η λάσπη που ήξερε πολλά

 Χωρίς να απαιτείται η κατάλληλη διάθεση, δεν αργείς να αντιληφθείς ότι η διαδρομή προς τα λουτρά της Πικρολίμνης, γίνεται όλο και περισσότερο κινηματογραφική. Τα Αγγελοπουλικά τοπία της Μακεδονίας διαδέχονται στερεοτυπικά το ένα το άλλο. Οι μοναχικές κολώνες της ΔΕΗ και τα παντέρμα δέντρα που ξεχωρίζουν στην απλωσιά του κάμπου, οι φιδίσιοι δρόμοι και οι ομίχλες, η παραμικρή ανθρώπινη παρουσία στα άδεια χωριά με τα σκυλιά που γαβγίζουν, τα ηρώα άλλων εποχών με φοίνικες στην κορυφή.  Όλα εκεί. 

 

 

Αυτά όμως διαρκούν μέχρι να φτάσεις. Στην παρόχθια της λίμνης έκταση, υπάρχει ένα ξενοδοχείο δύο χαμηλών κτισμάτων – το παλιό και το καινούριο – και γύρω του χαρούμενα ζώα, σκυλιά, γατιά και αγελαδάκια που σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα. 

Ανοίγεις τη πόρτα του παλιού κτιρίου που φιλοξενεί τα λουτρά και μπαίνεις μέσα. Από εκείνη τη στιγμή ένα γκροτέσκ σύμπαν σε κυκλώνει και είναι στην ευχέρειά σου να το ευχαριστηθείς. Ο κοντόχοντρος ξενοδόχος, οι ανατολικοευρωπαίες μεσήλικες ξανθιές, οι ευτραφείς μοναχοί, εμείς (?), όλοι φιγούρες που το ‘σκασαν από παραμύθι του Terry Gilliam γεμίζουν τον ατημέλητο χώρο με τις σπουδαιοφανείς πινακίδες.

Πνιγηρή υγρασία, η τηλεόραση στη γωνία βγάζει ήχους από γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια, ποιητικά σινεφίλ παρακμή. "Πικρολίμνη, κοσμικό φαινόμενο ή γήινο θαύμα;", διαβάζω σε ένα απόκομμα εφημερίδας στον τοίχο. Σ' ένα άλλο λίγο πιο κάτω μια φωτογραφία του ιδιοκτήτη με τον Στεφανόπουλο.

Μυρωδιά θείου (του χημικού στοιχείου) μέσα και έξω από το κτίσμα. Στα 15 ευρώ το τίμημα της εισόδου (εμάς μας συμπάθησε και το άφησε στα 12) περιλαμβάνει πέρα από τα λασπόλουτρα: κέρασμα καφέ, άφθονο ανθρακούχο νερό πηγής, σεσουάρ, μπατονέτες για τα αυτιά κι άλλο ένα κέρασμα, τσαγιού αυτή τη φορά. Πετσέτες έχουμε, μη μας τις χρεώσετε.

"Μην πεις της λάσπης τι έχεις, θα το βρει μόνη της", 

η ενημέρωση του περήφανου για την εξυπνάδα της λάσπης του ξενοδόχου-υπεύθυνου, λίγο πριν γδυθούμε για να βουτήξουμε στη θερμαινόμενη γούρνα.

Αν έχεις κάνει ποτέ θερμά λουτρά οποιουδήποτε είδους θα ξέρεις την αίσθηση, αν όχι μπορώ να σου αναφέρω μόνο κάποιες φράσεις: χαλάρωση και ηρεμία, σιωπές και γέλια, πόζες, μη δημοσιεύσιμα βίντεο, αδυναμία συγκέντρωσης σε οτιδήποτε σκεφτόσουν πριν από λίγο και ο μόνιμος φόβος του Σ μη μπει ο «υπεύθυνος»  και μας πει κανένα: "Κύριοι, η πισίνα με τη λάσπη είναι παραδίπλα, εδώ είναι ο βόθρος". Στο τέλος νιώθεις κάθε τετραγωνικό εκατοστό του σώματός σου.

 

"Δε με πιάνει η λάσπη σας", γελούσα καθώς ο πηλός στεκόταν με δυσκολία στο σώμα μου.

οι όχθες της Πικρολίμνης

ανθρώπινο γλυπτό