κι αύριο μέρα είναι. δεν είναι;

"Έχεις μπερδευτεί; Τι περίμενες δηλαδή πως θα γινόταν; Αφού ούτως ή άλλως δεν το πίστευες καν εσύ ότι «η μέρα εκείνη» είχε φτάσει. Ζώσου λοιπόν σε παρακαλώ την οθόνη σου ξανά κι απόλαυσε - αν θες – στο δίκτυο μερικά Αθηναϊκά τηλεοπτικοποιημένα στιγμιότυπα. Ρίξε παραπάνω νερό στα μούτρα σου κι ευχαριστήσου τον καθαρό αέρα, τουλάχιστον μέχρι να σκεφτείς τι γίνεται από ‘δω και πέρα. Κατάλαβες;"

"Κατάλαβα", απάντησα διστακτικά, τρίβοντας ταυτόχρονα τα μάτια μου. Δεν ήμουν όμως καθόλου σίγουρος. 

λίγο πριν με ράνουν με maalox

Λίγο μόνο πριν ξεκινήσει η σημερινή μάχη του Συντάγματος, τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Σήμερα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές, δε συναναστράφηκα με τον κόσμο, ούτε καν με τους γνωστούς που συνάντησα. Σαν παρατηρητής μόνο(ς), υπήρξα επί τέσσερις ώρες, κρυφακουστής και λαθραναγνώστης Αθηναϊκών ιστοριών.

Αργότερα με την κάμερα στο χέρι και μέχρι που τα μάτια μου έκλεισαν τελείως από τα δακρυγόνα προσπάθησα να κάνω και μερικά πλάνα. Θα τα ανεβάσω αργότερα, (θέλω να τα "πειράξω" για να μη φαίνονται φάτσες). Να 'ναι καλά οι κοπέλες που με έραναν απλόχερα με το maalox τους, τις ευχαριστώ.

υγ. Τελικά, λες να δικαιώνονται όσοι υποστηρίζουν ότι αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα είναι η επανάσταση των δεξιών; Αναρωτιέμαι μιας και από τα μεγάφωνα σήμερα ακούγονταν το "Χαμόγελο της Τζοκόντας" του Χατζιδάκι.

Anarchy in Gr

a trendy rioter

just tax the rich

Λοιπόν, κ. Κραουνάκη

χωρίς σχόλιο

βαρέα και ανθυγειινά

κοράκια

χωρίς σχόλιο 2

μακράν το χειρότερο συγκρότημα

Με ξεστράβωσε μια καλιφορνέζα ιντερνετική φίλη πριν 3-4 χρόνια όταν με έφερε αντιμέτωπο με τον περίεργο κόσμο των The Shaggs, πιθανότατα του πιο (ακουσίως) κακόηχου συγκροτήματος από καταβολής μουσικής.

Την «μπάντα» αποτελούσαν οι αδελφές Dorothy “Dot”, Betty, και Helen Wiggin (αργότερα προστέθηκε και η Rachel). Σχηματίστηκαν το 1968 στο New Hampshire “καθ’ οδηγία του πατρός τους”. Ο Austin Wiggin διαβλέποντας στις κόρες του ταλέντο και δυναμική επιτυχίας! τους αγόρασε όργανα και πλήρωσε τα απαραίτητα μαθήματα μουσικής. Λίγους μήνες μετά, το 1969, ηχογράφησαν (σε μία μέρα) και κυκλοφόρησαν το πρώτο και μοναδικό τους lp, με τον τίτλο Philosophy of the World. Σε 1000 κόπιες.

Στο πρωτοδεύτερο άκουσμα της ηχογράφησης ένα χαμόγελο (που ενίοτε μετατρέπεται σε αθώο γέλιο) καρφώνεται για τα καλά στο πρόσωπο σου. Στην τριτοτέταρτη δε ακρόαση ομολογώ πως ο ήχος τους γίνεται σχεδόν εθιστικός. Η αυθεντική αδεξιότητα και η κακοφωνία των κοριτσιών καταντούν να είναι και το μεγάλο αβαντάζ του δίσκου, πριν μάλιστα οι “αρετές” αυτές (ανα)παραχθούν επιμελημένες ως στυλ. Σοβαρολογώ.

click pic to get the album

Μέσα σε όλα τα - αστεία ή μη trivia - που διάβασα για τις Shaggs, είναι και ένα που με έκανε και γέλασα με την καρδιά μου. Αφορά τους μηχανικούς ήχου του στούντιο και την έκπληξή που δοκίμαζαν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησής, όταν τα κορίτσια σταματούσαν κάθε τόσο να παίζουν ισχυριζόμενα ότι κάπου «το είχαν πάει λάθος» και έπρεπε να το παίξουν από την αρχή. Απορημένοι τότε οι τεχνικοί, αναρωτιούνταν πως τα κορίτσια αναγνώριζαν αν/που/πότε/τι είχε γίνει λάθος και εφόσον όντως είχε γίνει πως το είχαν αντιληφθεί.

Η μπάντα διαλύθηκε το 1975 μετά το θάνατο του πατέρα των κοριτσιών και λίγο πριν ξαναμπούν στο στούντιο με νέο υλικό. Το Philosophy of the World που χαιρετίζεται σήμερα ως avant-garde, σημείο αναφοράς και cult classic, επανακυκλοφόρησε σε βινύλιο στις αρχές του ’80 και σε cd το 1999.

Σε μια συνέντευξη του στο Playboy (1976), ο Frank Zappa κατέταξε το Philosophy of the World τρίτο αγαπημένο του άλμπουμ όλων των εποχών. Ο χαρακτηρισμός δε που τους πρόσαψε - Better Than The Beatles -, έγινε και ο τίτλος της tribute συλλογής στις Shaggs (link) που κυκλοφόρησε το 2001.

Εντέλει, το άλμπουμ είναι απολαυστικό ακόμα κι αν το δεις σαν τη μεγαλύτερη φάρσα στην ιστορία του rock n roll. Αμέσως μετά τις Shaggs έβαλα να ακούσω το cd Somewhat Humorous των Lucky Sperms (εδώ κρύβεται ο τρομερός Daniel Johnston με τον Jad Fair των Half Japanese) και έκλεισα το μουσικό πρόγραμμα με λίγο από το Trout Mask Replica του Captain Beefheart.

Και φυσικά όλη αυτή την ώρα μελετούσα ενδελεχώς την δικτυακή σελίδα των μοναδικών SHAGGS:

http://www.theshaggsonline.com/ όπου μπορείς να καταθέσεις τις ερωτήσεις σου και να σου απαντήσει η Dorothy των Shaggs. Όπως για παράδειγμα έκανε η Pea H.

Pea H.: Hi Dot! What's your favorite color, and why?

Dot: Sky Blue has always been my favorite color. Why? Because it's beautiful.
God Bless Youu,
Dot

υγ. Το link του Philosophy of the World το εντόπισα στο δίκτυο. Δυστυχώς δεν έχω (ακόμα!!!) το δίσκο στα χέρια μου.

καίγοντας μυρμήγκια

Το Μάκη, aka Beat Per Zooma, μου τον σύστησε ένας κοινός φίλος το βράδυ της 15^ης Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος. Λίγες ώρες μετά την τεράστια, επεισοδιακή διαδήλωση και με την μυρωδιά των δακρυγόνων διάχυτη ακόμα στον αέρα, σταθήκαμε ανάμεσα στις χιλιάδες του κόσμου και αλλάξαμε για λίγο θέμα συζήτησης.

Μου μίλησε για τις μουσικές του, του ‘πα κι εγώ για τα βιντεάκια μου, κι έτσι χωρίς πολλά πολλά το συνεννοηθήκαμε και προέκυψε η παραπάνω συνεργασία. 

Το οπτικό υλικό το τράβηξα στην παράσταση «Έξοδος» της θεατρικής κολεκτίβας Συνεργείο.

Rorschach

 

Εντωμεταξύ, με αφορμή ένα σχόλιο ("vive your rorschach interpretation!") στο ΥouΤube, έψαξα περισσότερες πληροφορίες τόσο για τον χάρτινο ήρωα Rorschach του A. Moore, όσο κυρίως και για το ομώνυμο ψυχολογικό τεστ. 

 Μια online έκδοση του τεστ Rorschach (ελεγχόμενης εγκυρότητας) βρίσκεται εδω: The Ink Blot Test.

υγ. Παρεμπιπτόντως τα αποτελέσματά μου στο τεστ ξεκινούν κάπως έτσι:

Your "Sickness Quotient" of 53% is hardly cause for concern.

-------------------------------UPDATE 2/11/2012-------------------------------

TO ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑΣ ΤΟΥ

όταν ο Σωκράτης σκόραρε γκολάρα

Ελλάδα εναντίον Γερμανίας. Ένας θρυλικός αγώνας ποδοσφαίρου (δες παρακάτω και τις συνθέσεις των ομάδων) που έμεινε στην ιστορία. Επίκαιρος ξανά όσο ποτέ, τόσο λόγω εξωτερικής όσο και εσωτερικής ειδησεογραφίας. 

...δια χειρός Monty Python  κατευθείαν από το αναρχικό ιπτάμενο τσίρκο τους (1969-1974).

Στοιχημάτισε πριν δεις τον αγώνα στο παραπάνω βίντεο.

Griechenland

Deutschland

τα τελώνια του τελωνείου

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, ο Ν ήταν χλωμός. Γύρισε προς το μέρος μου και ψέλλισε: Πιάσανε τις Evelyn Evelyn. Τις έχουν στο τελωνείο. Κοιταχτήκαμε και το αποφασίσαμε σιωπηρά. Η απελευθέρωση των βινυλίων μας (δυστυχώς δεν ήταν μόνο οι Evelyn Evelyn) από τα χέρια τελώνων και φαρισαίων ήταν μονόδρομος.

Δυο μέρες αργότερα σιδερώσαμε τις μπέρτες μας, φορέσαμε τις στολές υπερηρώων – ξέραμε πως θα έχουμε δύσκολη αποστολή – και κινήσαμε προς τη χώρα του ΕλΒελ.

Όλα ξεκίνησαν περίφημα παρότι παρκάραμε 2 χιλιόμετρα μακρύτερα. Το αδειανό πάρκινγκ του τελωνείου ήταν ΜΟΝΟ για τους υπαλλήλους της υπηρεσίας, τωρινούς ίσως και μελλοντικούς. Πληρώσαμε διαμαρτυρόμενοι και τα πρώτα ακατανόητα 15 ευρώ στην ιδιωτική εταιρία μεταφορών (UPS) προκειμένου να μας δώσουν το φάκελο/δικαίωμα διεκδίκησης του δέματός μας από τη δημόσια υπηρεσία και κατευθυνθήκαμε προς αυτή.

Καλημέρα σας, θα θέλαμε να.… λιτά και περιεκτικά εξηγήσαμε την κατάσταση στην αρμόδια υπάλληλο.

Εκείνη έκανε πως μας άκουσε υπομονετικά, και δίχως να σηκώσει το βλέμμα από τον πάγκο του γκισέ της μας έδωσε ένα χαρτί: "Παρακαλώ συμπληρώστε την αίτηση", είπε. Γύρω 2-3 υπάλληλοι έβαζαν που και που καμιά μολυβιά στα χαρτιά τους μεταξύ καφέδων και συζητήσεων περί ανέμων και υδάτων. Ουρά δεν υπήρχε πουθενά, μονάχα εμείς και άλλος ένας ομοιοπαθής.

η αίτηση

Κοίταξα την φόρμα της αίτησης. Μεγάλη δε την έλεγες, Α4 μηχανογραφημένη με καμιά 20αριά κουτάκια προς συμπλήρωση. Τα sos: όνομα, επώνυμο, διεύθυνση, ΑΦΜ, πέσανε και ήταν τα μόνα που ξέραμε. Τα υπόλοιπα σα να ήταν εκτός ύλης. Πως όταν βλέπεις στον ύπνο σου ότι πας να γράψεις ένα μάθημα ξέρω ‘γω πες γεωγραφία και σου πέφτουν θέματα κβαντομηχανικής. Τέτοια κατάσταση.

Κωδικός κράτους αποστολής, κωδικός αεροδρομίου και τελωνείου εξαγωγής και εισαγωγής προϊόντος, αριθμός πτήσης και εκτελωνισμού, νούμερο αποθήκευσης και κάτι τέτοια απίθανα. Εντάξει χρειαζούμενα θα είναι όλα αυτά, δεν αντιλέγω, αλλά δώσε μου έναν μπούσουλα, μια λίστα βρε αδελφέ, ένα βιβλίο, κάτι εν πάση περιπτώσει να ανατρέξω ώστε να σου τα βρω μόνος χωρίς να σε ενοχλήσω. Πως αλλιώς να συμπληρώσω την αίτηση; με επιφοίτηση ή με αυτόματη γραφή;

η κυρία Μαριάνθη

Μήπως υπάρχει κάποιος οδηγός να… άρθρωσα, μα ένα "Όχι, κύριε" δε με άφησε να αποσώσω. Έτσι τόλμησα την κρίσιμη ερώτηση: Θα μπορούσατε τότε να μας βοηθήσετε εσείς στη συμπλήρωση της αίτησης;

"Όχι βέβαια, είπε η κυρία Μαριάνθη (έτσι τη λέγανε) δε βλέπετε ότι πνίγομαι. Χα, αλίμονο και αν προλάβαινα! Σε μισή ώρα ξαναελάτε ή ίσως κι αργότερα μήπως βρω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Ειδάλλως αν βιάζεστε (κι εδώ είναι το ζουμί) να πάτε στον κύριο απέναντι στο τραπεζάκι να σας τη συντάξει ".

Ο μουσάτος κύριος στο τραπεζάκι απέναντι από το γκισέ μας καλωσόρισε. Ελάτε εδώ παιδιά θα σας τη φτιάξω εγώ είπε και έπιασε αμέσως ένα στυλό από τον ανοιχτό χαρτοφύλακα που έχασκε μπροστά του. Σπάνια καλοσύνη σκέφτηκα, και κατακόκκινος μα χαμογελαστός τον ρώτησα: Είστε υπάλληλος της υπηρεσίας;

Όχι, αλλά θα σας βοηθήσω αποκρίθηκε, -Αφιλοκερδώς; ξαναρώτησα, -Ε, δε θα τα χαλάσουμε εκεί, ένα καφέ, κατιτίς για τον κόπο μου συμπλήρωσε.

η αλήθεια

Την απάντηση την περίμενα, απλά ήθελα να ακουστεί δυνατά στο δωμάτιο, μάζεψα τα χαρτιά μου και κατευθύνθηκα ξανά προς την κυρία Μαριάνθη. Εκεί με ειλικρινή (χαχα) έκπληξη στη φωνή την ενημέρωσα: κυρία Μαριάνθη, ο κύριος που με στείλατε ΔΕΝ είναι συνάδελφός σας, θέλει χρήματα.

Αμήχανα η καλή υπάλληλος με παρέπεμψε στον επόπτη – προϊστάμενο της – 2 μέτρα πιο κει -, ο οποίος - αφού κι αυτός δεν προλάβαινε να μας βοηθήσει - μας πρότεινε ξανά τη λύση του μουσάτου κύριου στο τραπεζάκι. Αισθάνθηκα χρέος να ενημερώσω κι αυτόν πως ο εν λόγω κύριος ΔΕΝ είναι συνάδελφός του, και ότι μου ζήτησε χρήματα, όταν δε είπε: "Καλέ για ένα καφέ σας είπε ο άνθρωπος" μπορεί και να φώναξα δυνατότερα απ' ότι έπρεπε πως δε σκόπευα να δώσω ΟΥΤΕ ένα ευρώ.

Κάπου εκεί υποψιάστηκαν ότι είχαν μπλέξει με τους "μαλάκες της ημέρας", βεβαιώθηκαν ωστόσο μετά τη δήλωση μας προς την κυρία Μαριάνθη, πως μπορούμε να την περιμένουμε όσο χρειαστεί, ακόμα και μέχρι να σχολάσει, έχουμε χρόνο εμείς, μην αγχώνεται και άλλα τέτοια.

Θα ήθελα να ήταν ψήγματα ντροπής αλλά μάλλον ήταν η απειλή της συνεχούς παρουσίας μας στο χώρο που θα χαλούσε την εύρυθμη(!!!) λειτουργία του γραφείου που έκανε το διπλανό υπάλληλο να προθυμοποιηθεί να μας βοηθήσει - του πήρε μόλις 44’’ να τη συμπληρώσει να απλώσει το χέρι του και να τη δώσει στην κυρία Μαριάνθη για υπογραφές.

Και τότε - σαν σε ομαδική παράκρουση - υπάλληλοι και επόπτης έγιναν άξαφνα πολύ ευγενικοί: - Ακόμα εδώ είναι τα παιδιά; - Συγγνώμη για την καθυστέρηση - Έχω κι εγώ βινύλια, έχουν πιο γλυκό ήχο, τα έχω στην αποθήκη(?) - Τι όμορφες παραλίες που έχει ο τόπος γέννησής σας, - έ, όχι και να χρεώσουμε τόσο πολύ τους κυρίους - και κατόπιν σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους.

Σα σαύρα είναι είπε η κυρία Μαριάνθη βγάζοντας από τη θήκη του ένα βιολί προκειμένου να εκτιμήσει την αξία του και το φόρο που θα του επέβαλλε.

3 κτίρια, 9 γραφεία, 12 υπογραφές & 110 λεπτά αναμονής αργότερα έχοντας 40 ευρώ λιγότερα στις τσέπες βγήκαμε στην κάψα της Αττικής οδού.

Ένας καυτός λίβας έκανε τις μπέρτες μας να ανεμίζουν.

οι μπέρτες μας ανέμιζαν στο Λίβα

Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και ονόματα κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Επίσης τα ονόματα (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου) είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

Διάβασε ακόμα:

στο ταμιευτήριο των θαυμάτων

το ελάφι που συμπάσχει

 

 Ἔλαφός τις διψῶσα κατῆλθεν ἐπί τινα πηγὴν τοῦ ὕδωρ πιεῖν. Ἰδοῦσα δὲ ἐν τῷ ὕδατι τὸ τοῦ ἰδίου σώματος ὁμοίωμα, τῇ μὲν τῶν ποδῶν λεπτότητι ἀπηρέσκετο, τῇ δὲ τῶν κεράτων μορφῇ ἐπετέρπετο. Ἄφνω δέ τινες ἐφίστανται θηρευταὶ καὶ ταύτην ἐδίωκον. Καὶ καθ᾿ ὅσον μὲν ἐπὶ τῆς πεδιάδος ἔτρεχε τῶν διωκόντων ὑπερεγίνετο, φθάσασα δὲ εἰς ἕλος ἀπροσδοκήτως εἰσελθεῖν, τῶν αὐτῆς κεράτων τοῖς κλάδοις συμπλακέντων, ὑπὸ τῶν διωκόντων καταλαμβάνεται καὶ στενάξασα ἔφη:

«Οἴμοι τῇ ταλαιπώρῳ, ὅτι ἐφ᾿ οἷς ἀπηρεσκόμην ὑπ᾿ αὐτῶν μᾶλλον διεσῳζόμην, οἷς δὲ ἐνεκαυχώμην, ὑπ᾿ αὐτῶν δὴ καὶ ἀπόλλυμαι». (*)

Ο Αισώπειος μύθος δυστυχώς δε μας δίνει περισσότερες πληροφορίες για το δύσμοιρο ελάφι. Άραγε εφονεύθη; Εφυλακίσθη; Τι απέγινε;

Ίσως απλά εββιτρινίσθη επί της οδού Πανεπιστημίου, κι εγένετο ακουσίως συμπάσχων αυτόπτης μάρτυς έτερων ιστοριών με θηράματα και κυνηγούς. 

(*) ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ένα ελάφι διψασμένο κατέβηκε στο ποτάμι να πιει νερό. Καθώς έσκυβε να ξεδιψάσει, είδε στο νερό το είδωλο του. Τα πόδια του φάνηκαν πολύ λεπτά και ντράπηκε. Αντίθετα, θαύμασε τα μεγάλα κέρατά του.

Ξαφνικά, εμφανίστηκαν κυνηγοί κι άρχισαν να το καταδιώκουν. Το ελάφι, όσο έτρεχε στην πεδιάδα, τους ξέφευγε. Κάποτε όμως, έφτασε σ᾿ ένα βάλτο και προσπαθώντας να τον περάσει, πιάστηκαν όμως τα κέρατά του σε κάτι κλαδιά. Την ώρα που το γράπωναν οι κυνηγοί, στέναξε και είπε: «Τί έπαθα, το δύστυχο! Μ᾿ έσωσε η ντροπή μου, και χάνομαι από το καύχημά μου».

να τα (ξανα)πούμε;

Ίσως να αποτίουν φόρο τιμής ή να καλύπτουν παιδικά απωθημένα, μπορεί πάλι απλά να πρόκειται για εκμετάλλευση ιερών και οσίων. Όποια και να ήταν η αφορμή για την ηχογράφησή των συγκεκριμένων διασκευών, τούτες βρίσκουν συχνά πυκνά θέση στο soundtrack της καθημερινότητάς μου. Στοιχισμένες - μερικές από αυτές - σε μια υποθετική 90άρα κασέτα (με α/α 4) θα ακούγονταν κάπως έτσι:

(click pic to download)

υγ. Το tracklist στο πρώτο δικό μου σχόλιο της ανάρτησης.

UPDATE:

Τετάρτη 15/6 Σύνταγμα

Μια φωτογραφία που τράβηξα χθές και είναι με τον τρόπο της ...σχετική με το θέμα της ανάρτησης.

λάδι, καπνά και εύζωνοι

1951. Επτά χρόνια από την απελευθέρωση και δύο μόλις από την επίσημη(?) λήξη του εμφυλίου, ο  Carl Dudley παρουσιάζει στο This world of ours μια εξωραϊσμένη εικόνα της ηλιόλουστης Ελλάδας, που μοιάζει σήμερα σαν  προγονική φωτογραφία, πάνω σε έπιπλο IKEA.

Ξέγνοιαστη μουσική στυλ Merrie Melodies συνοδεύει τα λόγια του εκφωνητή τα οποία 50 χρόνια αργότερα ακούγονται σαν τραγική ειρωνεία: 

"Σήμερα η Ελλάδα ανατέλλει ξανά, περήφανη και δοξασμένη, να καταλάβει τη θέση που της αρμόζει ανάμεσα στα υπόλοιπα ελεύθερα έθνη." 

Το απολαυστικό φιλμάκι των 16mm βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του  TFA Network στην ιστοσελίδα του οποίου μπορείς να κάνεις ένα ενδιαφέρον ταξίδι στο χρόνο.

φυσικό επακόλουθο

Όταν πηγαίνω σε κηδείες κλαίω. Κι αυτό συμβαίνει ακόμη κι αν δε με ενώνουν ισχυροί δεσμοί με τον θανόντα ή τη θανούσα. Κάθε φορά λέω θα συγκρατηθώ μα ποτέ δε τα καταφέρνω. Το νευρικό γέλιο που αρκετοί λένε ότι τους πιάνει στα κοιμητήρια εμένα δε με επισκέπτεται. Αντιθέτως, αυτό που έρχεται πάντα είναι ένας κόμπος στο λαιμό. Και όταν αρχίσω να καταπίνω με δυσκολία, τότε το ξέρω, πως τα δάκρυα έχουν πάρει το δρόμο τους. Και περιμένοντάς τα από λεπτό σε λεπτό ρουφάω συνεχώς τη μύτη μου.

Συνήθως στέκομαι μακρύτερα από τους πενθούντες, αισιοδοξώντας μάταια πως αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να μη με πάρουν τα ζουμιά. Ορίζω μια θέση, τη θέση μου, φτιάχνω ένα νοητό κύκλο ακτίνας 1-2 μέτρων και προσπαθώ να ταμπουρωθώ μέσα του.

Παρακολουθώ από εκεί το πλήθος, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, και νομίζω ότι μαντεύω τι υπήρξε ο εκλιπόντας για καθέναν από αυτούς. Πότε ειδώθηκαν για τελευταία φορά, αν μίλησαν, τι σκέφτονταν, αν αγγίχτηκαν. Φτιάχνω μικροσενάρια στο μυαλό μου και ανατριχιάζω σύγκορμος παρ’ όλο τον ήλιο – στα νεκροταφεία έχει σχεδόν πάντα ήλιο – και με έναν περίεργο τρόπο αισθάνομαι την απώλεια περισσότερο δική μου, δεν έχει πλέον σημασία αν ο νεκρός είναι όντως δικός. Ο κόμπος στο λαιμό είναι ο ίδιος.

Όταν δε, σχηματίζεται η πομπή προς την ανοιχτή γη, βαδίζω βουρκωμένος πάντοτε στα άκρα της. Προσηλώνομαι στους σταυρούς και τα γραφόμενά τους. Κάνω προσθαφαιρέσεις υπολογίζοντας τα βιωμένα χρόνια άγνωστων ανθρώπων. Που και που, απ’ ανάμεσα στους σταυρούς, βλέμματα γυναικών συνήθως που καθαρίζουν τα μάρμαρα των προσφιλών τους, ανασηκώνονται και διασταυρώνονται με τη ματιά μου. Νομίζω πως ακούω τότε σ’ αυτά λόγια ερωτηματικά, που δεν ψάχνουν παρηγοριά μα κατανόηση. Κάτι σαν: «Τώρα με καταλαβαίνεις γιατί είμαι εγώ εδώ, έτσι δεν είναι;»

Ναι! καταλαβαίνω, και συμπάσχω και κατανοώ το δράμα σου, απαντάω με τα μάτια, δε ξέρω όμως αν με καταλαβαίνουνε αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζω: «θα ήθελα να κάνω κάτι για σένα, δεν ξέρω τι, νιώθω πως αντέχω να σηκώσω ένα κομμάτι πόνου από πάνω σου μόλο που δε σε ξέρω».

Όταν τέλος οι ματιές χάσουν την όποια σύνδεσή - φανταστική ή πραγματική -, ξεκινάω να μουρμουρίζω το Motorway to Roswell των Pixies. Έχοντας – πιθανότατα - παρερμηνεύσει τους στίχους του, θεωρώ ότι είναι το λυτρωτικότερο ρέκβιεμ που έχω ακούσει.

Στα νεκροταφεία δεν πηγαίνω εύκολα. Δεν επισκέπτομαι ούτε τους δικούς μου νεκρούς. Προτιμάω να τους σκέφτομαι ζωντανούς, ότι ζουν κάπου αλλού, σε κάποιο μακρινό χωριό ή κάπου στο εξωτερικό και κάποια στιγμή κάπου θα τους ξαναδώ ή έστω θα με πάρουν τηλέφωνο.

οι Αθάνατοι του Συντάγματος

Οι Αθάνατοι του Συντάγματος

Αγέρωχους θα τους ήθελε ο "ποιητής", βαριεστημένοι μου φαίνονται εμένα, οι δίδυμοι επιφανείς Aθάνατοι, στέκονται αέναα (εδώ θα συμφωνούσαμε και οι δύο) και τυρβάζουν αφ’ υψηλού τα τεκταινόμενα στην πλατεία Συντάγματος.
 .

Σιωπηλοί παρατηρούν τις γενιές να αλλάζουν, μελετούν τις συνήθειες των ανθρώπων που διασχίζουν ή στέκονται στο χώρο που φρουρούν, ακούνε τις κουβέντες και τις φωνές τους. Μετράνε μία μία τις παρέες, ποζάρουν πίσω από τα γκρουπ των τουριστών, χαζεύουν τα μπλοκ των πολιτικών και των αργόσχολων, τις σειρές των καταναλωτών της Ερμού και των ευζώνων. Συμμετέχουν σε συνελεύσεις ή περικυκλώνονται από πορείες και παρελάσεις κάθε λογής. Ενίοτε τρώνε και κάνα δακρυγόνο. Η καλύτερή τους πάντως είναι όταν πιτσιρικάδες χορεύουν στη σκιά τους.
 .

Ο κόσμος συνήθως τους αγνοεί, κανείς δε τους μνημονεύει αλλά αυτοί πάντα βρίσκουν τον τρόπο και τρυπώνουν στα πλάνα και τις φωτογραφίες όλων. Κι έτσι καταγράφονται παρόντες είτε στις μικρές κι ασήμαντες στιγμές μας είτε στα μεγάλα γεγονότα, τα ιστορικά.
 .

Ο μονοκοτυλήδονος ακανθωτός αθάνατος χρωστάει την επίσημή ονομασία του (Agave) στην κεραυνοβολημένη από το Δία, Αγαύη. Την κόρη του βασιλιά των Θηβών, Κάδμου. Το υποείδος που «ευδοκιμεί» στην πλατεία Συντάγματος είναι η Agave americana (χε χε). Το προσωνύμιο Αθάνατος (century plant στις ΗΠΑ) οφείλεται τόσο στο πολυετές της ζωής του όσο και στον περίεργο τρόπο διαιώνισής του.
 .

Ο Αθάνατος (ή Αγαύη) ανθίζει άπαξ στο βίο του (της), κάνει ένα γιγάντιο λουλούδι 7 μέτρων το οποίο του απομυζά όλη την ενέργεια με αποτέλεσμα το μητρικό φυτό να ξεραίνεται και να πεθαίνει. Εντωμεταξύ μόλις λίγα εκατοστά μακρύτερα του φυτού πτώματος, κάποιο από τα παραβλαστήματά του, παίρνει τα σκήπτρα και αυτομάτως χρίζεται immortal, the next generation.

197?

υγ. Αν ποτέ θυμηθείς, πότισε τους περνώντας από το Σύνταγμα. Άδειασε στις γλάστρες τους το μισοάδειο σου μπουκάλι και μη ντραπείς που θα δείχνεις so surreal ανεβασμένος/η εκει πάνω.

χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας

Αν και η λέξη σοκ περιγράφει την αρχική μου αντίδραση, θα κάνω το στομάχι μου πέτρα και θα το δεχτώ: ο κος Σαββόπουλος αποφάσισε να μιλήσει για καλό σκοπό ή τουλάχιστον αυτή την πρόθεση του καταλογίζω.

Αναφέρομαι φυσικά στη δήλωση/πρόταση του για τη διαχείριση (sic) των μεταναστών, την οποία κρίνω πως έκανε εν θερμώ μιας και όπως ο ίδιος ανέφερε, την προηγούμενη μέρα (της δήλωσής του) κάποιος συνεργάτης του έπεσε θύμα ένοπλης επίθεσης στο κέντρο της Αθήνας.

Και σ’ αυτό το σημείο, έρχομαι τώρα εγώ, ο τυχαίος, και ακούω τα λόγια του από τη ραδιοφωνική διακαναλική σύζευξη. (Άκου και/ή διάβασέ την) Αναρωτιέμαι γιατί δε μπορώ παρά να αποκωδικοποιήσω σε αυτά, μια – σίγουρα πιο ευγενικά διατυπωμένη - εκδοχή των απόψεων που ακούω στα φουαγέ των λεωφορείων και των τρόλεϊ. Σκέφτομαι πάλι, πως αν προέρχονταν από το στόμα κάποιου απροστάτευτου και ταλαιπωρημένου κάτοικου του κέντρου θα το δικαιολογούσα, από τη γνώριμη και αγαπημένη φωνή αντιθέτως ακούγονται οξύμωρα.

Κι αυτό γιατί ο κος Σαββόπουλος εκλήθη να καταθέσει τη γνώμη του ως άνθρωπος του πνεύματος (χωρίς εισαγωγικά) και όχι ως ένας απλός και καθημερινός πολίτης που ο ίδιος ή κάποιος δικός του έχει υπάρξει θύμα της βίας που βασιλεύει στο κέντρο. Τέτοιες μαρτυρίες θυμάτων – και δεν τις απαξιώνω καθόλου, μιας και ο ίδιος παθών – καθώς και τις συμπαρομαρτούντες φωνακλάδικες κορώνες – αυτές τις κατανοώ μα τις απαξιώνω - ακούμε καθημερινά και κατά δεκάδες στα ΜΜΕ. Δυστυχώς.

Έτσι ακόμα κι αν ο κος Σαββόπουλος συγκαταλέγει εαυτόν στην παραπάνω κατηγορία (αυτή των απλών και καθημερινών ανθρώπων) θα περίμενα απ’ αυτόν μια λιγότερο «ριζοσπαστική» (sic) θέση εφόσον έπρεπε υποχρεωτικά να καταθέσει άποψη, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως ο λόγος του έχει μεγαλύτερη βαρύτητα/επιρροή στην κοινή γνώμη από εκείνον των πολλών.

Κάπως έτσι, έφτασα να τσακώνομαι για ώρες με φίλους που αποδέχτηκαν και ενστερνίστηκαν τα λεγόμενά του. Θέλω λοιπόν τώρα, πάντα σε κόσμιο κλίμα, να θέσω στους φίλους αυτούς τα εξής ερωτήματα:

1. Οι προς μεταφορά άνθρωποι θα ερωτηθούν ή κάποια νύχτα θα κοπαδοποιηθούν και θα αποσταλούν στον επιλεγμένο προορισμό.

2. Με ποιο τρόπο καλλιεργούνται τα αραιοκατοικημένα νησιά (πχ οι Κυκλάδες) και τα ορεινά χωριά?? Γιατί δεν έχουν καλλιεργηθεί μέχρι τώρα;

3. Οι έστω και λιγοστοί κάτοικοι αυτών ή και οι ιδιοκτήτες των οικιών θα ερωτηθούν; Αν όχι απλά η μετατροπή σε κόλαση λόγω κακής γειτονίας της ζωής αμφοτέρων πλευρών δείχνει μονόδρομος.

4. Ας υποθέσουμε ότι τα παραπάνω ξεπερνιούνται. Οι νέοι έποικοι θα έχουν οικονομικό όφελος από την εργασία τους ή μόνο τα ανταλλακτικά οφέλη της στέγασης και τη σίτισής τους; Στη δεύτερη (και πιο πιθανή να συμβεί) περίπτωση οι αναλογίες με τις φυτείες του αμερικάνικου νότου ή των «πόλεων» του σιβηρικού βορρά σε τρομάζουν;

5. Θα υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων αυτών όταν και εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν; Αν όχι, πως θα διασφαλίζεται η μη εκ νέου διασπορά τους-φύλαξή τους;

1. Τα προϊόντα που θα παράγουν θα είναι fair trade; (διαγράφεται ως ειρωνεία)

7. Θα το δεχόσασταν αυτό το μέτρο αν κάποιος οικισμός δημιουργούνταν κοντά στο χωριό σας, ας υποθέσουμε στις παρυφές του Πηλίου;

8. Η αιγίδα του ΟΗΕ (αν κατάλαβα καλά, ετούτο ειπώθηκε μόνο για την οικονομική πλευρά του ζητήματος) νομιμοποιεί την ακούσια μεταφορά και τον εγκλεισμό μιας ομάδας ανθρώπων έστω και σε μέρος χωρίς συρματοπλέγματα;

Και για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις – ένθεν και ένθεν - να προσθέσω πως προτάσεις που περιέχουν φράσεις και λέξεις όπως επαναπατρισμός, εξέταση αιτήσεων και χορήγηση ή μη ασύλου, νομιμοποίηση, προώθηση σε άλλες χώρες της ΕΕ, έννομη απέλαση, διακρατικές συμφωνίες και φύλαξη συνόρων και δεν τις θεωρώ ταμπού και λιγότερο επικίνδυνες μου φαίνονται.

Ο σκοπός, νομίζω, δεν αγιάζει πάντα τα μέσα.

υγ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε προ εβδομάδος στην υπόγεια διάβαση του Γηροκομείου, στους Αμπελόκηπους