how soon is now

Όχι μόνο άργησε να το στείλει ο φίλος Κ αλλά όταν το έλαβα είδα με τρόμο ότι ήταν γραμμένο σε greeglish (λόγω προβλήματος στο pc του) και έπρεπε να το …μεταφράσω. Έτσι εδώ με μια σχετική καθυστέρηση (κάλλιο αργά παρά ποτέ) είναι μια μικρή ανταπόκρισή από τη συναυλία του Morrissey στην οποία δυστυχώς εγώ δεν παραβρέθηκα. 

"Τη Δευτέρα 16/7/2012 βαριανασαίνοντας – λόγω πολλών περιττών κιλών – τράβηξα την ανηφόρα του Λυκαβηττού. Η τελευταία φορά που είχα ανέβει για κάποια συναυλία τον ένδοξο και τιμημένο λόφο, ήταν το 2001 ή 2002 για το double bill Evan Dando και Calexico. 

Ο λόγος που με την Κ τολμήσαμε την άνοδο αυτή και μάλιστα την πιο ζεστή μέρα του μήνα (στς του χρόνου) υπήρξε η αυτού εξοχότης: ο Stephen Patrick Morrissey. Πολύ αγαπημένος αλλά ουχί τιμημένος τις δύο προηγούμενες φορές που επισκέφτηκε τη χώρα μας για συναυλίες. Τρίτη και φαρμακερή λοιπόν! 

Τι περίμενα να δω; Ένα rock'n'roll θρύλο τύπου Bob Dylan, ή έναν υπερφίαλο rock star τύπου Bono? Τίποτα από τα δύο. Αυτό που περίμενα και που εν τέλει είδα, ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ, ο άνθρωπος που με τους στίχους του εξέφρασε συναισθηματικά αδιέξοδα, την απελπισία και τις προσδοκίες πολλών παιδιών - συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος – αποκτώντας έτσι πολλούς φανατικούς φίλους αλλά και εχθρούς που ίσως δεν μπορούν να κινηθούν πέρα από τα στερεότυπα. 

Είδα ένα γνήσιο καλλιτέχνη και – ναι – ένα διανοούμενο, ο οποίος μας χάρισε απλόχερα μερικές στιγμές ψυχικής ευφορίας με τα τραγούδια του. 

Παρουσίασε αρκετές στιγμές από την προσωπική του καριέρα. Αδυνατώ να ξεχάσω την ταύτιση κοινού και Morrissey, όταν όλοι γίναμε μια φωνή στο Every day is like Sunday! Ευχάριστη έκπληξη και το Ouija board, ouija board, σύνθεση του Stephen Street. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου αλλά η εκτέλεση του live, νομίζω ότι ανέδειξε τις αρετές του! 

Απολαυσστικό ήταν ακόμα το Speedway από το «τεράστιο» άλμπουμ που ακούει στον τίτλο Vauxhall and I- γιατί δεν έπαιξες το Hold on to your friends? 

Εξίσου ανατριχιαστικές όμως ήταν και οι φορές που αποφάσισε να τιμήσει το ρεπερτόριο των Smiths. Σε ευχαριστώ για το How soon is now. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω τι εφφέ χρησιμοποιεί ο κιθαρίστας για να κρύψει το αλά Bo Diddley riff αυτού του ύμνου που έχει στοιχειώσει πολλούς έφηβους! Ευχαριστήθηκα επίσης το σπαρακτικό Last night i dreamt that somebody loved me. Έπειτα το I know it's over και μας αποτελείωσε με το Still ill. 

Πρέπει ακόμα να γίνει αναφορά στην μπάντα που τον ακολουθεί, μια μπάντα που απέδωσε τα βέλτιστα για την παρουσίαση του έργου του Mozzer! 

Κατεβαίνοντας μετά το πέρας της συναυλίας άκουσα μεν μερικά παράπονα του τύπου “γιατί δεν έπαιξε το ένα ή το άλλο” αλλά αυτό που μένει όμως είναι τα χαρούμενα πρόσωπα των περισσότερων απ όσους παραβρέθηκαν. Stephen σε ευχαριστώ για όλα και καλή αντάμωση.

KM"