αν είσαι ονειροπόλος να την πεις προθέρμανση. Αν με ρωτήσεις ξανά, αν θα βγει κάτι, ένα "δε ξέρω" θα σου πω.

Στα συν η διακριτική παρουσία ένστολων, η απουσία εργατοπατέρων με φούξια lacoste και κυρίως η αίσθηση ότι έχεις κάτι κοινό με τις περισσότερες από τις διαφορετικές εκφάνσεις της Αθηναϊκής ανθρωποπανίδας που έδωσε το παρόν. 

Στα μείον θα λογάριαζα τη μικρότερη του αναμενόμενου ποσόστωση νεολαίων (φαντάζομαι θα τους κέρδισαν οι σχολικές εξετάσεις (?) ή το B-Fest), τη μη ευρηματική συνθηματολογία, νομίζω και την απουσία αλλόφυλων συμπολιτών.

Παραλειπόμενο: Είχε πλάκα όταν κατεβαίνοντας για να ξεμουδιάσουμε την Πανεπιστημίου και λίγο πριν ο κόσμος αποκτήσει την πυκνότητα μιας τυχαίας Τετάρτης, διασταυρωθήκαμε με κυβερνητικό στέλεχος που περπατούσε συνοδευόμενο από 2 άντρες της ασφάλειας του. Τράβηξα τον Ν. από το μανίκι, και γύρισα να του τον δείξω. Η τριανδρία είχε κι αυτή σταματήσει και μας κοίταζε, πιθανότατα ευελπιστώντας να μην τεντώσω το χέρι προς το μέρος τους και φωνάξω δυνατά το όνομά του.

Λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι, ώρα 18:00

και λίγο αφότου γυρίσαμε, ώρα 23:00

24000 baci

Στο φανάρι της Πανόρμου σταματημένοι, βλέπουμε περιπολικά και δελτάδες να ανεβαίνουν μανιασμένα την Αλεξάνδρας. “Σειρήνες ακούγονται παντού πλέον, όπου και να κοιτάξεις μπάτσοι μπάτσοι μπάτσοι μπάτσοι μπατσ…” λέω του Choco δυνατά, να με ακούσει μέσα από το κράνος του.

Από τη διπλανή μηχανή ένας νεαρός χωρίς κράνος με ακούει, γυρνάει και με κοιτάζει. Ισιώνει το κλομπ και το όπλο που έχει ζωσμένα στη μέση του, δεν τον είχα προσέξει, – πρέπει μόλις να σχόλασε απ’ τη δουλειά– και τσουλάει με τη μηχανή του λίγα μέτρα πιο μπροστά.

Στο επόμενο δευτερόλεπτο, δυο φουριόζοι ζητάδες μας πλευρίζουν, ένας από κάθε πλευρά μα συνεχίζουν την κουβέντα που έχουν ανοίξει χωρίς να ενοχλούνται που παρεμβαλλόμαστε εμείς μεταξύ τους.

Yγ. Η φωτογραφία με το φραππεδάκι, είναι τραβηγμένη ένα βράδυ πριν, στο αντιδιαμετρικό σημείο της διασταύρωσης.

Υγ2. Ίσως τα πούμε σήμερα το απόγευμα στο Σύνταγμα. Ρίξτε μια ματιά εδώ:

Αγανακτισμενοι Στο Συνταγμα

το καταδικασμένο ντεμπούτο

Την τελευταία φορά που τον είχε δει ήταν ντυμένος αμπιγέ. Φορούσε μια γκρι γάτα στο λαιμό του σαν γουναρικό, πάνω από το πουκάμισο με τους φραμπαλάδες στο στήθος. Στο μπαρ του τραίνου όταν τον ξανασυνάντησε τυχαία, πρόσεξε πως ο Π φορούσε ένα απλό t-shirt, σκέτο, χωρίς γάτα. Εντάξει φίλο του δεν τον έλεγε κιόλας, τον ήξερε όμως από παιδί, συμμαθητής της αδελφής του ήτανε και κοντογείτονας τους.

“Που χάθηκες ρε μεγάλε” τον ρώτησε μάλλον τυπικά και τη στιγμή που άκουγε τις τελευταίες λέξεις της αναπάντεχα λεπτομερούς απάντησης, ρούφαγε ταυτόχρονα την τελευταία γουλιά της μπύρας του. Παράγγειλε μία ακόμα και παρακάλεσε τον μπάρμαν να του αλλάξει τα υπόλοιπα κονσερβοκούτια που κρατούσε – παραγγελίες των φίλων που τον περίμεναν, ποιος ξέρει πόση ώρα - με άλλα, κρύα, από το ψυγείο. Το τρένο περνούσε τώρα τον Ισθμό. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρο στο τοπίο που άλλαζε τροχάδην - πάντοτε τον συγκινούσε το ταξίδι με το τρένο - και προσκάλεσε τον Π να κάτσει μαζί με την παρέα του στο κουπέ του δεύτερου βαγονιού.

“Χρειάζομαι τη βοήθειά σας για μεθαύριο”, τους είπε ο Π μόλις τέλειωσαν οι συστάσεις και βολεύτηκαν όλοι στα καθίσματά τους. Τους αποκάλυψε το “σχέδιο”, στεναχωρήθηκαν λίγο με την απογοήτευσή του μα δε φάνηκε είναι η αλήθεια να έχουν πειστεί όταν ολοκλήρωσε την πρόταση του. Φράγκα δεν έπαιζαν και η πλάκα δεν ήταν εγγυημένη. Τους έριξε τότε το δέλεαρ του μπουφέ. “Θα παίζει πολύ φαγητό, σας το υπόσχομαι” τους είπε.

Το αποφάσισαν την επόμενη μέρα στην πλατεία, κατά τη διάρκεια του “πρωινού” τους καφέ. Δίπλα τους, κρυμμένα μέσα στο γκαζόν, τα μπεκ του αυτόματου ποτίσματος στροβιλίζονταν - όπως έκαναν μήνες τώρα – στις πρώτες νότες του Blue Monday. Θα τους περίσσευαν σκέφτηκαν χρήματα για το βραδινό αλκοόλ χωρίς να “βάλουν χέρι” στο ενοίκιο. Από τον κοντινότερο θάλαμο τηλεφώνησαν στο συμπαραγωγό και βοηθό σκηνοθέτη, τον Π. “…’ντάξει θα έρθουμε” φέρεται να του είπαν.

Έτσι, χαζά και αβασάνιστα την επομένη, έκαναν το πρώτο (και τελευταίο για τους περισσότερους) “κινηματογραφικό” τους κομπαρσιλίκι σε videoclip τελευταίας ομολογουμένως διαλογής, ευτυχείς που οι ίδιοι δε διακρίνονται καθαρά . Μπουφές δεν υπήρχε.

Δεν έπεσα τυχαία πάνω στο video αυτό. Το έψαξα επί τούτου να το δω δεύτερη φορά στα 20χρονα της ύπαρξής του και το αφιερώνω στους συμπρωταγωνιστές μου Ν., Μ. και Τ.

τυχαίο δείγμα (απο)γραφής

Χιούμορ; Ίσως. Ρετιρέ.

Σύζυγο; Ναι, είχα μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, ναι ναι και αμάξι είχα μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, μαζί τα έχασα και ορκίστηκα ότι ήταν η τελευταία φορά που οδήγησα στη ζωή μου.

Ευγενεστάτη υπερήλικη βαμπ. 5ος όροφος
Εγώ αγόρι μου κοντεύω τα 90, εσύ που είσαι φοιτητής (στσ !!!) και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να προσέχεις. Κάτσε να σου βάλω μερικά γλυκά για το δρόμο. Ναργκίσα γλυκειά μου, βάλε στο παιδί πάστα φλόρα και σοκολατάκια να πάρει μαζί του.

Αβίαστα. 4ος όροφος.

Συγγνώμη που σας υποδέχομαι πρόχειρα είπε και τράβηξε το μπουρνούζι μέχρι το μπούτι. Έπειτα έκατσε σταυροπόδι και συνέχισε: Έτσι έχω συνηθίσει να κυκλοφορώ στο σπίτι. Αφού ζω μόνη, ολομόναχη σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι που φαίνεται αδειανό.

Alarm. 3ος όροφος.

Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί σε ποιον ανοίγουμε είπε με το κεφάλι του παγιδευμένο στο άνοιγμα μεταξύ της ξύλινης κάσας και της πόρτας. Προσπάθησε ταυτόχρονα να νεύσει στη σύζυγο να σταματήσει να σπρώχνει την πόρτα από τη μέσα μεριά.

Αβάδιστα – 2ος όροφος

Θέλετε να σας κεράσω ένα ουισκάκι; Μα γιατί όχι; Να μη σας βάλω ένα ουισκάκι και να κάτσουμε εκεί στον καναπέ να συμπληρώσουμε την αίτηση με την ησυχία μας τώρα που λείπει η γυναίκα μου;

Ναι, με πειράζει! – 2ος όροφος.

Σας πειράζει κύριε να κάτσει το παιδί στα πόδια σας να βλέπει πως συμπληρώνετε τη φόρμα;

Ότι να ‘ναι. 1ος όροφος.

Δεν πρόκειται να σου ανοίξουμε την πόρτα, δεν είσαστε τέσσερις μαζί όπως είπαν στις ειδήσεις.

Ευχαριστώ πιτσιρίκο ! Υπερυψωμένο ισόγειο.

Μαμά, αφού του αρέσανε του κυρίου τα κουλουράκια σου, να μου λες να του γράψω τη συνταγή;

Ο λύκος. Εξωτερικό ισόγειο.

Θα ρθει ο αστυνόμος να σε πάρει άμα δεν είσαι καλό παιδί του φώναξε η γιαγιά του. Μη το τρομάζετε το παιδί είπα ανοίγοντας την αυλόπορτα. Εκείνη με κοίταξε και συνέχισε: Να τος ήρθε!


Υγ. Κουλουράκια Γιαγιάς:

τρόπος μετάδοσης: επαφή...

Χωρίς να αποφεύγει μια γενική αναφορά στη σεξουαλική επαφή ως τρόπο μετάδοσης ασθενειών, έρχεται ο ανακεφαλαιωτικός πίνακας της φωτογραφίας – μόλις μια σειρά μετά – στον οποίο μεταξύ άλλων διαβάζουμε ότι το AIDS μεταδίδεται δια της επαφής.

Χωρίς ιδιαίτερη επεξήγηση για το είδος της επαφής, ο ιός του HIV κατηγοριοποιείται μαζί με τη λέπρα και την δερματική μυκητίαση : το πόδι του αθλητή. Κι όλα αυτά γραμμένα στο το βιβλίο Βιολογίας που διδάσκεται στη Γ’ τάξη του Γυμνασίου.

Υγ.

Και ολίγοι Chumbawamba λόγω της χθεσινής ημέρας. Η 17η Μαΐου είναι η παγκόσμια μέρα κατά της ομοφοβίας.

σέρνει καράβι

«Κύριοι, δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι η διεθνής κατάσταση είναι πολύ σοβαρή». Έτσι άρχισε την ομιλία του ο στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ, υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του προέδρου Χάρι Τρούμαν, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στις αρχές Ιουνίου του 1947.

10 Μαΐου 1947, σχεδόν σαν σήμερα, ψηφίζεται από την αμερικανική Βουλή το σχέδιο Τρούμαν, για την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα.

64 χρόνια και μια βδομάδα αργότερα η ίδια χώρα περιμένει την ψήφιση νέου σχεδίου/μνημονίου/δόγματος για παροχή οικονομικής βοήθειας χωρίς αυτή τη φορά να έχει προηγηθεί πόλεμος.

Έκτοτε έχουν βιωθεί ένα 2^ο κύμα εμφυλίου, μια δικτατορία και μια παλιννόστηση δημοκρατίας, μια αλλαγή και κάμποσα χρόνια ψευδοευδαιμονίας, μέσα στα οποία γυρίσαμε στο ίδιο, αν όχι χειρότερο, οικονομικά, σημείο.

Εφόσον η ιστορία επαναλαμβάνεται - απ’ ότι λένε – κυκλικά να είστε σίγουροι πως οσονούπω, από κάπου θα ακουστεί:

«Κύριοι, δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι η διεθνής κατάσταση είναι πολύ σοβαρή»

Τις πρώτες φωτογραφίες (έγχρωμες) του διαβόητου αγάλματος μου έστειλε ο φίλος Ν (aka cabinec). Τις τράβηξε στη διάρκεια του προχθεσινού γύρου της Αθήνας.

Η δε ασπρόμαυρη είναι από τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου 1970, όταν ομάδα της αντιστασιακής οργάνωσης «Κίνημα 20 Οκτώβρη», χτύπησε με βόμβα το άγαλμα του Τρούμαν. Σύμφωνα με το αρχείο της εφημ ερίδας Καθημερινή (26/11/70) οι βόμβες αποδίδονται στο "ΠΑΚ" και τη "Δημοκρατική Άμυνα" στην οποία συμμετείχε και ο Κ. Σημίτης.