σαββατοκύριακο στην παράταση

Πετσέτα, ψάθα, Thomas Pynchon, ενάμιση λίτρο νερό, σέικερ με καφέ, κλειδιά, καπνός Golden Virginia πράσινος με ασημί χαρτάκια και φίλτρα στο μαύρο κουτί, αντηλιακό, κουλούρια για πρωινό, mp3 player, γυαλιά ηλίου, καμιά 15αριά ευρώ σε κέρματα, γάντια μιας χρήσης και σακούλες σκουπιδιών, κινητό, μαγιώ δυο νούμερα μεγαλύτερο, όλα χύμα και ατάκτως εριμμένα στον περίφημο σάκκο θαλάσσης με τις ζωγραφισμένες άγκυρες και δρόμο. 

Βερμούδα, κοντομάνικο πουκάμισο, σανδάλια, καπέλο στυλ τζόκεϊ η περιβολή του κοιμισμένου μου εαυτού με τον κρεμασμένο στο δεξί ώμο σάκο να ‘ναι το μόνο που του υπενθυμίζει ότι οφείλει να περπατήσει το δρόμο μέχρι την παραλία και όχι να κλειδώσει τα γόνατα του κάθετα στο έδαφος και να προσποιηθεί το κατά λάθος πεσμένο στη μέση του δρόμου κούτσουρο. 

Είναι 8:30 το πρωί και έχω δρόμο: ανηφόρα, στροφή αριστερά, κατηφόρα, στροφή δεξιά, κατηφόρα. Μέχρις εδώ περπατώ σιωπηλός, σα να μην έχω βρει ακόμη την έξοδο από τα χθεσινοβραδινά όνειρα. Πλησιάζοντας όμως το προκατασκευασμένο σπίτι με το διακοσμητικό κοράκι στα ελενίτ, λίγο πριν βγω στο πλάτωμα (πλατεία το λέει η πολεοδομία Ν.Α. Αττικής) το ακούω. 

Το θηριώδες σκυλί από την κόλαση που φυλάει το γαμόσπιτο στο προαναφερθέν πλάτωμα κάνει πάλι τα «δικά του», ενάμιση λεπτό – το ξέρω περπατάω αργά – ή 70 ολόκληρα μέτρα πριν έρθει σε οπτική επαφή με τη ροδαλή μου σάρκα. Ακονίζει τα δόντια του στα σιδερένια κάγκελα ενώ συγχρόνως με το δεύτερο από τα τρία κεφάλια του γαβγίζει/ουρλιάζει σαν τρελό. Το πρώτο κεφάλι τρώει ατάραχο τα πρωινά του κράκερ. 

Ελέγχω αν η αυλόπορτα του δαίμονα είναι κλειστή (ταυτόχρονα με την πλευρική όραση ψάχνω πιθανούς δρόμους διαφυγής σε περίπτωση που δεν) προκειμένου να συνεχίσω άφοβα τον ποδαρόδρομο. Είναι που οι ιστορίες σπαράγματος γαμπομηρών ανυποψίαστων περαστικών έπαψαν - εξακριβωμένο από πέρυσι - να αποτελούν εξοχικούς μύθους της περιοχής. Έχουν επιβεβαιωθεί από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες των γεγονότων. 

Όλα πάνε κατ’ ευχήν κι έτσι άφοβα πλέον (και κομμάτι εκδικητικά για όσο με ακούει το τσιτωμένο ακόμα τέρας) πιάνω το τραγούδι – ο Θεός να το κάνει - . Μέχρι να φτάσω στη θάλασσα έχω ακόμη μια στροφή δεξιά, μια κατηφόρα, άλλη μία, και μετά τη στροφή στα αριστερά για τον ...ίσιο δρόμο.

Τραγουδάω σαν παράφωνος παράφρονας – χάνω πάντοτε τις υφέσεις στην 3η και 7η νότα της κλίμακας - αυτοσχέδιους «από καρδιάς» στίχους της στιγμής, προσωπικά μπλουζ που καταγράφουν τα πάθη μου και που πάντοτε στο τέλος τους με αφήνουν 2-3 κιλά ελαφρύτερο. 

Συνεπής και στο ρυθμικό μέρος περνώ τον κρίκο των κλειδιών μου στο μέσο δάχτυλο του δεξιού χεριού και τα χτυπώ κάθε τόσο στο στομάχι μου. Ο κοντινότερος ήχος σε αυτόν που παράγω είναι φαντάζομαι εκείνος που κάνει ένα καρότσι σουπερμάρκετ - φορτωμένο με λογής παλιοσίδερα - καθώς το σέρνει ένας μαύρος, σε μια παράλληλο της Αλεξάνδρας, πέφτοντας κάθε τόσο στα ακανόνιστα ασφάλτινα μπαλώματα του οδοστρώματος. 

Βγαίνω στην παραλιακή (το τιμιότερο κομμάτι της διαδρομής καθώς είναι το μόνο που στην επιστροφή δεν μεταμορφώνεται στο μαρτυρικό του αντίθετο) και στρίβω ξανά αριστερά. Οκτακόσιαπενήνταδύο βήματα μετά και πίσω από τον τρίτο αθάνατο και το δεύτερο αρμυρίκι τα σκαλοπάτια με οδηγούν στην αγαπημένη μου παραλία. 

Προχθές μάζεψα τα όντως κατά πολύ λιγότερα από προηγούμενες χρονιές σκουπίδια, εχθές δυστυχώς η πρώτη μαγιά – μόνο να πιάσω στα χέρια μου αυτόν/η που πίνει Red Bull – σκουπιδιών για τη δημιουργία ήταν άριστο προμήνυμα του νέου σκουπιδόλοφου που αντικρίζω σήμερα. 

Στην παραλία είμαι μόνος, (σε λίγες ώρες θα διαπίστωνα πως έκανα λάθος, η παραλία δε θα ήταν ολοδική μου για πολύ) στέκομαι στη σκιά του βράχου, την από τριετίας θέση μου και σχεδόν κρυώνω. Ψάθα, πέδιλα, ρούχα, καφές, Pynchon (με αυτή τη σειρά) βγαίνουν και βουτάω για τα πρώτα διακόσια μέτρα κολύμβησης. 

Κοίτα να δεις που είχα και σήμερα τις κατακτήσεις μου, ο άτιμος σκέφτομαι και κορδώνομαι παίρνοντας το δρόμο για το σπίτι. Είναι μία παρά, ακούω Pixies και περπατάω με ρυθμό.

Υγ. Εχθές άγνωστοι σε μένα άνθρωποι με κέρναγαν συνεχώς φαγώσιμα καλούδια στην παραλία,  -ένιωσα λίγο σα γλάρος, ή περιστέρι στην πλατεία Συντάγματος, (έψαξα μάλιστα και δικαιολογία να μη φωτογραφηθώ μαζί τους σε περίπτωση που το ήθελαν), - τα οποία δέχτηκα με μια καλοκαιρινή λογική παθητικής αποδοχής των πραγμάτων και πλέον αξιολογώ ως εξής: τους μεν ανθρώπους στην κατηγορία «καλοί άνθρωποι» τα δε φαγώσιμα στις κατηγορίες του πεντανόστιμου και του «ότι χρειαζόταν». 
Αντιπρόσφερα βέβαια κι εγώ τα μουστοκούλουρα που είχα μαζί μου – πράξη που προκάλεσε νέα ροή κερασμάτων προς το μέρος μου, δε έφτασαν για όλους και ζήτησα συγγνώμη. ¨Η σύζυγος μου είπε ότι εγώ καταπιέζω καλύτερα, γι αυτό πάρτε άλλα τρία κριτσίνια, σε λίγο θα κόψουμε και φρούτα…» μου είπε κάποιος.

Με κλεψιμαίικο δίκτυο, ακούγοντας στο αρχαίο πικάπ Dire Straits, τον πρώτο.